+ مقاله «سرایِ امین!»
«مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ»
«إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقامٍ أَمِينٍ»
…
«وَ مِنْ أَسْمَائِهِ ص الْأَمِينُ»:
«و از نام‌های پیامبر صلی‌الله علیه و آله، امین است.»
لقب «امین»، نه فقط نشانه صداقت پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله در امور ظاهری و اجتماعی است، بلکه نشان‌دهنده امانت‌داری او در حمل نور وحی و علم الهی است.
امین یعنی کسی که امنیت می‌آفریند، چون:
در امانت، خیانت نمی‌کند.
چیزی را اضافه یا کم نمی‌کند.
واسطه‌ای کاملاً پاک و مطمئن است بین آسمان و زمین.
در فضای این مقاله واژۀ «امن» که به مفاهیم «نور»، «امنیت»، «معلم نورانی» و «قلب» اشاره شده، اشاره به این اسم شریف پیامبر ص، یعنی «امین» چقدر بجا و زیباست:
«امین» بودن پیامبر ص، یعنی:
دل‌هایی که به او و کلامش تکیه کنند، در امان‌اند.
و هر کس نور او را وارد قلبش کند،
از تلاطم‌های درونی، هوای نفس، و اغوای معلم سوء نجات می‌یابد.
…
او امین بود؛
نه فقط امین مال و امانت‌های مردم،
بلکه امین وحی،
امینِ نورِ علم خدا،
امینِ امنیتی که دل‌ را از ترسِ گم‌شدن نجات می‌دهد.
وقتی دل به کلام امین تکیه می‌کند،
به امان می‌رسد.
دیگر بین او و نور، واسطه‌ای خیانت‌کار نیست.
امین بودنِ او، یعنی این‌که خدا نورش را، بی‌کم‌و‌کاست، در دلِ او ریخت،
و او، با صداقتِ تام، آن را به دل‌های ما رساند.
پس اگر امروز دل‌مان بی‌قرار و ناآرام است،
شاید چون به کسی گوش داده‌ایم
که «امین» نبوده…
…
وای اگر علم را از «غیر امین» بگیری…
از آن‌که از هوا و حسد پر است،
از آن‌که دلش، حرمِ امنِ خدا نیست،
بلکه لانه‌ی عنکبوت تمنّاست.
معلم سوء، با زبانش علمی را که نچشیده، نقل می‌کند. (علم آفلاین)
او واسطه‌ی تاریکی است، نه روشنی.
دل را سردرگم می‌کند،
دل را سرگرم تمنا می‌کند،
و به جای نشان‌دادن مقصد، در گردنه‌ی وسوسه‌ها، رهایت می‌سازد.
اما معلم نورانی، امین است.
همان‌گونه که پیامبر ص امین بود.
او چراغی در دست دارد
که از کلام نورانی خدا روشن شده.
نه می‌افزاید، نه می‌کاهد.
نه تحمیل می‌کند، نه تحریف.
فقط منتقل می‌کند؛ با وفاداریِ تام.
دل وقتی به چنین امینی وصل شد،
حرم می‌شود.
آرام می‌گیرد.
دیگر از تاریکیِ «تمنّا» نمی‌ترسد.
چون در پناه «امین» است،
یعنی بودن، زیر چتر امین خدا.
…
«مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ»:
«از امین بودن تا مطاع شدن: سلوکِ قلب به سوی مقام امن»
آری، اگر امین شدی، مطاع می‌شوی!
چنان‌که جبرئیل، در ملکوت،
هم مُطاع است، هم امین:
«مُطاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ»
فرمانش می‌برند، چون خیانت نمی‌کند.
نور را همان‌گونه که هست، می‌آورد.
نه با تردید، نه با تبدیل.
همین صداقتِ نورانی‌ست
که دل‌ها را آرام می‌کند.
که پیام را به سلامت می‌رساند
تا دل‌های زمین، از آسمان، سهمی ببرند.
و خداوند،
برای متقین – یعنی آنانی که از هوای نفس گذشته‌اند –
جایی آماده کرده به نام:
«مَقامٍ أَمِينٍ»
جایی که نور،
بی‌خیانت و تحریف، جاری‌ست.
جایی که قلب،
از سایه‌ی وسوسه در امان است.
دلِ مطمئن، در کنار امین آرام می‌گیرد.
آنجا که معلم، از جنس نور است؛
و تو، چون کودک مطیع،
فقط نگاه می‌کنی و یاد می‌گیری…
یاد می‌گیری که اگر دلت،
از تمنّا خالی شد
و پر شد از «آه از اعماق»،
خودت هم
می‌شوی فرستاده‌ی نورانی برای دیگری.
امین می‌شوی،
و در دلت مقام امنی شکل می‌گیرد…