اللغة:
و الألد الشديد الخصومة
تقول لد يلد لدودا و لده يلده إذا غلبه في الخصومة
و لد الدواء في حلقه إذا أوجره في أحد شقي فمه
و اللديدان جانبا الوادي
و لديدا كل شي‏ء جانباه
و التلدد التلفت عن تحير
و الخصام قيل أنه جمع الخصم

موقع دادن دارو و شربت به بچه‌ای که اذیت میکنه، دیدی حتی دست و پاشو هم که می‌گیری و می‌خوای شربتو توی دهانش بریزی، چکار می‌کنه؟ «و اشتقاقُه من‏ لَدِيدَيِ‏ العُنُق، و هما صَفْحتاه، و تأويلُه أنّ خصمَه أيّ وجهٍ أخَذ من وجوه الخصومة غَلَبَهُ في ذلك» سر و گردنشو به طرف چپ کج میکنه که شربتو نخوره، باز بطرف چپ میری که بهش شربت بدی، گردنشو به راست کج می‌کنه و خلاصه نمی‌خواد زیر بار خوردن شربت بره «لَدِيدَيِ‏ العُنُق»! این حالت که رخ بر مى‌‏تابد، همان حالت گردن‌كشی [لَدِيدَيِ‏ العُنُق] است، قصه تکراری اهل حسادت و مدعی ربوبیت است که در اشتباه و خصومت خودش، سرسختی هم میکنه اینجوریه، و اصلا نمی‌خواد قبول اشتباه کنه و دست از تمنای خودش برداره و تو هر چی بخوای مجابش کنی، او که درگیر متشابهاته، یه جوری از قبول حق طفره میره و کبر و عنادش رو استعمال میکنه، غافل از اینکه سلامتی قلب بیمارش در خوردن داروی شفابخش علوم نورانی آل محمد ع می‌باشد.

«وَ مَنْ خَاصَمَ الْخَلْقَ فِي غَيْرِ مَا يُؤْمَرُ بِهِ فَقَدْ نَازَعَ الْخَالِقِيَّةَ وَ الرُّبُوبِيَّةَ»
و کسی که بدون علّت و بی‌آنکه مکلّف به چنین کاری باشد با دیگران دشمنی ورزد
در حقیقت با خالق و پروردگار ستیز کرده است.

و أصل‏ الْمُخَاصَمَةِ:
أن يتعلّق كلّ واحد بخصم الآخر، أي جانبه و أن يجذب كلّ واحد خُصْمَ‏ الجوالق‏ من جانب،
اصل مُخَاصَمَة اينستكه
طرفين دعوا با يكديگر گلاويز شوند، و هر كدام از طرفين گوشه بار و كيسه و متاع ديگرى را بگيرد و بكشد.

«الْمُؤْمِنُ … جَمِيلُ الْمُنَازَعَةِ كَرِيمُ الْمُرَاجَعَةِ»

[فَإِذا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ‏]:
خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ‏
… خَلَقَهُ مِنْ قَطْرَةٍ مِنْ مَاءٍ مُنْتِنٍ فَيَكُونُ خَصِيماً مُتَكَلِّماً بَلِيغاً
أَ وَ لَمْ يَرَ الْإِنْسانُ أَنَّا خَلَقْناهُ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ‏ … نَاطِقٌ عَالِمٌ بَلِيغٌ‏
ای حسود مدعی ربوبیت «خَصِيماً مُتَكَلِّماً بَلِيغاً»، که با بدست گرفتن لباس ربوبیت آل محمد ع، با آنها گلاویز شده‌ای و این لباس را به طرف خود می‌کشی تا غاصبانه بر تن نمایی و در هر موردی خود را صاحب نظر جلوه دهی و دخالت و غیبت و تهمت و … به هر کس بزنی، برای اینکه دست از این کار نادرست برداری، به اصل ناتوان خود که خلقتت به دست مربی و خالق تو از نطفه‌ای بد بو بوده کمی فکر کن و دست از این ادعای بزرگ و دروغین بردار و این جامه را رها کن که فقط زیبنده تن صاحبان بی‌عیبش  یعنی آل محمد ع می‌باشد.

حسودی که مدعی ربوبیت میشه، حلال خدا را حرام می‌کند و حرام خدا را برای خودش حلال می‌کند و او «وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ» است و نتیجه کارش جز فساد و تباهی چیز دیگری نخواهد بود.
«فَأَيُّ الْخُصُومِ أَلَدُّ؟ … ارْتِكَابُ‏ الذُّنُوب‏»