چرا از موفقیت دیگران رنج می بریم؟! نار و نور!

امام صادق علیه السلام:
الْبَلَاءُ زَيْنٌ لِلْمُؤْمِنِ وَ كَرَامَةٌ لِمَنْ عَقَلَ لِأَنَّ فِي مُبَاشَرَتِهِ الصَّبْرَ عَلَيْهِ وَ الثَّبَاتَ عِنْدَهُ تَصْحِيحُ نِسْبَةِ الْإِيمَانِ

بلاهاى دنيا از بابت فقر و مرض و مصيبت و امثال اين‌ها،زينت مؤمن است و عزّت است از براى مؤمن در دنيا،و اين معنى واضح است از براى صاحبان عقل،چه در مباشرت بلا و صبر بر بلا و ثبات در بلا و عدم تزلزل و اضطراب در هنگام ورود بلا،دليل قوّت عقل و كمال ايمان است.

قَالَ النَّبِيُّ ص نَحْنُ مَعَاشِرَ الْأَنْبِيَاءِ أَشَدُّ النَّاسِ بَلَاءً وَ الْمُؤْمِنُونَ الْأَمْثَلُ فَالْأَمْثَلُ وَ مَنْ ذَاقَ طَعْمَ الْبَلَاءِ تَحْتَ سِرِّ حِفْظِ اللَّهِ لَهُ تَلَذَّذَ بِهِ أَكْثَرَ مِنْ تَلَذُّذِهِ بِالنِّعْمَةِ وَ اشْتَاقَ إِلَيْهِ إِذَا فَقَدَهُ لِأَنَّ تَحْتَ نِيرَانِ الْبَلَاءِ وَ الْمِحْنَةِ أَنْوَارَ النِّعْمَةِ وَ تَحْتَ أَنْوَارِ النِّعْمَةِ مِيزَانَ الْبَلَاءِ وَ الْمِحْنَةِ وَ قَدْ يَنْجُو مِنَ الْبَلَاءِ وَ يَهْلِكُ فِي النِّعْمَةِ كَثِيرٌ

رسول خدا ص: ماها كه گروه پيغمبران هستيم،سخت‌ترين مردمان هستيم از روى بلا.يعنى:بلاهاى ماها بيشتر از بلاهاى ديگران است و در ميان مؤمنان و دوستان ما هم،هر كدام كه قدر او پيش پروردگار بلندتر است و مرتبۀ او نزد او رفيع‌تر،بلاهاى او بيشتر است،و هر كه بلا را چشيد و مزۀ او را و كيفيّت او را ادراك كرد و ملازم صبر و شكيبائى شد، ادراك لذّتى مى‌كند كه از لذيذترين نعمتهاى دنيا،ادراك آن لذّت نتوان كرد،و هر كه ادراك لذّت صبر كرد و كيفيّت آن را دريافت،شوق آن را دارد و بعد از زوال بلا،خواهان آن لذّت است،چرا كه حكيم على الاطلاق به مقتضاى حكمت و عدالت،قرار داده است و گذاشته است در زير آتش‌هاى بلا و محنت،انوار سرور و نعمت،و گذاشته است در زير انوار نعمت،آتش‌هاى بلا و محنت،چه بسيار آدميان كه به وسيلۀ بلاها و محنتها از عذاب آخرت نجات يافتند،و چه بسيار كه به وسيلۀ نعمت دنيا به هلاكت رسيدند و مستحقّ‌ عذاب و عقاب شدند.

وَ مَا أَثْنَى اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ مِنْ‏ عِبَادِهِ مِنْ لَدُنْ آدَمَ ع إِلَى مُحَمَّدٍ ص إِلَّا بَعْدَ ابْتِلَائِهِ وَ وَفَاءِ حَقِّ الْعُبُودِيَّةِ فِيهِ
خداوند از زمان حضرت آدم ع هیچ بنده‌ای را نستود مگر بعد از اینکه او را مبتلا ساخت و او در این ابتلاء حق عبودیت را بجا آورد؛

فَكَرَامَاتُ اللَّهِ فِي الْحَقِيقَةِ نِهَايَاتٌ بِدَايَاتُهَا الْبَلَاءُ وَ بِدَايَاتٌ نِهَايَاتُهَا الْبَلَاءُ
پس کراماتی که خداوند عنایت می‌کند در حقیقت پایان‌هایی است که ابتدایش بلاء است و بدایاتی است که پایانش بلاست. [یعنی: هر اکرام و کرامتی از جانب خداوند، شامل حال کسی می‌شود؛ یا در پایان ابتلائات است و یا مقدمه‌ای برای ابتلائات الهی.]

وَ مَنْ خَرَجَ مِنْ سِكَّةِ الْبَلْوَى جُعِلَ سِرَاجَ الْمُؤْمِنِينَ وَ مُونِسَ الْمُقَرَّبِينَ وَ دَلِيلَ الْقَاصِدِينَ
هر كه بيرون رفت از دام بلاها و خلاص شد از كورۀ گداز و از كدورتها و آلودگى‌ها پاك شد و خالص شد،گرديد چراغ مؤمنين و راهنماى مؤمنين،و مؤمنان از او راه مى‌يابند،و مونس مقرّبان الهى مى‌شود،و دلالت‌كننده و مقصد رسانندۀ اهل مقاصد و حاجات مى‌گردد.

وَ لَا خَيْرَ فِي عَبْدٍ شَكَا مِنْ مِحْنَةٍ تَقَدَّمَهَا آلَافُ نِعْمَةٍ وَ اتَّبَعَهَا آلَافُ رَاحَةٍ وَ مَنْ لَا يَقْضِي حَقَّ الصَّبْرِ فِي الْبَلَاءِ حُرِمَ قَضَاءَ الشُّكْرِ فِي النَّعْمَاءِ كَذَلِكَ مَنْ لَا يُؤَدِّي حَقَّ الشُّكْرِ فِي النَّعْمَاءِ يُحْرَمُ عَنْ قَضَاءِ الصَّبْرِ فِي الْبَلَاءِ وَ مَنْ حُرِمَهُمَا فَهُوَ مِنَ الْمَطْرُودِينَ
نيست خير و خوبى در بنده‌اى كه شكايت كند از محنتى كه پيش از آن محنت به چندين نعمت متنعّم بوده است و در عقب هم به چندين نعمت متنعّم خواهد بود در دنيا و آخرت،و هر كه بجا نمى‌آرد حقّ‌ صبر را در هنگام نزول بلا، البتّه بجا نمى‌آرد،حقّ‌ شكر را در وقت وسعت و رخا،و همچنين به عكس.هر كه بجا نمى‌آرد،حقّ‌ شكر را در وقت وسعت و فراخى نعمت،بجا نمى‌آرد حقّ‌ صبر را در بلا و تنگى،و هر كه از هر دو محروم است،نه صبر دارد در بلا و نه شكر در نعمت،پس او از جملۀ مطرودين است و از رحمت الهى محروم است.

وَ قَالَ أَيُّوبُ ع فِي دُعَائِهِ اللَّهُمَّ قَدْ أَتَى عَلَيَّ سَبْعُونَ فِي الرَّاحَةِ وَ الرَّخَاءِ حَتَّى تَأْتِيَ عَلَيَّ سَبْعُونَ فِي الْبَلَاءِ
حضرت ايّوب عليه السّلام در مناجات مى‌گفت:خداوندا،هفتاد سال مرا به انواع نعمتها پروردى و به اقسام كرامتها گرامى داشتى،اگر هم مدّت هفتاد سال به بلاها و آفت‌ها،ممتحن دارى تواند بود.و در همه حال بندۀ ضعيف توأم و به هر چه فرمائى فرمانبردارم.

وَ قَالَ وَهْبُ بْنُ مُنَبِّهٍ الْبَلَاءُ لِلْمُؤْمِنِ كَالشِّكَالِ لِلدَّابَّةِ وَ الْعِقَالِ لِلْإِبِلِ
وهب بن منبّه مى‌گويد:بلا از براى مؤمن، مانند كلافه و زانوبند است از براى استر و شتر،و چنان كه بند و كلافه مانع است ايشان را از حركتهاى ناملايم و جست و خيزهاى نامناسب،كوفتها و بلاها هم مانع است مؤمن را از كارهاى نامناسب و حركتهاى ناملايم.

وَ قَالَ عَلِيٌّ ع الصَّبْرُ مِنَ الْإِيمَانِ كَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ وَ رَأْسُ الصَّبْرِ الْبَلَاءُ وَ مَا يَعْقِلُهَا إِلَّا الْعَامِلُون‏.
حضرت امير المؤمنين عليه السّلام مى‌فرمايد كه:صبر از براى ايمان،مانند سر است از براى جسد،چنان كه جسد بى‌سر حيات ندارد،همچنين ايمانى كه صبر با او نباشد قدر و اعتبار ندارد.و رأس صبر بلاست.يعنى:معنى صبر و وجود او،به وجود بلا معلوم مى‌شود و نمى‌رسند به اين مرتبه و معنى صبر،مگر صاحبان علم.