برداشت کتاب لغت التحقیق از این واژه زیباست:
مفهوم «بسط في امتداد»
و این امر ممکن و مقدور نخواهد بود الا به سبب «آیاتی و رسلی»، یعنی با توجه به اقرار عالم ذر اهل یقین و اهل شک، برای اینکه حجت بر آنها تمام شود، بناچار باید در دل شرایطی قرار بگیرند تا امتحان صورت بگیرد و غربال و جدا سازی انجام گردد و این قرار گرفتن در دل شرایط نیاز به رساندن نطفه علمی توسط صاحبان نور دارد، تا بتوان به جریان حیات استمرار داد.
استمرار حیات بدون درک نور ولایت در قلب ناممکن است.
استمرار حیات بدون قلب سلیمی که امر و نهی ولی خود را درک نماید نا ممکن است.
پس زوج قلب سلیم اهل یقین و نور ولایت علمی صاحبان نور منا اهل البیت ع، اون کمپلکس موفقی است «زوج کریم»، که می‌تواند در دل هر شرایطی، از امتحانات، سربلند بیرون آید و موفق به تولید نور آرامش عمل صالح گردد.
لذا این واژه زیبای «ودی» نیز یکی از هزار اسم زیبای صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست.
[ودی – نطف]:
در این واژه بدنبال مفهوم «روان» باش!
«الوادِي‏- [ودي‏]: راه روشن، دره و شكاف ميان كوهها كه سيل در آن روان‏ شود.»
+ در واژۀ «نطف»  هم همین مفهوم وجود دارد.
+ «سیل»
مفهوم «ودی» همون نطفه گذاری علمی مافوق نسبت به مادون می باشد که مثال زیبایی برای صاحبان نور است.
مَثَل قلب، مَثَل رَحِم است که تا نطفه‌ای درونش ریخته نشود، باردار نخواهد شد و به ثمر نخواهد نشست.
رحم، وادی غیر ذی ذرع است!
رحم در درون خودش نطفه سازی نمی کند.
نطفه ها از بیرون وارد رحم می شوند «خیر ما القی فی القلب الیقین» و همین نطفه‌ها، مولد آرامش و یقین هستند برای اهل یقین.
رحم معیوب اهل شک:
قلبی که شکاک است، هر چه صاحب نور نطفه علمی درون این قلب می گذارد، همه را به هدر داده و دفع مینماید و این قلب، قلب عقیم و نازا است «مسرف»، اما قلوب اهل یقین، با اخذ علوم ربانی از صاحبان نور خود، تاویلا باردار میشوند!
پس قلب باید به جفتش برسه یعنی ما باید بگردیم و جفت خودمان را پیدا کنیم تا از تنهایی بیرون بیاییم و همیشه این قلب قرین یاد معالم ربانی است [نزدیک] و دیگر تنها نیست.
+ [زوج و فرد – ازدواج – نکاح – ذکر]
هرگز بدون معالم ربانی هیچ کس به آرامش نخواهد رسید،
کما اینکه رحم، بدون نطفه، باردار نخواهد شد.
آل محمد ع، صاحبان نور را برای نطفه گذاری علمی، مامور نموده اند و خوشا به حال رحمهای پاکی که بستر رشد و شکوفایی این علوم را فراهم نمایند و از این نطفه های طیبة ، بخوبی استقبال و پذیرایی نمایند
+ «ضیف»: «1+1».
قشنگ‌ترین عبارت برای فهم واژه وادی و ودی همین عبارت « وَدَى‏ الفرسُ » و همین مثال است!
در ضرب المثل های حکیمانه «ليَضرِبَ» [پوشه ضرب المثل] نیز قصه همین نطفه گذاری است انگاری با یک تلنگر زیرکانه [لانچ ! – سیل]، قلب خفته دیگری را بیدار می کنی و او همین مختصر را گرفته و مدام به آن فکر می‌کند و عمل می‌نماید «وَدَى‏ الفرسُ ليَضرِبَ».
واد – دیة
[و أصل‏ الدِّيَة وِدْيَة فحذفت الواو كما قالوا : شية من الوشي‏]
رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتي‏ بِوادٍ غَيْرِ ذي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ
رَبَّنا لِيُقيمُوا الصَّلاةَ
فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (37)
سکنا در خود بیت یا در وادی نزد بیت؟!
«بِوادٍ … عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ»
قلب صاحبان نور را نسبت به مافوقشان یعنی وجود مقدس  آل محمد ع در نظر بگیر:
آن وادی غیر ذی زرع، قلب صاحب نوری است که «عِنْدَ بَيْتِكَ» است، یعنی چسبیده به آل محمد ع است.
در این واژه مفهوم قرب وجود دارد « وَدَى‏ الأَمْرَ : قَرَّبَهُ » که عبارت « عِنْدَ بَيْتِكَ » را تکمیل می کند .
