دکتر محمد شعبانی راد

بلوهر و یوذاسف! نُورٌ عَلى‏ نُورٍ! 7

Its Light Stems from the Supreme Light!

الفبای نورانی، نسخه های نورانی

(نور علی نور – بلوهر و یوذاسف! نُورٌ عَلى‏ نُورٍ! ۷)
برای مشاهده نسخه تصویری (ولاگ) کلیک کنید
برای شنیدن نسخه شنیداری (پادکست) کلیک کنید

قسمت هفتم:

اما انتهای این داستان تکراری زیبا! نور ملکوت!

ثُمَّ رَجَعَ وَزِيرُهُ
وزير برگشت

وَ تَقَدَّمَ يُوذَاسُفُ أَمَامَهُ يَمْشِي حَتَّى بَلَغَ فَضَاءً وَاسِعاً
و يوذاسف پياده براه افتاد تا به بيابانى وسيع رسيد

فَرَفَعَ رَأْسَهُ فَرَأَى شَجَرَةً عَظِيمَةً عَلَى عَيْنٍ مِنْ مَاءٍ
أَحْسَنَ مَا يَكُونُ مِنَ الشَّجَرِ
وَ أَكْثَرَهَا فَرْعاً وَ غُصْناً وَ أَحْلَاهَا ثَمَراً
وَ قَدِ اجْتَمَعَ إِلَيْهَا مِنَ الطَّيْرِ مَا لَا يُعَدُّ كَثْرَةً
+ «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ»
سر بلند كرده، درختى بزرگ را مشاهده كرد،
كه در كنار چشمه‏‌اى روئيده،
بسيار زيبا و پر از شاخ و برگ و ميوه،
آنقدر پرنده اطراف درخت جمع شده‏‌اند كه سابقه ندارد!

[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۳۵ الى ۴۱]
رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ 
رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ 
فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ
وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (۳۷)
پروردگارا، من [يكى از] فرزندانم را در درّه‌‏اى بى‌‏كشت، نزد خانه محترم تو، سكونت دادم.
پروردگارا، تا نماز را به پا دارند،
پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده
و آنان را از محصولات [مورد نيازشان‏] روزى ده،
باشد كه سپاسگزارى كنند.

فَسُرَّ بِذَلِكَ الْمَنْظَرِ وَ فَرِحَ بِهِ
و ازديدن اين منظره خوشحال شد و شادمان گشت

وَ تَقَدَّمَ إِلَيْهِ حَتَّى دَنَا مِنْهُ
خود را به پاى درخت رسانيد

وَ جَعَلَ يُعَبِّرُهُ فِي نَفْسِهِ وَ يُفَسِّرُهُ
و شروع به تفسير و تعبير مشاهدات خود نمود

فَشَبَّهَ الشَّجَرَ بِالْبُشْرَى الَّتِي دَعَا إِلَيْهَا
آن درخت را به مژده‌‏اى كه به او داده‌‏اند تفسير كرد

وَ عَيْنَ الْمَاءِ بِالْحِكْمَةِ وَ الْعِلْمِ
و چشمه آب را به علم و حكمت

وَ الطَّيْرَ بِالنَّاسِ الَّذِينَ يَجْتَمِعُونَ إِلَيْهِ وَ يَقْبَلُونَ مِنْهُ الدِّينَ
و پرنده‏‌ها را به مردمی كه اطرافش را ميگيرند و دين را از او مى‌‏پذيرند.

فَبَيْنَا هُوَ قَائِمٌ إِذْ أَتَاهُ أَرْبَعَةٌ مِنَ الْمَلَائِكَةِ ع يَمْشُونَ بَيْنَ يَدَيْهِ
در همين موقع چهار فرشته پيش او آمدند كه جلو او براه افتادند

فَأَتْبَعَ آثَارَهُمْ
از پى فرشته‌‏ها شروع به راه رفتن كرد

حَتَّى رَفَعُوهُ فِي جَوِّ السَّمَاءِ
او را به آسمان بلند كردند

+ «معراج علمی»

وَ أُوتِيَ مِنَ الْعِلْمِ وَ الْحِكْمَةِ
و علم و حكمت به او دادند

مَا عَرَفَ بِهِ الْأُولَى وَ الْوُسْطَى وَ الْأُخْرَى وَ الَّذِي هُوَ كَائِنٌ
بطورى كه از گذشته و حال و آينده و آنچه هست اطلاع پيدا كرد

ثُمَّ أَنْزَلُوهُ إِلَى الْأَرْضِ
و بعد او را پائين آورده بر زمين گذاشتند.

