Lord Sowers and Grows the Seeds of Wisdom!
«نبت» یکی از هزار واژه مترادف «نور الولایة» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«نَبَتَ البِئرَ: چاه را كند و از آن خاكبردارى كرد.»
«نَبَتَ الترابَ: خاك را از چاه بيرون كشيد.»
«النَّبِيتَة: خاكی كه از چاه بیرون کشیده شود، راز»
«نَبِيتَةُ السَّبْعِ: گوشتى كه جانور درنده براى موقع نياز خود دفن كند.»
مفهوم «خروج شيء من محلّ بالنموّ» از این واژه استنباط می‌شود،
مثل آشکار شدن و برملا شدن یک راز!
این راز با «نور علی نور» شدن، آشکار میگردد.
«وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ»
رویشِ نورِ عقل!
رویش بذر نورانی حکمت!
امام علی علیه السلام:
«الْحِكْمَةُ شَجَرَةٌ تَنْبُتُ فِي الْقَلْبِ وَ تُثْمِرُ عَلَى اللِّسَانِ»
«حكمت درختى است كه در دل مى‌رويد و بر زبان به بار مى‌نشيند.»
+ «نور علی نور»
رویش نور عقل در قلب سلیم، کار خداست!
مثل خلقت همۀ کائنات که کار خداست! کار خود ما نیست!
«ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَها»
این کلام نورانی در قلب که بصورت قبض و بسط یعنی نور و ظلمت حس می شود، کلام خداست! کلام ما نیست! کار ما نیست! ما باید این کلام را بشناسیم و بفهمیم و اطاعت نموده و اجرا بنماییم.
+ «فطر»
+ «کمم»
دو واژۀ «خرج» و «ذبح» به زیبایی، داستان تکراری کربلا را برای ما معنا میکنند!
اخراج نبات – انبات شجر
با فرایند ذبح نور علم!
با فرایند اخراج نور علم!
وَ اللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَباتاً!
وَ اللَّهُ يَقْبِضُ وَ يَبْصُطُ!
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَ نَباتاً (۱۵)
تا بدان دانه و گياه برويانيم.
اِنبات شجر!
ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَها
كار شما نبود كه درختانش را برويانيد.
[سورة النمل (۲۷): الآيات ۶۰ الى ۶۵]
أَمَّنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ أَنْزَلَ لَكُمْ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَنْبَتْنا بِهِ حَدائِقَ ذاتَ بَهْجَةٍ
ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَها
أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ هُمْ قَوْمٌ يَعْدِلُونَ (۶۰)
[آيا آنچه شريك مىپندارند بهتر است] يا آن كس كه آسمانها و زمين را خلق كرد و براى شما آبى از آسمان فرود آورد، پس به وسيله آن، باغهاى بهجتانگيز رويانيديم.
كار شما نبود كه درختانش را برويانيد.
آيا معبودى با خداست؟ [نه،] بلكه آنان قومى منحرفند.
امام صادق علیه السلام:
دَخَلَ عَلَی ألصّادق (علیه السلام)رَجُلٌ فَقَالَ لَهُ …
فَکَیْفَ سَبِیلُ التَّوْحِیدِ
قَالَ بَابُ الْبَحْثِ مُمْکِنٌ وَ طَلَبُ الْمَخْرَجِ مَوْجُودٌ
إِنَّ مَعْرِفَهًَْ عَیْنِ الشَّاهِدِ قَبْلَ صِفَتِهِ وَ مَعْرِفَهًَْ صِفَهًِْ الْغَائِبِ قَبْلَ عَیْنِهِ
قِیلَ وَ کَیْفَ تُعْرَفُ عَیْنُ الشَّاهِدِ قَبْلَ صِفَتِهِ
قَالَ تَعْرِفُهُ وَ تَعْلَمُ عِلْمَهُ وَ تَعْرِفُ نَفْسَکَ بِهِ وَ لَا تَعْرِفُ نَفْسَکَ بِنَفْسِکَ مِنْ نَفْسِکَ
وَ تَعْلَمُ أَنَّ مَا فِیهِ لَهُ وَ بِهِ
کَمَا قَالُوا لِیُوسُفَ
إِنَّکَ لَأَنْتَ یُوسُفُ قالَ أَنَا یُوسُفُ وَ هذا أَخِی
فَعَرَفُوهُ بِهِ وَ لَمْ یَعْرِفُوهُ بِغَیْرِهِ
وَ لَا أَثْبَتُوهُ مِنْ أَنْفُسِهِمْ بِتَوَهُّمِ الْقُلُوبِ
أَمَا تَرَی اللَّهَ یَقُولُ
ما کانَ لَکُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَها
یَقُولُ
لَیْسَ لَکُمْ أَنْ تَنْصِبُوا إِمَاماً مِنْ قِبَلِ أَنْفُسِکُمْ تُسَمُّونَهُ مُحِقّاً بِهَوَی أَنْفُسِکُمْ وَ إِرَادَتِکُم.
مردی نزد امام علیه السلام آمد و گفت:
… «پس راه توحید چیست»؟
فرمود: «باب خداشناسی باز است و راه خروج هم موجود می‌باشد.
شناختن شخصی به عینه پیش از آن است که صفات او را بشناسی
اوّل باید شخص را شناخت و بعد صفات و خصوصیّات او را درک کرد،
ولی کسی که غایب است او را با صفت هم می‌توان شناخت».
گفته شد:
«چگونه شاهد را می‌توان قبل از صفت او شناخت».
فرمود:
«نخست او را از جهت شخصی می‌شناسی و بعد به خصوصیّات او علم پیدا می‌کنی و خود را به او شناسایی می‌کنی، درحالی‌که خودت نمی‌توانی به‌وسیله‌ی خویشتن خود را بشناسی و می‌دانی آنچه در او می‌باشد اختصاص به او دارد.
برادران یوسف علیه السلام قبل از اینکه صفت او را بشناسند خودش را شناختند و گفتند:
«تو یوسف (علیه السلام) هستی»؟
او هم گفت: «آری! من یوسف می‌باشم و این هم برادر من می‌باشد»،
آن‌ها یوسف علیه السلام را به شخص خودش شناختند نه به چیزی دیگر.
خداوند متعال می‌فرماید:
ما کانَ لَکُمْ أَنْ تُنْبِتُوا شَجَرَها؛
یعنی شما حق ندارید از پیش خود امامی انتخاب کنید و با خیالات و بافته‌های خود او را بر حق بدانید و دنبال گفته‌های او را بگیرید و یا از وی دفاع کنید».
+ «سبع سنابل!»
[سورة البقرة (۲): آية ۲۶۱]
مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ
وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ (۲۶۱)
مَثَل [صدقاتِ] كسانى كه اموالِ خود را در راه خدا انفاق مىكنند همانند دانهاى است كه هفت خوشه بروياند كه در هر خوشهاى صد دانه باشد؛
و خداوند براى هر كس كه بخواهد [آن را] چند برابر مىكند، و خداوند گشايشگر داناست.