[التضرع: النّور الولایة]:
فرایند نور ولایت، یعنی داستان شیردادن مادر به بچه‌اش!
اینو واژه «ضرع» به ما یاد میده.
نور ولایت، یعنی پستان پرشیر! یعنی «ضرع»
نور ولایت، یعنی صاحبان نور و پستانهای پرشیری که نور علم،
پی‌در‌پی و مدام از آنها می‌بارد «درر – کانه کوکب درّی».
کو چشم بینا که ببیند و بنوشد و لذت ببرد؟!
انگاری خدا، با خلق نور ولایت، خودشو برای هدایت ما،
در دسترس قرار داده «ضَرَعَ‏ لَه: ذَلَّ وَ خَضَعَ»! + «شرع»
[الضَّرْعِ‏ في الشاة، فانّ الشاة في تلك الحالة متضرّعة متذلّلة
 لا بدّ لها من إرضاع مولودها و من تهيئة اللبن و حفظه لتغذية المولود،
و المظهر لهذا التضرّع‏ هو ضرعها،
و على هذا يطلق على الضرع: الضَّرِيعُ‏ و الضَّرِيعَةُ إذا أثقلت و نزل لبنها]

این نور، جایش اون بالابالاهاست «سور»، این پستان پرشیر، اینجا روی زمین،
هر گرسنه و تشنه علمی را به سمت خود فرامی‌خواند.
+ «سیناپس نورانی!»
این لطف الهی است که خداوند با خلقت نور ولایت محمد و آل محمد ع،
فرصت دستگیری از بیماران نیازمند به درمان را ایجاد میکند.
بمحض اینکه کودک حالت ناله و زاری و تضرع می‌کند،
پستان پرشیر مادر به جوشش در آمده و برای سیر نمودن کودکش، سر از پا نمی‌شناسد.
+ «جوع»
اهل نور، همیشه در حال جوع و دعا و تضرع هستند!
امام کاظم علیه السلام:
مَا مِنْ بَلاَءٍ يَنْزِلُ عَلَى عَبْدٍ مُؤْمِنٍ فَيُلْهِمُهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلدُّعَاءَ إِلاَّ كَانَ كَشْفُ ذَلِكَ اَلْبَلاَءِ وَشِيكاً
وَ مَا مِنْ بَلاَءٍ يَنْزِلُ عَلَى عَبْدٍ مُؤْمِنٍ فَيُمْسِكُ عَنِ اَلدُّعَاءِ إِلاَّ كَانَ ذَلِكَ اَلْبَلاَءُ طَوِيلاً
فَإِذَا نَزَلَ اَلْبَلاَءُ فَعَلَيْكُمْ بِالدُّعَاءِ وَ اَلتَّضَرُّعِ إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.
هيچ بلائى بر بندۀ مؤمن نازل نشود كه خداى عز و جل بدو الهام دعا كند،
جز اينكه بزودى آن بلا برطرف شود،
و هيچ بلائى بر بندۀ مؤمن نازل نگردد كه از دعا كردن خوددارى كند جز اينكه آن بلا طولانى است،
پس هر گاه بلا نازل شد بر شما باد كه بدرگاه خداى عز و جل دعا و زارى كنيد.

«اَلتَّضَرُّعِ إِلَى اَللَّهِ»:
یعنی تمنا رو کنار گذاشتن و فقط از پستان تقدیرات، روزی حلال خود را طلب نمودن.
«أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ»

امام صادق علیه السلام:
«فَلَمّا طالَ عَلى‏ بَنی إسرائیلَ العَذابُ،
ضَجّوا و بَکَوا إلَى اللهِ أربَعینَ صَباحاً،
فَأَوحَى اللهُ إلى‏ موسى‏ و هارونَ أن یُخَلِّصَهم مِن فِرعَونَ،
فَحَطَّ عَنهُم سَبعینَ و مِئَةَ سَنَةٍ.
هکَذا أنتُم لَو فَعَلتُم لَفَرَّجَ اللهُ عَنّا،
فَأَمّا إذا لَم تَکونوا فَإِنَّ الأَمرَ یَنتَهی إلى‏ مُنتَهاهُ».
«هنگامى که سختى بنى اسرائیل به درازا کشید،
آنان چهل روز به گریه و ناله پرداختند
که به دنبال آن، خداوند به موسى وحى کرد که آنان را از چنگ فرعون برهاند
و اینگونه بود که صد و هفتاد سال از عذابشان کاسته شد.
شما شیعیان نیز اگر این‌گونه رفتار کنید، خداوند گره از کارتان می‌گشاید؛
امّا اگر بی‌تفاوت باشید، از مقدار زمانی که باید درگیر این مشکل باشید کاسته نخواهد شد».