«خَشيتُ: عَلِمتُ»:
خشیت ترس نیست،
مواظبت و احتیاط عاقلانه و عالمانه است تا مشکلی پیش نیاید و این ممدوح است نه مذموم.
در واقع اهل یقین با نور صاحبان نورشان، مواظب و مراقب قبض و بسط قلبی خود هستند تا مدام متوجه کلام ولی خدا و رضا و سخط او نسبت به کارهای خود باشند و این حالت خشیت اهل یقین نسبت به صاحبان نور باارزش است و معنی ترس ندارد.
کتاب لغت عربی مفردات خیلی زیبا به این مطلب اشاره دارد:
«الخشية: خوف يشوبه تعظيم، و أكثر ما يكون ذلك عن علم بما يخشى منه. و لذلك خصّ العلماء بها إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ
و قال تعالى مَنْ خَشِيَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ‏- أى لمن خاف خوفا اقتضاه معرفته– بذلك من نفسه»
یعنی خشیة حال قلبی اهل یقین و عالم به نور است که مدام با قلب خود مراقب قبض و بسط و نگاه نورانی صاحب نور خود می‌باشد و این حال قلبی او نسبت به نور در غیب «بِالْغَيْبِ» است یعنی هیچکس از این رابطه پنهانی نورانی قلب اهل یقین با صاحبان نور خود خبر ندارد جز خودشان!
و این از معرفت و علم و ارتباط اهل یقین با علوم ربانی، خبر می‌دهد.
در واقع اهل خشیت مواظب نفس حسودش هست و این میشه صیانت نفس از استعمال حسد، اما در مقابل اهل حسادت به این امر اهمیتی نمیده «عدم صيانة النفس من الخلاف» یعنی کسی که لا ابالی باشه و براش فرقی نکنه انگاری هیچ نوری رو بر خودش شاهد و ناظر نمی‌بینه و هر کاری دوست داره می کنه ولی اهل خشیت چون قلبشون اخم نورانی رو می بینه لذا کاری نمی‌کنند که خدای مهربان دوست نداشته باشه و نور قلبی اونا کم و تاریک بشه.
اهل شک اهل خشیت نیستند چون چیزی رو به عنوان نور هدایت با قلبشون درک نکردند که از اون حساب ببرند و دست از پا خطا نکنند ولی اهل یقین باور دارند و می بینند که اگر خطایی از آنها سربزند قلبشان تاریک می‌شود.
در واقع این صیانت نفس اهل یقین و خشیت، از علم و یقین اونا نسبت به حضور نورانی صاحبان نور خودشون خبر میده، انگاری ایمان به غیب اونا خیلی زیاده که نادید همه چیزو قبول دارن و معصیت نمی‌کنن.

«فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى»
اخذ علوم ربانی با قلب سلیم، محصولش نور ذکر و خشیت است.
این قلب گرانقیمت، چشم از صاحب نورش در ملکوت قلب بر نمیدارد «عین شکری».

«وَ تَخْشَى النَّاسَ وَ اللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشاهُ –  فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ‏»
اهل نور جز از خدای خویش از هیچ کسی خشیت و ترس ندارند
اما اهل حسد که از نور خدای خویش بی‌خبرند از همه می‌ترسند الا خدای خود! 

خشیت: می‌بینه و مواظبه! و احساس امنیت و آرامش داره «بالخَشْيَة يُنال الأمنُ»

إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها
إِنَّما تُنْذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ
وَ أَهْدِيَكَ إِلى‏ رَبِّكَ فَتَخْشى‏
سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشى‏
إِنَّ فِي ذلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشى‏
إِلَّا تَذْكِرَةً لِمَنْ يَخْشى‏
مِنْ خَشْيَةِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ‏
خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ‏
مَنْ خَشِيَ الرَّحْمنَ بِالْغَيْبِ
إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ

این آیات تایید این مطلب است که کلام تاثیر گذار نورانی فقط به درد اهل خشیت «اهل یقین» می‌خورد و کسی که به نور شک دارد از یقین و خشیت قلبی خبری نیست و در این قلوب خوف شیطان حکمفرماست.

