محبّت، چسبِ پیوند میان معلم و شاگرد است! إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ!

معلم، نور دوستی با خدا! حبّ الله و حبّ العلم!
محبت معلم، تجلی محبت خداست.
وقتی شاگردی دلش به سمت معلمی کشیده می‌شود که از نور علم برخوردار است، این دوست داشتن، حبّ الله است. چرا که:
«مَحَبَّةُ الْعَالِمِ دِينٌ يُدَانُ بِهِ»
محبتِ عالم، دینی است که انسان با آن مؤاخذه می‌شود.
«رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ بِوادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاةَ
فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ»
معلم، همان ذریّة است!
واژه‌شناسی: حبّ / حبب
در ریشه‌شناسی این واژه می‌خوانیم:
أَحَبَّ البعير: یعنی شتری که به زمین چسبیده و دیگر حرکت نمی‌کند.
لَصِقَ بالمكان: گویی که به آن مکان دل بسته است.
این واژه، نشان می‌دهد که محبت در زبان عربی، رفتاری است از جنس:
توقف، چسبیدن، وفاداری و ترک نکردن.
…
حبّ ممدوح: حبّ الله، حبّ الآخرة، حبّ العلم، حبّ المعلّم!
وقتی محبتی شاگرد را به معلم نوری‌اش وصل می‌کند، این اتصال از جنس حبّ الله است.
چرا که معلم، آیه‌ای از آیات خداست، خانه‌ای برای نزول نور:
«مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ…»
محبت شاگرد به معلمی که حامل نور علم ولایت است، محبت به خداست.
این شاگرد، امورات زندگی خودشو با نظر این معلم پیش میبره!
«الْمُؤْمِنُ يَنْظُرُ بِنُورِ اللَّهِ»
…
حبّ مذموم: حبّ الدنیا، حبّ الحسد، حبّ لیدر سوء مثل سامری!
در مقابل، محبت‌های زمینی، وابستگی‌هایی هستند که انسان را زمین‌گیر می‌کنند، مثل شتر مریضی که نه می‌جنگد، نه پیش می‌رود. محبت دنیا همان حسدی است که خود و دیگران را از نور محروم می‌کند.
«وَدَّ كَثِيرٌ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَوْ يَرُدُّونَكُمْ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِكُمْ كُفَّارًا حَسَدًا…»
…
وقتی معلم را دوست می‌داری، انگار به روشنی چراغی دل بسته‌ای که تو را تا خدا می‌برد.
این محبت، عین ایمان است؛ نه صرفاً احساس، بلکه مکان‌یابی در دل و حرکت در جهت او.
…
حبّ العلم، عین ایمان و عمل صالح
حبّ العلم، سکّهٔ ایمان واقعی
محبت علم، در سنت اهل بیت علیهم‌السلام، علاقه به نوری است که انسان را به فهم کلام خدای مهربان می‌رساند.
فهم قبض و بسط نور قلب، که کار خداست!
اهل بیت علیهم السلام می‌فرمایند:
هر کس دوست دارد در حضور خدا بنشیند، باید با اهل علم هم‌نشین شود.
+ «مجالست اهل العلم – مجالست اهل المعاصی»
یعنی محبت به علم، نوعی نشستن در محضر خداست.
و این نشستن، همان نقطهٔ شروع عمل صالح است.
محبت به علم، محبت به اصلاح، رشد، نور، و راه یافتن است.
«حبّ العلم»، همان «نور ایمان» است.
و «بُغضُ العِلمِ» همان کفر و نفاق و عداوت و حسد است. 
و این یعنی محبت واقعی به علم، نشانه ایمان است.
اما نفاق، یعنی بیزاری از معلم و علم نورانی، علم هدایت، علم راه.
و در قرآن می‌خوانیم:
«يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ…» (المجادله ۱۱)
پس ایمان و علم، با هم بالا می‌برند.
نه علمی بدون ایمان کارساز است، نه ایمانی بدون طلب علم.
محبت به علم، محبت به اهل بیت علیهم‌السلام است.
علم حقیقی، در نزد اهل بیت ع است:
«نَحْنُ أَهْلُ الْعِلْمِ»
و آن‌ها «أبواب العلم» هستند.
پس هر کس علم را حقیقتاً دوست داشته باشد، به درِ خانهٔ اهل بیت ع کشیده خواهد شد.
و این همان وعدهٔ نورانی قرآن است:
«وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا» (عنکبوت ۶۹)
…
پیوند واژۀ «حبّ» با مفهوم «نور» و «ولایت»
در قرآن، محبت به نور، یعنی حرکت به سوی ولایت:
«اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ…» (بقره ۲۵۷)
و این نور، در احادیث، همان علم اهل بیت ع معرفی شده است.
پس هر کس طالب نور است، باید محبت علم و معلم را در دل خود زنده نگه دارد.
محبت به معلم نورانی، هم محبت به خداست، هم طلب نور، هم نشان ایمان، و هم آغاز حرکت در مسیر عمل صالح.
محبت چسب پیوند بین سائل و مسئول است.
شاگردی که سائل است، و معلمی که نور پاسخ است.
و این محبت میانشان، رشته‌ای است از «حبّ الله»؛ همان ربط آسمانی که ما را از زمین جدا می‌کند.