امام کاظم علیه السلام:
يَا هِشَامُ 
إِيَّاكَ وَ مُخَالَطَةَ اَلنَّاسِ وَ اَلْأُنْسَ بِهِمْ
إِلاَّ أَنْ تَجِدَ مِنْهُمْ عَاقِلاً وَ مَأْمُوناً فَآنِسْ بِهِ
وَ اُهْرُبْ مِنْ سَائِرِهِمْ كَهَرَبِكَ مِنَ اَلسِّبَاعِ اَلضَّارِيَةِ
وَ يَنْبَغِي لِلْعَاقِلِ إِذَا عَمِلَ عَمَلاً أَنْ يَسْتَحْيِيَ مِنَ اَللَّهِ
وَ إِذَا تَفَرَّدَ لَهُ بِالنِّعَمِ أَنْ يُشَارِكَ فِي عَمَلِهِ أَحَداً غَيْرَهُ
وَ إِذَا مَرَّ بِكَ أَمْرَانِ لاَ تَدْرِي أَيُّهُمَا خَيْرٌ وَ أَصْوَبُ
فَانْظُرْ أَيُّهُمَا أَقْرَبُ إِلَى هَوَاكَ فَخَالِفْهُ
فَإِنَّ كَثِيرَ اَلصَّوَابِ فِي مُخَالَفَةِ هَوَاكَ
وَ إِيَّاكَ أَنْ تَغْلِبَ اَلْحِكْمَةَ وَ تَضَعَهَا فِي أَهْلِ اَلْجَهَالَةِ
قَالَ هِشَامٌ فَقُلْتُ لَهُ
فَإِنْ وَجَدْتُ رَجُلاً طَالِباً لَهُ غَيْرَ أَنَّ عَقْلَهُ لاَ يَتَّسِعُ لِضَبْطِ مَا أُلْقِي إِلَيْهِ
قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ
فَتَلَطَّفْ لَهُ فِي اَلنَّصِيحَةِ فَإِنْ ضَاقَ قَلْبُهُ فَلاَ تَعْرِضَنَّ نَفْسَكَ لِلْفِتْنَةِ
وَ اِحْذَرْ رَدَّ اَلْمُتَكَبِّرِينَ فَإِنَّ اَلْعِلْمَ يَدِلُّ عَلَى أَنْ يُمْلَى عَلَى مَنْ لاَ يُفِيقُ
قُلْتُ فَإِنْ لَمْ أَجِدْ مَنْ يَعْقِلُ اَلسُّؤَالَ عَنْهَا
قَالَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ
فَاغْتَنِمْ جَهْلَهُ عَنِ اَلسُّؤَالِ حَتَّى تَسْلَمَ مِنْ فِتْنَةِ اَلْقَوْلِ وَ عَظِيمِ فِتْنَةِ اَلرَّدِّ
وَ اِعْلَمْ أَنَّ اَللَّهَ لَمْ يَرْفَعِ اَلْمُتَوَاضِعِينَ بِقَدْرِ تَوَاضُعِهِمْ وَ لَكِنْ رَفَعَهُمْ بِقَدْرِ عَظَمَتِهِ وَ مَجْدِهِ
وَ لَمْ يُؤْمِنِ اَلْخَائِفِينَ بِقَدْرِ خَوْفِهِمْ وَ لَكِنْ آمَنَهُمْ بِقَدْرِ كَرَمِهِ وَ جُودِهِ
وَ لَمْ يُفَرِّجِ اَلْمَحْزُونِينَ بِقَدْرِ حُزْنِهِمْ وَ لَكِنْ بِقَدْرِ رَأْفَتِهِ وَ رَحْمَتِهِ
فَمَا ظَنُّكَ بِالرَّءُوفِ اَلرَّحِيمِ اَلَّذِي يَتَوَدَّدُ إِلَى مَنْ يُؤْذِيهِ بِأَوْلِيَائِهِ فَكَيْفَ بِمَنْ يُؤْذَى فِيهِ
وَ مَا ظَنُّكَ بِالتَّوَّابِ اَلرَّحِيمِ اَلَّذِي يَتُوبُ عَلَى مَنْ يُعَادِيهِ فَكَيْفَ بِمَنْ يَتَرَضَّاهُ وَ يَخْتَارُ عَدَاوَةَ اَلْخَلْقِ فِيهِ.

اى هشام،از معاشرت و انس با مردم بپرهيز
مگر اينكه در ميانشان فردى عاقل و درستكار بيابى كه در اين صورت با او مأنوس و همدم شو،
ولى از ساير آنان همچون فرار از درندگان شكارى بگريز و فرار را بر قرار ترجيح ده.
شايستۀ فرد عاقل است كه چون كارى را انجام داد از خداوندى كه او را مشمول نعمتهاى خود ساخته حيا كند از اينكه كسى را غير از خدا در كارش شريك سازد.
و چون برايت دو كار پيش آمد كه نمى‌دانى كدامشان بهتر است با آن كار مخالفت كن كه به هواى نفست نزديكتر است كه بى‌شكّ‌ بسيارى از كارهاى درست در مخالفت هوايت نهفته است
و بپرهيز از اينكه بر حكمت دست يابى و آن را در افراد نادان قرار دهى!
هشام گويد: بدان حضرت گفتم:
اگر مردى را يافتم كه جوينده بود جز آنكه گنجايش نگهدارى گفته‌هايم را نداشت چه كنم‌؟
فرمود: با نرمى و ملاطفت او را نصيحت كن
(يعنى:پاره‌اى از سخنان حكيمانه را از سر امتحان توأم با لطف و مدارا برايش بگو)
پس اگر دلتنگ شد مبادا خود را به دردسر اندازى و خود را در معرض مشكلات قرار دهى!
و از عدم پذيرش فخر فروشان برحذر باش
كه بى‌شكّ‌ دانش از املا شدن بر افرادى كه بهوش نيايند روى برتابد و بخود بپيچد.
گفتم: اگر كسى را نيافتم كه درك سؤال از آن را داشته باشد چه كنم‌؟
فرمود:جهلش را در سؤال از آن (دانش) غنيمت شمار
تا از گزافه گوئى و گرفتارى بزرگ ردّ و انكار در امان بمانى،
و بدان كه خداوند افراد متواضع را فقط‍‌ باندازۀ فروتنى و تواضعشان بالا نبرده
بلكه در حدّ عظمت و مجد خود رفعت بخشيده،
و نيز اهل خوف و ترس را در خور ترس آنان ايمن نساخته،
بلكه در حدّ كرم و سخاوتش آسوده خاطر ساخته،
و افراد محزون را نه در حدّ حزن و اندوهشان خرسند ساخته
بلكه در حدّ مهربانى و رحمتش شاد نمود
[و گره از كار افراد محزون و غمين در حدّ اندوهشان نگشوده
بلكه در خور رأفت و رحمتش كارگشائى فرموده]
پس بخداى رؤوف و مهربان چه گمان دارى‌؟
همو كه رفتارش با آنان كه او را بسبب دوستانش مى‌آزارند دوستانه است،
ديگر با آنان كه از براى او آزار مى‌كشند چگونه رفتارى خواهد داشت‌؟
بخداى توبه‌پذير مهربان گمانت چيست‌؟
آن خدائى كه از دشمن خود توبه پذيرد، ديگر با آنان كه جلب رضايتش را مى‌نمايند و در راه او، دشمنى مردم را با خود پذيرفته‌اند چگونه رفتارى خواهد داشت‌؟