زبان فصیح و بی‌عیب و نقص نورانی! وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِساناً!
کلام واضح و آشکار خدای مهربان! + «کلمة الله!»
زبان نورانی، زبانی که اشتباهتو آشکار میکنه!
نور بطور واضح و فصیح، بهت میگه و برات معلوم و آشکار میکنه که این عیب و اشتباه توست که باید بشناسی و دفعش کنی و علامت و نشانه اینکه معیوبی و حسودی، همینه که قلبت تاریک شد و این موضوع داشتن عیب حسد، با این علامت تاریکی، برای خودت محرز و آشکار گردید.
پس زبان نور، زبان فصیح و آشکار کننده برای تایید و یا عدم تایید افکار و اقوال و رفتار ما از طرف خدای مهربان میباشد.
+ «بلغ – بین»: بلاغ مبین!
(بلیغ، رسا، روان، فصیح، گویا ≠ نارسا)
زبان نور، نارسا نیست!
کاملا گویا و واضح و رسا و بلیغ و روان و شیوا و فصیح است!
(هیچ گیری گوری تو کارش نیست!)
از زبان نور، واضحتر دیگه نداریم!
شنیدی میگن: به چه زبانی بهت بگم که شیرفهم بشی؟!
+ مفهوم «آشکار» : «أَفْصَحَ‏ الأمرُ: آن امر روشن و آشكار شد.»
«فصیح» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنها برای اهل یقین است.
+ «قبض و بسط»
یعنی اهل یقین اوامر ماوفق خود را در دل شرایط، با قبض و بسط قلبی، به خوبی و با فصاحت کلام هر چه تمامتر می‌فهمند و متوجه می‌شوند و کلامی فصیح‌تر از کلام نورانی صاحبان و حاملان علوم نورانی منا اهل البیت ع وجود ندارد و کلام، خود تالیف حروفی است که ترجمۀ این نور آرامبخش دلهاست، پس چرا فصیح نباشد که فصاحت از این نور معنا پیدا می‌کند.
+ «بین»
+ «ظهر»
«أفصح عن مراده: أظهره»
+ «عرب»
«أفصح: تكلّم بالعربيّة»
این مطلب زیباست که کلام فصیح صاحبان نور، در ملک و در ملکوت، قلب را از گناه منصرف می‌کند.
+ «بلغ»: كلام فصيح، أى بليغ
+ «طلق»: لسان فصيح، أى طلق
+ «عرف»: أفصح الرجل القول، فلمّا كثر و عرف: أضمروا القول و اكتفوا بالفعل، مثل أحسن و أسرع و أبطأ، و انّما هو أحسن الشي‏ء و أسرع العمل.
یعنی علم فصیح، فورا توام با عمل اهل یقین شده و عمل صالح تولید می‌شود.
+ «بین» و «کشف»: أفصح عن الشي‏ء : بيّنه و كشفه (التبيين و الانكشاف و البروز)
می‌بینیم که «فصح» نیز از جمله نامهای زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست، مثل بلغ و طلق و عرف و بقیه نامهای زیبای مترادف نور الولایة.
+ «اسماء الله تعالی، 1000، دعای جوشن کبیر»
+ «صرح» و «وضح» : الكلام الصريح الواضح.
+ «جلی» : اللسان الصريح المجلى.
+ «ظهر» : اللبن الظاهر الصريح.
+ «صفو – مصطفی»: اليوم الصافي الصريح.
گزینۀ منتخب، کلامی فصیح دارد.
[«وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِساناً فَأَرْسِلْهُ مَعِي رِدْءاً يُصَدِّقُنِي»]:
انگاری باید یکی باشه که فضیلت صاحب نور رو برای بقیه روشن کنه، تا همه بتونن بفهمن که صاحب نور چه مقام و منزلتی داره، چون خودش که هیچوقت نمیاد از خودش تعریف کنه،
و این مفهوم زیبا در واژه «فصح» وجود داره.
