بگذار قبض و بسط نور، قلبتو مشت و مال بده! أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوكِ‏ الشَّمْسِ إِلى‏ غَسَقِ اللَّيْلِ وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ!

دلک:
دَلَكَهُ‏ الدَّلَّاكُ‏ في الحمّام
دَلَكْتُ‏ الشّمسَ: يعنى خورشيد (روز) را به شب رساندم.
روز و شب را به هم مالیدم! به این میگن قبض و بسط!
دلاک کارش مشت و مال است!
بگذار قبض و بسط نور، قلبتو مشت و مال بده!
أَقِمِ الصَّلاةَ لِدُلُوكِ‏ الشَّمْسِ إِلى‏ غَسَقِ اللَّيْلِ وَ قُرْآنَ الْفَجْرِ!
+ «اقامة صلاة»
 … چرا اقامه صلات ؟ برای دلوک الشمس !!!
(برای پیوند «دلوک» نور ولایت «شمس» در نار و تاریکی آیت «لیل» تا صبح فجر لیله قدر «قرآن الفجر» و توقف در این فضا برای همیشه )
اینجوری مالک نور میشی! اینجوری صاحب علم و آبرو میشی!
یعنی اگه از ظهر آشنایی با خورشید در اوج آسمان ولایت اقامه صلات کنی، کم کم این وقایع پیش میاد. شمس با لیل دلوک می شود و بعدا قرآن فجر می رسد!
آشنایی با خورشید در وسط ظهر دنیای قلبت [این زمان فیکس نمیشه!، این نور قلب میره که کم کم  در دل آیت غروب کنه و قلبت تاریک بشه! حالا که قلب تاریک شده، وظیفه صلی از عالم ربانی در دل شرایط بصورت مدام و همیشگی است! لذا راه برگشت به قرآن الفجر و اقامه صلات مربوطه همشون در این حدیث زیبایی که ذیل این آیه آوردیم قشنگ توضیح داده شده … حالا در این زمان طلوع فجر دیگه ساعت قلبت وایمیسته ! زمان و مکان برای تو دیگه متوقف شد! اینجا خلود در زمان بهشتی است. این زمان همان وقتی است که از اذان صبح تا طلوع آفتاب یعنی زمان اقامه نماز صبح «قرآن الفجر» می باشد. حدود یک و نیم ساعت است.
دَلَكَهُ‏ الدَّلَّاكُ‏ في الحمّام :
دَلَكْتُ‏ له ظهره و صدره: إذا مَرَسْتَهما لِتُنَشِّط مجاري الدّم و آلات التّنفّس و تُرْخِى عَصَبَه
المِدْلَك‏ : ابزار مالش، كيسه حمام. «کیسه حمام»:
نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست!
این روز، شب شدن؛ و شب، روز شدن، بالاخره یه جایی، یه زمانی وایمیسته!
بهترین زمان و مکان توقف برای ما ان شاء الله در وقت سحر است! فجر!
اون حدیث زیبا که زمانی است نه از شب و نه از روز!
این زمان بهشتی، وعده زمانی و مکانی توقف‌گاه اهل یقین است!
این همان غایة کار ماست!
این همان معالم ربانی زیبای صاحبان نور ماست!
این همان کتاب و معلم کتاب است!
این همان توقف جلوی نور معالم ربانی است!
تو به مقصد رسیده‌ای و خبر نداری!
بهشت همینجاست!
+ «افق»:
دلوک الشمس الی غسق اللیل …
اقامه صلات تا رسیدن به این افق و افق فجر یعنی قرآن الفجر …
انگاری همون مفاهیم کلی جفت شدن و زوج شدن و در افق محو شدن و در فضای ملکوت با نور یاد معالم ربانی قرین شدن است که حاصل اقامه صلات از همین نور جاوید است.
دلک یعنی جایی که شب و روز به هم مالیده می شوند!
یعنی ملکوت قلب ما، که مدام عرصه آشکار شدن اوامر نورانی خدای مهربان برای ماست!
اون زمان و مکان همان شطر است!
همان تمثال نورانی قرای ظاهره در ملکوت قلب ما، بین ما و قرای مبارکه، است!