وَ قَرَّنُوا مَعَهُ قَرِيناً مِنَ الْمَلَائِكَةِ الْأَرْبَعَةِ
يكى از چهار ملك همراه او شد

فَمَكَثَ فِي تِلْكَ الْبِلَادِ حِيناً
مدتها در اين سرزمين بود

ثُمَّ إِنَّهُ أَتَى أَرْضَ سولابط
بعد به شهر سولابط آمد.

فَلَمَّا بَلَغَ وَالِدَهُ قُدُومُهُ
وقتى خبر به پدرش رسيد

خَرَجَ يَسِيرُ هُوَ وَ الْأَشْرَافُ
با اعيان و اشراف مملكت به استقبال او شتافت

فَأَكْرَمُوهُ وَ قَرَّبُوهُ
خيلى احترام و اكرام به او كردند،

وَ اجْتَمَعَ إِلَيْهِ أَهْلُ بَلَدِهِ مَعَ ذَوِي قَرَابَتِهِ وَ حَشَمِهِ وَ قَعَدُوا بَيْنَ يَدَيْهِ
خويشاوندان و غلامان و مأمورين قبلى او اطرافش را گرفته

وَ سَلَّمُوا عَلَيْهِ
و سلام كردند

وَ كَلَّمَهُمُ الْكَلَامَ الْكَثِيرَ
با آنها صحبتها نموده

وَ فَرَشَ لَهُمُ الْإِينَاسَ
و بسيار انس و الفت گرفت

وَ قَالَ لَهُمْ
بالاخره گفت

اسْمَعُوا إِلَيَّ بِأَسْمَاعِكُمْ
درست به من گوش دهيد

وَ فَرِّغُوا إِلَيَّ قُلُوبَكُمْ لِاسْتِمَاعِ حِكْمَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
و دل فرادهيد براى شنيدن حكمت خدا
الَّتِي هِيَ نُورُ الْأَنْفُسِ
كه نور جانها است

[الحکمة، النّور الولایة:
حکمت همان درک شنیداری و دیداری و فهم قبض و بسط نور قلب است!]

وَ تُقِرُّوا بِالْعِلْمِ الَّذِي هُوَ الدَّلِيلُ عَلَى سَبِيلِ الرَّشَادِ
و اقرار كنيد به علمى كه راه نجات است

+ «طلب العلم – طلب العالم»:
«بدنبال نور علم! بدنبال معلّم نورانی!»

وَ أَيْقِظُوا عُقُولَكُمْ
بيدار شويد

وَ افْهَمُوا الْفَصْلَ
الَّذِي بَيْنَ الْحَقِّ وَ الْبَاطِلِ وَ الضَّلَالِ وَ الْهُدَى

و فرق بين حق و باطل و هدايت و گمراهى را بفهمید.
+ «رجم»

وَ اعْلَمُوا أَنَّ هَذَا هُوَ دَيْنُ الْحَقِّ
الَّذِي أَنْزَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْأَنْبِيَاءِ وَ الرُّسُلِ ع وَ الْقُرُونِ الْأُولَى
بدانيد آنچه خداوند بوسيله پيامبران فرستاده دين حق است

فَخَصَّنَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ فِي هَذَا الْقَرْنِ
خداوند در اين برهه از زمان نيز به ما اين امتياز را بخشيده!

+ «معرفة الامام بالنّورانیّة!»

