Access denied – access granted!
By understanding the language of the emotions of the world within your heart, the ability to understand the process of light and darkness of this cyberspace is the granted to you. and now you realize what is necessary for calmness in your life. The less dissatisfaction you have with what you have in your life, the more you will understand this light.
«عطا» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
«ظَبْيٌ عُطْوٌ: رفع رأسه لتناول الأوراق،
آهويى كه سرش را براى خوردن برگها بالا مىبرد.»
«عَطَا اليهِ يَدَهُ: دست خود را به سوى او بالا بُرد.»
«تَعَاطَى الرجُلُ: آن مرد بر سر انگشتان پا ايستاد و دستهايش را براى گرفتن چيز بلند كرد.»
+ «خول – قلب برخوردار از نعمت نور!»
+ «نوش»
نور، به چه کسی اعطاء می شود؟!
دسترسی به نور، برای چه کسی مجاز است؟!
دسترسی به نور، برای چه کسی ممنوع است؟!
قلبی که مکانیسم نورانیاش فعال شده، تاریکی و روشنایی درونشو بخوبی حس میکنه و متوجه میشه. این کلام نورانی خداست که برای دسترسی به آرامش در زندگی روزمره به آن نیاز داریم.
هرچه نارضایتی قلبی ما به تقدیرات خدا کمتر باشد، این کلام نورانی خدا را بیشتر درک خواهیم نمود.
واژه «عطو» به ما یاد میده که برای گرفتن «نور»، باید یه تکونی به خودت بدی!
این مفهوم «اعطاء» از هزار واژه مترادف «نور» استنباط می شود.
نور، به قلب سلیم «اعطاء» میشود!
قلب سلیم، به دریافت نور هدایت «نائل» میشود!
«وَ ارْزُقْنِي وَ أَعْطِنِي، عَطاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ»
«فهم قبض و بسط نور قلب، همان رزق علمی و عطای نورانی بیپایان الهی است.»
امام رضا علیه السلام:
قُلْ فِي طَلَبِ الرِّزْقِ عَقِيبَ كُلِّ فَرِيضَةٍ
يَا مَنْ يَمْلِكُ حَوَائِجَ السَّائِلِينَ
يَا مَنْ لِكُلِّ مَسْأَلَةٍ مِنْكَ سَمْعٌ حَاضِرٌ وَ جَوَابٌ عَتِيدٌ
وَ لِكُلِّ صَامِتٍ مِنْكَ عِلْمٌ بَاطِنٌ مُحِيطٌ
أَسْأَلُكَ بِمَوَاعِيدِكَ الصَّادِقَةِ وَ أَيَادِيكَ الْفَاضِلَةِ وَ رَحْمَتِكَ الْوَاسِعَةِ وَ سُلْطَانِكَ الْقَاهِرِ وَ مُلْكِكَ الدَّائِمِ وَ كَلِمَاتِكَ التَّامَّاتِ
يَا مَنْ لَا تَنْفَعُهُ طَاعَةُ الْمُطِيعِينَ وَ لَا تَضُرُّهُ مَعْصِيَةُ الْعَاصِينَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ ارْزُقْنِي وَ أَعْطِنِي فِيمَا تَرْزُقُنِي الْعَافِيَةَ مِنْ فَضْلِكَ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
براي طلب روزي بعد از هر نماز بگو:
اي کسي که حوائج نيازمندان در اختيار او است،
اي کسي که از طرف تو براي هر درخواست گوشي شنوا وپاسخي مهيا،
و براي هر سکوت کنندهاي آگاهي به باطن و احاطه به آن وجود دارد.
از تو مي خواهم بحق وعده هاي راستت و نعمتهاي ارزشمندت ورحمت گستردهات و فرمانروائي غالبت و سلطنت جاودانهات و مخلوقات کاملت.
اي کسي که اطاعت مطيعين او را سودي ندهد، وگناه گناهکاران به او ضرر نرساند،
بر محمد وخاندانش درود فرست و مرا روزي عطا فرما، و در آنچه مرا روزي ميدهي از فضلت عافيت عنايت کن، برحمتت اي مهربانترين مهربانان.