همان شاخص وسط ساعت آفتابی است! «فیء»
همان مورچه داناست!
همان شفا البئر است که به محض اینکه دست سیاه ما را تو دست سفید آل محمد ع میگذارد دیگه این دست سپید بی‌گزند «بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ» از جَیب خارج می شود.
+ «بیض»:
[وَ اضْمُمْ يَدَكَ إِلى‏ جَناحِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ آيَةً أُخْرى‏ (22)
وَ أَدْخِلْ يَدَكَ في‏ جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ في‏ تِسْعِ آياتٍ إِلى‏ فِرْعَوْنَ وَ قَوْمِهِ إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقينَ (12)
اسْلُكْ يَدَكَ في‏ جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ وَ اضْمُمْ إِلَيْكَ جَناحَكَ مِنَ الرَّهْبِ فَذانِكَ بُرْهانانِ مِنْ رَبِّكَ إِلى‏ فِرْعَوْنَ وَ مَلاَئِهِ إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقينَ (32)
بَيْضاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبينَ (46)
وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرينَ (108)
وَ نَزَعَ يَدَهُ فَإِذا هِيَ بَيْضاءُ لِلنَّاظِرينَ (33)] …
«وَ اضْمُمْ … وَ أَدْخِلْ … اسْلُكْ» این سه تا هم قشنگن!
به کیسه کش حمام میگن: «دلّاک»
چون کارش اینه که یکریز به بدن این و اون کیسه بماله!
«دَلَكَهُ الدهرُ»:
اینجوری بگیم: «دَلَكَهُ النّور!»
نور یعنی قبض و بسط نور که کلام خداست، مدام این قلب رو ماساژ میده و بهش کیسه میکشه تا چرکهای حسادت رو از این دنیای قلب خارج کنه و پاک و طیّب و طاهر بشه!
+ «سَنُريهِمْ‏ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ في‏ أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ
أَ وَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ شَهيدٌ » :
قطعا آیات، قلب اهل یقین را چنان کیسه خواهند کشید «دَلَكَهُ الدهرُ»، که هرچی چرک و کثافت است از دنیای قلب خارج شود.
+ «سحق – اسحاق»
مفهوم « إمرار شي‏ء على شي‏ء بحيث يصدق المسح و المرس »
+ «سوک – مسواک»
و أصل الدلوك هو الغروب كما في غير واحد من معاجم اللغة
و أصل الدلوك المسح يقال ذلك الشي‏ء بيده دلكا: مسحه و فركه و غمزه،
و المراد بدلوك الشمس مسحها و غمزها بالافق كأنّها تفرك به،
و لعلّ من فسره بالزوال، أراد زوال الشمس من الافق، و الا فالزوال بمعنى ميل الشمس عن سمت الرأس المختبر ذلك بزوال في‏ء الشاخص، فهو اصطلاح خاصّ من عرف خاصّ، لم يكن ليعرفه العامّة:
و لا لهم مع الزوال بهذا المعنى شأن و حاجة حتّى يتداولوه بينهم و يلهجوا به، فلا وجه لحمل الآية على هذا المعنى أبدا.
اللغة:
الدلوك الزوال
دلوك الشمس من لدن زوالها إلى غروبها و قيل هو الغروب
و أصله من الدلك فسمي الزوال دلوكا لأن الناظر إليها يدلك عينيه لشدة شعاعها
و سمي الغروب دلوكا لأن الناظر يدلك عينيه ليتبينها
دلكت الشمس مالت
يقال دلكت براح و براح أي مالت للزوال حتى صار الناظر يحتاج إذا تبصرها أن يكسر الشعاع عن بصره براحته
لغت:
دلوك: رسيدن خورشيد بوسط نصف النهار.
برخى گويند: از ظهر تا غروب.
برخى گويند: غروب.
اصل اين كلمه، از «دلك» به معناى ماليدن است،
زيرا هنگام ظهر، هر كس به خورشيد، نگاه كند، بر اثر شدت شعاع آن چشمش را مى‏‌مالد.
به غروب هم «دلوك» گويند، زيرا كسى كه هنگام غروب بر آن نگاه كند، براى يافتن‏ آن چشمش را مى‌‏مالد.