بِرَحْمَتِهِ بِنَا وَ رَأْفَتِهِ وَ رَحْمَتِهِ وَ تَحَنُّنِهِ عَلَيْنَا
به رحمت و رافت و لطفى كه به ما داشته

وَ فِيهِ خَلَاصٌ مِنْ نَارِ جَهَنَّمَ
در اعتقاد به این دين، انسان از آتش جهنم خلاص مى‌‏شود،

أَلَا إِنَّهُ لَا يَنَالُ الْإِنْسَانُ مَلَكُوتَ السَّمَاوَاتِ وَ لَا يَدْخُلُهَا أَحَدٌ
فقط مطلب اينست كه انسان به ملكوت آسمانها نميرسد و داخل آن نميشود

إِلَّا بِالْإِيمَانِ وَ عَمَلِ الْخَيْرِ
مگر كسى كه ايمان داشته باشد و عمل خير انجام دهد

فَاجْتَهِدُوا فِيهِ لِتُدْرِكُوا بِهِ الرَّاحَةَ الدَّائِمَةَ وَ الْحَيَاةَ الَّتِي لَا تَنْقَطِعُ أَبَداً
وَ مَنْ آمَنَ مِنْكُمْ بِالدِّينِ فَلَا يَكُونَنَّ إِيمَانُهُ طَمَعاً فِي الْحَيَاةِ وَ رَجَاءً لِمُلْكِ الْأَرْضِ وَ طَلَبِ مَوَاهِبِ الدُّنْيَا
و هر كه ايمان آورد، نبايد براى دلبستگى به دنيا
و سلطنت اين جهان و بهره‏‌بردارى از نعمتهاى اينجا باشد.

وَ لْيَكُنْ إِيمَانُكُمْ طَمَعاً فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ
وَ رَجَاءَ الْخَلَاصِ
وَ طَلَبَ النَّجَاةِ مِنَ الضَّلَالَةِ
وَ بُلُوغَ الرَّاحَةِ
وَ الْفَرَجِ فِي الْآخِرَةِ
بايد ايمان براى رسيدن به ملكوت آسمانها
و رهائى از عذاب
و نجات از گمراهى
و رسيدن به آسايش
و فرج در آخرت باشد

«مُلک و ملکوت!»

فَإِنَّ مُلْكَ الْأَرْضِ وَ سُلْطَانَهَا زَائِلٌ وَ لَذَّاتِهَا مُنْقَطِعَةٌ
زيرا قدرت و سلطنت دنيا فانى است و لذتهايش نابودشدنى

فَمَنِ اغْتَرَّ بِهَا هَلَكَ وَ افْتَضَحَ لَوْ قَدْ وَقَفَ عَلَى دَيَّانِ الدِّينِ الَّذِي لَا يَدِينُ إِلَّا بِالْحَقِّ
هر كس فريب آن را بخورد هلاك و مفتضح ميگردد
وقتى به پيشگاه پروردگار كه جز به حقيقت حكومت نميكند وارد شود

فَإِنَّ الْمَوْتَ مَقْرُونٌ مَعَ أَجْسَادِكُمْ
وَ هُوَ يَتَرَاصَدُ أَرْوَاحَكُمْ أَنْ يُكَبْكِبَهَا مَعَ الْأَجْسَادِ
زيرا مرگ پيوسته همراه با بدنهاى شما است
و مراقب روح‏هاى شما نيز هست كه با بدنها بر زمين بخوريد

وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ كَمَا أَنَّ الطَّيْرَ لَنْ يَقْدِرَ عَلَى الْحَيَاةِ وَ النَّجَاةِ مِنَ الْأَعْدَاءِ مِنَ الْيَوْمِ إِلَى غَدِ هَذِهِ
بدانيد همان طورى كه پرنده‏‌ها نميتوانند از دست دشمن رهائى يابند، از امروز تا فردا،

إِلَّا بِقُوَّةٍ مِنَ الْبَصَرِ وَ الْجَنَاحَيْنِ وَ الرِّجْلَيْنِ
مگر بوسيله چشم و ديدن و دو بال و دو پاى خود،

فَكَذَلِكَ الْإِنْسَانُ لَا يَقْدِرُ عَلَى الْحَيَاةِ وَ النَّجَاةِ إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْإِيمَانِ وَ أَعْمَالِ الْخَيْرِ الْكَامِلَةِ
انسان نيز قدرت بر حيات و نجات ندارد مگر بوسيله ايمان و عمل خير،

فَتَفَكَّرْ أَيُّهَا الْمَلِكُ أَنْتَ وَ الْأَشْرَافُ فِيمَا تَسْتَمِعُونَ وَ افْهَمُوا وَ اعْتَبِرُوا
پادشاها دقت كن، شما نيز اى اشراف درك كنيد و بفهميد و پند بگيريد

وَ اعْبُرُوا الْبَحْرَ مَا دَامَتِ السَّفِينَةُ
تا وقتى كشتى هست از دريا عبور كنيد.
+ «خیمه و بیت!»

