سرایِ امین! إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ!

سرای امین!
ساخت سرای امین با ما نیست!
سرای امین الهی را باید بشناسیم!
کودکی که متولد میشه، مادرش رو میبینه و میشناسه و مهرش به دلش می‌افته، انتخاب مادر، با کودک نیست! شناخت مادر، برای کودک، امنیت و آرامش به ارمغان می آورد! اینقدر آسوده خاطر، که در پناه مهر مادر، خوابش برده! این همان «تکیه بر نور» است! همان پناه جستن به غار امین است: «إِذْ أَوَى الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ فَقالُوا رَبَّنا آتِنا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً وَ هَيِّئْ لَنا مِنْ أَمْرِنا رَشَداً، آنگاه كه جوانان به سوى غار پناه جستند و گفتند: «پروردگار ما ! از جانب خود به ما رحمتى بخش و كار ما را براى ما به سامان رسان.»، «وَ إِذِ اعْتَزَلْتُمُوهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ فَأْوُوا إِلَى الْكَهْفِ يَنْشُرْ لَكُمْ رَبُّكُمْ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يُهَيِّئْ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ مِرْفَقاً، و چون از آنها و از آنچه كه جز خدا مى‌‏پرستند كناره گرفتيد، پس به غار پناه جوييد، تا پروردگارتان از رحمت خود بر شما بگستراند و براى شما در كارتان گشايشى فراهم سازد.»

حسود خودش، خودسرانه، سرای امین خودشو میخواد بسازه «وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ»!
«تاریکی خودساخته و خودخواسته!»
ابراهیم ع با شکستن بتها، نشان داد که سرای امین ساخته شده به دست آنها، ارزش پرستش ندارد: «قالَ أَ تَعْبُدُونَ ما تَنْحِتُونَ؟!، [ابراهيم‏] گفت: «آيا آنچه را مى‌‏تراشيد، مى‌‏پرستيد؟»

خداوند به زنبور عسل وحی میکند که با قرار دادن محل کندوی عسل شفابخش خود در سرای عده‌ای، آنها را در بیت نورانی امن الهی، مستاجر نماید! «وَ أَوْحى‏ رَبُّكَ إِلَى النَّحْلِ أَنِ اتَّخِذِي مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً وَ مِنَ الشَّجَرِ وَ مِمَّا يَعْرِشُونَ».
این سرای امین، همان بیت المعمور است!
بیمار عاقل، برای شفای امراض قلبی خود، بدنبال یافتن کندویی پر از عسل است که زنبوران کارگر تحت نظارت ملکه خویش، این عسل را تولید نموده‌اند و بیمار با دسترسی به این عسل شفابخش شیرین بی‌پایان، و استفاده از آن، در فکر درمان بیماری حسادت خویش است، نه اینکه بدنبال انتخاب خودسرانه، طبیب خویش را، با رای و نظر خود، انتخاب نموده و خواسته‌های نادرست خود را به او دیکته نماید!
حسود، خودخواسته، علیرغم اینکه طعم نور رو میچشه، چه ظلم بزرگی در حق خودش و دیگران میکنه و همه هستی خودش و متبعینشو به باد میده: «وَ جَحَدُوا بِها وَ اسْتَيْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُوًّا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ، و با آنكه دلهايشان بدان يقين داشت، از روى ظلم و تكبّر آن را انكار كردند. پس ببين فرجام فسادگران چگونه بود.»، «الْحَاسِدُ جَاحِدٌ لِأَنَّهُ لَمْ يَرْضَ بِقَضَاءِ اللَّهِ: آدم حسود – در حقیقت – یک آدم لَجوج و ستیزه‌جو است. زیرا او به قضا و مقدرات الهی تن نمی‌دهد.»، حسود، با وجود اینکه میدونه برای دسترسی به افق نورانی، از چه کسی باید اقتباس کنه، اما متاسفانه، یوسف ع رو تبعید میکنه! و بهش تهمت‌های ناروا میزنه! داستان تکراری حسادت برادران یوسف ع!