معلمی که زیبایی را تعلیم می‌دهد!
یوسف، معلم نورانی قرآن، در کلاس زندان، علم «تأویل احادیث» می‌آموزد،
اما پیش از آن، به یاران خود مهربانی کردن می‌آموزد.
او نه با کتاب، که با حضورش تعلیم می‌دهد؛
نه فقط با کلام، که با کرامت.
و چون از نور خداوند بهره‌مند است، تعلیمش، آراسته به حُسن است:
وَ لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ آتَيْناهُ حُكْماً وَ عِلْماً؛
و چون به رشد رسید، او را حُکم و علم دادیم.
علم او، زینت داشت؛ حُسن داشت؛ نوری داشت که دیگران را جذب می‌کرد.
زنانی که او را دیدند، گفتند:
ما هذا بَشَراً إِنْ هذا إِلَّا مَلَكٌ كَريمٌ!
این بشر نیست! این فرشته‌ای کریم است!
اما یوسف، نه به‌خاطر چهره‌اش، که به‌خاطر دلش، ملکوتی بود.
و هر دلی که با نور این معلم آشنا شود، و به مهربانی‌اش پاسخ دهد،
از جنس همین ملکوت می‌شود. زیبا می‌شود.
…
قلبی که با معلم نورانی‌اش آشنا می‌شود، «حَسن» می‌شود!
یوسف، در دل خود، از کینه برادران، چرکینه نساخت.
به‌جای انتقام، اشک ریخت.
به‌جای نفرت، بهانه‌ای برای آشتی جُست.
او از زیباییِ روح آمده بود؛
و دلِ هر کس را که با او نشست، از همان روح، نصیبی داد.
وقتی به برادرانش رسید، گفت:
لا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ الْيَوْمَ؛
امروز بر شما سرزنشی نیست.
این دل، چقدر زیباست!
دلِ یوسف، خود «حُسن» است.
و هر دلی که چون او ببخشد، زیبا می‌شود.
…
حُسن، یعنی لبخند نور بر چهرۀ دل!
در برابر «سیئات»، گناهان و زشتی‌ها، خداوند از «حسنات» یاد می‌کند:
إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ.
یعنی:
نور نیکی‌ها، ظلمت بدی‌ها را خاموش می‌کند.
اما حسنات چه هستند؟
جز لحظه‌هایی که دل روشن می‌شود؟
و اما حسنات که هستند؟
جز جرقه‌هایی که از معلم نورانی به قلب ما می‌رسد و ما به آنها پاسخ می‌دهیم؟
وقتی انسانی در برابر ظلم، محبت می‌ورزد؛
وقتی در دلِ تاریکِ رنج، چراغی برای دیگری روشن می‌کند؛
وقتی با کلامی شیرین، دلی را تسلی می‌دهد؛
آن‌گاه است که نور از او برخاسته،
و آن‌گاه است که «حُسن» در او حلول کرده است.
…
حُسن، نام دیگر نور ولایت است!
در یک معنا، تمام قرآن آمده است تا ما را از زشتی‌ها بیرون آورد و وارد «نور» کند:
يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ
و آن نور، جز نور ولایت نیست.
ولایتی که معلمِ آن، ناطق است؛
ولایتی که راهبر آن، چون یوسف، مهربان و اهل تأویل است؛
و پیرو آن، «زیبا» می‌شود.
این است راز هزار واژۀ قرآنی که همگی به یک خورشید ختم می‌شوند: نور الولایة.
و واژۀ «حُسن»، یکی از درخشان‌ترین آنهاست.
پس دل خود را به دست معلم نورانی بسپار،
او تو را زیبا می‌کند.
نه با آرایش صورت، که با آرایش جان.
و آن‌گاه که جانت آراسته شد،
تو هم مثل یوسف، زیبا می‌شوی؛
و قصۀ تو، می‌شود: أَحْسَنَ الْقَصَصِ.