آن وادی غیر ذی زرع قلب سالم و بدون شک و با یقین کامل صاحب نور نسبت به آل محمد ع است که منتظر دریافت نطفه های علمی از این بیت عظیم علمی الهی می باشد .
داستان اهل نور نسبت به صاحبان نور، مثل داستان صاحبان نور نسبت به آل محمد ع است!
یعنی قلب اهل نور نیز با یقین صد نسبت به صاحبان نور در حالیکه ذره‌ای شک در این قلب وجود ندارد، به درجاتی، همان وادی غیر ذی زرع است که منتظر اخذ علوم آل محمد ع از این مجرای فیض الهی می باشد و همانطور که صاحب نور، عند بیتک، می‌باشد، اهل نور نیز باید عند صاحب نور خود باشند تا از این علوم بهره‌مند گردند.
محل سکنای ذریه در این وادی است نه در خود بیت!
+ آیه سیر و قرای ظاهرة.
این وادی دارای عظمت بزرگی است که علم آل محمد ع در آن جریان پیدا می‌کند «بسط فی امتداد» و ابتدا به ساکن، از خودش هیچ چیزی ندارد و مولد نور و علم نیست، بلکه قلبی یکپارچه یقین و باور، بدون ذره‌ای شک نسبت به آل محمد ع است که این علم در این ظرف برای استفاده ذریه قرار می‌گیرد.
ذریه، با گرم نمودن خود «صلی» از این وادی نورانی، که انشعابی از شعبه اصلی بیت آل محمد ع می‌باشند، در واقع خود را از علم آل محمد ع بهره‌مند می‌نمایند.
در این آیه معالم زیادی مستتر است:
[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۳۵ الى ۴۱]:
رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ 
رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (۳۷)
پروردگارا، من [يكى از] فرزندانم را در درّه‌‏اى بى‌‏كشت، نزد خانه محترم تو، سكونت دادم.
پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده و آنان را از محصولات [مورد نيازشان‏] روزى ده، باشد كه سپاسگزارى كنند.
+ «ذرّیّۀ نورانی!»
قلوب اهل یقین به این ذریه نورانی مشاق اند!
این قلوب، سوراخ شکی که موجب به هدر دادن علوم کسب شده از آنها باشد را ندارند!
این قلوب مشتاق و مایل، به سمت نورشان سوق داده می‌شوند و از ارزاق علمی آل محمد ع که نزد این صاحبان نور و در وادی عظیم علمی آنها گسیل شده [مفهوم بسط فی امتداد واژه ودی]، متنعم می‌شوند و با برخورداری از این علوم با حالت قلبی یقین کامل بدون شکی که این علوم را به هدر دهد- «اسْتَوْدَى‏ فلانٌ‏ بحَقِّي‏ أَي‏ أَقَرَّ به و عَرَفه» طالب وادی شدند یعنی اقرار به فضل معالم ربانی و معرفت نسبت به اوست-  از نار آیات به نورش می‌رسند و یاد معالم ربانی در قلب آنها ملکه شده و هرگز از بین نمی‌رود. لذا عده قلیلی اهل شکر در هر زمان دور نور خود حلقه زده و با انجام عمل صالح به این اعتقاد که فقط تنها راه دسترسی به آرامش عمل به فرهنگ آل محمد ع است تحقق می بخشند و لذا این عدۀ قلیل با نورشان، تنها بهانه‌ای هستند برای آل محمد ع، که بساط عالم را برنچینند و همچنان به عنایات و الطاف خود ادامه دهند [مفهوم جریان و بسط فی امتداد در واژه ودی] و همه عوالم به طفیل این جمع مختصر عامل به نور ولایت، از نعمتهای ظاهری دنیا متنعم می‌شوند!
در این مقاله بیشتر روی واژه «الواد» تمرکز می کنیم تا ببینیم چرا از صاحبان نور به این صورت و با این واژه و اسم نام برده شده است «اسم الله»، و این واژه در بر دارنده چه معانی و ویژگی هایی برای صاحبان نور خواهد بود؟
این واژه از عبارت «وَدَى‏ الفرسُ» گرفته شده یعنی مهمترین کار صاحبان نور نطفه‌گذاری است!
یکی از اصلی‌ترین معانی که در واژه «واد» مستتر است بزرگی و عظمت علمی صاحبان نور است:
«أصله عظم الأمر»
گرچه خود در مقام قیاس با آل محمد ع هیچند! اما برای ما، این تنها پل نورانی ارتباط با علم و در نتیجه عامل نجات از هلاکت می‌باشند ان شاء الله تعالی.
مفهوم جریان پیدا کردن نیز در این واژه وجود دارد:
«ودى الشي‏ء: إذا سال»
انگاری این شخصیت‌های عظیم و بزرگ، بواسطه اینکه مسیر جریان علمی آل محمد ع بسوی ما می‌باشد [نطفه گذاری] نامشان «وادی» است! و ما در وادی صاحبان نور به کسب علم مشغولیم ان شاء الله تعالی [وادی النمل: وادی مورچه دانا].
