«رَقَمْتُ‏ الثوبَ: وشيته.» + «وشی»
«الرَّقْمُ‏: كل ثوب‏ رُقِمَ‏ أي وُشِيَ برقم معلوم حتى صار علما.»
«كَانَ يَزِيدُ فِي‏ الرَّقْمِ‏: أي ما يكتب على الثياب من أثمانها لتقع المرابحة عليه.»
«رَقَمْتُ‏ الشي‏ءَ: علمته بعلامة تميزه عن غيره كالكتابة و نحوها.

برچسب قیمت کالا رویش خورده! معلومه قیمتش چنده!
«price tag» – «label»
اهل نور یقین در هر زمان اصحاب الرقیم آن زمان هستند، چون با آشنایی با معالم ربانی خود «رسلی» نحوه برخورد با حوادث «آیاتی» را خوب آموخته‌اند و با یادآوری معالم ربانی، نا آرامی‌های قلب خود را به آرامش می‌رسانند و دومی نور خود هستند، و به روش غلط اهل حسادت که خودشان اولی خودشان در تصمیم گیری‌ها هستند، اقدام نمی‌کنند.
اهل نور روشهای غلطی که قبل از آشنایی با نور الولایة، به آنها عادت کرده بودند را ترک می کنند و تغییر بینش و روش می دهند و با معنا کردن اسامی نورانی، تولید عمل صالح می‌کنند و این همان کالاهای تولید شده با برند نورانی است که دارای رقم نورانی هستند لذا مورد قبول عالَم بالا قرار می گیرند.
این اهل نور و این اعمال صالح تولید شده توسط آنها علامت‌دار هستند، رقم‌دار هستند، مرقوم هستند، کتاب مرقوم هستند.
مفهوم [إيجاد علائم و آثار في أىّ موضوع كان] از واژۀ رقم استنباط می‌شود.
انگاری اهل نور یک کاری انجام داده‌اند و با این کار خود، کانه در لوحی، نام خود را اینگونه جاودانه مرقوم نموده‌اند!
پس رقیم نیز نامی زیبا برای صاحبان و حاملان نور و معالم ربانی مرقوم شدۀ آنهاست که اهل نور یقین، با بکار بستن این معالم ربانی و مکتوبات مرقوم شده، به درجات خود، از اصحاب الرقیم محسوب می‌گردند.
انگاری روی لباس حریر اهل یقین، لِیبِل خورده و مشخصه که این لباس مال کیه و قیمتش چنده! این میشه اصحاب رقیم!
نکتۀ مهم اینجاست که وقتی همه لخت و عور و بی‌لباس‌اند و اوضاع بسیار فجیع است، اهل یقین، لباسهای بهشتی لیبل خورده دارند!
+ «وفد – يَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِينَ إِلَى الرَّحْمنِ‏ وَفْداً»
… با چه تشریفاتی اهل یقینو تحویل میگیرن و می‌برنشون به سمت بهشت! بیا به تماشا!

+ مفهوم زیبای «آشکار» …
رقم: نوشتن. و نقطه گذاشتن و آشكار كردن (اقرب)

+ [وشی – رقم]:
«وشيت الثوب: رقمته و نقشته، فهو موشىّ»