العطاء، الخول، النّور الولایة!
هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ
إِنَّمَا عَطَاؤُنَا لَكَ النُّورُ الَّذِي سَطَعَ لَكَ
[سورة الكوثر (۱۰۸): الآيات ۱ الى ۳]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّا أَعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ (۱)
ما تو را [چشمه] كوثر داديم،
فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ (۲)
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى كن.
إِنَّ شانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ (۳)
دشمنت خود بىتبار خواهد بود.
وَ بَعْضَهُمْ لَهُ نُورٌ كَثِيرٌ وَ بَعْضَهُمْ لَهُ نُورٌ قَلِيلٌ وَ بَعْضَهُمْ لَيْسَ لَهُ نُورٌ!
چرا برخى نور زيادى دارند و برخى نور كم، و برخى بىنورند؟!
امام باقر علیه السلام:
إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمَّا أَخْرَجَ ذُرِّيَّةَ آدَمَ ع مِنْ ظَهْرِهِ لِيَأْخُذَ عَلَيْهِمُ الْمِيثَاقَ بِالرُّبُوبِيَّةِ لَهُ وَ بِالنُّبُوَّةِ لِكُلِّ نَبِيٍّ
فَكَانَ أَوَّلَ مَنْ أَخَذَ لَهُ عَلَيْهِمُ الْمِيثَاقَ بِنُبُوَّتِهِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ ص
ثُمَّ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لآِدَمَ انْظُرْ مَا ذَا تَرَى
قَالَ فَنَظَرَ آدَمُ ع إِلَى ذُرِّيَّتِهِ وَ هُمْ ذَرٌّ قَدْ مَلَئُوا السَّمَاءَ
قَالَ آدَمُ ع يَا رَبِّ مَا أَكْثَرَ ذُرِّيَّتِي وَ لِأَمْرٍ مَا خَلَقْتَهُمْ فَمَا تُرِيدُ مِنْهُمْ بِأَخْذِكَ الْمِيثَاقَ عَلَيْهِمْ
قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً وَ يُؤْمِنُونَ بِرُسُلِي وَ يَتَّبِعُونَهُمْ
قَالَ آدَمُ ع يَا رَبِّ فَمَا لِي أَرَى بَعْضَ الذَّرِّ أَعْظَمَ مِنْ بَعْضٍ
وَ بَعْضَهُمْ لَهُ نُورٌ كَثِيرٌ وَ بَعْضَهُمْ لَهُ نُورٌ قَلِيلٌ وَ بَعْضَهُمْ لَيْسَ لَهُ نُورٌ
فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ كَذَلِكَ خَلَقْتُهُمْ لِأَبْلُوَهُمْ فِي كُلِّ حَالاتِهِمْ
قَالَ آدَمُ ع يَا رَبِّ فَتَأْذَنُ لِي فِي الْكَلَامِ فَأَتَكَلَّمَ
قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ تَكَلَّمْ فَإِنَّ رُوحَكَ مِنْ رُوحِي وَ طَبِيعَتَكَ [مِنْ] خِلَافِ كَيْنُونَتِي
قَالَ آدَمُ يَا رَبِّ فَلَوْ كُنْتَ خَلَقْتَهُمْ عَلَى مِثَالٍ وَاحِدٍ وَ قَدْرٍ وَاحِدٍ وَ طَبِيعَةٍ وَاحِدَةٍ وَ جِبِلَّةٍ وَاحِدَةً وَ أَلْوَانٍ وَاحِدَةٍ وَ أَعْمَارٍ وَاحِدَةٍ وَ أَرْزَاقٍ سَوَاءٍ لَمْ يَبْغِ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَ لَمْ يَكُنْ بَيْنَهُمْ تَحَاسُدٌ وَ لَا تَبَاغُضٌ وَ لَا اخْتِلَافٌ فِي شَيْءٍ مِنَ الْأَشْيَاءِ
قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَا آدَمُ بِرُوحِي نَطَقْتَ وَ بِضَعْفِ طَبِيعَتِكَ تَكَلَّفْتَ مَا لَا عِلْمَ لَكَ بِهِ وَ أَنَا الْخَالِقُ الْعَالِمُ بِعِلْمِي خَالَفْتُ بَيْنَ خَلْقِهِمْ وَ بِمَشِيئَتِي يَمْضِي فِيهِمْ أَمْرِي وَ إِلَى تَدْبِيرِي وَ تَقْدِيرِي صَائِرُونَ لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِي إِنَّمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ لِيَعْبُدُونِ وَ خَلَقْتُ الْجَنَّةَ لِمَنْ أَطَاعَنِي وَ عَبَدَنِي مِنْهُمْ وَ اتَّبَعَ رُسُلِي وَ لَا أُبَالِي وَ خَلَقْتُ النَّارَ لِمَنْ كَفَرَ بِي وَ عَصَانِي وَ لَمْ يَتَّبِعْ رُسُلِي وَ لَا أُبَالِي وَ خَلَقْتُكَ وَ خَلَقْتُ ذُرِّيَّتَكَ مِنْ غَيْرِ فَاقَةٍ بِي إِلَيْكَ وَ إِلَيْهِمْ وَ إِنَّمَا خَلَقْتُكَ وَ خَلَقْتُهُمْ لِأَبْلُوَكَ وَ أَبْلُوَهُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا فِي دَارِ الدُّنْيَا فِي حَيَاتِكُمْ وَ قَبْلَ مَمَاتِكُمْ فَلِذَلِكَ خَلَقْتُ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ وَ الْحَيَاةَ وَ الْمَوْتَ وَ الطَّاعَةَ وَ الْمَعْصِيَةَ وَ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ وَ كَذَلِكَ أَرَدْتُ فِي تَقْدِيرِي وَ تَدْبِيرِي وَ بِعِلْمِيَ النَّافِذِ فِيهِمْ خَالَفْتُ بَيْنَ صُوَرِهِمْ وَ أَجْسَامِهِمْ وَ أَلْوَانِهِمْ وَ أَعْمَارِهِمْ وَ أَرْزَاقِهِمْ وَ طَاعَتِهِمْ وَ مَعْصِيَتِهِمْ فَجَعَلْتُ مِنْهُمُ الشَّقِيَّ وَ السَّعِيدَ وَ الْبَصِيرَ وَ الْأَعْمَى وَ الْقَصِيرَ وَ الطَّوِيلَ وَ الْجَمِيلَ وَ الدَّمِيمَ وَ الْعَالِمَ وَ الْجَاهِلَ وَ الْغَنِيَّ وَ الْفَقِيرَ وَ الْمُطِيعَ وَ الْعَاصِيَ وَ الصَّحِيحَ وَ السَّقِيمَ وَ مَنْ بِهِ الزَّمَانَةُ وَ مَنْ لَا عَاهَةَ بِهِ
فَيَنْظُرُ الصَّحِيحُ إِلَى الَّذِي بِهِ الْعَاهَةُ فَيَحْمَدُنِي عَلَى عَافِيَتِهِ
وَ يَنْظُرُ الَّذِي بِهِ الْعَاهَةُ إِلَى الصَّحِيحِ فَيَدْعُونِي وَ يَسْأَلُنِي أَنْ أُعَافِيَهُ وَ يَصْبِرُ عَلَى بَلَائِي فَأُثِيبُهُ جَزِيلَ عَطَائِي
وَ يَنْظُرُ الْغَنِيُّ إِلَى الْفَقِيرِ فَيَحْمَدُنِي وَ يَشْكُرُنِي
وَ يَنْظُرُ الْفَقِيرُ إِلَى الْغَنِيِّ فَيَدْعُونِي وَ يَسْأَلُنِي
وَ يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الْكَافِرِ فَيَحْمَدُنِي عَلَى مَا هَدَيْتُهُ فَلِذَلِكَ خَلَقْتُهُمْ لِأَبْلُوَهُمْ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ فِيمَا أُعَافِيهِمْ وَ فِيمَا أَبْتَلِيهِمْ وَ فِيمَا أُعْطِيهِمْ وَ فِيمَا أَمْنَعُهُمْ
وَ أَنَا اللَّهُ الْمَلِكُ الْقَادِرُ وَ لِي أَنْ أَمْضِيَ جَمِيعَ مَا قَدَّرْتُ عَلَى مَا دَبَّرْتُ وَ لِي أَنْ أُغَيِّرَ مِنْ ذَلِكَ مَا شِئْتُ إِلَى مَا شِئْتُ وَ أُقَدِّمَ مِنْ ذَلِكَ مَا أَخَّرْتُ وَ أُؤَخِّرَ مِنْ ذَلِكَ مَا قَدَّمْتُ وَ أَنَا اللَّهُ الْفَعَّالُ لِمَا أُرِيدُ لَا أُسْأَلُ عَمَّا أَفْعَلُ وَ أَنَا أَسْأَلُ خَلْقِي عَمَّا هُمْ فَاعِلُونَ.
