[سورة الأعراف (۷): الآيات ۴۶ الى ۴۷]
وَ بَيْنَهُما حِجابٌ وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ‏ كُلاًّ بِسيماهُمْ
وَ نادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَ هُمْ يَطْمَعُونَ (۴۶)
و ميان آن دو [گروه‏]، حايلى است،
و بر اعراف، مردانى هستند كه هر يك [از آن دو دسته‏] را از سيمايشان مى‌‏شناسند،
و بهشتيان را -كه هنوز وارد آن نشده و[لى‏] [بدان‏] اميد دارند- آواز مى‌‏دهند كه:
«سلام بر شما.»
وَ إِذا صُرِفَتْ أَبْصارُهُمْ تِلْقاءَ أَصْحابِ النَّارِ
قالُوا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (۴۷)
و چون چشمانشان به سوى دوزخيان گردانيده شود، مى‏‌گويند:
«پروردگارا، ما را در زمره گروه ستمكاران قرار مده.»

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۴۸ الى ۴۹]
وَ نادى‏ أَصْحابُ الْأَعْرافِ رِجالاً يَعْرِفُونَهُمْ‏ بِسيماهُمْ قالُوا
ما أَغْنى‏ عَنْكُمْ جَمْعُكُمْ وَ ما كُنْتُمْ تَسْتَكْبِرُونَ (۴۸)
و اهل اَعراف، مردانى را كه آنان را از سيمايشان مى‌‏شناسند، ندا مى‌دهند [و] مى‏‌گويند:
«جمعيّت شما و آن [همه‏] گردنكشى كه مى‌‏كرديد، به حال شما سودى نداشت.»
أَ هؤُلاءِ الَّذِينَ أَقْسَمْتُمْ لا يَنالُهُمُ اللَّهُ بِرَحْمَةٍ
ادْخُلُوا الْجَنَّةَ لا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ (۴۹)
«آيا اينان همان كسان نبودند كه سوگند ياد مى‏‌كرديد كه خدا آنان را به رحمتى نخواهد رسانيد؟»
« [اينك‏] به بهشت درآييد. نه بيمى بر شماست و نه اندوهگين مى‌‏شويد.»

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۵۰ الى ۵۱]
وَ نادى‏ أَصْحابُ النَّارِ أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ أَفِيضُوا عَلَيْنا مِنَ الْماءِ أَوْ مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ
قالُوا إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَهُما عَلَى الْكافِرِينَ (۵۰)
و دوزخيان، بهشتيان را آواز مى‏‌دهند كه:
«از آن آب يا از آنچه خدا روزىِ شما كرده، بر ما فرو ريزيد.»
مى‏‌گويند: «خدا آنها را بر كافران حرام كرده است.»
الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا
فَالْيَوْمَ نَنْساهُمْ كَما نَسُوا لِقاءَ يَوْمِهِمْ هذا وَ ما كانُوا بِآياتِنا يَجْحَدُونَ (۵۱)
همانان كه دين خود را سرگرمى و بازى پنداشتند، و زندگى دنيا مغرورشان كرد.
پس همان گونه كه آنان ديدار امروز خود را از ياد بردند، و آيات ما را انكار مى‌‏كردند،
ما [هم‏] امروز آنان را از ياد مى‌‏بريم.

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۵۲ الى ۵۳]
وَ لَقَدْ جِئْناهُمْ بِكِتابٍ فَصَّلْناهُ عَلى‏ عِلْمٍ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (۵۲)
و در حقيقت، ما براى آنان كتابى آورديم كه آن را از روى دانش، روشن و شيوايش ساخته‏‌ايم،
و براى گروهى كه ايمان مى‏‌آورند هدايت و رحمتى است.
هَلْ يَنْظُرُونَ إِلاَّ تَأْوِيلَهُ 
يَوْمَ يَأْتِي تَأْوِيلُهُ يَقُولُ الَّذِينَ نَسُوهُ مِنْ قَبْلُ
قَدْ جاءَتْ رُسُلُ رَبِّنا بِالْحَقِّ
فَهَلْ لَنا مِنْ شُفَعاءَ فَيَشْفَعُوا لَنا أَوْ نُرَدُّ فَنَعْمَلَ غَيْرَ الَّذِي كُنَّا نَعْمَلُ
قَدْ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ (۵۳)
آيا [آنان‏] جز در انتظار تأويل آنند؟
روزى كه تأويلش فرا رسد، كسانى كه آن را پيش از آن به فراموشى سپرده‌‏اند مى‏‌گويند:
«حقاً فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند.
پس آيا [امروز] ما را شفاعتگرانى هست كه براى ما شفاعت كنند
يا [ممكن است به دنيا] بازگردانيده شويم، تا غير از آنچه انجام مى‏‌داديم انجام دهيم؟»
به راستى كه [آنان‏] به خويشتن زيان زدند، و آنچه را به دروغ مى‏‌ساختند از كف دادند.