با نورت، خودت میفهمی! افعاله تفهیم!

امام رضا علیه السلام:
أَوَّلُ عِبَادَةِ اللَّهِ مَعْرِفَتُهُ
وَ أَصْلُ مَعْرِفَةِ اللَّهِ تَوْحِيدُهُ
وَ نِظَامُ تَوْحِيدِ اَللَّهِ نَفْيُ اَلصِّفَاتِ عَنْهُ
لِشَهَادَةِ اَلْعُقُولِ أَنَّ كُلَّ صِفَةٍ وَ مَوْصُوفٍ مَخْلُوقٌ
وَ شَهَادَةِ كُلِّ مَخْلُوقٍ أَنَّ لَهُ خَالِقاً لَيْسَ بِصِفَةٍ وَ لاَ مَوْصُوفٍ
وَ شَهَادَةِ كُلِّ صِفَةٍ وَ مَوْصُوفٍ بِالاِقْتِرَانِ
وَ شَهَادَةِ اَلاِقْتِرَانِ بِالْحَدَثِ
وَ شَهَادَةِ اَلْحَدَثِ بِالاِمْتِنَاعِ مِنَ اَلْأَزَلِ اَلْمُمْتَنِعِ مِنَ اَلْحَدَثِ
«نخستين مرحلۀ عبادت و بندگى خدا،معرفت و شناخت اوست
و بنياد معرفت خدا، توحيد و اقرار به يگانگى اوست
و رشتۀ توحيدش،نفى صفات از اوست؛
چرا كه عقل‌ها گواهند كه هر صفت و موصوفى آفريده شده‌اند
و هر آفريده‌شده‌اى گواه است كه او را آفريننده‌اى هست كه آن آفريدگار نه صفت است و نه موصوف.
همچنين هر صفت و موصوفى به نزديك هم بودن گواهى مى‌دهد
و از نزديك به هم بودن گواه بر حدوث است
و حدوث گواه بر ازلى نبودن است كه بر حادث ممتنع است.

فَلَيْسَ اَللَّهَ عَرَفَ مَنْ عَرَفَ بِالتَّشْبِيهِ ذَاتَهُ
وَ لاَ إِيَّاهُ وَحَّدَ مَنِ اِكْتَنَهَهُ
وَ لاَ حَقِيقَتَهُ أَصَابَ مَنْ مَثَّلَهُ
وَ لاَ بِهِ صَدَّقَ مَنْ نَهَّاهُ
وَ لاَ صَمَدَ صَمْدَهُ مَنْ أَشَارَ إِلَيْهِ
وَ لاَ إِيَّاهُ عَنَى مَنْ شَبَّهَهُ
وَ لاَ لَهُ تَذَلَّلَ مَنْ بَعَّضَهُ
وَ لاَ إِيَّاهُ أَرَادَ مَنْ تَوَهَّمَهُ
كُلُّ مَعْرُوفٍ بِنَفْسِهِ مَصْنُوعٌ
وَ كُلُّ قَائِمٍ فِي سِوَاهُ مَعْلُولٌ
بِصُنْعِ اَللَّهِ يُسْتَدَلُّ عَلَيْهِ

پس كسى كه خدا را به واسطۀ تشبيه ذاتش شناخته، چنين نيست كه در واقع او را شناخته
و به توحيد و يگانگى پرستيده است،
كسى به كنه و پايان او نرسيده و به حقيقتش راه نيافته است،
كسى كه او را تمثيل كرده او را تصديق نكرده است.
و كسى كه نهايتى براى او قرار داده متوجّه او نشده است.
و كسى كه به سوى او اشاره نموده او را قصد نكرده،
و كسى كه او را مانند خلق دانسته است، براى او خشوع ننموده است.
كسى كه او را جزءجزء قرار داده، و كسى كه او را توهم كرده، او را نخواسته است.
هر شناخته‌شده‌اى ساخته شده است
و هرچه به وسيله غير خود ايستاده، معلول است و علّتى دارد.
به وسيله آفريدۀ خدا بر خدا استدلال مى‌شود

وَ بِالْعُقُولِ يُعْتَقَدُ مَعْرِفَتُهُ
وَ بِالْفِطْرَةِ تَثْبُتُ حُجَّتُهُ
خَلْقُ اَللَّهِ اَلْخَلْقَ حِجَابٌ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُمْ
وَ مُبَايَنَتُهُ إِيَّاهُمْ مُفَارَقَتُهُ إِنِّيَّتَهُمْ
وَ اِبْتِدَاؤُهُ إِيَّاهُمْ دَلِيلُهُمْ عَلَى أَنْ لاَ اِبْتِدَاءَ لَهُ
لِعَجْزِ كُلِّ مُبْتَدَأٍ عَنِ اِبْتِدَاءِ غَيْرِهِ
وَ أَدْوُهُ إِيَّاهُمْ دَلِيلٌ عَلَى أَنْ لاَ أَدَاةَ فِيهِ
لِشَهَادَةِ اَلْأَدَوَاتِ بِفَاقَةِ اَلْمُتَأَدِّينَ
وَ أَسْمَاؤُهُ تَعْبِيرٌ وَ أَفْعَالُهُ تَفْهِيمٌ
وَ ذَاتُهُ حَقِيقَةٌ
وَ كُنْهُهُ تَفْرِيقٌ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ
وَ غُبُورُهُ تَحْدِيدٌ لِمَا سِوَاهُ
فَقَدْ جَهِلَ اَللَّهَ مَنِ اِسْتَوْصَفَهُ
وَ قَدْ تَعَدَّاهُ مَنِ اِشْتَمَلَهُ
وَ قَدْ أَخْطَأَهُ مَنِ اِكْتَنَهَهُ

و به وسيله عقل‌ها به معرفتش اعتقاد مى‌شود
و به فطرت و سرشت، حجّتش ثابت مى‌شود.
آفريدن خدا آفريدگان را پرده‌اى ميان او و آنها است
و جدايى او از آنان دليل جدايى او از ماهيت آنهاست
و آغازيدن او بر آفرينش آنان، دليل بر اين است كه او را آغازى نيست؛
چراكه هر آغازشده‌اى، از آغاز كردن غير خود درمانده است
و اينكه آنها را صاحب ادات و اسباب قرار داد؛ دليل است بر اينكه او را ابزارى نيست؛
چرا كه ادوات و اسباب گواه بر نياز صاحبان مادّه و ادات است.
نامهايش تنها تعبير آوردن است و كارهايش فهمانيدن،
ذاتش حقيقت
و كنه و پايانش جدايى افكندن در ميان او و آفريدگانش است
و ازلى بودنش نشان محدود بودن غير اوست.
بنابراين در حقيقت، خدا را نشناخته كسى كه او را در معرض صفات زايده و صفات ممكنات(مخلوقات)در آورده است
و از او در گذشته هركه به او احاطه پيدا كرده
و به خطا رفته كسى كه به كنه او رسيده است

وَ مَنْ قَالَ كَيْفَ فَقَدْ شَبَّهَهُ
وَ مَنْ قَالَ لِمَ فَقَدْ عَلَّلَهُ
وَ مَنْ قَالَ مَتَى فَقَدْ وَقَّتَهُ
وَ مَنْ قَالَ فِيمَ فَقَدْ ضَمَّنَهُ
وَ مَنْ قَالَ إِلاَمَ فَقَدْ نَهَّاهُ
وَ مَنْ قَالَ حَتَّامَ فَقَدْ غَيَّاهُ
وَ مَنْ غَيَّاهُ فَقَدْ غَايَاهُ
وَ مَنْ غَايَاهُ فَقَدْ جَزَّأَهُ
وَ مَنْ جَزَّأَهُ فَقَدْ وَصَفَهُ
وَ مَنْ وَصَفَهُ فَقَدْ أَلْحَدَ فِيهِ

و هركس بگويد: چگونه است‌؟ در واقع او را به خلايق تشبيه كرده
و هركس بگويد: چرا؟ او را معلّل ساخته
و هركس بگويد: چه وقت‌؟ او را موقّت نموده (وقتى براى او قرار داده)
و هركس بگويد: در چه چيز است‌؟ او را در ضمن چيزى قرار داده
و هركس بگويد: تا چه زمان مى‌باشد؟ نهايتى براى او توهّم كرده
و هركس بگويد: تا چه مكان مى‌باشد؟ غايتى براى او ثابت نموده است
و هركس غايتى براى او ثابت نموده، او را در غايت با ديگرى شريك كرده است
و هركس او را با ديگرى در غايت شريك كند او را جزءجزء كرده است.
و هركس او را جزءجزء بداند او را به صفات زائده وصف نموده
و هركس او را وصف نمايد الحاد كرده و از حق منحرف شده است.

لاَ يَتَغَيَّرُ اَللَّهُ بِانْغِيَارِ اَلْمَخْلُوقِ
كَمَا لاَ يَتَحَدَّدُ بِتَحْدِيدِ اَلْمَحْدُودِ
أَحَدٌ لاَ بِتَأْوِيلِ عَدَدٍ
ظَاهِرٌ لاَ بِتَأْوِيلِ اَلْمُبَاشَرَةِ
مُتَجَلٍّ لاَ بِاسْتِهْلاَلِ رُؤْيَةٍ
بَاطِنٌ لاَ بِمُزَايَلَةٍ
مُبَايِنٌ لاَ بِمَسَافَةٍ
قَرِيبٌ لاَ بِمُدَانَاةٍ
لَطِيفٌ لاَ بِتَجَسُّمٍ
مَوْجُودٌ لاَ بَعْدَ عَدَمٍ
فَاعِلٌ لاَ بِاضْطِرَارٍ
مُقَدِّرٌ لاَ بِحَوْلِ فِكْرَةٍ
مُدَبِّرٌ لاَ بِحَرَكَةٍ مُرِيدٌ لاَ بِهَمَامَةٍ
شَاءٍ لاَ بِهِمَّةٍ
مُدْرِكٌ لاَ بِمِجَسَّةٍ
سَمِيعٌ لاَ بِآلَةٍ
بَصِيرٌ لاَ بِأَدَاةٍ
لاَ تَصْحَبُهُ اَلْأَوْقَاتُ
وَ لاَ تَضَمَّنُهُ اَلْأَمَاكِنُ
وَ لاَ تَأْخُذُهُ اَلسِّنَاتُ
وَ لاَ تَحُدُّهُ اَلصِّفَاتُ
وَ لاَ تُقَيِّدُهُ اَلْأَدَوَاتُ
خداوند به تغيير مخلوق، از حال خود متغيّر نمى‌شود،
آن‌سان كه به تحديد و اندازه نمودن محدود، محدود نمى‌شود.
او يكى است نه به تأويل عدد و شماره،
او هويداست نه به تأويل مباشرت.
آشكار است، نه به آشكارى رؤيت.
پنهان است نه به دورى.
جداست نه به مسافت،
نزديك است نه به همجوارى.
لطيف است نه به اعتبار تجسّم.
موجود است نه بعد از عدم.
فاعل است نه به اضطرار و ناچارى.
تقدير مى‌كند و هرچيزى را اندازه مى‌دهد نه به قوّت و جولان انديشه.
تدبير مى‌كند نه به واسطۀ حركت.
اراده‌كننده است نه به همّت و قصد.
دريابنده است نه به آلت حس.
شنواست نه به توسّط‍‌ آلت(كه گوش داشته باشد)
و بينا است نه به وسيلۀ ابزار (كه چشم داشته باشد).
زمان‌ها نمى‌توانند با او همراهى كنند و مكان‌ها نمى‌توانند او را فراگيرند؛
چرت‌ها او را فرانگيرند
و صفت‌ها او را محدود نكنند
و ادوات و اسباب او را مقيّد نسازند.

سَبَقَ اَلْأَوْقَاتَ كَوْنُهُ وَ اَلْعَدَمَ وُجُودُهُ وَ اَلاِبْتِدَاءَ أَزَلُهُ
بِتَشْعِيرِهِ اَلْمَشَاعِرَ عُرِفَ أَنْ لاَ مَشْعَرَ لَهُ
وَ بِتَجْهِيرِهِ اَلْجَوَاهِرَ عُرِفَ أَنْ لاَ جَوْهَرَ لَهُ
وَ بِمُضَادَّتِهِ بَيْنَ اَلْأَشْيَاءِ عُرِفَ أَنْ لاَ ضِدَّ لَهُ
وَ بِمُقَارَنَتِهِ بَيْنَ اَلْأُمُورِ عُرِفَ أَنْ لاَ قَرِينَ لَهُ

هستى‌اش بر زمان‌ها پيشى گرفته
و وجودش بر نيستى سبقت يافته است
و هميشگى‌اش از ابتدا گوى سبقت را ربوده است.
به خاطر اينكه براى آفريدگانش مشاعر و حواس قرار داد، معلوم شد كه او را مشعر و حاسّه‌اى نيست
و به جهت اين‌كه ماهيّات جواهر را ايجاد كرده دانسته شد كه او را جوهرى نيست
و به واسطۀ آن‌كه در بين چيزها ضدّيت و مخالفت افكنده، معلوم شد كه ضدّى ندارد
و به اعتبار مقارنت و مصاحبت و وابستگى كه در بين چيزها قرار داده معلوم شد كه قرين و يارى ندارد.

ضَادَّ اَلنُّورَ بِالظُّلْمَةِ
وَ اَلْجَلاَيَةَ بِالْبُهَمِ وَ اَلْجَسْوَ بِالْبَلَلِ وَ اَلصَّرْدَ بِالْحَرُورِ
مُؤَلِّفٌ بَيْنَ مُتَعَادِيَاتِهَا
مُفَرِّقٌ بَيْنَ مُتَدَانِيَاتِهَا
دَالَّةً بِتَفْرِيقِهَا عَلَى مُفَرِّقِهَا
وَ بِتَأْلِيفِهَا عَلَى مُؤَلِّفِهَا
ذَلِكَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ 
وَ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ خَلَقْنٰا زَوْجَيْنِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ.

روشنى را با تاريكى، درشتى را با نرمى، خشكى را با ترى و سردى را با گرمى متضاد قرار داده
و چيزهايى را كه باهم سازگارى ندارند به يكديگر مرتبط‍‌ كرده است؛
و در ميان چيزهايى كه به‌هم نزديكند، جدايى افكنده
تا به سبب جدايى بيانگر جداكنندۀ آنها و به سبب ارتباط‍‌ آنها بيانگر ارتباط دهندۀ آنها باشد
و اين است معناى فرمودۀ خداوند كه
«و از هرچيزى جفت آفريديم باشد كه شما پندپذير شويد».

فَفَرَّقَ بِهَا بَيْنَ قَبْلٍ وَ بَعْدٍ – لِيُعْلَمَ أَنْ لاَ قَبْلَ لَهُ وَ لاَ بَعْدَ
شَاهِدَةً بِغَرَائِزِهَا أَنْ لاَ غَرِيزَةَ لِمُغَرِّزِهَا
دَالَّةً بِتَفَاوُتِهَا أَنْ لاَ تَفَاوُتَ لِمُفَاوِتِهَا
مُخْبِرَةً بِتَوْقِيتِهَا أَنْ لاَ وَقْتَ لِمُوَقِّتِهَا
حَجَبَ بَعْضَهَا عَنْ بَعْضٍ لِيُعْلَمَ أَنْ لاَ حِجَابَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهَا غَيْرُهَا
پس در بين قبل و بعد جدايى افكند تا معلوم شود كه او را قبل و بعدى نيست.
همۀ اينها به طبايع و سرشت‌ها گواهند كه
آنكه اين طبيعت‌ها را به آنان عطا فرمود، خود، طبيعت و سرشتى ندارد
و به تفاوتى كه دارند نشانگر آن هستند كه كسى كه آنها را متفاوت قرار داد، خود تفاوتى ندارد
و به واسطۀ وقتى كه دارند خبر مى‌دهند كه كسى كه وقت را براى آنان پيدا كرد، خود وقتى ندارد.
برخى از اينها را از برخى ديگر پوشانده تا معلوم شود كه در بين او و آنها حجابى غير از آنها نيست.

لَهُ مَعْنَى اَلرُّبُوبِيَّةِ إِذْ لاَ مَرْبُوبَ
وَ حَقِيقَةُ اَلْإِلَهِيَّةِ إِذْ لاَ مَأْلُوهَ
وَ مَعْنَى اَلْعَالِمِ وَ لاَ مَعْلُومَ
وَ مَعْنَى اَلْخَالِقِ وَ لاَ مَخْلُوقَ
وَ تَأْوِيلُ اَلسَّمْعِ وَ لاَ مَسْمُوعَ
لَيْسَ مُنْذُ خَلَقَ اِسْتَحَقَّ مَعْنَى اَلْخَالِقِ
وَ لاَ بِإِحْدَاثِهِ اَلْبَرَايَا اِسْتَفَادَ مَعْنَى اَلْبَارِئِيَّةِ
او پروردگار بود در هنگامى كه هيچ مربوبى نبود.
و او حقيقت خدا بودن و خدايى را داشت، در زمانى كه هيچ معبودى نبود
و معناى دانايى را داشت هنگامى كه هيچ معلومى نبود
و معناى آفريدگار را داشت هنگامى كه هيچ آفريده‌اى نبود
و تأويل شنوايى را داشت هنگامى كه هيچ مسموعى نبود(كه قابليّت شنيدن داشته باشد).
خداوند آن‌گونه نيست كه از زمان آفريدن، معناى خالق را سزاوار شده باشد
و نه اين‌كه به پديد آوردن خلايق معناى پديدآورندگى را استفاده كند.

كَيْفَ وَ لاَ تُغَيِّبُهُ مُذْ
وَ لاَ تُدْنِيهِ قَدْ
وَ لاَ تَحْجُبُهُ لَعَلَّ
وَ لاَ تُوَقِّتُهُ مَتَى
وَ لاَ تَشْمَلُهُ حِينٌ
وَ لاَ تُقَارِنُهُ مَعَ
چگونه چنين باشد و حال آنكه «مذ»(از چه زمان) او را پنهان نسازد
و «قد»(تقريب زمان)او را نزديك نسازد
و«لعلّ‌» (شايد)او را منع نكند
و «متى» (چه وقت)او را موقّت نكند
و «حين» (زمان)او را فرانگيرد
و«مع» (همراه بودن)به او نزديك نشود و نپيوندد.

إِنَّمَا تَحُدُّ اَلْأَدَوَاتُ أَنْفُسَهَا
وَ تُشِيرُ اَلْآلَةُ إِلَى نَظَائِرِهَا
وَ فِي اَلْأَشْيَاءِ يُوجَدُ فِعَالُهَا
مَنَعَتْهَا مُنْذُ اَلْقِدْمَةَ
وَ حَمَتْهَا قَدِ اَلْأَزَلِيَّةَ
وَ جَنَّبَتْهَا لَوْ لاَ اَلتَّكْمِلَةَ
زيرا ادوات فقط‍‌ خود را اندازه مى‌كنند
و آلت‌ها به سوى نظاير خويش اشاره مى‌كنند.
در چيزها كردارهاى آنها يافت مى‌شود.
«منذ» (نشانگر قدمت)آنها را از قديمى بودن منع نموده
و قد (نشانگر ازليّت)آنها را از هميشگى بودن بازداشته
و«لو لا» (كه نشانگر اگرنه اين بود است) آنها را از يكديگر جدا ساخته

اِفْتَرَقَتْ فَدَلَّتْ عَلَى مُفَرِّقِهَا
وَ تَبَايَنَتْ فَأَعْرَبَتْ عَنْ مُبَايِنِهَا
لَمَّا تَجَلَّى صَانِعُهَا لِلْعُقُولِ
وَ بِهَا اِحْتَجَبَ عَنِ اَلرُّؤْيَةِ
وَ إِلَيْهَا تَحَاكَمَ اَلْأَوْهَامُ
وَ فِيهَا أُثْبِتَ غَيْرُهُ
وَ مِنْهَا أُنِيطَ اَلدَّلِيلُ
وَ بِهَا عَرَّفَهَا اَلْإِقْرَارُ

و به اين سبب بر جداكننده‌اش دلالت كرده
و از هم دور شده و دورى‌دهنده‌اش را آشكار ساخته است؛
به جهت اينكه سازنده‌اش براى عقل‌ها تجلّى كرده 
و به واسطۀ آن از ديدن، در پرده رفته
و به سوى آنها خيال‌ها تحاكم رفته
و غير او در آنها تثبيت شده
و از آنها دليل بيرون آورده شده،
و بوسيلۀ آنها اقرار كردن را شناسانيده است.

وَ بِالْعُقُولِ يُعْتَقَدُ اَلتَّصْدِيقُ بِاللَّهِ
وَ بِالْإِقْرَارِ يَكْمُلُ اَلْإِيمَانُ بِهِ
وَ لاَ دِيَانَةَ إِلاَّ بَعْدَ اَلْمَعْرِفَةِ
وَ لاَ مَعْرِفَةَ إِلاَّ بِالْإِخْلاَصِ
وَ لاَ إِخْلاَصَ مَعَ اَلتَّشْبِيهِ
وَ لاَ نَفْيَ مَعَ إِثْبَاتِ اَلصِّفَاتِ لِلتَّشْبِيهِ
فَكُلُّ مَا فِي اَلْخَلْقِ لاَ يُوجَدُ فِي خَالِقِهِ
وَ كُلُّ مَا يُمْكِنُ فِيهِ يَمْتَنِعُ مِنْ صَانِعِهِ
لاَ تَجْرِي عَلَيْهِ اَلْحَرَكَةُ وَ اَلسُّكُونُ
وَ كَيْفَ يَجْرِي عَلَيْهِ مَا هُوَ أَجْرَاهُ
أَوْ يَعُودُ إِلَيْهِ مَا هُوَ اِبْتَدَأَهُ
إِذاً لَتَفَاوَتَتْ ذَاتُهُ وَ لَتَجَزَّأَ كُنْهُهُ وَ لاَمْتَنَعَ مِنَ اَلْأَزَلِ مَعْنَاهُ
وَ لَمَا كَانَ لِلْبَارِئِ مَعْنًى غَيْرُ اَلْمَبْرُوءِ
وَ لَوْ حُدَّ لَهُ وَرَاءٌ إِذاً حُدَّ لَهُ أَمَامٌ
وَ لَوِ اُلْتُمِسَ لَهُ اَلتَّمَامُ إِذاً لَزِمَهُ اَلنُّقْصَانُ

و وسيلۀ عقل‌ها، به تصديق خدا اعتقاد حاصل مى‌شود
و به اقرار، ايمان به او كامل مى‌شود
و هيچ ديانتى جز پس از معرفت و شناخت نيست
و هيچ شناختى جز با اخلاص نيست
و هيچ اخلاصى با تشبيه نيست
و با اثبات صفات، تشبيه نفى نمى‌شود.
پس هرچه در آفريده است، در آفريدگار آن يافت نمى‌شود
و هرچه در آن ممكن باشد در سازنده‌اش ممتنع است.
حركت و سكون بر او جريان ندارد زيرا آنچه او آن را جارى ساخته چگونه بر او جارى شود؟
يا به سويش برگردد آنچه او آن را آغاز فرموده
(چرا كه) در آن هنگام، ذاتش متفاوت مى‌شود
و كنه و پايانش صاحب اجزا مى‌گردد
و معنايش از ازل امتناع ورزد
و آفريننده معنايى جز آفريده شده، نخواهد داشت
و اگر براى او پسى تعيين شود آنگاه است كه براى او پيش‌رويى نيز تعيين خواهد شد
و اگر براى او تماميت طلب شود آنگاه است كه براى او نقصان لازم خواهد شد.

كَيْفَ يَسْتَحِقُّ اَلْأَزَلَ مَنْ لاَ يَمْتَنِعُ مِنَ اَلْحَدَثِ
وَ كَيْفَ يُنْشِئُ اَلْأَشْيَاءَ مَنْ لاَ يَمْتَنِعُ مِنَ اَلإِنْشَاءِ
إِذاً لَقَامَتْ فِيهِ آيَةُ اَلْمَصْنُوعِ
وَ لَتَحَوَّلَ دَلِيلاً بَعْدَ مَا كَانَ مَدْلُولاً عَلَيْهِ
لَيْسَ فِي مُحَالِ اَلْقَوْلِ حُجَّةٌ
وَ لاَ فِي اَلْمَسْأَلَةِ عَنْهُ جَوَابٌ
وَ لاَ فِي مَعْنَاهُ لَهُ تَعْظِيمٌ
وَ لاَ فِي إِبَانَتِهِ عَنِ اَلْخَلْقِ ضَيْمٌ
إِلاَّ بِامْتِنَاعِ اَلْأَزَلِيِّ أَنْ يُثَنَّى وَ مَا لاَ بَدْأَ لَهُ أَنْ يُبْدَأَ
لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ اَلْعَلِيُّ اَلْعَظِيمُ
كَذَبَ اَلْعَادِلُونَ بِاللَّهِ وَ ضَلُّوا ضَلاٰلاً بَعِيداً وَ خَسِرُوا خُسْرٰاناً مُبِيناً
وَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ اَلنَّبِيِّ وَ آلِهِ اَلطَّيِّبِينَ اَلطَّاهِرِينَ.

چگونه شايستۀ هميشگى است كسى كه از حدوث امتناع ندارد؟
چگونه چيزها را ايجاد مى‌كند كسى كه از ايجاد شدن امتناع ندارد؟
چرا كه در آن هنگام، علامت و نشانۀ مصنوع- كه ديگرى او را ساخته- در آن برپا خواهد شد
و پس از آن‌كه مدلول عليه، بوده دليلى گردد.
نه در محل گرديدن و جولان گفتار، حجّتى است
و نه در پرسش از او جوابى
و نه در معناى آن براى او تعظيمى
و نه در جداييش از آفريدگان ستمى،
مگر به امتناع ازلى كه هميشه بوده، از اين‌كه دو تا شود
و آنچه آغازى ندارد آغاز شود.
معبودى جز خدايى كه برتر و عظيم است، نيست.
دروغ گفتند آنها كه چيزى را با خدا برابر كردند
و به گمراهى دورى گمراه شدند و به زيانى آشكار زيان ديدند
و خداوند بر محمّد كه پيامبر اوست و خاندان پاك و پاكيزه او درود فرستد.»