قرآن، نور قرائت شده در ملکوت قلب! فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيم‏ِ!

قرآن، نور قرائت‌شده در ملکوت قلب!
هر گاه قرآن را بخوانی، معلمی در تو نازل می‌شود…
قرآن؛ نه یک کتاب، که حضوری است نازل‌شونده!
در نگاه نخست، قرآن کتابی است که از لوح محفوظ به زبان عربی نازل شده، اما برای آنان که دل دارند، قرآن حضور نوریِ زنده‌ای است که در شب قدر هر قلبی فرود می‌آید.
همان‌طور که در سوره یوسف، از همان آغاز، خداوند می‌فرماید:
“إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ”
اما چه چیزی را نازل کرد؟
داستان یوسف را؟ یا خود یوسف را؟
نه فقط داستان؛ بلکه نوری را نازل کرد که خودش، قرآن است.
یوسف، قرآن مجسم است.
و قرآن، یوسفی است که در دل نزول می‌کند.
…
نزول = حضور نورانی
نزول، یعنی فرود آمدن مهمانی عزیز.
در لغت، «نُزل» یعنی غذای مخصوصی که برای مهمان آماده شده است.
پس 👈قرآن، همان مهمان عزیزِ شب قدر است، همان غذای ویژه برای قلب مؤمنان.👉
و آن‌گاه که این نور در دل نازل می‌شود، دروازه‌های فهم و عقل گشوده می‌شود:
«لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ»
یعنی اگر بخواهی بفهمی، باید اجازه دهی چیزی در تو نازل شود.
معلمی، نوری، پیامی، یوسفی…
…
هر قرائت، یک نزول است!
آیه‌ای عظیم در قرآن هست که می‌فرماید:
فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ، فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجيم‏
قرائت قرآن، فقط خواندن با لب نیست.
قرائت یعنی، حضور دادن نوری در جان.
یعنی گشودن دروازه قلب برای فرود معلمی که از ملکوت آمده است.
+ «احراز هویت تمثال نورانی معلم در ملکوت قلب!»
و از همین روست که خدا می‌فرماید:
وقتی چنین نوری وارد قلب می‌شود،
اکنون می‌توانی به همین نور پناه ببری؛
و از شرّ شیطان، رهایی یابی.
این نور، همان علم نازل‌شده است؛
همان سنگ آگاهی که باید بر جمرات وسوسه‌های شیطان دل بکوبی.
شیطان، در تاریکی نادانی با تو نجوا میکند،
اما با هر پرتو دانشی که از فرشتۀ مهربان در قلبت زمزمه می‌شود،
او عقب می‌نشیند، فرار می‌کند، و راه دل، روشن می‌شود.
درمان وسوسه‌های شیطان، همین نکات نورانیِ علم است؛
همان نجوای علمی که فرشتۀ همراهت، آهسته در گوش جانت می‌گوید.
الهاماتی که از آسمان هدایت،
به زبان فرشتۀ درونت ترجمه می‌شود…
تا راه را بیابی،
و در تاریکی شک،
چراغی از یقین بیفروزی.
…
یوسف؛ تجلی قرآن در قامت یک انسان
یوسف، مظهر نزولِ قرآن در قالب انسان است.
از همان آغاز، با رؤیایی نورانی می‌آید.
به چاه می‌افتد، زندان می‌رود، اما همیشه نورش، هدایت می‌آورد.
او همان قرآنی است که نازل شده، دیده شده، و در دل پدر، مادر، و حتی برادران اثر گذاشته…
اما نه همه برادران!
آن‌ها که حسد ورزیدند، چشم خود را بر این نزول بستند.
و آن‌هایی که چشم دل داشتند، درخشیدن این نور را دیدند.
…
نزول قرآن = نزول یوسف = نزول هدایت
در شب قدر، قرآن نازل می‌شود.
اما چه چیز نازل می‌شود؟
کلمات؟ یا موجودی ملکوتی و هدایتگر؟
خدا می‌فرماید:
“إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ”
“تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَ الرُّوحُ فيها…”
در شب قدر، نه فقط آیات، بلکه فرشتگان با روح و نور علم نازل می‌شوند.
روح و نور علمی که تمام امر، اینگونه نازل می‌شود.
در واقع، این روح، همان نور ولایت، نور امیرالمؤمنین و هدایتگر الهی در هر زمان است.
در این نگاه، قرآن:
نوری است که در شب قدر دل‌ها فرود می‌آید.
یوسفی است که از چاه غیبت به حکومت دل می‌رسد.
معلمی است که باید با چشم دل دیده شود.
و قرائت آن، لحظه نزول نوری در باطن ماست.
بنابراین، هر وقت قرآن می‌خوانی، بدان:
اگر دلت آماده باشد، تو همان لحظه، شاهد نزول یک معلم نورانی هستی.