آنگاه كه آن هنگامۀ بزرگ دررَسَد! الطّامة الکبری!

حدیث مهم: «الطَّامَّةَ الْكُبْرَى»
«خُرُوجُ دَابَّةٍ مِنَ الْأَرْضِ»

« … أَلَا إِنَّ بَعْدَ ذَلِكَ الطَّامَّةَ الْكُبْرَى
قُلْنَا وَ مَا ذَلِكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ؟
قَالَ خُرُوجُ دَابَّةٍ مِنَ الْأَرْضِ مِنْ عِنْدِ الصَّفَا مَعَهَا خَاتَمُ سُلَيْمَانَ وَ عَصَا مُوسَى تَضَعُ الْخَاتَمَ عَلَى وَجْهِ كُلِّ مُؤْمِنٍ فَيُطْبَعُ فِيهِ هَذَا مُؤْمِنٌ حَقّاً وَ تَضَعُهُ عَلَى وَجْهِ كُلِّ كَافِرٍ فَيُكْتَبُ فِيهِ هَذَا كَافِرٌ حَقّاً حَتَّى إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيُنَادِي الْوَيْلُ لَكَ يَا كَافِرُ وَ إِنَّ الْكَافِرَ يُنَادِي طُوبَى لَكَ يَا مُؤْمِنُ وَدِدْتُ أَنِّي الْيَوْمَ مِثْلُكَ فَأَفُوزَ فَوْزاً ثُمَّ تَرْفَعُ الدَّابَّةُ رَأْسَهَا فَيَرَاهَا مَنْ بَيْنَ الْخَافِقَيْنِ بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بَعْدَ طُلُوعِ الشَّمْسِ مِنْ مَغْرِبِهَا فَعِنْدَ ذَلِكَ تُرْفَعُ التَّوْبَةُ فَلَا تَوْبَةٌ تُقْبَلُ وَ لَا عَمَلٌ يُرْفَعُ وَ لا يَنْفَعُ نَفْساً إِيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمانِها خَيْراً … »
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در حدیثی طولانی سخن از دجّال به میان آورد که:
«بدانید بعد از آن، حادثه‌ی بزرگی روی می‌دهد».
عرض کردیم:
«یا امیرالمؤمنین (علیه السلام) آن حادثه چیست»؟
فرمود: «آمدن دابة الارض از سمت صفا است،
انگشتر سلیمان (علیه السلام) و عصای موسی (علیه السلام) با اوست
آن انگشتر را بر روی هر مؤمنی که می‌گذارد، در جای آن نوشته می‌شود: این مؤمن حقیقی است
و بر روی هر کافری بگذارد نوشته می‌شود: این کافر حقیقی است.
تا جایی که مؤمن صدا می‌زند: «ای کافر، وای بر تو»!
و کافر صدا می‌زند: «ای مؤمن، خوش به حالت! دوست داشتم من هم امروز مثل تو بودم و به چنین سعادتی برسم».
سپس دابة الارض سر خود را بلند می‌کند و مردمی که در بین مشرق و مغرب هستند بعد از طلوع خورشید از جانب مغرب به اذن خدا او را می‌بینند، در آن‌وقت دیگر توبه برداشته می‌شود؛
نه توبه‌ای قبول و نه عملی به‌سوی خدا بالا می‌رود و ایمان‌کسی که پیش‌تر ایمان نیاورده یا در حال ایمان خیری کسب نکرده بود به حال صاحبش سودی ندارد.
آنگاه حضرت (علیه السلام) فرمود:
«از آنچه بعد از آن روی می‌دهد از من نپرسید.
زیرا حبیبم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با من عهد بسته که جز به عترت خود اطّلاع ندهم».