آیات در وجه افراد مشخص و بصورت نامگذاری شده صادر می‌شوند!
این آیت قراره با من اصطکاک پیدا کنه! به هیچ کس دیگری کاری نداره!
نمی‌بینی اسم من رویش نوشته شده!
ناآرامی‌ها و سروصداهای ما با آیت عرضه شده، همون اصطکاک ما با آیاته!
معلوم میشه فن تغافل و جاخالی دادن رو خوب یاد نگرفتیم!
وظیفه اینه: خرتو هِی کن برو! نه اینکه وایستی به طرف گیر بدی و اصطکاک ایجاد کنی!
شنیدی میگن اون دو نفر با هم کنتاکت کردند؟
یعنی با هم اصطکاک پیدا کردند! با هم برخورد کردند!

دیدی بعضی‌ها به اسم خودشون چه احترامی میذارن؟!
و اینکه برای شناسنامه خودشون یک جلد محکم تهیه میکنن!
کسی اجازه نداره به این شناسنامه دست بزنه! تا چه برسه روی اون خط بکشه و بی‌احترامی کنه!
حالا چطور همین اسم بنده وقتی روی بسته پستی آیات عرضه شده به دست من می‌رسه،
خودم به آیت جسارت می‌کنم و اسم خودمو که روی اون حک شده، خط میزنم،
و اصلا انکار میکنم که مال منه؟!
انگاری از خودم بدم میاد!
همه کورن و با من همدردی میکنن و حق رو به من میدن که آره منم نظرم همینه که این بسته اشتباهی اومده در خونه شما، و اسمتون روی اون اشتباهی نوشته شده!
این آیت عرضه شده حق تو نبود!
در حالیکه کور هست، اما داره ادعا میکنه که روی بسته رو خونده و فهمیده هم که مال تو نیست!
ببین چه خبره؟!
حالا اگه یکی بینا و بصیر هم پیدا بشه و بهت بگه آیت مربوط به توست،
اونو میزنی و بهش ناسزا میگی که چرا به من میگی آیت آثار عیب توست؟!
آخه این بینا و بصیر که خودت ازش خواستی حقیقتو بهت بگه چه گناهی کرده؟!
این خنده دار نیست که ما اگر یک بینا هم پیدا کنیم، باهاش در می‌افتیم که چرا حرف حق میزنی؟!
اصلا توی این عالَم کسی رو پیدا کن که اجمالا قبول داشته باشه،
تقدیرات و آیات دقیقا بنام اونها صادر شده و خبر از عیوب قلبی اونها میده.
عده بسیار کمی این فرهنگ آل محمد ع رو دارند
و آمارشون خیلی خیلی کمه و مثل کبریت احمر میمونن.
اصلا کاری به آیاتی که اسم اونا روش نیست ندارن.
سرشون تو لاک آیات خودشونه و قبول دارن این آیت از عیب اونا خبر میده،
چه بدونن از چه عیبی و چجوری، و چه ندونن، فرقی نمیکنه،
دنبال عمق مطلب نیستن که ریشه‌ی کارو در بیارن که شاید یک جوری ثابت کنن که اسم روی آیت اشتباهی نوشته شده یا آدرس اشتباه چاپ شده یا پستچی گیج بوده اینجا آورده و …
تعمق در رای، و خودکامگی کار اهل حسادته و عاقبت خوشی نداره
و بالاخره کسانی که از این روش دست بردار نیستند،
یه روزی این روش و فرهنگ صحیح نورانی درست زندگی کردن رو ول میکنن و میرن!
+ «نور از دست رفته!»
اینو بدون که در آسمانها و زمین، همه چیز حساب و کتاب داره و هیچ اشتباهی رخ نمیده
و همانطور که گفتیم اگه از آسمون سنگ بباره و روی هیچکدومشون اسم تو نوشته نشده باشه،
تو راحت باش، هیچکدوم با تو کاری ندارن، فوقش از تو می‌پرسن اسمت چیه؟ وقتی دیدن صاحب اون آیت نیستی راهشونو میکشنو میرن پی کارشون!

اگه راست میگی وقتی اسم خودتو روی آیت میبینی، حالا به این اسم و آیت احترام بگذار و قبول کن این آیت مال تویه و بنام تویه! (پیوستگی عیب و اثر).
چرا از خودت و اسم خودت و آیاتی که بنام تو صادر شده بدت میاد؟!
آیا شخص عاقل از خودش بدش میاد؟!
اگه بَدی، قبول کن که بَدی، تا راه خوب شدن رو پیدا کنی!
در مجموع قبول کن که اسمت روی آیاتت نوشته است!
بالا و پایینو و چپ و راست اونو اینقدر وارسی نکن (تعمق) تا بالاخره یه راهی و اسم مشابهی پیدا کنی و اونو بندازی به گردن یکی دیگه.
که اگه ریگ تو کفشت باشه، حتما یه اسم مشابه روی بسته پیدا می‌کنی
و باورت میشه که مربوط به تو نیست، لذا هم بسته پستی رو پاره میکنی،
هم میزنی زیر گوش پستچی که چرا آدرسو اشتباهی آورده!
چون قطعا سواد ما به اون درجه‌ای نخواهد رسید که بتونیم اسامی روی آیات رو بخونیم و اصلا کوریم تا چه برسه به داشتن سواد، لذا تنها یه راه نجات باقی میمونه و اونم اینه که اجمالا قلبمون بپذیرد که «حوادث آثار عیب ماست!» و اینجوری کاری میشه که باسوادترینِ باسوادها هم نتونن اینجوری بخونن و بفهمن و عمل کنن! + «الراسخون فی العلم».

