[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۴۶ الى ۵۲]
وَ قَدْ مَكَرُوا مَكْرَهُمْ وَ عِنْدَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ وَ إِنْ كانَ مَكْرُهُمْ لِتَزُولَ مِنْهُ الْجِبالُ (۴۶)
و به يقين آنان نيرنگ خود را به كار بردند، و [جزاى‏] مكرشان با خداست،
هر چند از مكرشان كوهها از جاى كنده مى‏‌شد.
فَلا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انتِقامٍ (۴۷)
پس مپندار كه خدا وعده خود را به پيامبرانش خلاف مى‏‌كند،
كه خدا شكست‌‏ناپذير انتقام‏‌گيرنده است.
يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ (۴۸)
روزى كه زمين به غير اين زمين، و آسمانها [به غير اين آسمانها] مبدل گردد،
و [مردم‏] در برابر خداى يگانه قهار ظاهر شوند.
وَ تَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفادِ (۴۹)
و گناهكاران را در آن روز مى‌‏بينى كه با هم در زنجيرها بسته شده‌‏اند.
سَرابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرانٍ وَ تَغْشى‏ وُجُوهَهُمُ النَّارُ (۵۰)
تن‌‏پوشهايشان از «قطران» است و چهره‏‌هايشان را آتش مى‌‏پوشاند.
لِيَجْزِيَ اللَّهُ كُلَّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسابِ (۵۱)
تا خدا به هر كس هر چه به دست آورده است جزا دهد، كه خدا زودشمار است.
هذا بَلاغٌ لِلنَّاسِ وَ لِيُنْذَرُوا بِهِ
وَ لِيَعْلَمُوا أَنَّما هُوَ إِلهٌ واحِدٌ
وَ لِيَذَّكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ (۵۲)
اين [قرآن‏] ابلاغى براى مردم است [تا به وسيله آن هدايت شوند] و بدان بيم يابند
و بدانند كه او معبودى يگانه است،
و تا صاحبان خرد پند گيرند.