[سورة الروم (۳۰): الآيات ۳۱ الى ۳۵]
مُنِيبِينَ إِلَيْهِ وَ اتَّقُوهُ وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ لا تَكُونُوا مِنَ الْمُشْرِكِينَ (۳۱)
به سويش توبه بريد و از او پروا بداريد و نماز را برپا كنيد و از مشركان مباشيد:
مِنَ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَ كانُوا شِيَعاً
كُلُّ حِزْبٍ بِما لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ (۳۲)
از كسانى كه دين خود را قطعه قطعه كردند و فرقه فرقه شدند؛
هر حزبى بدانچه پيش آنهاست دلخوش شدند.
وَ إِذا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُمْ مُنِيبِينَ إِلَيْهِ
ثُمَّ إِذا أَذاقَهُمْ مِنْهُ رَحْمَةً إِذا فَرِيقٌ مِنْهُمْ بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ (۳۳)
و چون مردم را زيانى رسد، پروردگار خود را، در حالى كه به درگاه او توبه مى‌‏كنند، مى‏‌خوانند،
و آنگاه كه از جانب خود رحمتى به آنان چشانيد،
بناگاه دسته‏‌اى از ايشان به پروردگارشان شرك مى‌‏آورند.
لِيَكْفُرُوا بِما آتَيْناهُمْ
فَتَمَتَّعُوا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ (۳۴)
بگذار تا به آنچه بدانها عطا كرده‌‏ايم كفران ورزند.
[بگو:] برخوردار شويد، زودا كه خواهيد دانست.
أَمْ أَنْزَلْنا عَلَيْهِمْ سُلْطاناً فَهُوَ يَتَكَلَّمُ بِما كانُوا بِهِ يُشْرِكُونَ (۳۵)
يا [مگر] حجّتى بر آنان نازل كرده‌‏ايم
كه آن [حجّت‏] در باره آنچه با [خدا] شريك مى‏‌گردانيده‏‌اند سخن مى‏‌گويد؟

[سورة الروم (۳۰): الآيات ۳۶ الى ۴۰]
وَ إِذا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِها
وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذا هُمْ يَقْنَطُونَ (۳۶)
و چون مردم را رحمتى بچشانيم، بدان شاد مى‌‏گردند؛
و چون به [سزاى‏] آنچه دستاورد گذشته آنان است،
صدمه‌‏اى به ايشان برسد، بناگاه نوميد مى‏‌شوند.
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ
إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (۳۷)
آيا ندانسته‌‏اند كه [اين‏] خداست كه روزى را براى هر كس كه بخواهد فراخ يا تنگ مى‌‏گرداند؟
قطعاً در اين [امر] براى مردمى كه ايمان مى‏‌آورند عبرتهاست.
فَآتِ ذَا الْقُرْبى‏ حَقَّهُ وَ الْمِسْكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ
ذلِكَ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (۳۸)
پس حقّ خويشاوند و تنگدست و در راه‏‌مانده را بده.
اين [انفاق‏] براى كسانى كه خواهان خشنودى خدايند بهتر است، و اينان همان رستگارانند.
وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ رِباً لِيَرْبُوَا فِي أَمْوالِ النَّاسِ فَلا يَرْبُوا عِنْدَ اللَّهِ
وَ ما آتَيْتُمْ مِنْ زَكاةٍ تُرِيدُونَ وَجْهَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُضْعِفُونَ (۳۹)
و آنچه [به قصد] ربا مى‌‏دهيد تا در اموال مردم سود و افزايش بردارد، نزد خدا فزونى نمى‌‏گيرد؛
و[لى‏] آنچه را از زكات -در حالى كه خشنودى خدا را خواستاريد- داديد،
پس آنان همان فزونى‏‌يافتگانند [و مضاعف مى‌‏شود].
اللَّهُ الَّذِي خَلَقَكُمْ ثُمَّ رَزَقَكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ
هَلْ مِنْ شُرَكائِكُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذلِكُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ
سُبْحانَهُ وَ تَعالى‏ عَمَّا يُشْرِكُونَ (۴۰)
خدا همان كسى است كه شما را آفريد، سپس به شما روزى بخشيد،
آنگاه شما را مى‌‏ميراند و پس از آن زنده مى‏‌گرداند.
آيا در ميان شريكان شما كسى هست كه كارى از اين [قبيل‏] كند؟
منزّه است او، و برتر است از آنچه [با وى‏] شريك مى‏‌گردانند.