ذلِكَ الْكِتابُ؛ معلم نورانیِ هدایت، از حروف مقطعه تا کتاب مکتوب در قلب! مالکیت نور، نتیجه کتابت نور در قلب سلیم! أُولئِكَ كَتَبَ في‏ قُلُوبِهِمُ الْإيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ!

قصه اهل یقین:
«أُولئِكَ‏ كَتَبَ‏ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ»
اهل شک حسود در دل شرایط زیر بار این امر نمی روند و نمیگذارند اندیشه آل محمد ع در قلبشون کتابت بشه! سیئات قلبی مدام در تلاش هستند تا در صورت نوشتن اندیشه آل محمد در لوح قلب اونو یه جوری محو و نابود کنند، اما اهل یقین به محض دیدن نور علم اندیشه آل محمد ع در دل شرایط آیات، اونو تایید و تصدیق می‌کنند و نه تنها خواهان تثبیت اون در قلبشون هستند بلکه اونو در معرض دید عموم نیز قرار می دهند و مروج اندیشه آل محمد ع می شوند.
«عرض – عارضة الازیاء – مانکن با عرضه»
اینجوری تصور کن که هر نفر باید دفتر مشق سفیدشو ببره پیش معلمش و از اون سرمشق بگیره و او براش یه خط اندیشه آل محمد ع رو بنویسه و او بیاد خونه از روش صد بار بنویسه تا خوب وارد بشه.
آیات هم اینقدر عرضه میشن تا بالاخره حقانیت اون یه خط رو تایید کنی.
«سنریهم آیاتنا …»
در این واژه مفهوم «الإظهار، التثبيت» آشکار و پیدا وجود داره چون نامی از نامهای زیبای مترادف نور الولایة است، در واقع اهل یقین در هر عرضه آیت باید با عمل به معالم ربانی و تولید عمل صالح، نور و آرامش حاصل از بکار بردن اندیشه آل محمد ع رو پیدا و آشکار کنه و اینجوری این نور در قلب برای همیشه کتابت میشه و تثبیت میشه و این مفاهیم و معانی از واژه زیبای «کتب» استحراج می‌شود.
اللغة:
… و الكتاب مصدر و هو بمعنى المكتوب كالحساب
و أصله الجمع من قولهم كتبت القربة إذا خرزتها
و الكتبة الخرزة
و كتبت البغلة إذا جمعت بين شفريها بحلقة
و منه قيل للجند كتيبة لانضمام بعضهم إلى بعض.
[کتب – ما انزل الله]:
«وَ ابْتَغُوا ما كَتَبَ‏ اللَّهُ لَكُمْ»
+ «ما انزل الله»
[مکاتبه: باز خريد]:
[مکاتبه عبد و ربّ –  باز خريد]:
کتاب، برای اهل یقین ، نام زیبای معالم ربانی و آیات محکم موید اندیشه صاحبان نور ست!
آیا نمیخوای با این کتاب، مکاتبه کنی؟!
+ «ذکر الله – یاد عالم ربانی»
«مکاتبه – مذاکره»
«مکاتبه عبد و ربّ» به چه معنا و مفهوم است؟!
«باز خريد»
كاتَبَهُ: به يكديگر نامه نوشتند، همراه با او نوشت.
كاتَبَ الْعَبْدَ: برده، خود را باز خريد كرد تا آزاد شود.
[مکاتبه : باز خريد – فَكاتِبُوهُمْ]:
[سورة النور (24): الآيات 32 الى 34]
+ مکاتبة!
وَ أَنْكِحُوا الْأَيامى‏ مِنْكُمْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ
إِنْ يَكُونُوا فُقَراءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ (32)
بى‏‌همسران خود، و غلامان و كنيزان درستكارتان را همسر دهيد.
اگر تنگدستند، خداوند آنان را از فضل خويش بى‏‌نياز خواهد كرد، و خدا گشايشگر داناست.
+ «عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ» + «عبد الله – امة الله»
وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ نِكاحاً حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ
وَ الَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمانُكُمْ فَكاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْراً
وَ آتُوهُمْ مِنْ مالِ اللَّهِ الَّذِي آتاكُمْ
وَ لا تُكْرِهُوا فَتَياتِكُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً لِتَبْتَغُوا عَرَضَ الْحَياةِ الدُّنْيا
وَ مَنْ يُكْرِهْهُنَّ فَإِنَّ اللَّهَ مِنْ بَعْدِ إِكْراهِهِنَّ غَفُورٌ رَحِيمٌ (33)
و كسانى كه [وسيله‏] زناشويى نمى‌‏يابند، بايد عفت ورزند تا خدا آنان را از فضل خويش بى‏‌نياز گرداند.
و از ميان غلامانتان، كسانى كه در صددند با قرارداد كتبى، خود را آزاد كنند، اگر در آنان خيرى [و توانايى پرداخت مال‏] مى‏يابيد، قرار بازخريد آنها را بنويسيد،
و از آن مالى كه خدا به شما داده است به ايشان بدهيد [تا تدريجاً خود را آزاد كنند]،
و كنيزان خود را – در صورتى كه تمايل به پاكدامنى دارند – براى اينكه متاع زندگى دنيا را بجوييد، به زنا وادار مكنيد، و هر كس آنان را به زور وادار كند، در حقيقت، خدا پس از اجبار نمودن ايشان، [نسبت به آنها] آمرزنده مهربان است.
+ «کتب – مکاتبه»
وَ لَقَدْ أَنْزَلْنا إِلَيْكُمْ آياتٍ مُبَيِّناتٍ وَ مَثَلاً مِنَ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِينَ (34)
و قطعاً به سوى شما آياتى روشنگر و خبرى از كسانى كه پيش از شما روزگار به سر برده‏‌اند، و موعظه‏‌اى براى اهل تقوا فرود آورده‏‌ايم.
[كِتَابَةُ العَبْدِ – وَ الَّذِينَ يَبْتَغُونَ‏ الْكِتابَ‏ …‏ فَكاتِبُوهُمْ]:
و كِتَابَةُ العَبْدِ: ابتياع نفسه من سيّده بما يؤدّيه من كسبه،
كِتَابَةُ العبدِ: بنده‌‏اى كه خود را از آقايش با پرداخت چيزى كه بدست آورده و كسب نموده، مى‌‏خرد و آزاد مى‌‏كند، قال: وَ الَّذِينَ يَبْتَغُونَ‏ الْكِتابَ‏ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمانُكُمْ‏ فَكاتِبُوهُمْ‏.
و اشتقاقها يصحّ أن يكون من الكتابة التي هي الإيجاب،
كه اشتقاق واژه «كتاب» در اين آيه اگر از كتابتى كه به معنى الزام و ايجاب در تعهد باشد صحيح است
و أن يكون من الكتب الذي هو النّظم و الإنسان يفعل ذلك.
و هم چنين اگر از «كتب» كه بمعنى درستى و نظم است باشد چنانكه انسان آنرا عمل مى‏‌كند.