نجوای شیطان! مناجات رحمان! إِنَّمَا النَّجْوى‏ مِنَ الشَّيْطانِ! وَ قَرَّبْناهُ نَجِيًّا!

عقل از شر هوای نفس حسودش خلاص می‌شود!
«أصل‏ النَّجَاءِ: الانفصالُ من الشي‏ء»
به دردِدلم گوش کنید!!! که شنیدنی است، اگر به وصف در آید!!!
به مناجات عقلم و مَلَک گوش کنید که ….
نور عقل با نور مَلَک نجوا می‌کند! دردِدل می‌کند!

عقل به ملک می‌گوید :
بیا با تو دردِدل کنم تا حسدم درناژ شود!
قلب کسی که به نور وصل شد، وارد حرم آل محمد ع می‌شود و در واقع در حرم جای عوامل کفر (حسادت) نیست!
اما ما با چه رویی وارد شدیم، نمی دانم!
+ «تفتیش»
بمرور با ثبات قدم در مسیر رسیدن به کعبه، مشروط به اینکه قلبت را در تعمیرگاه صاحبان نور قرار دهی، بتدریج وارد محدوده مسجد الحرام می‌شوی و باز در تمام این مراحل درد (حسد) به سراغت می‌آید و باید با مَلَک درددل کنی و آرام شوی و با علوم ربانی صاحبان نور، که همزاد و همسان و هم‌شکل با نور مَلَک است و نور ملک را اینگونه احراز هویت میکنی [+ «دحیة الکلبی ، من وراء الغربال» + احراز هویت نور در ملکوت قلب]، بیت قلبت تعمیر می‌شود و خلاصه ممکن است به توفیقی باور نکردنی برسی و آن ورود به خود کعبه است که باز با ادامه نقش مهم صاحبان نور در تعمیر قلبت از عیوب هوای نفست صورت می‌گیرد.
اگر ان شاء الله به این توفیق عظما نائل شدی، می‌دانی الان اسم قلبت در عالَم معنا چیست؟ بیت المعمور! تعجب نکن چون قلبت (عقل) به دست صاحبان نور از آل محمد ع تعمیر شده و لذا نفس حسودت از اماره به مطمئنه رسیده و عقل و نفس مطمئنه‌ات، بیت معمور و آباد شده به دست صاحبان نور است و حالا این بیت‌المعمور، محل آمد و شد ملائکه است و جایی که ملک رفت و آمد نماید نورانی است.
قبل از ورود به حرم در دوران امارت حسادت نفس قرار داری و لباس معصیت پوشیده‌ای.
با ورود به حرم این لباس به لباس طاعت تبدیل می‌شود و از عرفات تا منا چه مسیری است!
جالب اینکه عرفات خارج از حرم است و صاحبان نور را ببین که چه فداکاری می‌کنند!
آنها که خود بیت المعمورند و بیت المعمور برایمان می سازند، در شروع کار از حصن حرم خارج می شوند و به تاریکی قلبمان وارد (دخول) می‌شوند، تا از عرفات، که مرز نور و تاریکی است، دستمان را بگیرند و وارد حرم نمایند و مسیر تا مشعر و منا و مسجد و تا درون خود کعبه، ما را همراهی نمایند.
با شناخت صاحبان نور [احراز هویت نور در ملک و ملکوت] که توفیق است نه استحقاق، که هیچ‌کس استحقاق وصل به نور آل محمد ع را ندارد و آنها کریمانه ما را دعوت به حجّ خویش می‌نمایند (فراخوان).
با شناخت صاحبان نور، اول عارف به هوای نفس حسودت و عیوبت و اینکه عقلت تا کنون مغلوب این هوای نفس بوده، می‌شوی (محتوای دعای عرفه) و آنها قلب تو را در این سرزمین عرفات با علوم ربانی خویش روشن می کنند.
