يَا اِبْنَ جُنْدَبٍ 
اَلْخَيْرُ كُلُّهُ أَمَامَكَ وَ إِنَّ اَلشَّرَّ كُلَّهُ أَمَامَكَ
وَ لَنْ تَرَى اَلْخَيْرَ وَ اَلشَّرَّ إِلاَّ بَعْدَ اَلْآخِرَةِ
لِأَنَّ اَللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ جَعَلَ اَلْخَيْرَ كُلَّهُ فِي اَلْجَنَّةِ وَ اَلشَّرَّ كُلَّهُ فِي اَلنَّارِ 
لِأَنَّهُمَا اَلْبَاقِيَانِ
اى پسر جندب!
تمام نيكى و تمام بدى فراروى توست
ولى هرگز نيكى و بدى را به تمام و كمال جز در آخرت درنخواهى يافت؛
زيرا خداى جليل و عزيز، تمام نيكى را در بهشت و تمام بدى را در دوزخ قرار داده است
چرا كه آن دو جاودانه‌اند.

وَ اَلْوَاجِبُ عَلَى مَنْ وَهَبَ اَللَّهُ لَهُ اَلْهُدَى
وَ أَكْرَمَهُ بِالْإِيمَانِ
وَ أَلْهَمَهُ رُشْدَهُ
وَ رَكَّبَ فِيهِ عَقْلاً يَتَعَرَّفُ بِهِ نِعَمَهُ
وَ آتَاهُ عِلْماً وَ حُكْماً يُدَبِّرُ بِهِ أَمْرَ دِينِهِ وَ دُنْيَاهُ
أَنْ يُوجِبَ عَلَى نَفْسِهِ أَنْ يَشْكُرَ اَللَّهَ وَ لاَ يَكْفُرَهُ
وَ أَنْ يَذْكُرَ اَللَّهَ وَ لاَ يَنْسَاهُ وَ أَنْ يُطِيعَ اَللَّهَ وَ لاَ يَعْصِيَهُ
بر آن كس كه خداوند او را هدايت كرده و به ايمان گراميش داشته
و راه رشد را به وى الهام نموده و به او عقلى نعمت‌شناس داده
+ «نور داخلی + نور خارجی!»
و حكمتى به او ارزانى داشته كه امور دينى و دنيوى خود را چاره سازى نمايد،
واجب است كه خود را وادار به سپاسگزارى خداوند نمايد و كفران نعمت نكند
و خداوند را ياد نمايد و فراموشش نكند
و خدا را فرمان برد و از او سرپيچى ننمايد؛

لِلْقَدِيمِ اَلَّذِي تَفَرَّدَ لَهُ بِحُسْنِ اَلنَّظَرِ
وَ لِلْحَدِيثِ اَلَّذِي أَنْعَمَ عَلَيْهِ بَعْدَ إِذْ أَنْشَأَهُ مَخْلُوقاً
وَ لِلْجَزِيلِ اَلَّذِي وَعَدَهُ
وَ اَلْفَضْلِ اَلَّذِي لَمْ يُكَلِّفْهُ مِنْ طَاعَتِهِ فَوْقَ طَاقَتِهِ وَ مَا يَعْجِزُ عَنِ اَلْقِيَامِ بِهِ
براى ديرينه‌اى كه تنها به او حسن نظر داشته
و براى نعمت تازه‌اى كه نصيبش ساخته
آنگاه كه او را آفريده است
و براى پاداش شايانى كه وعده‌اش داده
و فضل و لطفى كه شامل حالش كرده
و بيش از توان او كه از انجام دادن آن عاجز شود بر دوش او ننهاده

وَ ضَمِنَ لَهُ اَلْعَوْنَ عَلَى تَيْسِيرِ مَا حَمَلَهُ مِنْ ذَلِكَ
وَ نَدَبَهُ إِلَى اَلاِسْتِعَانَةِ عَلَى قَلِيلِ مَا كَلَّفَهُ
وَ هُوَ مُعْرِضٌ عَمَّا أَمَرَهُ وَ عَاجِزٌ عَنْهُ
و ضامن شده او را يارى دهد تا برداشتن بار تكاليف بر وى آسان گردد
و باز براى انجام همان تكاليف اندك، يارى خواستن از خودش را بر او تجويز فرموده است
و با اين همه لطف و عنايت خدا، اين بنده از فرمان الهى روگردان است و عاجز نما!

قَدْ لَبِسَ ثَوْبَ اَلاِسْتِهَانَةِ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ رَبِّهِ
مُتَقَلِّداً لِهَوَاهُ
مَاضِياً فِي شَهَوَاتِهِ
مُؤْثِراً لِدُنْيَاهُ عَلَى آخِرَتِهِ
وَ هُوَ فِي ذَلِكَ يَتَمَنَّى جِنَانَ اَلْفِرْدَوْسِ 
آرى، اين بنده جامه بى‌اعتنايى به آنچه ميان او و پروردگارش در جريان است، دربركرده،
گردنبند هواپرستى را برگردن خويش آويخته،
دنبال رو شهوات گشته
و دنيا را بر آخرت ترجيح داده
و او با اين حال و وضع وخيم، آرزوى باغهاى بهشت را در سر دارد!

وَ مَا يَنْبَغِي لِأَحَدٍ أَنْ يَطْمَعَ أَنْ يَنْزِلَ بِعَمَلِ اَلْفُجَّارِ مَنَازِلَ اَلْأَبْرَارِ
و سزاوار نيست كسى كه كردارش مانند تبهكاران است به جايگاه نيكان چشم طمع دوزد.

أَمَا إِنَّهُ لَوْ وَقَعَتِ اَلْوٰاقِعَةُ وَ قَامَتِ اَلْقِيَامَةُ وَ جٰاءَتِ اَلطَّامَّةُ 
وَ نَصَبَ اَلْجَبَّارُ اَلْمَوَازِينَ لِفَصْلِ اَلْقَضَاءِ
وَ بَرَزَ اَلْخَلاَئِقُ لِيَوْمِ اَلْحِسَابِ
أَيْقَنْتَ عِنْدَ ذَلِكَ لِمَنْ تَكُونُ اَلرِّفْعَةُ وَ اَلْكَرَامَةُ
وَ بِمَنْ تَحِلُّ اَلْحَسْرَةُ وَ اَلنَّدَامَةُ
فَاعْمَلِ اَلْيَوْمَ فِي اَلدُّنْيَا بِمَا تَرْجُو بِهِ اَلْفَوْزَ فِي اَلْآخِرَةِ
هلا! اگر آن روز فرا رسد و روز قيامت برپا گردد و هنگامۀ سخت بيايد
و خداوند جبروتمند براى داورى ميان مردم ترازوى عدل برآويزد
و مردم براى حسابرسى حضور يابند،
در اين موقع است كه پى مى‌برى كه برترى و بزرگوارى از آن كيست
و افسوس و پشيمانى از آن چه كسى است!
پس اينك در اين دنيا كارى كن تا در سايۀ آن اميد كاميابى در آن دنيا را داشته باشى.