امام هادی علیه السلام:
كَتَبَ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى اَلرِّضَا عَلَيْهِ السَّلاَمُ إِلَى بَعْضِ شِيعَتِهِ بِبَغْدَادَ
«بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِيمِ»
عَصَمَنَا اَللَّهُ وَ إِيَّاكَ مِنَ اَلْفِتْنَةِ
فَإِنْ يَفْعَلْ فَأَعْظِمْ بِهَا نِعْمَةً
وَ إِلاَّ يَفْعَلْ فَهِيَ اَلْهَلَكَةُ
نَحْنُ نَرَى أَنَّ اَلْجِدَالَ فِي اَلْقُرْآنِ بِدْعَةٌ اِشْتَرَكَ فِيهَا اَلسَّائِلُ وَ اَلْمُجِيبُ
فَتَعَاطَى اَلسَّائِلُ مَا لَيْسَ لَهُ وَ تَكَلَّفَ اَلْمُجِيبُ مَا لَيْسَ عَلَيْهِ
وَ لَيْسَ اَلْخَالِقُ إِلاَّ اَللَّهَ وَ مَا سِوَاهُ مَخْلُوقٌ
وَ اَلْقُرْآنُ كَلاَمُ اَللَّهِ لاَ تَجْعَلْ لَهُ اِسْماً مِنْ عِنْدِكَ فَتَكُونَ مِنَ اَلضَّالِّينَ
جَعَلَنَا اَللَّهُ وَ إِيَّاكَ مِنَ «اَلَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ وَ هُمْ مِنَ اَلسّٰاعَةِ مُشْفِقُونَ».
امام هادى عليه السّلام به يكى از شيعيان خود در شهر بغداد چنين نوشت:
بسم اللّه الرحمن الرحيم.
خداوند ما و تو را از فتنه درامان دارد.
اگر چنين كرد چه نعمت بزرگى است و اگر چنين نكرد،ما نابود خواهيم شد.
از ديدگان ما جدال در ارتباط‍‌ با قرآن كريم بدعت بوده و سؤال‌كننده و پاسخ‌دهنده در گناه آن سهيم هستند.
آنكه پرسش كرده است، چيزى طلب كرده كه حق او نيست و آن‌كه جواب او داده است، بيان چيزى را به عهده گرفته كه حق او نيست.
آفريدگار غير از خداوند نبوده و غير از او همه آفريده‌اند.
قرآن همان كلام خداوند است.
ازاين‌رو بر قرآن، از پیش خود، اسمى مگذار كه از گمراهان مى‌شوى.
خداوند مرا و تو را از كسانى قرار دهد كه در خلوت خويش از پروردگارشان خوف داشته و نيز از رستاخيز ترسان هستند.

أَلاَ إِنَّ أَوْلِيَاءَهُمْ اَلَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ.

[کربلا – قبض و بسط – خشی]:
اهل نور ولایت تاریکی قلبشو جدی میگیره! ازش میترسه! در واقع از خدا می‌ترسه! چون این خداست که نور قلبشو بخاطر حسدی که استعمال کرده، ازش گرفته و قبض کرده! این ترس از خدا چیز خوبیه! چیز با ارزشیه! بهای ترسیدن و خشیت از خدا و عمل به دستوراتش، خلود در بهشت برین است ان شاء الله تعالی.
«ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ … اين [پاداش‏] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد.»
خلود در بهشت بهای قبولی در امتحان کربلاست
یعنی کسانی که تمنای خودشونو فدای نور تقدیرات می‌کنن!
خلود در جهنم هم نتیجه مردودین در امتحان کربلاست!
[سورة البينة (۹۸): الآيات ۱ الى ۸]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏
به نام خداوند رحمتگر مهربان‏
لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكِينَ مُنْفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ (۱)
كافرانِ اهل كتاب و مشركان، دست‏‌بردار نبودند تا دليلى آشكار بر ايشان آيد:
رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ يَتْلُوا صُحُفاً مُطَهَّرَةً (۲)
فرستاده‏‌اى از جانب خدا كه [بر آنان‏] صحيفه‏‌هايى پاك را تلاوت كند،
فِيها كُتُبٌ قَيِّمَةٌ (۳)
كه در آنها نوشته‌‏هاى استوار است.
وَ ما تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَيِّنَةُ (۴)
و اهل كتاب دستخوشِ پراكندگى نشدند، مگر پس از آنكه برهان آشكار براى آنان آمد.
وَ ما أُمِرُوا إِلاَّ لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفاءَ وَ يُقِيمُوا الصَّلاةَ وَ يُؤْتُوا الزَّكاةَ وَ ذلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ (۵)
و فرمان نيافته بودند جز اينكه خدا را بپرستند، و در حالى كه به توحيد گراييده‏‌اند، دين [خود] را براى او خالص گردانند، و نماز برپا دارند و زكات بدهند؛ و دين [ثابت و] پايدار همين است.
إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ وَ الْمُشْرِكِينَ فِي نارِ جَهَنَّمَ خالِدِينَ فِيها أُولئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ (۶)
كسانى از اهل كتاب كه كفر ورزيده‌‏اند و [نيز] مشركان در آتش دوزخند، [و] در آن همواره مى‏‌مانند؛ اينانند كه بدترين آفريدگانند.
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ (۷)
در حقيقت كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‏‌اند، آنانند كه بهترين آفريدگانند.
جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ (۸)
پاداشِ آنان نزد پروردگارشان باغهاى هميشگى است كه از زير [درختان‏] آن، نهرها روان است، جاودانه در آن همى مانند؛ خدا از آنان خشنود است و [آنان نيز] از او خشنود؛ اين [پاداش‏] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد.