[سورة المنافقون (63): الآيات 1 الى 5] :
« إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ »
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏
به نام خداوند رحمتگر مهربان‏
إِذا جاءَكَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ (1)
چون منافقان نزد تو آيند گويند: «گواهى مى‏‌دهيم كه تو واقعاً پيامبر خدايى.» و خدا [هم‏] مى‌‏داند كه تو واقعاً پيامبر او هستى، و خدا گواهى مى‌‏دهد كه مردم دوچهره سخت دروغگويند.
اتَّخَذُوا أَيْمانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ ساءَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (2)
سوگندهاى خود را [چون‏] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشته‌‏اند. راستى كه آنان چه بد مى‌‏كنند.
ذلِكَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا فَطُبِعَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا يَفْقَهُونَ (3)
اين بدان سبب است كه آنان ايمان آورده، سپس به انكار پرداخته‏‌اند و در نتيجه بر دلهايشان مهر زده شده و [ديگر] نمى‏‌فهمند.
وَ إِذا رَأَيْتَهُمْ تُعْجِبُكَ أَجْسامُهُمْ وَ إِنْ يَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ كَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ يَحْسَبُونَ كُلَّ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى يُؤْفَكُونَ (4)
چون آنان را ببينى جسم و ظاهرشان [از آراستگى و وقار] تو را به شگفت آورد، و اگر سخن گويند [به علت شيرينى و جذابيّت كلام و چاپلوسی‏] به سخنانشان گوش فرا مى‌‏دهى [اما از پوچى باطن، سبك‏‌مغزى و دورويى‏] گويى چوب‏هاى خشكى هستند كه به ديوارى تكيه دارند [و در حقيقت اجسادى بى‏‌روح‏‌اند كه در هيچ برنامه‌‏اى اطمينانى به آنان نيست، از شدت بزدلى‏] هر فريادى را به زيان خود مى‌‏پندارند. اينان دشمن واقعى‏‌اند؛ از آنان بپرهيز؛ خدا آنان را بكشد؛ چگونه [با ديدن اين همه دلايل روشن از حق به باطل‏] منحرف مى‌‏شوند.
وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا يَسْتَغْفِرْ لَكُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَيْتَهُمْ يَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَكْبِرُونَ (5)
و چون بديشان گفته شود: «بياييد تا پيامبر خدا براى شما آمرزش بخواهد»، سرهاى خود را بر مى‏‌گردانند، و آنان را مى‏‌بينى كه تكبّركنان روى برمى‏‌تابند.

+ «أَلَا يَا أَشْبَاحاً بِلَا أَرْوَاحٍ وَ ذُبَاباً بِلَا مِصْبَاحٍ
كَأَنَّكُمْ‏ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ وَ أَصْنَامٌ مَرِيدَةُ …
أَ لَا تَقْتَبِسُونَ الضِّيَاءَ مِنَ النُّورِ الْأَزْهَرِ …
هان اى سايه‏‌هاى بيجان و اى مگسهاى سرگردان در تاريكى،‏
 گويا شما چوبهاى واداشته بر ديوار و بتهاى تراشيده‏ از چوبيد …
آيا از نور فروزان پرتو نمى‏‌گيريد؟»