امام سجاد علیه السلام:
کَانَ هَؤُلَاءِ قَوْماً یَسْکُنُونَ عَلَی شَاطِئِ بَحْرٍ نَهَاهُمُ اللَّهُ وَ أَنْبِیَاؤُهُ (عَنِ اصْطِیَادِ السَّمَکِ فِی یَوْمِ السَّبْتِ إِلَی قَولِهِ فَکَانُوا فِی الْمَدِینَهًِْ نَیِّفاً وَ ثَمَانِینَ أَلْفاً فَعَلَ هَذَا مِنْهُمْ سَبْعُونَ أَلْفاً إِلَی قَولِهِ فَلَمَّا نَظَرَ الْعَشَرَهًُْ آلَافٍ وَ النَّیِّفُ أَنَّ السَّبْعِینَ أَلْفاً لَا یَقْبَلُونَ مَوَاعِظَهُمْ وَ لَا یَحْفِلُونَ بِتَخْوِیفِهِمْ إِیَّاهُمْ وَ تَحْذِیرِهِمْ لَهُمْ اعْتَزَلُوهُمْ إِلَی قَرْیَهًٍْ أُخْرَی قَرِیبَهًٍْ مِنْ قَرْیَتِهِمْ وَ قَالُوا إِنَّا نَکْرَهُ أَنْ یَنْزِلَ بِهِمْ عَذَابُ اللَّهِ وَ نَحْنُ فِی خِلَالِهِمْ فَأَمْسَوْا لَیْلَهًًْ فَمَسَخَهُمُ اللَّهُ کُلَّهُمْ قِرَدَهًًْ وَ بَقِیَ بَابُ الْمَدِینَهًِْ مُغْلَقاً لَا یَخْرُجُ مِنْهُمْ أَحَدٌ وَ لَا یَدْخُلُ عَلَیْهِمْ أَحَدٌ وَ تَسَامَعَ بِذَلِکَ أَهْلُ الْقُرَی فَقَصَدُوهُمْ وَ تَسَنَّمُوا حِیطَانَ الْبَلَدِ فَاطَّلَعُوا عَلَیْهِمْ فَإِذَا کُلُّهُمْ رِجَالُهُمْ وَ نِسَاؤُهُمْ قِرَدَهًٌْ یَمُوجُ بَعْضُهُمْ فِی بَعْضٍ یَعْرِفُ هَؤُلَاءِ النَّاظِرُونَ مَعَارِفَهُمْ وَ قَرَابَاتِهِمْ وَ خُلَطَاءَهُمْ یَقُولُ الْمُطَّلِعُ لِبَعْضِهِمْ أَنْتَ فُلَانٌ أَنْتَ فُلَانٌ فَتَدْمَعُ عَیْنُهُ وَ یُومِئُ بِرَأْسِهِ أَنْ نَعَمْ فَمَا زَالُوا کَذَلِکَ ثَلَاثَهًَْ أَیَّامٍ ثُمَّ بَعَثَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مَطَراً وَ رِیحاً فَجَرَفَتْهُمْ إِلَی الْبَحْرِ وَ مَا بَقِیَ مَسْخٌ بَعْدَ ثَلَاثَهًِْ أَیَّامٍ وَ أَمَّا الَّذِینَ تَرَوْنَ مِنْ هَذِهِ الْمُصَوَّرَاتِ بِصُوَرِهَا فَإِنَّمَا هِیَ أَشْبَاهُهَا لَا هِیَ بِأَعْیَانِهَا وَ لَا مِنْ نَسْلِهَا ثُمَّ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ مَسَخَ هَؤُلَاءِ لِاصْطِیَادِهِمُ السَّمَکَ فَکَیْفَ تَرَی عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَالَ مَنْ قَتَلَ أَوْلَادَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ هَتَکَ حُرْمَتَهُ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی وَ إِنْ لَم یَمْسَخْهُمْ فِی الدُّنْیَا فَإِنَّ الْمُعَدَّ لَهُمْ مِنْ عَذَابِ الْآخِرَهًِْ أَضْعَافُ عَذَابِ الْمَسْخِ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام) أَمَا إِنَّ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ اعْتَدَوْا فِی السَّبْتِ لَوْ کَانُوا حِینَ هَمُّوا بِقَبِیحِ فِعَالِهِمْ سَأَلُوا رَبَّهُمْ بِجَاهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّیِّبِینَ (لَعَصَمَهُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یُلْهِمْهُمْ ذَلِکَ وَ لَمْ یُوَفِّقْهُمْ لَهُ فَجَرَتْ مَعْلُومَاتُ اللَّهِ فِیهِمْ عَلَی مَا کَانَ سُطِرَ فِی اللَّوْحِ الْمَحْفُوظِ.
