امام صادق علیه السلام:
عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ اَلْفَضْلِ قَالَ: 
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ 
يَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ 
كَيْفَ صَارَ يَوْمُ عَاشُورَاءَ يَوْمَ مُصِيبَةٍ وَ غَمٍّ وَ جَزَعٍ وَ بُكَاءٍ
دُونَ اَلْيَوْمِ اَلَّذِي قُبِضَ فِيهِ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ 
وَ اَلْيَوْمِ اَلَّذِي مَاتَتْ فِيهِ فَاطِمَةُ عَلَيْهَا السَّلاَمُ 
وَ اَلْيَوْمِ اَلَّذِي قُتِلَ فِيهِ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ 
وَ اَلْيَوْمِ اَلَّذِي قُتِلَ فِيهِ اَلْحَسَنُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ بِالسَّمِّ
فَقَالَ
إِنَّ يَوْمَ قَتْلِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَعْظَمُ مُصِيبَةً مِنْ جَمِيعِ سَائِرِ اَلْأَيَّامِ 
وَ ذَلِكَ أَنَّ أَصْحَابَ اَلْكِسَاءِ اَلَّذِينَ كَانُوا أَكْرَمَ اَلْخَلْقِ عَلَى اَللَّهِ كَانُوا خَمْسَةً 
فَلَمَّا مَضَى عَنْهُمُ اَلنَّبِيُّ بَقِيَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ فَاطِمَةُ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ 
فَكَانَ فِيهِمْ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ 
فَلَمَّا مَضَتْ فَاطِمَةُ عَلَيْهَا السَّلاَمُ كَانَ فِي أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمُ السَّلاَمُ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ 
فَلَمَّا مَضَى مِنْهُمْ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ كَانَ لِلنَّاسِ فِي اَلْحَسَنِ وَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ 
فَلَمَّا مَضَى اَلْحَسَنُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ كَانَ لِلنَّاسِ فِي اَلْحُسَيْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ 
فَلَمَّا قُتِلَ اَلْحُسَيْنُ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ لَمْ يَكُنْ بَقِيَ مِنْ أَصْحَابِ اَلْكِسَاءِ أَحَدٌ لِلنَّاسِ فِيهِ بَعْدَهُ عَزَاءٌ وَ سَلْوَةٌ 
فَكَانَ ذَهَابُهُ كَذَهَابِ جَمِيعِهِمْ كَمَا كَانَ بَقَاؤُهُ كَبَقَاءِ جَمِيعِهِمْ 
فَلِذَلِكَ صَارَ يَوْمُهُ أَعْظَمَ اَلْأَيَّامِ مُصِيبَةً.
به امام صادق علیه السلام گفتم :
ای پسر پیامبر خدا!
چه طور روز عاشورا، روز ماتم و اندوه و بی‌تابی و گریه شد؛
ولی روز رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله و روز درگذشت فاطمه علیهاالسلام و روز شهادت امیر مؤمنان علیه السلام و روز کشته شدن امام حسن علیه السلام با زهر، چنین نشد؟
فرمود: «روز [شهادت] حسین علیه السلام ، مصیبتی بزرگ تر از دیگر روزها دارد.
این ، از آن روست که اصحاب کساء که گرامی ترینِ مردمان در پیشگاه خدای متعال اند
پنج تن بودند .
وقتی پیامبر صلی الله علیه و آله از میان آنان رفت، امیر مؤمنان، فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام بودند و آنها برای مردم ، مایه تسلیت و دل خوشی بودند .
نیز هنگامی که فاطمه علیهاالسلام در گذشت، دلداری و تسلّیِ مردم ، با امیر مؤمنان و حسن و حسین علیهم السلام بود .
همچنین زمانی که امیر مؤمنان علیه السلام در گذشت، مردم با حسن علیه السلام و حسین علیه السلام ، آرامش و تسکین می یافتند .
نیز وقتی حسن علیه السلام در گذشت، حسین علیه السلام برای مردم، مایه دلداری و تسلّی بود ؛
ولی زمانی که حسین علیه السلام کشته شد، هیچ کس از اصحاب کساء باقی نبود که مردم ، با او دلداری و تسکین پیدا کنند.
بنا بر این، رفتن حسین علیه السلام، به مثابه رفتن همه آنها بود، همان گونه که بودن ایشان،
به این جهت، روز کشته شدن حسین علیه السلام، بزرگ ترین مصیبت بود».