همانا خداى عز و جل چون ذريه آدم عليه السّلام را از پشتش خارج ساخت، تا از آنها براى ربوبيت خود و نبوت هر پيغمبرى پيمان گيرد، نخستين كسى كه در باره پيغمبرى او از انبياء پيمان گرفت، محمد بن عبد اللَّه صلى اللَّه عليه و آله بود،
سپس خداى عز و جل بآدم عليه السلام فرمود: بنگر تا چه مىبينى؟
آدم عليه السلام به ذريه خود كه چون موران بودند نگريست، ديد آسمان را پركردهاند.
عرضكرد: پروردگارا! چه ذريه زيادى دارم؟!
اينها را براى چه خلق فرمودى؟ و از پيمان گرفتنشان چه منظور دارى؟
خداى عز و جل فرمود: تا مرا عبادت كنند و چيزى را شريك من نسازند و به پيغمبرانم ايمان آوردند و از آنها پيروى كنند.
آدم عليه السّلام عرضكرد: پروردگارا! چرا بعضى از اينها را بزرگتر از بعضى ديگر مىبينم؟
و چرا برخى نور زيادى دارند و برخى نور كم، و برخى بىنورند؟
خداى عز و جل فرمود: ايشان را اين گونه آفريدم تا در تمام حالات امتحانشان كنم.
آدم عليه السّلام عرضكرد: پروردگارا! بمن اجازه ميدهى سخن گويم؟
خداى عز و جل فرمود:
سخن گوى كه روح تو از روح من است و طبيعتت بر خلاف هستى من است.
آدم عرضكرد: اى كاش همه آنها را يكسان و يك اندازه مىآفريدى كه داراى يك طبيعت و يك خلقت ميبودند، و رنگها و عمرهايشان يك نواخت ميبود، و از لحاظ ارزاق برابر ميبودند، تا برخى بر برخى ديگر ستم نميكردند و هيچ گونه حسد و كينه و اختلاف در ميانشان پيدا نميشد.
خداى عز و جل فرمود: اى آدم بوسيله روح من سخن گفتى و به سستى طبيعتت خود را بزحمت انداختى نسبت به چيزى كه در آن علم ندارى، من خالق دانا هستم، از روى دانائيم خلقت آنها را مخالف يك ديگر ساختم، و فرمانم در ميان آنها به سبب مشيتم جارى شود، و بسوى تدبير و تقدير من ميگرايند، خلقت من دگرگونى نپذيرد،
همانا من جن و انس را آفريدم تا عبادتم كنند و بهشت را آفريدم براى كسى كه اطاعت و عبادتم كند، و از پيغمبرانم پيروى نمايد و باك ندارم، و دوزخ را آفريدم براى كسى كه بمن كافر شود و نافرمانيم كند و از پيغمبرانم متابعت نكند و باك ندارم، و تو را و ذريهات را آفريدم، بدون اينكه احتياجى بشما داشته باشم، بلكه تو را و آنها را آفريدم تا آزمايشتان كنم كه كدامين شما در زندگى و پيش از مردنتان نيكو كردارتر هستيد.
