The luminous language creates security.
Jealousy is the cause of insecurity.
Emotional Language:
Blind Spot Detection and Warning System
Detect the blind spots of your heart
by knowing the language of emotions.
It is a valuable tool that covers your defect of jealousy.
Our blind spot and weakness
is dissatisfaction with our destinies.
Dissatisfaction darkens our hearts.
The luminous language of emotions
illuminates the world within the heart.
The way to access the security and calm of the inner world and consequently the outer world is to have this intelligent system in your heart for detecting and warning blind spots.
حَرَماً آمِناً
[سورة القصص (۲۸): الآيات ۵۶ الى ۶۰]
وَ قالُوا إِنْ نَتَّبِعِ الْهُدى مَعَكَ نُتَخَطَّفْ مِنْ أَرْضِنا
أَ وَ لَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَماً آمِناً
يُجْبى إِلَيْهِ ثَمَراتُ كُلِّ شَيْءٍ رِزْقاً مِنْ لَدُنَّا
وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ (۵۷)
و گفتند: «اگر با تو از [نورِ] هدايت پيروى كنيم، از سرزمين خود ربوده خواهيم شد.»
آيا آنان را در حرمى امن جاى نداديم
كه محصولات هر چيزى -كه رزقى از جانب ماست- به سوى آن سرازير مىشود؟
ولى بيشترشان نمىدانند.
[سورة العنكبوت (۲۹): الآيات ۶۱ الى ۶۹]
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنا حَرَماً آمِناً
وَ يُتَخَطَّفُ النَّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ أَ فَبِالْباطِلِ يُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَةِ اللَّهِ يَكْفُرُونَ (۶۷)
آيا نديدهاند كه ما [براى آنان] حرمى امن قرار داديم
و حال آنكه مردم از حوالىِ آنان ربوده مىشوند؟
آيا به باطل ايمان مىآورند و به نعمت خدا كفر مىورزند؟
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّا جَعَلْنا حَرَماً آمِناً ؟!
آيا نديدهاند كه ما [براى آنان] حرمى امن قرار داديم ؟!
أَ وَ لَمْ نُمَكِّنْ لَهُمْ حَرَماً آمِناً ؟!
آيا آنان را در حرمى امن جاى نداديم ؟!
«أربط حزام الامان.»
«Fasten your seatbelt»
«امن» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«حِزَامُ الأَمَانِ: حِزَامُ الْمَقْعَدِ يَشُدُّ بِهِ رَاكِبُ السَّيَّارَةِ أَوِ الطَّائِرَةِ وَسَطَ صَدْرِهِ لِيقِيَهُ مِنَ الصَّدَمَاتِ عِنْدَ وُقُوعِ حَادِثٍ»
مشتقات ریشه «امن» 879 بار در قرآن تکرار شدن است.
نورِ امن و امان!
شنیدی میگن: «همه چیز امن و امان است!»
با درک نور هدایت، واقعا همه چیز امن و امان است.
امام رضا علیه السلام:
«اِتَّقُوا فِرَاسَةَ اَلْمُؤْمِنِ فَإِنَّهُ يَنْظُرُ بِنُورِ اَللَّهِ …
مَا مِنْ مُؤْمِنٍ إِلاَّ وَ لَهُ فِرَاسَةٌ يَنْظُرُ بِنُورِ اَللَّهِ عَلَى قَدْرِ إِيمَانِهِ وَ مَبْلَغِ اِسْتِبْصَارِهِ وَ عِلْمِهِ»
«از فراست و زيركى مؤمن بر حذر باشيد كه او در شعاع نور خدا حقايق و واقعيت‌ها را مى‌نگرد و مى‌بيند. مؤمنى نيست مگر اينكه فراستى است مر او را كه با نور خدائى باطنش بمقدار ايمان و مبلغ بينش و هوشيارى و دانش خود به جهان مى‌نگرد.»
«seat belt – safety belt»
«کمربند ایمنی»
«حزام الأمان»
«وَ مِنْ أَسْمَائِهِ ص الْأَمِينُ»
+ مقاله «سرایِ امین!»
«مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ»
«إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ»
«التَّسْلِيمُ عَلَامَةُ الْأَمْنِ»
«مَنْ يُطِعِ اللَّهَ يَأْمَنْ وَ يَرْشُدْ»
«مَنْ يُطِعِ اللَّهَ يَأْمَنْ وَ يَسْتَبْشِرْ»
«مُفَارَقَةُ الدِّينِ مُفَارَقَةُ الْأَمْنِ»
+ مقاله «نورِ کرامت!»
«الْأَمَانَةَ … هِيَ أَنْ تُكَافِئُوا عَلَى الْإِحْسَانِ، وَ تَعْدِلُوا عَنِ الْإِسَاءَةِ»
«امن» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
«دواء أَمُونٌ: أَمِنْتُ مضارّه، و زادت قُوَّة تحليله للأدواء، دارویی که اصلا عارضه جانبی نداره!»
با نور، «آسوده‌خاطر» باش! نورِ امن و امان!
«امنیّت روانی – قلب سلیم!»
+ «روح»
زبان نور، امنیت ایجاد می‌کند.
حسادت عامل ناامنی است.
زبان نور: سیستم تشخیص و هشدار نقاط کور!
با دانستن زبان نور، نقاط کور قلب خود را تشخیص دهید.
این یک ابزار ارزشمند است که نقص حسادت شما را پوشش می دهد.
نقطه کور و نقطه‌ضعف ما، عدم رضایت به تقدیرات است.
نارضایتی، قلب ما را تاریک می کند.
زبان نورانی، جهان درون قلب را روشن می کند.
راه دستیابی به امنیت و آرامش دنیای درونی و در نتیجه دنیای بیرونی،
داشتن این سیستم هوشمند در قلب شما برای تشخیص و هشدار نقاط کور است.
آیات مربوطه:
[سورة البقرة (2): آية 285]
آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَ الْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ لا نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ وَ قالُوا سَمِعْنا وَ أَطَعْنا غُفْرانَكَ رَبَّنا وَ إِلَيْكَ الْمَصِيرُ (285)
پيامبر [خدا] بدانچه از جانب پروردگارش بر او نازل شده است ايمان آورده است، و مؤمنان همگى به خدا و فرشتگان و كتابها و فرستادگانش ايمان آوردهاند [و گفتند:] «ميان هيچ يك از فرستادگانش فرق نمىگذاريم» و گفتند: «شنيديم و گردن نهاديم، پروردگارا، آمرزش تو را [خواستاريم] و فرجام به سوى تو است.»
[سورة الأنعام (6): آية 82]
الَّذِينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبِسُوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُونَ (82)
كسانى كه ايمان آورده و ايمان خود را به شرك نيالودهاند، آنان راست ايمنى و ايشان راهيافتگانند.
[سورة يوسف (12): الآيات 11 الى 12]
قالُوا يا أَبانا ما لَكَ لا تَأْمَنَّا عَلى يُوسُفَ وَ إِنَّا لَهُ لَناصِحُونَ (11)
گفتند: «اى پدر، تو را چه شده است كه ما را بر يوسف امين نمىدانى در حالى كه ما خيرخواه او هستيم؟
أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً يَرْتَعْ وَ يَلْعَبْ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ (12)
فردا او را با ما بفرست تا [در چمن] بگردد و بازى كند، و ما به خوبى نگهبان او خواهيم بود.»
[السلام علیک یا حسین بن موسی بن جعفر ع … أُولَئِكَ وَدَائِعُ اللَّهِ فِي بِلَادِهِ]
«اللَّهُمَّ انّی أَسْأَلُكَ أَنْ تَعْصِمَنِي بِالْأَمانَةِ عَنِ الْخِيانَةِ»
[سورة سبإ (34): الآيات 15 الى 19]
وَ جَعَلْنا بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ الْقُرَى الَّتِي بارَكْنا فِيها قُرىً ظاهِرَةً وَ قَدَّرْنا فِيهَا السَّيْرَ سِيرُوا فِيها لَيالِيَ وَ أَيَّاماً آمِنِينَ (18)
و ميان آنان و ميان آبادانيهايى كه در آنها بركت نهاده بوديم شهرهاى متّصل به هم قرار داده بوديم، و در ميان آنها مسافت را، به اندازه، مقرر داشته بوديم. در اين [راه]ها، شبان و روزان آسوده‌خاطر بگرديد.
[سورة النحل (16): الآيات 111 الى 115] : «قصه قوم ثرثار»
وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْيَةً كانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتِيها رِزْقُها رَغَداً مِنْ كُلِّ مَكانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِما كانُوا يَصْنَعُونَ (112)
[سورة البقرة (2): الآيات 125 الی 126]
وَ إِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثابَةً لِلنَّاسِ وَ أَمْناً وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقامِ إِبْراهِيمَ مُصَلًّى وَ عَهِدْنا إِلى إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ أَنْ طَهِّرا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَ الْعاكِفِينَ وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ (125)
و چون خانه [كعبه] را براى مردم محل اجتماع و [جاى] امنى قرار داديم، [و فرموديم:] «در مقام ابراهيم، نمازگاهى براى خود اختيار كنيد»، و به ابراهيم و اسماعيل فرمان داديم كه: «خانه مرا براى طوافكنندگان و معتكفان و ركوع و سجودكنندگان پاكيزه كنيد.»
وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ (126)
و چون ابراهيم گفت: «پروردگارا، اين [سرزمين] را شهرى امن گردان، و مردمش را -هر كس از آنان كه به خدا و روز بازپسين ايمان بياورد- از فرآوردهها روزى بخش»، فرمود: «و[لى] هر كس كفر بورزد، اندكى برخوردارش مىكنم، سپس او را با خوارى به سوى عذاب آتش [دوزخ] مىكشانم، و چه بد سرانجامى است.»
[سورة النساء (4): الآيات 58 الى 59]
إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى أَهْلِها وَ إِذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كانَ سَمِيعاً بَصِيراً (58)
خدا به شما فرمان مىدهد كه سپردهها را به صاحبان آنها ردّ كنيد؛ و چون ميان مردم داورى مىكنيد، به عدالت داورى كنيد. در حقيقت، نيكو چيزى است كه خدا شما را به آن پند مىدهد. خدا شنواى بيناست.
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَ الرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ وَ أَحْسَنُ تَأْوِيلاً (59)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد، خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را [نيز] اطاعت كنيد؛ پس هر گاه در امرى [دينى] اختلاف نظر يافتيد، اگر به خدا و روز بازپسين ايمان داريد، آن را به [كتاب] خدا و [سنت] پيامبر [او] عرضه بداريد، اين بهتر و نيكفرجامتر است.
[سورة الأحزاب (33): الآيات 70 الى 73] : «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ»
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ قُولُوا قَوْلاً سَدِيداً (70)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد، از خدا پروا داريد و سخنى استوار گوييد.
يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمالَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ فازَ فَوْزاً عَظِيماً (71)
تا اعمال شما را به صلاح آورد و گناهانتان را بر شما ببخشايد، و هر كس خدا و پيامبرش را فرمان بَرَد قطعاً به رستگارى بزرگى نايل آمده است.
إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولاً (72)
ما امانت [الهى و بار تكليف] را بر آسمانها و زمين و كوهها عرضه كرديم، پس، از برداشتن آن سر باز زدند و از آن هراسناك شدند، و[لى] انسان آن را برداشت؛ راستى او ستمگرى نادان بود.
لِيُعَذِّبَ اللَّهُ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ وَ يَتُوبَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً (73)
[آرى، چنين است] تا خدا مردان و زنان منافق، و مردان و زنان مشرك را عذاب كند و توبه مردان و زنان با ايمان را بپذيرد، و خدا همواره آمرزنده مهربان است.
امام علی علیه السلام:
وَ أَسْأَلُکَ الْأَمَانَ الْأَمَانَ یَوْمَ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیه.
[خداوندا]! از تو ایمنی و آرامش قلب می‌خواهم
در آن روزی که گنهکار دوست می‌دارد فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فدا کند.
+ «تمنا فدای تقدیر، یا تقدیر فدای تمنا؟!»