امام علی علیه السلام:
عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ قَالَ
حَدَّثَنِي الثِّقَةُ مِنْ أَصْحَابِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع
أَنَّهُمْ سَمِعُوا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ع يَقُولُ فِي خُطْبَةٍ لَهُ‏
 اللَّهُمَّ وَ إِنِّي لَأَعْلَمُ أَنَّ الْعِلْمَ لَا يَأْرِزُ كُلُّهُ وَ لَا يَنْقَطِعُ مَوَادُّهُ
وَ أَنَّكَ لَا تُخْلِي أَرْضَكَ مِنْ حُجَّةٍ لَكَ عَلَى خَلْقِكَ
ظَاهِرٍ لَيْسَ بِالْمُطَاعِ
أَوْ خَائِفٍ مَغْمُورٍ
كَيْلَا تَبْطُلَ حُجَجُكَ
وَ لَا يَضِلَّ أَوْلِيَاؤُكَ بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَهُمْ
بَلْ أَيْنَ هُمْ وَ كَمْ
أُولَئِكَ الْأَقَلُّونَ عَدَداً وَ الْأَعْظَمُونَ عِنْدَ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ قَدْراً
الْمُتَّبِعُونَ لِقَادَةِ الدِّينِ الْأَئِمَّةِ الْهَادِينَ
الَّذِينَ يَتَأَدَّبُونَ بِآدَابِهِمْ وَ يَنْهَجُونَ نَهْجَهُمْ
فَعِنْدَ ذَلِكَ يَهْجُمُ بِهِمُ الْعِلْمُ عَلَى حَقِيقَةِ الْإِيمَانِ
فَتَسْتَجِيبُ أَرْوَاحُهُمْ لِقَادَةِ الْعِلْمِ
وَ يَسْتَلِينُونَ مِنْ حَدِيثِهِمْ مَا اسْتَوْعَرَ عَلَى غَيْرِهِمْ
وَ يَأْنَسُونَ بِمَا اسْتَوْحَشَ مِنْهُ الْمُكَذِّبُونَ وَ أَبَاهُ الْمُسْرِفُونَ
أُولَئِكَ أَتْبَاعُ الْعُلَمَاءِ
صَحِبُوا أَهْلَ الدُّنْيَا بِطَاعَةِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ أَوْلِيَائِهِ
وَ دَانُوا بِالتَّقِيَّةِ عَنْ دِينِهِمْ
وَ الْخَوْفِ مِنْ عَدُوِّهِمْ
فَأَرْوَاحُهُمْ مُعَلَّقَةٌ بِالْمَحَلِّ الْأَعْلَى
فَعُلَمَاؤُهُمْ وَ أَتْبَاعُهُمْ خُرْسٌ صُمْتٌ فِي دَوْلَةِ الْبَاطِلِ
مُنْتَظِرُونَ لِدَوْلَةِ الْحَقِّ
وَ سَ يُحِقُّ اللَّهُ الْحَقَ‏ بِكَلِماتِهِ‏ وَ يَمْحَقُ الْبَاطِلَ
هَا هَا طُوبَى لَهُمْ عَلَى صَبْرِهِمْ عَلَى دِينِهِمْ فِي حَالِ هُدْنَتِهِمْ
وَ يَا شَوْقَاهْ إِلَى رُؤْيَتِهِمْ فِي حَالِ ظُهُورِ دَوْلَتِهِمْ
وَ سَيَجْمَعُنَا اللَّهُ وَ إِيَّاهُمْ فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ‏ وَ مَنْ صَلَحَ‏ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ.

ابى اسحاق گويد:
جمعى از موثقين اصحاب امير المؤمنين عليه السلام نقل كردند كه
شنيديم امير المؤمنين عليه السلام در يكى از خطبه‌هايش چنين ميفرمود:
بار خدايا من ميدانم كه بساط علم و دانش برچيده نميشود
و مایه‌هايش از ميان نميرود
(يعنى هيچ گاه روى زمين را كفر و ضلالت محض فرا نميگيرد
و هميشه كم و بيش آثارى از توحيد و هدايت يافت مى‌شود)
و ميدانم كه تو روى زمينت را از حجتى بر خلق خالى نسازى
كه او يا آشكار باشد و فرمانش نبرند
(مانند امير المؤمنين و امام حسن عليه السلام در دوران خلافت خود)
و يا ترسان و پنهان
(مانند امام زمان عليه السلام)
تا حجت تو باطل نگردد (و مردم بر تو حجت نداشته باشند)
و دوستانت بعد از آنكه هدايتشان فرمودى گمراه نشوند،
ولى آنها كجايند و چقدر؟
ايشان از لحاظ شماره بسيار اندك و از لحاظ ارزش نزد خداى – جل ذكره – بسيار بزرگند،
ايشان پيرو پيشوايان دين و امامان رهبرند.
همان امامانى كه به آدابشان پرورش يافته و براه آنها رفته‌اند.
اينجاست كه علم و دانش، ايشان را بحقيقت ايمان آگاه ساخته
و روحشان نداى پيشوايان دانش را لبيك گويد
و همان احاديثى كه بر ديگران مشكل آيد براى ايشان دلنشين باشد
و بآنچه تكذيب‌كنندگان، از آن وحشت دارند و متجاوزان سرباز ميزنند، انس و الفت دارند.
آنها پيرو دانشمندانند،
براى اطاعت خداى تبارك و تعالى و اوليائش با اهل دنيا معاشرت كنند
و نسبت بدين و براى ترس از دشمن خويش تقيه را آئين خود سازند،
روحهاى ايشان بمقام بالا مربوطست
و دانشمندان و پيروانشان در زمان دولت باطل لال و خاموشند
و هميشه بانتظار دولت حق نشسته‌اند،
خدا هم با كلمات خود (ائمه يا آيات قرآن و يا تقدير خود) حق را ثابت كند و باطل را از ميان ببرد.
هاى، هاى، خوشا بحالشان كه در زمان صلح و آرامش بر دينشان شكيبائى ورزيدند،
هان از اشتياق بديدارشان در زمان ظهور دولتشان،
خدا ما و ايشان و پدران و همسران و فرزندان نيكو كارشان را در بهشت برين جمع خواهد كرد.