امام صادق علیه السلام:
إِنَّمَا صَارَ الْإِنْسَانُ
يَأْكُلُ وَ يَشْرَبُ بِالنَّارِ
وَ يُبْصِرُ وَ يَعْمَلُ بِالنُّورِ
وَ يَسْمَعُ وَ يَشَمُّ بِالرِّيحِ
وَ يَجِدُ الطَّعَامَ وَ الشَّرَابَ بِالْمَاءِ
وَ يَتَحَرَّكُ بِالرُّوحِ
وَ سَاقَ الْحَدِيثَ إِلَى أَنْ قَالَ
فَهَكَذَا الْإِنْسَانُ خُلِقَ مِنْ شَأْنِ الدُّنْيَا وَ شَأْنِ الْآخِرَةِ
فَإِذَا جَمَعَ اللَّهُ بَيْنَهُمَا صَارَتْ حَيَاتُهُ فِي الْأَرْضِ
لِأَنَّهُ نَزَلَ مِنْ شَأْنِ السَّمَاءِ إِلَى الدُّنْيَا
فَإِذَا فَرَّقَ اللَّهُ بَيْنَهُمَا صَارَتْ تِلْكَ الْفُرْقَةُ الْمَوْتَ
تَرُدُّ شَأْنَ الْأُخْرَى إِلَى السَّمَاءِ
فَالْحَيَاةُ فِي الْأَرْضِ وَ الْمَوْتُ فِي السَّمَاءِ
وَ ذَلِكَ أَنَّهُ يُفَرَّقُ بَيْنَ الْأَرْوَاحِ وَ الْجَسَدِ
فَرُدَّتِ الرُّوحُ وَ النُّورُ إِلَى‌  الْقُدْرَةِ [الْقُدُسِ‌] الْأُولَى وَ تُرِكَ الْجَسَدُ لِأَنَّهُ مِنْ شَأْنِ الدُّنْيَا
وَ إِنَّمَا فَسَدَ الْجَسَدُ فِي الدُّنْيَا
لِأَنَّ الرِّيحَ تُنَشِّفُ الْمَاءَ فَيَيْبَسُ فَيَبْقَى الطِّينُ فَيَصِيرُ رُفَاتاً وَ يَبْلَى
وَ يَرْجِعُ‌ كُلٌّ إِلَى جَوْهَرِهِ الْأَوَّلِ
وَ تَحَرَّكَتِ الرُّوحُ‌ بِالنَّفْسِ حَرَكَتَهَا مِنَ الرِّيحِ
فَمَا كَانَ مِنْ نَفْسِ الْمُؤْمِنِ فَهُوَ نُورٌ مُؤَيَّدٌ بِالْعَقْلِ
وَ مَا كَانَ مِنْ نَفْسِ الْكَافِرِ فَهُوَ نَارٌ مُؤَيَّدٌ بِالنُّكْرِ
فَهَذِهِ صُورَةُ نَارٍ وَ هَذِهِ صُورَةُ نُورٍ
وَ الْمَوْتُ رَحْمَةٌ مِنَ اللَّهِ لِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ وَ نَقِمَةٌ عَلَى الْكَافِرِينَ.

انسان به گونه ای است که
با آتش [و گرما] می خورد و می آشامد
و با نور می بیند و کار می کند
و با باد می شنود و می بوید
و [طعم و لذتِ] غذا و نوشیدنی را با آب می یابد
و با روح حرکت می کند.
[و حدیث ادامه دارد تا آنجا که فرمود:]
و این چنین است که انسان از شأن دنیا و آخرت (جسم و روح) آفریده شده است.
هنگامی که خدا بین این دو شأن دنیوی و اخروی جمع فرمود حیات انسان در دنیا قرار گرفت
و شأن اخروی و آسمانی (روح) به زمین نازل شد
و اما هنگامی که خدا بین این دو جدایی افکند همین جدایی می شود مرگ
و شأن اخروی به آسمان بر می گردد.
پس حیات در زمین است و مرگ در آسمان
و این چنین بین ارواح و اجساد جدایی انداخته می شود
پس روح و نور به پاکی اولیه بر می گردد
و جسد در اینجا رها می شود زیرا از شأن دنیاست.
جسد در دنیا فاسد می شود زیرا باد آبش را می خشکاند
و ابتدا گل و سپس خاک می شود و می پوسد
و هر یک [از روح و جسد] به جوهر اولیه خود بر می گردند.
روح با نفس حرکت می کند، حرکتی که از باد است.
پس هر چه که از نفسِ مؤمن است نوری تأیید شده با عقل است
و هر چه که از نفس کافر است آتشی تأیید شده با شیطنت است.
پس این صورتی از آتش و آن صورتی از نور است
و مرگ رحمتی از جانب خدا برای بندگان مؤمنش و عذابی برای کافران است.