«وَ أَخِي هارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِساناً فَأَرْسِلْهُ مَعِي رِدْءاً يُصَدِّقُنِي»
پس قلوب برای تصدیق نور موسی ع، نیازمند وجود شخصیتی همچون هارون ع هستند که با فصاحت، صریحا این چهره نورانی را در دل شرایط، برای مخاطبین به تصویر بکشد، تا آنها بتوانند این وجود زیبای ناشناخته را، شاید تا حدودی درک و لمس نمایند.
+ «مانکن با عرضه! فرهنگ نورانیتو نشون بده!»
+ «فَأَبْشِرْ يَا عَلِيُّ … أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى»
این توضیح در کتاب لغت التحقیق بسیار زیباست:
«و يناسب هذا المعنى قوله- يُصَدِّقُنِي‏- فانّ التصديق يحتاج الى الفصاحة لا الى جهة التخليص و الكشف و التبيين و التوضيح و غيرها.»
اشاره به اینکه حتی قلوب بیمار اهل شک، که از عیوب حسد و بخل و شک پاک نیستند نیز با فصاحت کلام صاحبان نور، توان و استطاعت تصدیق ولایت نورانی آل محمد ع را پیدا میکننند.
«قالُوا سَمِعْنا قَوْلَكَ‏ وَ عَصَيْنا أَمْرَكَ»
و واژه «فصح» مطلب زیبایی را می فهماند که کلام فصیح برای هر دو گروه اهل شک و یقین، فصیح است و هر دو گروه قابلیت تصدیق نور علم صاحبان نور را با این فصاحت کلام، پیدا می‌کنند، چه اینکه اهل یقین نیز تا آخر عمر، با عیب حسد خود، دست و پنجه نرم می‌کنند، تا چه رسد قلوب بیمار اهل شک که مدام در نورانیت وجود صاحبان نور در دل شرایط که از آنها دستگیری می‌کنند، دو دل هستند و تا آخر هم غالبا دست از این دو دوزه بازی خود بر نمی‌دارند.
نکته زیبایی در مفهوم واژه «فصح» وجود دارد که در کتاب التحقیق، بخوبی به آن اشاره شده است.
لازم است اینجا این عبارات به دقت مطالعه شود :
قشنگی مفهوم این واژه در این است که کلام فصیح هر شنونده‌ای را به تصدیق وادار می‌کند، چه شخص شنونده مغرض باشد چه نباشد:
«و التحقيق‏: أنّ الأصل الواحد في المادّة: هو ظهور و انكشاف في نفسه من دون توجّه‏ الى سابق أو الى شي‏ء آخر، من ظلام أو شوب أو غطاء أو غيرها، كما تلاحظ في التبيين و الانكشاف و البروز.
فالنظر في المادّة الى ظهور شي‏ء و صراحته في نفسه، لا بالنظر الى أمر آخر.
و من مصاديقه:
الكلام الصريح الواضح.
اللسان الصريح المجلى.
و اللبن الظاهر الصريح.
و اليوم الصافي الصريح.
فالمادّة ليست بمعنى التخليص عن الشوب،
و لا الانكشاف برفع الغطاء،
و لا البيان بالتفريق و الفصل،
و لا الظهور المطلق في قبال البطون،
و لا التوضيح في قبال الخمول و الخفاء.
فإذا أريد الاشارة الى صراحة اللسان و ظهوره في نفسه:
فلا يناسب أن يقال إنّه أبين أو ذو تخليص أو ذو ظهور أو ذو توضيح أو ذو انكشاف،
فانّ كلّا منها يستعمل في مورده الخاصّ به.»
نطفه علمی صاحبان نور «فصیح» است، یعنی بی‌عیب و نقص است و این بذر از بالاترین مرغوبیت برخوردار است لذا اگر زمینی که این بذر را می‌پذیرد، محصول ندهد، عیب از زمین است نه از بذر!
این آقا از خانم دیگرش پسران و دختران رشید و زیبایی دارد و این خانم که از این آقا بارور نمی‌شود عیب از خودش است و رحم او توان بارور نمودن نطفه این آقا را ندارد.
در آقایی و سیادت و شیوائی کلام فصیح صاحبان نور، هیچ شکی نیست. «إِنَّهُمْ … فُصَحَاءُ»