حالا که قبول کردی واقعا این هوای نفس (حسادت و بدجنسی) خود توست که قلبت را تاریک کرده و نیت خوب شدن و غلبه عقل بر این هوای نفس می کنی [عقل و هوا – نور ولایت و تاریکی حسادت] در تمام مراحل دست در دست صاحبان نور تا رسیدن به آرزویت که مالکیت بر نفس است [قرنطینه شدن حسادت – درناژ حسادت] پیش خواهی رفت و قلبت به عمران و آبادانی خواهد رسید بطوریکه همه به نور تو که از تبار نور علم و ذریه ابراهیم ع است، شوق پیدا خواهند نمود «تهوی الیهم»!
در تمام مسیر با هر نا آرامی که برایت پیش می آید زود با ملک نجوا کن (مثل یوسف ع دنبال نور برهان بگرد!) و کمک بخواه تا تو را از شر این بیماری بدخیم حسد نجات داده و راحت نماید و باز مدتی بعد احساس می کنی که دو باره حسد به سراغت آمده دوباره همین کار را (آیت به آیت) تکرار می کنی «درناژ دائمی حسادت»: درددل – نجوا ، درددل – نجوا ، درددل – نجوا ، …. تا طی مسیر نمایی به سمت رسیدن به موقف بیت المعموری قلبت!
این حدیث زیبا نقشه کل مسیر از تاریکی به نور را برایت مشخص می کند و اینگونه امام صادق ع شروع می فرمایند که اول معنی لغوی نجوا و مناجات عقل را بفهم [النجو النّور الولایة] و سپس مراحل و سطوح و اصول این درددل کردن و درگوشی صحبت کردن با ملک موکل «نَجْوَى الْعَارِفِينَ تَدُورُ عَلَى ثَلَاثَةِ أُصُولٍ: الْخَوْفِ  وَ الرَّجَاءِ وَ الْحُبِّ »
وقتی به دعای پدر و مادر، از ظلمت کل ارض به سرزمین عرفات رسیدی با صاحب نورت در مُلک و مَلکوت این سرزمین ملاقات می کنی و با اخذ علوم ربانی کار را شروع می کنی. در واقع با این نور شروع می‌کنی و کم‌کم در مراحل بعد بیشتر متوجه آن می‌شوی، وقتی اخذ نور علم نمودی، حالت ممدوح خوف از هوای نفس حسودت در وجودت شکل می‌گیرد «فَالْخَوْفُ فَرْعُ الْعِلْمِ»
این خوف از استعمال حسد است، چون معرفت به حسد خود پیدا میکنی و می فهمی باید با نور ولایت این تاریکی حسادت را قرنطینه و درناژ کنی وگرنه کار دستت میدهد. پس این خوف از حسد با امیدواری به نور ولایت « وَ الرَّجَاءُ فَرْعُ الْيَقِينِ »، یک فرایند و یک داستان زیبای مهارت خوب زندگی کردن است.
و در نهایت یکپارچه شوق به آل محمد ع می‌شوی «وَ الْحُبُّ فَرْعُ الْمَعْرِفَةِ».