[این نطفه‌ها باید جنین شوند و به بلوغ علمی مطلوب برسیم، ان شاء الله تعالی]
کتاب التحقیق این عبارت را آورده:
«بسط في امتداد، و هذا المعنى نوع من الجريان المطلق.»
این برداشت درست است، یعنی صاحبان نور، انشعابی از علم آل محمد ع برای اهل نور هستند!
+ «شعب – شعبان»
+ «اخذ – عمّن آخذ معالم دینی؟!»
پس مفهوم واژه ودی هم به اسم الله نور ختم شد و لذا تمام مفاهیم و معانی واژه‌های مترادف نور الولایة، همه و همه به یک چیز واحد ختم می‌شود. [آرامش]
«الودي: ماء أبيض ثخين يخرج بعد البول»
در زمانهای قدیم وادی محل اسکان مردم بوده چون به آب دسترسی راحتی داشته‌اند و کشاورزی و دامداری برای آنها به سبب این آب در این مکان راحت بوده است.
وادی حاصلخیز حریم آل محمد ع همان معالم ربانی صاحبان نور است که مسیر دسترسی به جریان علمی آل محمد ع است، «شرع»: «access»، تا به دست ما برسد «دَوَل – دولت»، و ما بتوانیم با فهم قلبی این علوم نورانی و عمل به آنها، راحت و آرام و شاد و زیبا زندگی نماییم و مهربان باشیم:
«و يقال له الوادي الممتدّ بين الجبال سواء كان فيه ماء أو يكون مجرى له بالقوّة، و كان الناس في السابق يسكنون في أطراف الأودية بلحاظ وجود الماء فيها، و يزرعون و يفلحون في حواليها، و منها وادى النيل.»
«دیه» هم اشاره به معالم ربانی صاحبان نور دارد!
انگاری صاحبان نور با بذل علمی خویش، به ما این توانایی را در پرداخت قتل‌های تاویلی که انجام داده‌ایم را می‌دهد!
«و من مصاديقه: الدية و هو المال اللازم إيتاؤه في أثر القتل، فكأنّه أثر ممتدّ من بسط عمل القتل»
اللغة:
… و الوادي سفح الجبل
و يقال للمجرى العظيم من مجاري الماء واد
و أصله عظم الأمر و منها الدية لأنها العطية في الأمر العظيم و هو القتل
[تقابل دو بینش = تقابل دو وادی = تقابل صاحب نور و لیدر سوء]:
«انتَ فى‏ وَادٍ و نحن فى‏ وادٍ»: ضرب المثلى در مورد اختلاف نظر و مقصد.
[تفاوت وادی صاحبان نور با وادی لیدرهای سوء]:
لیدر سوء در هر وادی هست «فِي كُلِ‏ وادٍ» جز «بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً»،
حال آنکه صاحب نور فقط در «بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً» است و بس!
«وادِ النَّمْلِ‏» – «أَ لَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِ‏ وادٍ يَهِيمُونَ‏»
[«فَلَمَّا رَأَوْهُ [عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ] عارِضاً مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ»]:
هر وادی جز وادی آل محمد ع محکوم به عذاب خواهد بود!
مثل وادی قوم عاد! که اصلا فکرشو هم نمی‌کردند.
و مثل وادی قوم ثمود «وَ ثَمُودَ … بِالْوادِ» – «وَ ثَمُودَ الَّذينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ»،
هر دو قوم تواناییهای خاص خودشان را داشتند اما متاسفانه به نور خود یقین پیدا نکردند.
[سورة الأحقاف (۴۶): الآيات ۲۱ الى ۲۵]
« وَ اذْكُرْ أَخا عادٍ إِذْ أَنْذَرَ قَوْمَهُ بِالْأَحْقافِ وَ قَدْ خَلَتِ النُّذُرُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ اللَّهَ إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (21)
قالُوا أَ جِئْتَنا لِتَأْفِكَنا عَنْ آلِهَتِنا فَأْتِنا بِما تَعِدُنا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (22)
قالَ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَ أُبَلِّغُكُمْ ما أُرْسِلْتُ بِهِ وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ (23)
فَلَمَّا رَأَوْهُ عارِضاً مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ‏ قالُوا هذا عارِضٌ مُمْطِرُنا
بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ ريحٌ فيها عَذابٌ أَليمٌ (24)
تُدَمِّرُ كُلَّ شَيْ‏ءٍ بِأَمْرِ رَبِّها فَأَصْبَحُوا لا يُرى‏ إِلاَّ مَساكِنُهُمْ كَذلِكَ نَجْزِي الْقَوْمَ الْمُجْرِمِينَ (25) »