وَ اقْطَعُوا الْمَسَافَةَ مَا دَامَ الدَّلِيلُ وَ الظَّهْرُ وَ الزَّادُ
و راه دور و دراز را تا وقتى راهنما و زاد و توشه وجود دارد بپيمائيد

وَ اسْلُكُوا سَبِيلَكُمْ مَا دَامَ الْمِصْبَاحُ
و تا وقتى چراغ هست از راه تاريك بگذريد.

وَ أَكْثِرُوا مِنْ كُنُوزِ الْبِرِّ مَعَ النُّسَّاكِ
از گنجهاى نيكوكارى كه در اختيار پارسايان است جمع‏‌آورى كنيد

وَ شَارِكُوهُمْ فِي الْخَيْرِ وَ الْعَمَلِ الصَّالِحِ
و با آنها در كارهاى نيك و اعمال خوب شركت نمائيد

وَ أَصْلِحُوا التَّبَعَ
و كاملا پيرو آنها شويد

وَ كُونُوا لَهُمْ أَعْوَاناً
و يار و ياورشان باشيد

وَ أَمَّرُوهُمْ بِأَعْمَالِكُمْ
و هماهنگى با آنها بكنيد

لِيَنْزِلُوا مَعَكُمْ مَلَكُوتَ النُّورِ وَ اقْبَلُوا النُّورَ
تا با شما بملكوت نور فرود آيند و از نور استفاده كنيد.

وَ احْتَفِظُوا بِفَرَائِضِكُمْ
واجبات را بجا آوريد.
+ «فرض»: «طلب العلم فریضة – طلب العالم فریضة»

وَ إِيَّاكُمْ أَنْ تَتَوَثَّقُوا إِلَى أَمَانِيِّ الدُّنْيَا
وَ شُرْبِ الْخُمُورِ
وَ شَهْوَةِ النِّسَاءِ مِنْ كُلِّ ذَمِيمَةٍ وَ قَبِيحَةٍ
مُهْلِكَةٍ لِلرُّوحِ وَ الْجَسَدِ
مبادا دل ببنديد به دنيا
و شراب خوارى
و شهوت رانى با زنان
و كارهاى زشت كه موجب هلاك روح و بدن مى‏‌شود

وَ اتَّقُوا الْحَمِيَّةَ وَ الْغَضَبَ وَ الْعَدَاوَةَ وَ النَّمِيمَةَ
از تعصبهاى ناروا و دشمنى و سخن چينى بپرهيزيد

وَ مَا لَمْ تَرْضَوْهُ أَنْ يُؤْتَى إِلَيْكُمْ فَلَا تَأْتُوهُ إِلَى أَحَدٍ
و هر چه مايل نيستيد نسبت به شما انجام دهند، به هيچ كس روا نداريد

وَ كُونُوا طَاهِرِي الْقُلُوبِ صَادِقِي النِّيَّاتِ
پاك‏دل و خوش‏‌نيت باشيد

لِتَكُونُوا عَلَى الْمِنْهَاجِ إِذَا أَتَاكُمُ الْأَجَلُ
تا هنگام مرگ در طريق خدا و راه مستقيم قرار گيريد.

ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْ أَرْضِ سولابط
بعد از سرزمين سولابط خارج شد

وَ سَارَ فِي بِلَادٍ وَ مَدَائِنَ كَثِيرَةٍ
و به شهرها و سرزمينهاى زيادى رفت

حَتَّى أَتَى أَرْضاً تُسَمَّى قِشْمِيرَ
تا رسيد به محلى بنام كشمير

فَسَارَ فِيهَا
در آنجا وارد شد

وَ أَحْيَا مَيِّتَهَا
و مرده‏‌ها را زنده كرد

یعنی: قلوب مرده، را با نور الولایة زنده نمود!

وَ مَكَثَ حَتَّى أَتَاهُ الْأَجَلُ
و در همان جا بود تا مرگ به سراغش آمد

الَّذِي خَلَعَ الْجَسَدَ
پيكر را رها كرد

وَ ارْتَفَعَ إِلَى النُّورِ
و بجانب نور بلند شد

وَ دَعَا قَبْلَ مَوْتِهِ تِلْمِيذاً لَهُ اسْمُهُ يابدُ
الَّذِي كَانَ يَخْدُمُهُ وَ يَقُومُ عَلَيْهِ
قبل از مرگ شاگرد خود را به نام يابد كه خدمتكاريش را بعهده داشت خواست
+ «دَوَل – دولت»

وَ كَانَ رَجُلًا كَامِلًا فِي الْأُمُورِ كُلِّهَا
مردى كامل بود و اطلاعات كافى داشت

وَ أَوْصَى إِلَيْهِ
باو وصيت كرد

+ وصی: «واصی البلدُ البلدَ»

وَ قَالَ إِنَّهُ قَدْ دَنَا ارْتِفَاعِي عَنِ الدُّنْيَا
و گفت من بزودى از دنيا ميروم.
+ «رفع»

وَ احْتَفِظُوا بِفَرَائِضِكُمْ
واجبات را انجام دهيد

وَ لَا تَزِيغُوا عَنِ الْحَقِّ
و منحرف از حق نشويد

وَ خُذُوا بِالنُّسُكِ
و عبادت از پيش گيريد

ثُمَّ أَمَرَ يابدَ أَنْ يَبْنِيَ لَهُ مَكَاناً
و به او سفارش كرد برايش مقبره‌‏اى بسازد

فَبَسَطَهُ هُوَ رِجْلَيْهِ
وَ هَيَّأَ رَأْسَهُ إِلَى الْمَغْرِبِ وَ وَجْهَهُ إِلَى الْمَشْرِقِ
آنگاه پاهاى خود را دراز كرد
و سر بجانب مغرب و صورت بطرف مشرق گرفت.

ثُمَّ قَضَى نَحْبَه‏.
و از دنيا رفت.

مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ 
صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ

فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ
وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ 

وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً

[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۲۱ الى ۲۵]
لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً (۲۱)
قطعاً براى شما در [اقتدا به‏] رسول خدا سرمشقى نيكوست: براى آن كس كه به خدا و روز بازپسين اميد دارد و خدا را فراوان ياد مى‌‏كند.
وَ لَمَّا رَأَ الْمُؤْمِنُونَ الْأَحْزابَ قالُوا هذا ما وَعَدَنَا اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ ما زادَهُمْ إِلاَّ إِيماناً وَ تَسْلِيماً (۲۲)
و چون مؤمنان دسته‏‌هاى دشمن را ديدند، گفتند: «اين همان است كه خدا و فرستاده‌‏اش به ما وعده دادند و خدا و فرستاده‌‏اش راست گفتند»، و جز بر ايمان و فرمانبردارى آنان نيفزود.
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ
فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ 
وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً (۲۳)
از ميان مؤمنان مردانى‌‏اند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند. برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در [همين‏] انتظارند و [هرگز عقيده خود را] تبديل نكردند.
لِيَجْزِيَ اللَّهُ الصَّادِقِينَ بِصِدْقِهِمْ وَ يُعَذِّبَ الْمُنافِقِينَ إِنْ شاءَ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ كانَ غَفُوراً رَحِيماً (۲۴)
تا خدا راستگويان را به [پاداش‏] راستى‌‏شان پاداش دهد، و منافقان را اگر بخواهد، عذاب كند يا بر ايشان ببخشايد كه خدا همواره آمرزنده مهربان است.
وَ رَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنالُوا خَيْراً وَ كَفَى اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ الْقِتالَ وَ كانَ اللَّهُ قَوِيًّا عَزِيزاً (۲۵)
و خداوند آنان را كه كفر ورزيده‏‌اند، بى‌‏آنكه به مالى رسيده باشند، به غيظ [و حسرت‏] برگرداند، و خدا [زحمت‏] جنگ را از مؤمنان برداشت، و خدا همواره نيرومند شكست‌‏ناپذير است.

این داستان زیبا، با آیۀ نور «نُورٌ عَلَی نُورٍ» آغاز شد،
و با آیۀ «مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً» خاتمه یافت!
الحمد لله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة علی بن ابیطالب علیه السلام.

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی