کوکبِ دل، معلّمِ نورانی! كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ!

« وَ عَنِ الشَّيْخِ الْمُفِيدِ يَرْفَعُهُ إِلَى أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ قَالَ:
كُنْتُ أَنَا وَ أَبُو ذَرٍّ وَ سَلْمَانُ وَ زَيْدُ بْنُ ثَابِتٍ وَ زَيْدُ بْنُ أَرْقَمَ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذْ دَخَلَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ع فَقَبَّلَهُمَا رَسُولُ اللَّهِ ص وَ قَامَ أَبُو ذَرٍّ فَانْكَبَّ عَلَيْهِمَا وَ قَبَّلَ أَيْدِيَهُمَا ثُمَّ رَجَعَ فَقَعَدَ مَعَنَا
فَقُلْنَا لَهُ سِرّاً يَا أَبَا ذَرٍّ أَنْتَ رَجُلٌ شَيْخٌ مِنْ أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ تَقُومُ إِلَى صَبِيَّيْنِ مِنْ بَنِي هَاشِمٍ فَتَنْكَبُّ عَلَيْهِمَا وَ تُقَبِّلُ أَيْدِيَهُمَا
فَقَالَ نَعَمْ لَوْ سَمِعْتُمْ مَا سَمِعْتُ فِيهِمَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص‏ لَفَعَلْتُمْ بِهِمَا أَكْثَرَ مِمَّا فَعَلْتُ
فَقُلْنَا وَ مَا ذَا سَمِعْتَ فِيهِمَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ يَا أَبَا ذَرٍّ
قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ لِعَلِيٍّ ع وَ لَهُمَا
يَا عَلِيُّ وَ اللَّهِ لَوْ أَنَّ رَجُلًا صَامَ وَ صَلَّى‏ حَتَّى يَصِيرَ كَالشَّنِّ الْبَالِي إِذاً مَا تَنْفَعُهُ صَلَاتُهُ وَ لَا صَوْمُهُ إِلَّا بِحُبِّكَ‏
يَا عَلِيُّ مَنْ تَوَسَّلَ إِلَى اللَّهِ بِحُبِّكُمْ فَحَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ لَا يَرُدَّهُ
يَا عَلِيُّ مَنْ أَحَبَّكُمْ وَ تَمَسَّكَ بِكُمْ فَقَدْ تَمَسَّكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى
قَالَ ثُمَّ قَامَ أَبُو ذَرٍّ وَ خَرَجَ وَ تَقَدَّمْنَا إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ قُلْنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ أَخْبَرَنَا أَبُو ذَرٍّ عَنْكَ بِكَيْتَ وَ كَيْتَ فَقَالَ صَدَقَ أَبُو ذَرٍّ وَ اللَّهِ مَا أَظَلَّتِ الْخَضْرَاءُ وَ لَا أَقَلَّتِ الْغَبْرَاءُ عَلَى ذِي لَهْجَةٍ أَصْدَقَ مِنْ أَبِي ذَرٍّ
ثُمَّ قَالَ ص
خَلَقَنِيَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ أَهْلَ بَيْتِي مِنْ نُورٍ وَاحِدٍ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ آدَمَ بِسَبْعَةِ آلَافِ عَامٍ‏
ثُمَّ نَقَلَنَا مِنْ صُلْبِهِ إِلَى أَصْلَابِ الطَّاهِرِينَ وَ إِلَى أَرْحَامِ الْمُطَهَّرَاتِ‏
قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَأَيْنَ كُنْتُمْ وَ عَلَى أَيِّ مِثَالٍ كُنْتُمْ
قَالَ كُنَّا أَشْبَاحاً مِنْ نُورٍ تَحْتَ الْعَرْشِ نُسَبِّحُ اللَّهَ وَ نُقَدِّسُهُ وَ نُمَجِّدُهُ
ثُمَّ قَالَ ص
لَمَّا عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ وَ بَلَغْتُ سِدْرَةَ الْمُنْتَهَى وَدَّعَنِي جَبْرَئِيلُ ع قُلْتُ يَا جَبْرَئِيلُ حَبِيبِي‏ أَ فِي هَذَا الْمَكَانِ تُفَارِقُنِي فَقَالَ إِنِّي لَا أَجُوزُهُ فَتَحْتَرِقَ أَجْنِحَتِي ثُمَّ زُخَّ بِي فِي النُّورِ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَيَّ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي اطَّلَعْتُ إِلَى الْأَرْضِ اطِّلَاعَةً فَاخْتَرْتُكَ مِنْهَا فَجَعَلْتُكَ نَبِيّاً
ثُمَّ اطَّلَعْتُ اطِّلَاعَةً فَاخْتَرْتُ مِنْهَا عَلِيّاً وَ جَعَلْتُهُ وَصِيَّكَ وَ وَارِثَ عِلْمِكَ وَ الْإِمَامَ بَعْدَكَ‏
وَ أُخْرِجُ مِنْ أَصْلَابِكُمَا الذُّرِّيَّةَ الطَّاهِرَةَ وَ الْأَئِمَّةَ الْمَعْصُومِينَ خُزَّانَ عِلْمِي
فَلَوْلَاكُمْ مَا خَلَقْتُ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةَ وَ لَا الْجَنَّةَ وَ لَا النَّارَ
يَا مُحَمَّدُ أَ تُحِبُّ أَنْ تَرَاهُمْ
قُلْتُ نَعَمْ يَا رَبِّ
فَنُودِيتُ يَا مُحَمَّدُ ارْفَعْ رَأْسَكَ
فَإِذَا أَنَا بِأَنْوَارِ عَلِيٍ‏ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ
وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الْحُجَّةِ يَتَلَأْلَأُ مِنْ بَيْنِهِمْ‏ كَأَنَّهُ كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ
فَقُلْتُ يَا رَبِّ مَنْ هَذَا؟
قَالَ يَا مُحَمَّدُ هُمُ الْأَئِمَّةُ مِنْ بَعْدِكَ الْمُطَهَّرُونَ مِنْ صُلْبِكَ
وَ هَذَا الْحُجَّةُ الَّذِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا وَ يَشْفِي صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِينَ
قُلْنَا بِآبَائِنَا وَ أُمَّهَاتِنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ لَقَدْ قُلْتَ عَجَباً
فَقَالَ ع
وَ أَعْجَبُ مِنْ هَذَا قَوْمٌ يَسْمَعُونَ هَذَا الْكَلَامَ‏ ثُمَّ يَرْجِعُونَ إِلَى أَعْقَابِهِمْ بَعْدَ إِذْ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَ يُؤْذُونَنِي فِيهِمْ مَا لَهُمْ لَا أَنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِي‏.
شیخ مفید به سندی که به انس بن مالک می‌رسد، روایت کرده که گفت:
من، اباذر، سلمان، زید بن ثابت و زید بن ارقم نزد رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بودیم که حسن و حسین علیهماالسلام وارد شدند.
پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله آن دو را بوسید.
اباذر برخاست، بر آنان خم شد، دستانشان را بوسید، سپس برگشت و کنار ما نشست.
ما با شگفتی و به‌صورت پنهانی به او گفتیم:
ای اباذر! تو پیرمردی هستی از اصحاب رسول خدا،
چگونه در برابر دو کودک از بنی‌هاشم بلند می‌شوی، بر آنان خم می‌شوی و دست‌هایشان را می‌بوسی؟
گفت: آری، اگر شما نیز آنچه را که من از رسول خدا درباره این دو شنیدم شنیده بودید، بیش از آنچه من کردم در حق ایشان می‌کردید.
پرسیدیم: ای اباذر، چه چیزی درباره ایشان از رسول خدا شنیدی؟
گفت: شنیدم که آن حضرت به علی علیه‌السلام درباره آن دو فرمود:
ای علی! به خدا سوگند، اگر کسی روزه بگیرد و نماز بخواند تا آنکه چون مشکِ کهنه (از شدت عبادت) لاغر و فرسوده شود، نماز و روزه‌اش سودی نخواهد داشت مگر با محبت تو.
ای علی! هر که با محبت شما به خدا توسل جوید، بر خداوند است که او را بی‌پاسخ نگذارد.
ای علی! هر کس شما را دوست بدارد و به شما تمسّک جوید، بی‌گمان به ریسمان استوار چنگ زده است.
اباذر می‌گوید:
سپس برخاست و بیرون رفت، و ما نزد رسول خدا آمدیم و گفتیم:
ای رسول خدا، اباذر از شما چنین و چنان برای ما گفت.
حضرت فرمود:
اباذر راست گفت. به خدا قسم، آسمان نیلگون سایه نیفکنده و زمین خاکی بر دوش نکشیده مردی را که از اباذر صادق‌تر باشد.
سپس فرمود:
خداوند متعال مرا و اهل بیتم را از یک نور واحد آفرید، پیش از آنکه آدم آفریده شود، به مدت هفت هزار سال.
سپس ما را در صلب‌های پاک و رحم‌های پاکیزه منتقل ساخت.
پرسیدم:
ای رسول خدا، در آن هنگام کجا بودید و به چه هیئتی بودید؟
فرمود:
ما اشباحی نورانی بودیم در زیر عرش،
خدا را تسبیح و تقدیس و تمجید می‌کردیم.
و فرمود:
وقتی که به آسمان برده شدم و به سدرة المنتهی رسیدم، جبرئیل مرا بدرود گفت.
گفتم: ای جبرئیل، ای حبیب من، آیا در اینجا از من جدا می‌شوی؟
گفت: من اگر از این‌جا فراتر روم، بال‌هایم خواهند سوخت.
سپس در نوری فرو برده شدم به اندازه‌ای که خدا خواست.
و خدا به من وحی فرمود: ای محمد!
من به زمین نگریستم، و تو را برگزیدم، پس تو را پیامبر خود قرار دادم.
سپس بار دیگر به زمین نگریستم و علی را برگزیدم و او را وصی تو، وارث علم تو، و امام پس از تو قرار دادم.
و از صلب شما دو تن، ذریه‌ی پاک و امامان معصومی را پدید می‌آورم که خزانه‌داران علم من‌اند.
اگر شما نبودید، نه دنیا را می‌آفریدم، نه آخرت را، نه بهشت را و نه دوزخ را.
ای محمد! آیا دوست داری آنان را ببینی؟
گفتم: آری، ای پروردگار من!
پس ندا آمد:
ای محمد! سرت را بلند کن.
پس ناگاه نوری دیدم از علی، حسن، حسین، علی بن الحسین، محمد بن علی، جعفر بن محمد، موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمد بن علی، علی بن محمد، حسن بن علی
و محمد بن الحسن، حجّت؛ که در میان ایشان چون ستاره‌ای درخشان (کوکب دُرِّیّ) می‌درخشید.
گفتم:
ای پروردگار من!
این نور درخشان کیست؟
فرمود:
ای محمد! اینان امامانی‌اند پس از تو، از نسل تو، که پاکیزه‌اند.
و این حجّت است که زمین را از قسط و عدل پر خواهد کرد،
و دل‌های گروهی از مؤمنان را شفا خواهد بخشید.
گفتیم:
پدر و مادرمان فدای تو، ای رسول خدا، چه سخن شگفتی گفتی!
فرمود:
و شگفت‌آورتر از این، مردمانی هستند که این سخن را می‌شنوند، سپس پس از آنکه خدا آنان را هدایت کرده، به پشت باز می‌گردند و مرا در حق ایشان می‌آزارند.
پس چه می‌شود ایشان را؟!
خداوند شفاعت مرا به آنان نرساند!