از اين جهت دنيا و آخرت و زندگى و مرگ و اطاعت و معصيت و بهشت و دوزخ را آفريدم و در تقدير و تدبير خود اين گونه اراده كردم، به علم نافذى كه نسبت به آنها دارم ميان صورتها و پيكرها و رنگها و عمرها و روزيها و اطاعت و معصيتشان تفاوت و اختلاف انداختم، آنها را به شقى و سعيد، بينا و كور، كوتاه و بلند، با جمال و پست، دانا و نادان، توانگر و مستمند، فرمانبر و نافرمان، سالم و بيمار، زمينگير و بىآفت تقسيم نمودم تا سالم به ناتندرست بنگرد و مرا بسبب عافيتش شكر گزارد و ناتندرست به سالم بنگرد و دعا كند و از من بخواهد تا او را عافيت بخشم، و بر بلاء من صبر كند تا از عطاء جزيل خود باو ثواب دهم، و توانگر به فقير بنگرد و سپاس و شكر من بجا آورد، و فقير به توانگر بنگرد و دعا كند و از من بخواهد، و مؤمن به كافر بنگرد و براى آنكه هدايتش كردهام سپاسگزارى من كند.
از اين جهت آنها را آفريدم تا در خوشى و ناخوشى و عافيت و گرفتارى و عطاء و منعم آنها را آزمايش كنم، منم خداوند مالك توانا.
من حق دارم همه آنچه را مقدر كردهام، طبق تدبيرم مجرى سازم، و حق دارم آنچه را خواهم بنحوى كه خواهم، تغيير دهم و بعضى از آنچه را مؤخر داشتهام مقدم دارم و برخى را كه مقدم داشته مؤخر كنم،
منم خدائى كه هر چه اراده كنم انجام دهم و از آنچه كنم بازخواست نشوم،
و من مخلوقم را از آنچه كنند بازخواست نمايم.
حسادتو بذار کنار، این گرانت نورانی رو تحویل بگیر!
قلبتو خوب تفتیش میکنن،
اگه به اون میزان که اَزَت توقع دارن حسادتو کنار گذاشته باشی، نور بهت اعطاء میشه!
قلبی که سیستم تشخیص نور و ظلمتش از کار افتاده، قطعا از عطای نورانی بینصیب خواهد بود.
حتما اَزَت رسید میگیرن که این علوم نورانی به دستت رسیده! «اشعار بالوصول»
حالا با این مطالب نورانی چکار میخوای بکنی؟!
اهل سخاوت خواهی بود یا بخیل و خسیس خواهی شد؟!
به عهد خودت وفا میکنی یا پیمان میشکنی و خیانت میکنی؟!
همه چیز بدقت اسکن و آنالیز میشه!
هویت ناپیدا و پنهان دنیای قلبها، رو میشه!
هر کسی خودشه و خودش و اثر انگشت خودش!
هیچکس نمیتونه جور دیگری خودشو جا بزنه و معرفی کنه!
حوادثی که دقیق تقدیر شده، دستارو رو میکنن! مشتها رو باز میکنن!
[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۱۶ الى ۲۲]
كُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً (۲۰)
هر دو [دسته:] اينان و آنان را از عطاى پروردگارت مدد مىبخشيم، و عطاى پروردگارت [از كسى] منع نشده است.
[سورة طه (۲۰): الآيات ۴۵ الى ۵۶]
قالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدى (۵۰)
گفت: «پروردگار ما كسى است كه هر چيزى را خلقتى كه درخور اوست داده، سپس آن را هدايت فرموده است.»
[سورة ص (۳۸): الآيات ۳۰ الى ۴۰]
هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ (۳۹)
[گفتيم:] «اين بخشش ماست، [آن را] بىشمار ببخش يا نگاه دار.»
[سورة النجم (۵۳): الآيات ۳۱ الى ۴۱]
وَ أَعْطى قَلِيلاً وَ أَكْدى (۳۴)
و اندكى بخشيد و [از باقى] امتناع ورزيد.
[سورة النبإ (۷۸): الآيات ۳۱ الى ۴۰]
جَزاءً مِنْ رَبِّكَ عَطاءً حِساباً (۳۶)
[اين است] پاداشى از پروردگار تو، عطايى از روى حساب.