آیات به نام ما سند خورده!
فقط جواب دو دوتا رو باید درست داد تا رابطه آیات با تو قطع بشه (جوب = قطع)،
لذا «ا من یجیب المضطر اذا دعاه فیکشف السوء؟» جاش اینجاست که کیا هستن درست جواب بدن تا دیگه اسمشون رو از روی بسته‌های عذاب پاک کنیم، بطوریکه اگه از آسمون سنگ هم بباره، به تو هیچ کاری نداشته باشن!
چقدر زیبا شد!
اصلا سنگهای عذاب، دیگه اسمی از تو نبرند و سراغتو نگیرند
و یه دفعه می‌بینی صبح فرجت دمیده!
صبح بخیر ای عامل به نور ولایت، در شب لیله قدر آیات و تقدیراتت! خسته نباشی!
منِ خدا قسم خوردم که اونایی که قدر علوم ربانی صاحبان نورشونو خوب دونستن و عمل کردن،
حالا منم قدرشونو میدونم!
(اکرمی مثواه – لاکرمن مثواکم)
این با اون در!
اما این قدردانی خدا از ما کجا و اون اعمال ناچیزی که ما دست و پا شکسته انجام دادیم کجا؟!
اصلا قابل قیاس نیست!
«يا أَيُّهَا الْعَزيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ
فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقينَ»
از ما کشک و پشم … و از او نمایاندن لبخند امام رضا ع!
این کجا و آن کجا؟!

«آیاتی و رسلی» + «آیات مسومة»:
روی آیات مربوط به تو، اسمت نوشته شده است،
کما اینکه صاحبان نور تو نیز که معالم نورانی را به تو یاد میدهند معلوم‌اند
«رِجَالٌ مُسَوَّمَةٌ مِنْ أَقَاصِي الْبِلَادِ»
لذا جای نگرانی نیست چونکه حساب و کتابی در کار است و همه چیز مشخص و «مسومه» است.
آیات مسومه است و نامگذاری شده و در شب قدر که لیلة الصکاک است، همۀ آیات رو به نام اشخاص نامگذاری و مشخص می‌کنند و تو باید فقط بطور سریال، بسته‌های پستی که نام تو روی آنها نوشته شده رو تحویل بگیری و باز کنی و به آن عمل کنی تا به مرحله بعدی صعود نمایی.
مبادا با انکار آیتی که باب میل تو نیست، از ادامه کسب فیوضات نورانی عالَم بالا محروم بمانی!
تو فقط برو سراغ بسته‌هایی که متعلق به توست و مسومه بنام توست و اسم جنابعالی روی آن حک شده است، به بقیه چیزها که به تو ارتباطی ندارد و نامی از تو بر روی آنها نوشته نشده است، کاری نداشته باش. واقعا مبحث «حجارة مسومة» مبحث زیبایی است و مثال قشنگی هم دارد.
در واقع قرار است که به یک نقطه اپتیموم برسی و مافوق تو موقعیت تو را در هر لحظه کاملا زیر نظرش دارد و بررسی می کند و برای تو پیغام (آیت) می‌فرستد که بنام و مشخصات خود تو می‌باشد لذا باید بدان عمل کنی تا به مرحله بعدی برسی و «ایمان به غیب» برای تو همان است که باید عمل به آیات و دستورات نمایی و چون اجمالا این فرهنگ را که حوادث آثار عیب توست را قبول داری،
لذا راسخ در علم شدی و بدون اینکه رابطۀ این آیات را با عیب خود، دقیقا و علمی بفهمی که از چه عیبی خبر می‌دهد، بدان عمل می کنی و این همان عمل صالح است که اعمال صالح نیز بنام تو نام‌گذاری می‌شود و این عمل صالح هم فقط به ندای تو پاسخ می‌دهد و به حرف هیچکس دیگری گوش نمی‌کند، لذا تو تا می‌توانی بنام خودت عمل صالح تولید کن!
دیدی همه میگن از خودت یک اسمی به یادگار باقی بگذار!
این یادگاری باید عمل صالح باشه نه چیز دیگری،
پس مرحله به مرحله، آیاتی با نام تو و برای تو عرضه میشه و به دستت مرسه و حالا این تو هستی که باید آنها را باز کنی و عمل کنی و این ایمان به غیب بالایی می‌خواهد که قبول داشته باشی مربوط به توست حتی اگر ناآرام شوی.
بعدا خودت می‌فهمی هر کدام از آیات چرا و به چه دلیلی برای تو تنظیم شده بود
و چه صلاحی برای تو داشت که به نام تو صادر شده بود و در معرض آنها قرار می‌گرفتی
مثل قصه یوسف ع که چرا تو را به چاه انداختند و چرا تو را به غلامی فروختند و چرا به زندان افتادی و چرا دیر از زندان خارج شدی و …
در مورد همه این چراها، بموقع خودش تاویلشو می‌فهمی و در تمام این آیات تلخ که بنام یوسف ع امضاء و مهر شده بود، هرگز یوسف ع نگفت این مال من نیست و با من ارتباطی ندارد و بنام من نیست و تقصیر برادران من و زلیخا و فراموشی دوست زندانی من و … است.
در تمام این موارد آگاه به ماموریتی بود که مافوقش برای او این آیات را تنظیم نموده و به نام او صادر کرده است.