[سورة الأنبياء (۲۱): الآيات ۸۷ الى ۹۰]
وَ ذَا النُّونِ
إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً
فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ
فَنادى‏ فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ
سُبْحانَكَ
إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ (۸۷)
و «ذو النون» را [ياد كن‏]
آنگاه كه خشمگين رفت
و پنداشت كه ما هرگز بر او قدرتى نداريم،
تا در [دل‏] تاريكيها ندا درداد كه:
«معبودى جز تو نيست، منزّهى تو،
راستى كه من از ستمكاران بودم.»
فَاسْتَجَبْنا لَهُ
وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ
وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ (۸۸)
پس [دعاى‏] او را برآورده كرديم
و او را از اندوه رهانيديم،
و مؤمنان را [نيز] چنين نجات مى‌‏دهيم.
وَ زَكَرِيَّا
إِذْ نادى‏ رَبَّهُ
رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً
وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ (۸۹)
و زكريّا را [ياد كن‏]
هنگامى كه پروردگار خود را خواند:
«پروردگارا، مرا تنها مگذار
و تو بهترين ارث برندگانى.»
فَاسْتَجَبْنا لَهُ
وَ وَهَبْنا لَهُ يَحْيى‏
وَ أَصْلَحْنا لَهُ زَوْجَهُ
إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ
وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً
وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ (۹۰)
پس [دعاى‏] او را اجابت نموديم،
و يحيى را بدو بخشيديم
و همسرش را براى او شايسته [و آماده حمل‏] كرديم،
زيرا آنان در كارهاى نيك شتاب مى‏‌نمودند
و ما را از روى رغبت و بيم مى‏‌خواندند
و در برابر ما فروتن بودند.