آنان از ساکنان ساحل بودند که خدا و انبیاء (آن‌ها را از صید ماهی در روز شنبه نهی کرده بودند تا آنجا که فرمود: «در آن شهر هشتادهزار و خورده‌ای فرد زندگی می‌کردند که هفتادهزار نفر آنان این کار را می‌کردند (معصیت امر خدا) و وقتی‌که آن ده‌هزار و خورده‌ای آدم دیدند که باقی اهل شهر، نصیحت‌های آنان را قبول نمی‌کنند و خودشان را از بیم و انذاری که به آن‌ها داده می‌شود به زحمت نمی‌اندازند و قبول نمی‌کنند و دست از کار خود بر نمی‌دارند، آن‌ها را ترک کرده و به روستایی نزدیک آن روستا کوچ کردند، و گفتند: «ما خوش نداریم که عذاب خدا بر آن‌ها نازل شود و ما در بین آن‌ها باشیم، پس شب گذشت و خدا همه‌ی آنان [که در شهر مانده بودند] را تبدیل به میمون کرد و مسخ شدند و درب‌های شهر بسته ماند و هیچ‌کس از شهر خارج نشد و هیچ‌کس نیز نمی‌توانست وارد شهر شود، این خبر به گوش روستاهای کناری رسید و آنان به‌سمت این روستا حرکت کردند و از دیوارهای شهر بالا رفتند و بر احوال آنان مطلع شدند و دیدند که همه‌ی آنان و زنانشان تبدیل میمون شده‌اند که دسته‌دسته با هم حرکت می‌کنند، مردم بعضی از آنان را از روی بعضی علائم و نزدیکی‌هایی که با آنان داشتند و مراوداتی که داشتند می‌شناختند و آن فرد مطّلع رو به آن میمون می‌کرد و می‌گفت: تو فلانی هستی و تو فلانی. و شروع به گریه می‌کرد و بر سر خود می‌زد که آری تو فلانی هستی، سی روز بر این منوال گذشت تا آنکه خدا باران و بادی تند فرستاد که آن‌ها (میمون‌ها) را به دریا انداخت و بقیّه نیز بعد از سه روز مسخ شدند ولی این میمون‌هایی که امروز می‌بینید، فقط شبیه به آن‌ها هستند نه اینکه خود آن‌ها باشند و یا از نسل آن‌ها باشند.
خداوند اینان را به خاطر آنکه ماهی‌های دریا را می‌کشتند و شکار می‌کردند، مسخ فرمود، پس ببینید نزد خدا حکم کسی که فرزندان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را می‌کشد و حرمت آنان را می‌شکند چیست؟! و اگر آنان را در این دنیا مسخ نمی‌کند، برای آنان در قیامت عذابی چندین برابر عذاب مسخ آماده کرده است.
اگر این افرادی که در حکم روز شنبه تعدّی کردند، هنگامی‌که دچار گناه شدندشان و جایگاه محمّد (ص) و آلش (ع) را وجیه نزد خدا قرار می‌دادند، حتماً خدا آن‌ها را از آن عذاب مصون می‌داشت امّا خدای این معنا را به آن‌ها الهام نکرد و به این کار موفّق نشدند سپس آنچه که در لوح محفوظ نوشته شده و نزد خدا معلوم و حتمی است در مورد آن‌ها اجرا شد».