امام مهدی علیه السلام:
سَأَلَ سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْقَائِمَ ع عَنْ تَأْوِيلِ‏ كهيعص‏
قَالَ ع هَذِهِ الْحُرُوفُ مِنْ أَنْبَاءِ الْغَيْبِ أَطْلَعَ اللَّهُ عَلَيْهَا عَبْدَهُ زَكَرِيَّا
ثُمَّ قَصَّهَا عَلَى مُحَمَّدٍ ص
وَ ذَلِكَ أَنَّ زَكَرِيَّا سَأَلَ رَبَّهُ أَنْ يُعَلِّمَهُ أَسْمَاءَ الْخَمْسَةِ
فَأَهْبَطَ عَلَيْهِ جَبْرَئِيلَ ع فَعَلَّمَهُ إِيَّاهَا
فَكَانَ زَكَرِيَّا ع إِذَا ذَكَرَ مُحَمَّداً ص وَ عَلِيّاً وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ ع سُرِّيَ عَنْهُ هَمُّهُ وَ انْجَلَى كَرْبُهُ
وَ إِذَا ذَكَرَ اسْمَ الْحُسَيْنِ ع خَنَقَتْهُ الْعَبْرَةُ وَ وَقَعَتْ عَلَيْهِ الْبُهْرَةُ
فَقَالَ ع ذَاتَ يَوْمٍ إِلَهِي مَا بَالِي إِذْ ذَكَرْتُ أَرْبَعَةً مِنْهُمْ تَسَلَّيْتُ بِأَسْمَائِهِمْ مِنْ هُمُومِي
وَ إِذَا ذَكَرْتُ الْحُسَيْنَ تَدْمَعُ عَيْنِي وَ تَثُورُ زَفْرَتِي
فَأَنْبَأَهُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَنْ قِصَّتِهِ
فَقَالَ‏ كهيعص‏
فَالْكَافُ اسْمُ كَرْبَلَاءَ
وَ الْهَاءُ هَلَاكُ الْعِتْرَةِ
وَ الْيَاءُ يَزِيدُ وَ هُوَ ظَالِمُ الْحُسَيْنِ ع
وَ الْعَيْنُ عَطَشُهُ
وَ الصَّادُ صَبْرُهُ
فَلَمَّا سَمِعَ ذَلِكَ زَكَرِيَّا ع لَمْ يُفَارِقْ مَسْجِدَهُ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ
وَ مَنَعَ فِيهِنَّ النَّاسَ مِنْ الدُّخُولِ عَلَيْهِ
وَ أَقْبَلَ عَلَى الْبُكَاءِ وَ النَّحِيبِ
وَ كَانَ يُرْثِيهِ إِلَهِي أَ تُفْجِعُ‏ خَيْرَ جَمِيعِ خَلْقِكَ بِوَلَدِهِ
إِلَهِي أَ تُنْزِلُ بَلْوَى هَذِهِ الرَّزِيَّةِ بِفِنَائِهِ
إِلَهِي أَ تُلْبِسُ عَلِيّاً وَ فَاطِمَةَ ثِيَابَ هَذِهِ الْمُصِيبَةِ
إِلَهِي أَ تَحُلُّ كُرْبَةَ هَذِهِ الْمُصِيبَةِ بِسَاحَتِهَا
ثُمَّ كَانَ يَقُولُ
إِلَهِي ارْزُقْنِي وَلَداً تَقَرُّ بِهِ عَيْنِي عَلَى الْكِبَرِ
فَإِذَا رَزَقْتَنِيهِ فَافْتِنِّي‏ بِحُبِّهِ
ثُمَّ افْجَعْنِي بِهِ كَمَا تَفْجَعُ مُحَمَّداً حَبِيبَكَ بِوَلَدِهِ
فَرَزَقَهُ اللَّهُ يَحْيَى وَ فَجَعَهُ بِهِ
وَ كَانَ حَمْلُ يَحْيَى ع سِتَّةَ أَشْهُرٍ وَ حَمْلُ الْحُسَيْنِ ع كَذَلِكَ الْخَبَرَ.

سعدبن‌عبداللَّه روایت می‌کند:
«به حضرت قائم آل محمّد علیه السلام گفتم:
تأویل کهیعص چیست»؟
فرمود:
«این حروف از اخبار غیبی می‌باشند
که خدای علیم بنده‌ی خود حضرت زکریّا را از آن‌ها آگاه نمود
و سپس داستان آن را برای حضرت محمّد ص شرح داد.
جریان این قضیه بدین شرح است که
حضرت زکریّا ع از خدا خواست که نام‌های مبارک پنج تن آل‌عبا را به او یاد دهد.
جبرئیل به زمین هبوط کرد و آن‌ها را به حضرت زکریّا ع تعلیم داد.
هر وقت حضرت زکریّا نام‌های مبارک: محمّد، علی، زهرا، و حسن ع را می‌برد
غم و اندوه وی برطرف می‌شد،
ولی هرگاه نام مبارک حسین ع را می‌برد
گریه راه گلوی او را می‌گرفت و نفس وی بشماره می‌افتاد!
تا اینکه یک روز حضرت زکریّا ع گفت:
«بار خدایا! برای چیست که هر وقت من نام آن چهار نفر را می‌برم
غم و اندوه من برطرف می‌شود،
ولی موقعی که نام حسین ع را می‌برم
چشمانم اشکبار و نفسم به شماره می‌افتد»!؟
خدای علیم داستان شهادت امام حسین ع را برای زکریّا شرح داد
و فرمود: «کهیعص؛
“ک” اشاره به کربلای امام حسین ع است.
“ه” اشاره به شهادت عترت پاک می‌باشد.
“ی” اشاره به نام یزید است که در حقّ حسین ع ظلم کرد،
“ع” اشاره به عطش حسین ع
و “ص” اشاره به صبر آن بزرگوار است.
هنگامی‌که حضرت زکریّا ع این جریان را شنید مدّت سه روز از مسجد خویش خارج نشد و در آن مدّت اجازه‌ی ورود به احدی نداد.
آنگاه مشغول گریه‌وزاری شد،
وی برای امام حسین ع مرثیه می‌خواند و می‌گفت:
«پروردگارا! آیا بهترین خلق خود یعنی حضرت محمّد ص را دچار مصیبت فرزندش می‌کنی؟
بار خدایا! آیا چنین بلایی را بر در خانه‌ی آن حضرت پیاده خواهی کرد؟
پروردگارا! آیا لباس چنین مصیبتی را به علی و زهرا می‌پوشانی!
بار خدایا! آیا چنین مصیبتی را نصیب آنان خواهی کرد»؟
سپس حضرت زکریّا دعاء کرد و گفت:
«پروردگارا! پسری به من عطا کن که در این زمان پیری، چشم من به وی روشن شود،
موقعی‌که این پسر را به من عطا کردی مرا شیفته‌ی محبّت وی بگردان،
سپس مرا دچار مصیبت او بکن
همچنان‌که حضرت محمّد ص حبیب خود را دچار مصیبت فرزند خواهی کرد!
آنگاه خدا حضرت یحیی ع را به زکریّا عطا کرد و او را دچار مصیبت وی نمود».
مدّت حمل حضرت یحیی ع شش ماه بود و مدّت حمل امام حسین ع نیز شش ماه بود.