اینکه از هوای نفس حسود خود گریزان می شوی و دست از کارهای اشتباه خود [سرگرمی های پوچ دنیایی] که شدیدا هم به آنها عادت کرده بودی، برمی‌داری و اصلا از آن کارها بدت می آید و از کسانی که اهل معصیت هستند فرار می کنی و دیگر نمی خواهی با آنها هم‌کلام و هم‌صحبت شوی همه به برکت همین علوم نورانی ربانی است که تو اخذ نموده‌ای « فَدَلِيلُ الْخَوْفِ الْهَرَبُ » و اینکه روز به روز، بیشتر طالب کسب علوم نورانی می‌شوی، خود دلیل بر این است که داروی این طبیب در قلبت، اثرات تعمیری و درمانی خویش را ایفاء نموده و تو با عقلت که با نور کامل و تمام شده «تمّ»، و آیت به آیت رو به کمال و غلبه بر هوای نفست داری، در واقع امید فرج از آل محمد ع را داری « وَ دَلِيلُ الرَّجَاءِ الطَّلَبُ » پس با علوم دلنشین صاحبان نور و خوف از هوای نفس حسود، به نجات و غلبه عقل بر هوای نفس نزدیک می شوی
« فَإِذَا تَحَقَّقَ الْعِلْمُ فِي الصَّدْرِ خَافَ   
فَإِذَا كَثُرَ الْمَرْءُ فِي الْمَعْرِفَةِ خَافَ  ‏
وَ إِذَا صَحَّ الْخَوْفُ هَرَبَ   
وَ إِذَا هَرَبَ نَجَا »

عقلت (قلبت) به نور علم آل محمد ع روشن شده، حالا نور یقین عقلت، دل را یکپارچه آرام و روشن نموده و شیطان که از این وضع ناراحت است در طی مسیر مدام به قصد مزاحمت به انحاء مختلف سر راحت سبز می شود [رمی جمرات] و باید با نجوا با مَلَک از شر این ابلیس لعین خلاص شوی ! « وَ إِذَا أَشْرَقَ نُورُ الْيَقِينِ فِي الْقَلْبِ    شَاهَدَ الْفَضْلَ
وَ إِذَا تَمَكَّنَ مِنْ رُؤْيَةِ الْفَضْلِ رَجَا   
وَ إِذَا وَجَدَ حَلَاوَةَ الرَّجَاءِ طَلَبَ
وَ إِذَا وُفِّقَ لِلطَّلَبِ وَجَدَ » خلاصه به نور می رسی و توفیق اخذ نور بیشتر و همچنان دست در دست صاحب نور، به سوی قبله نورانی دل و کعبه اسرار رهسپار می‌شوی.

در مراحل بعد شوق به نور آل محمد ع تو را از خود بیخود می کند و دیگر دست خودت نیست! تو عاشق شده‌ای و اگر لحظه‌ای نور آل محمد ع را در قلبت کم نور احساس کنی، از اینکه نکند کمی مورد بی‌مهری آنها قرار بگیری، دیوانه می شوی و سریع در صدد وصل مجدد و نور روشنتر بر می آیی و طاقت کم نور شدن را نداری، چه رسد به تاریکی، تو الآن معتاد شده ای و خودت خبر نداری! معتاد نور آل محمد ع و آنچنان به نور عادت کرده ای که اگر یک لحظه کم نور شوی می فهمی و تو الآن داری با کلامی از جنس نور با مَلَک صحبت می کنی [احراز هویت نور من وراء الغربال] و او با تو، با کلام نور صحبت می‌کند و امر و نهی و رضا و سخط آل محمد ع را به اطلاع تو می رساند و تو که سرا پا شوق و شور شده‌ای، منتظری ببینی از تو چه می‌خواهند و برای انجام خواسته و مشیّت آنها، سر از پا نمی‌شناسی و همه چیز را فدا می کنی، اصلا همه چیز ، هیچ است در مقابل توجه آل محمد ع به قلبت « وَ دَلِيلُ الْحُبِّ إِيْثَارُ الْمَحْبُوبِ عَلَى مَا سِوَاهُ » نور قلب که زیاد می شود شوق عجیبی پیدا می کنی و دوست داری در همین لحظه دنیا را رها کنی و خود را در سرای دیگر ببینی!
« وَ إِذَا تَجَلَّى ضِيَاءُ الْمَعْرِفَةِ فِي الْفُؤَادِ    هَاجَ رِيحُ الْمَحَبَّةِ   
«بوی شوق نور آل محمد ع هیجانی در دلت ایجاد کرده که توان وصف آن نداری!»
وَ إِذَا هَاجَ رِيحُ الْمَحَبَّةِ اسْتَأْنَسَ فی ظِلَالَ الْمَحْبُوبِ
«علامت این هیجان انس با مَلَک است»
وَ آثَرَ الْمَحْبُوبَ عَلَى مَا سِوَاهُ
وَ بَاشَرَ أَوَامِرَهُ وَ اجْتَنَبَ نَوَاهِيَهُ
وَ اخْتَارَهُمَا عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ غَيْرِهِمَا
وَ إِذَا اسْتَقَامَ عَلَى بِسَاطِ الْأُنْسِ بِالْمَحْبُوبِ مَعَ أَدَاءِ أَوَامِرِهِ وَ اجْتِنَابِ نَوَاهِيهِ
«و انس با ملک یعنی وصل به نور آل محمد ع»
وَصَلَ إِلَى رَوْحِ الْمُنَاجَاةِ وَ الْقُرْبِ»

و برای اینکه نقشه این راه را تجسم نمایی
به این مثال زیبا و به این شاهکار علمی آل محمد ع دقت کن!
« وَ مِثَالُ هَذِهِ الْأُصُولِ الثَّلَاثَةِ:
كَالْحَرَمِ وَ الْمَسْجِدِ وَ الْكَعْبَةِ»
قبل از آشنایی با صاحب نور در عرفات، اول در ظلمت خارج از حرمی «در ظلمت غلبه هوای نفس حسود بر عقلت » و طبیعی است که در این مکان تاریک خارج از حرم و پر از حیوانات وحشی امید امنیت نداشته باشی و البته باید شخص (ببخشید) خیلی جاهل باشد که در خارج از حرم، امید آرامش داشته باشد ، اما با ورود به حرم امنیت برایت تعریف می شود مشروط به شروطی که مفصل است و ظاهرا با در آوردن لباس معصیت و پوشیدن دو تکه لباس که نه ، دو تکه پارچه سفید خالی بطور نمادین، محرم می شوی و این یعنی با قبول نور ولایت ، از شر حسادت خودت و چشم زخمها راحت می شوی « فَمَنْ دَخَلَ الْحَرَمَ أَمِنَ مِنَ الْخَلْقِ » اما بمرور دست در دست صاحب نور از عرفات به مشعر و از آنجا به منی و نهایتا به مسجد الحرام برای طواف کعبه و بعضا، ورود به داخل کعبه …
و همه به دور نور طواف خواهند نمود.
ورود به مسجد الحرام یعنی که نباید هوای نفست بر قلبت غلبه نماید و اصلا قبل از ورود به مسجد باید گوسفند هوای نفس را در منا سر بریده باشی تا در مسجد، عقل غالب بر اعضاء و جوارحت مانع ارتکاب معاصی شود « وَ مَنْ دَخَلَ الْمَسْجِدَ أَمِنَتْ جَوَارِحُهُ أَنْ يَسْتَعْمِلَهَا فِي الْمَعْصِيَةِ
و اینکه چه کسانی افتخار ورود به داخل کعبه را در هر زمان پیدا می کنند …
صاحبان نور ماموریت دارند و متواضعانه و کریمانه و با رفق ، تا سرحد مرز ظلمت و تاریکی یعنی عرفات به نزد قلب تاریک حسود ما می آیند و دست ما را می گیرند و به سمت کعبه می برند
و چه ایثاری و چه ماموریتی خطیر دارند
و خود را در معرض چه مشکلاتی قرار می دهند تا دست ما را بگیرند.
صاحب نور مجاز است و وارد کعبه می شود و فقط او «میزان لا عین فیه» است و در قلبش جز نور آل محمد ع هیچ چیز دیگری نمی یابی « وَ مَنْ دَخَلَ الْكَعْبَةَ أَمِنَ قَلْبُهُ مِنْ أَنْ يَشْغَلَهُ بِغَيْرِ ذِكْرِ اللَّهِ».