[سورة الليل (۹۲): الآيات ۱ الى ۲۱]
فَأَمَّا مَنْ أَعْطى وَ اتَّقى (۵)
امّا آنكه [حقّ خدا را] داد و پروا داشت،
باید پشت کنیم به تمنا و رو به نور نماییم!
فَأَمّٰا مَنْ أَعْطىٰ اَلْخُمُسَ
وَ اِتَّقىٰ وَلاَيَةَ اَلطَّوَاغِيتِ
وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنىٰ بِالْوَلاَيَةِ
امام صادق علیه السلام:
عَنْ أَبِي بَصِيرٍ
عَنْ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَنَّهُ قَالَ:
فَأَمّٰا مَنْ أَعْطىٰ اَلْخُمُسَ
وَ اِتَّقىٰ وَلاَيَةَ اَلطَّوَاغِيتِ
وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنىٰ بِالْوَلاَيَةِ
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرىٰ فَلاَ يُرِيدُ شَيْئاً مِنَ اَلْخَيْرِ إِلاَّ تَيَسَّرَ لَهُ
وَ أَمّٰا مَنْ بَخِلَ بِالْخُمُسِ
وَ اِسْتَغْنىٰ بِرَأْيِهِ عَنْ أَوْلِيَاءِ اَللَّهِ
وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنىٰ بِالْوَلاَيَةِ
فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرىٰ فَلاَ يُرِيدُ شَيْئاً مِنَ اَلشَّرِّ إِلاَّ تَيَسَّرَ لَهُ
وَ أَمَّا قَوْلُهُ:
وَ سَيُجَنَّبُهَا اَلْأَتْقَى قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ مَنْ تَبِعَهُ
اَلَّذِي يُؤْتِي مٰالَهُ يَتَزَكّٰى قَالَ ذَاكَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعَالَى:
وَ يُؤْتُونَ اَلزَّكٰاةَ وَ هُمْ رٰاكِعُونَ
وَ قَوْلُهُ:
وَ مٰا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزىٰ
فَهُوَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ اَلَّذِي لَيْسَ لِأَحَدٍ عِنْدَهُ نِعْمَةٌ تُجْزَى وَ نِعْمَتُهُ جَارِيَةٌ عَلَى جَمِيعِ اَلْخَلْقِ.
ابو بصير از حضرت صادق عليه السّلام نقل كرد:
«فَأَمّٰا مَنْ أَعْطىٰ» يعنى خمس
«وَ اِتَّقىٰ» بپرهيزد از حكومت و دوستى با طاغوتان
«وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنىٰ» تصديق ولايت كند
«فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرىٰ» يعنى هر كار خوبى را كه تصميم بگيرد برايش فراهم ميكنيم:
«وَ أَمّٰا مَنْ بَخِلَ» يعنى بخل در خمس بورزد:
«وَ اِسْتَغْنىٰ» يعنى خود رأى باشد و به اولياء خدا مراجعه نكند
«وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنىٰ» تكذيب ولايت كند:
«فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرىٰ» يعنى هر كار بدى را كه تصميم بگيرد برايش آماده ميكنيم،
اما اين قسمت آيه:
«وَ سَيُجَنَّبُهَا اَلْأَتْقَى» پيامبر اكرم صلّى اللّٰه عليه و آله و سلم فرمود هر كس پيرو او باشد:
«اَلَّذِي يُؤْتِي مٰالَهُ يَتَزَكّٰى» فرمود امير المؤمنين است
اين آيه به همان نظر دارد:
«وَ يُؤْتُونَ اَلزَّكٰاةَ وَ هُمْ رٰاكِعُونَ»
و اين قسمت آيه «وَ مٰا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزىٰ» او پيامبر اكرم است كه احدى را نزد او نعمتى نيست كه بايد پاس او را بدارد بلكه نعمت او بر تمام جهانيان جارى است.
[سورة الضحى (۹۳): الآيات ۱ الى ۱۱]
وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى (۵)
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردى.