ایمان ملبس به ظلم
«الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ»
«وَ مَنْ يُرِدْ فِيهِ‏ بِإِلْحادٍ بِظُلْمٍ نُذِقْهُ مِنْ عَذابٍ أَلِيمٍ‏»
در واقع وقتی گناه میکنی، باید به خودت بگی:
قرارمون این نبود که گناه بکنی!
با یاد نور و در واقع با قراری که با نور میذاری، ملزم میشی که دیگه دل از گناه بکنی!
اهل حسد وقتی نورشونو به فراموشی می‌سپارند، دیگه عاملی نیست که به اونا یادآوری کنه، که قرار نیست گناه کنند، لذا بدون دغدغۀ خاطر گناه می‌کنند!
اگه قلبت مستقلا به نور وصل نشه و نتونی با کمک این نورت دل از گناه بکنی، نجات از آتش، خیلی سخت و غیر ممکن میشه!
این «رسلی» هستند که ما رو در شرایط «آیاتی»، متوجه قرارمدارمون می‌کنند!

یک نکته:
دیدی خیلی‌ها چون خدا رو نمی‌بینن، قبولش ندارن «يَجْحَدُونَ الرُّبُوبِيَّةَ»!
در واقع کسانی که نتونن با قلبشون نورشون رو ببینن و عملا این نور، گره‌گشای کارشون نشه، یه روزی از همین نوری که رایگان سرِ راهشون قرار داده شده بود، دل میکنن و میرن «أَهْلِ الْإِلْحَادِ بِالرُّبُوبِيَّةِ»، و این تقصیر قلب بیمار خودشونه وگرنه ماه تابان علوم ربانی همیشه می‌درخشه، اما چشم ناپاک و حسود قادر به دیدنش نیست!
اگه برسی به این نقطه که قلبت با کمک امر و نهی نورش دل از گناه بکنه «تَقْرِيرُهُ قُلُوبَهُمْ بِرُبُوبِيَّتِهِ» مشمول ربوبیت ذات اقدس الهی شده‌ای، و خوشا به حالت!

حسود نورشو باور نداره، لذا خودش مدعی ربوبیت میشه!
باید قلب وصل به نورش باشه تا ادعای اولی بودن و ربوبیت نکنه!
اگه قلبا نور علی نور نشی، مثل لامپ خوشخیال، خیالبافی کار دستت میده و رابطه خودتو با منبع تغذیه خودت قطع میکنی!
اقرار به فضل قلب نسبت به نور همون اقرار به ربوبیته، همون پرستش نوره، که شخص، خودشو با نورش گرم میکنه «صلی».
اگه یه مدتی ظاهرا با اسم نور باشه، اما از معنای نور چیزی دستگیرش نشه، و به این ویژگی نرسه که نور براش کاربردی بشه و دل از گناه بکنه، خودبخود مایوس و منصرف و منحرف میشه و میره پی تمناهاش و اصلا همه چیزو کلا انکار میکنه و ملحد میشه و از ربوبیت آل محمد ع به سبب علوم ربانی، هیچی گیرش نمیاد!
در واقع باید با عقلشون به این نقطه از فهم می‌رسیدند که یاد نور موجب دل کندن اونا از گناه میشه و این یعنی ربوبیت و اصلاح و تربیت آل محمد ع برای همه!
هر کس باید خودش با قلبش اینو وجدان کنه و باور کنه و ببینه! وگرنه یک روزی حوصله‌اش سر میره و میذاره میره!
اگه یه وقتی به این مرحله نرسیدی که قلبت نورشو درک کنه و اینجوری دل از گناه بکنی، حداقل انکارش نکن تا راه برای بخشیدنت باز بمونه! پس نکنه از بحث اصول و اسرار اینو نفهمیده باشی که اصل اینه خدا، به سبب مخلوقات نورانی خودش، بر ما ربوبیت داره، چه ما اونا رو درک کنیم یا نکنیم.
سرّش چیه، ما نمیدونیم ولی قلب سلیم به صاحبان نورش اعتماد میکنه! و همین بس است.

کل کتاب توحید مفضل برای همینه که بفهمیم ربوبیتی در کاره که فهم قلبی میخواد نه دیدن با چشم و گوش و … و اگه نفهمیدیم لطفا انکارش نکنیم!
« … فَصَارَ هَذَا الَّذِي أَدْرَكَهُ النَّاسُ بِالْفِكْرِ وَ الرَّوِيَّةِ وَ التَّجَارِبِ يُوجَدُ مَفْرُوغاً مِنْهُ فِي الْخِلْقَةِ حِكْمَةٌ بالِغَةٌ لِيَعْتَبِرَ بِهَا الْمُعْتَبِرُونَ وَ يُفَكِّرَ فِيهَا الْمُلْحِدُونَ‏ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ‏.»
حسود ملحد میخواد با چشم سرش خدا رو ببینه تا قبول کنه،
در حالیکه قلب باید به دستورات نورانی خدای مهربان خودش پی ببره و اطاعت کنه،
وگرنه متحیر و سرگردون، بالاخره خالق خودشو انکار میکنه!