حال ببین در این مسیر از ظلمت تا نور در چه مرحله ای قرار گرفته ای،
آیا هنوز در ظلمت هوای نفس اسیری و نور را اصلا درک نکرده ای یا یک مرحله جلو آمده ای و وارد عرفات شده ای و چشمت به نور جمال صاحب نور روشن شده و اولین تجربه دیدن نور آل محمد ع را در چهره او داشته‌ای [در ملکوت قلبت] و با عمل به معالمش، اسم نورانی‌اش را  معنا کرده‌ای و روز به روز بر نور عقل و یقینت افزوده شده و کم کم وارد حرم می شوی و به مشعر و وادی محسر و منا رسیده ای یا نه ؟! آیا بر هوای نفست غالب شده ای و ذبحش نموده ای ؟
آیا اذن ورود با صاحب نورت به مسجد الحرام برای طواف به دور مصدر نور را گرفته ای؟
تا اینجا ان شاء الله اگر آمده باشی، حاجی‌جان خوشا به حالت! اگر گفتی چرا ؟
چون در حال طواف در ملکوت قلبت، تاویل تغییر قبله را می‌بینی …
… و صاحب نور به نزد زینت الرجال علی ع مشرف می شود و تاج امیری عقلش بر هوای نفسش را به دست مبارک علی ع بر سر می گذارد! خوشا به این سعادت بی‌نظیر.
فَانْظُرْ أَيُّهَا الْمُؤْمِنُ:
فَإِنْ كَانَتْ حَالَتُكَ حَالَةً تَرْضَاهَا لِحُلُولِ الْمَوْتِ
فَاشْكُرِ اللَّهَ عَلَى تَوْفِيقِهِ وَ عِصْمَتِهِ
 این حالت نوم و درک موت هوای نفست توام با توفیق و عصمت و شکر عقلت، حاصل نور علوم ربانی بر قلب سلیم توست.

وَ إِنْ تَكُنِ الْأُخْرَى:
فَانْتَقِلْ عَنْهَا بِصِحَّةِ الْعَزِيمَةِ وَ انْدَمْ عَلَى مَا سَلَفَ مِنْ عُمُرِكَ فِي الْغَفْلَةِ
اگر متاسفانه تا کنون توفیق این مسافرت استثنایی برایت حاصل نشده جای بسی پشیمانی و حسرت است (تغابن) که چه امکاناتی که برای این مهم داشتی و از دست دادی و به هدر دادی، آیاتی را که عمل به نور ولایت در دل شرایط آن آیات تو را تا موقف طواف مصدر نور می‌رسانده است.
اما دیر نشده و هنوز راه نجات بسته نشده و هنوز صاحب نور در روز موعود و مکان موعود یعنی عرفات خود را بخاطر نجات تو از نور به تاریکی رسانده تا «یخرجهم من الظلمات الی النور» را برایت معنا کند!
به سوی عرفات شتاب کن تا نور را خلف وعده بیش از این ننمایی که اگر نروی تا روز محشر در عرفات به پایت صبر می کند که او ذریه اسماعیل صادق الوعد است.
در عرفات که او را دیدی و شناختی، به نورت سلام کن!
 این نور «واحد دهره!» است!
بعدا که تو رو به داخل حرم و مسجد برد، خواهی دید که تنها او وارد بیت می شود، برای این است که او یکی یک دونه است. پس قول بده حالا که اسرار حج را متوجه شدی، دیگر صاحب نور را معطل در عرفات نگه نداری که جای او وسط کعبه است و فقط بخاطر تو این همه راه پا شده و از کعبه به عرفات آمده و وقت تنگ است، سریع برو تا به او برسی و خود را مشغول و معطل به هیچ چیزی نکن که فردا افسوس خوردن فایده‌ای ندارد. بکوش با اخذ علم از او موجبات غلبه عقل بر هوای نفس را فراهم نمایی و بمرور تکمیل نمایی و نجات پیدا کنی ان شاء الله .»
وَ اسْتَعِنْ بِاللَّهِ عَلَى تَطْهِيرِ الظَّاهِرِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ تَنْظِيفِ الْبَاطِنِ مِنَ الْعُيُوبِ
وَ اقْطَعْ زِيَادَةَ الْغَفْلَةِ عَنْ نَفْسِكَ
وَ أَطْفِ نَارَ الشَّهْوَةِ مِنْ نَفْسِكَ.
« عقلت همیشه شبیه ماموران آتش نشانی آماده باش باشد تا آتش هوای نفس حسود در هر لحظه را خاموش « أَطْفِ » نماید «درناژ دائمی حسادت»!».