«فَاخْلَعْ‏ نَعْلَيْكَ‏»:
یعنی از حق خودت و توانایی خودت (اختیاری که داری و مجبور نیستی)، به نفع نورت بگذر!
«تمنّا فدای تقدیر!»
این میشه عطا و سخاوت و جود!
اما حسود نمیگذره!

خود را از مقام ادعای ربوبیت «خلع» کن!
این لباس، فقط زیبندۀ نور کبریایی آل محمد ع است، آن را از تن خود در آور!
فَاخْلَعْ‏: بِگذَر! (دَعْ‏)
بخل و حسد را کنار بگذار!
خلع: «خَلْعَ الْأَنْدَادِ»
+ «نزع و دل کندن از دنیا!»
«إِنَّ عَاداً … فَعَبَدُوا الْأَصْنَامَ فَبَعَثَ اللَّهُ إِلَيْهِمْ هُوداً يَدْعُوهُمْ إِلَى الْإِسْلَامِ وَ خَلْعِ‏ الْأَنْدَادِ فَأَبَوْا وَ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهُودٍ وَ آذَوْه.‏»

تمام دین خدا همین یک کلمه است: بگذر!
اما انجام این کار احتیاج به کسب معالم ربانی عمل به آن در دل شرایط عرضه آیات دارد.
«علم و عمل»
«ریاضت نفس – مجاهده»

+ «نخب»
+ «نزع»

«وَ الْحَيَاءُ وَ ضِدَّهُ الْخُلْع‏»

ثمره عقل حیاء و خجالت از این امر است که بخواهیم عیب خود را پوشانده و در برابر خالقی که ما را معیوب آفریده مدعی بی عیبی شویم .
ثمره جهل بی شرمی و ادعای چنین امری است .
جاهل بی شرمانه مدعی است که بی عیب است و مدعی ربوبیت می شود و دست خود را از دست صاحبان نور رها می نماید.
خَلُعَ‏- خَلَاعَةً: بدنبال هوا و هوس رفت، سبك شد، و در زبان متداول بمعناى عقل خود را از دست داد، مى‌‏باشد.

اینکه بیان کنیم خالقی که ما را معیوب آفریده و نباید ادعای بی عیبی کنیم توضیح دارد :
ببین در وجود ما هم عیبی بنام حسد وجود دارد که منشا نا آرامی است و هم  موهبتی وصف‌ناپذیر بنام عقل نهاده شده که با پشتوانه نور الهی یعنی فهم قبض و بسط قلبی – (نه به تنهایی و بدون حمایت علم آل محمد ع) – می تواند تولید آرامش نماید و حسد را مهار کند . در واقع خداوند اراده فرموده در وجود ما قدرت نمایی نماید و نشان دهد که علیرغم اینکه حسد تمایل به معصیت و ناآرامی دارد اما اگر شخص عاقل باشد و عقلش سالم باشد که علامت سلامتی عقل، در ارتباط بودن با نور الهی به سبب آل محمد ع است این توانایی را دارد که بر حسد فائق آید و نفس نا آرام را به نفسی آرام و مطمئن تبدیل نماید. پس نباید مدعی بی عیبی باشیم و خود را بدون حسد بدانیم و همچنین نباید خود را (عقل خود را) بی نیاز از توجه نور مافوق خود بدانیم بلکه باور ما این است که اگر شرایط غلبه عقل بر حسد فراهم شود که شرط اصلی آن ارتباط با معالم ربانی و نورانی است هیچگاه حسد قادر به ایجاد ناآرامی نخواهد بود اما مشکل اینجاست که بعضی ها عقل خود را برتر از عقل مافوق خود می انگارند و رابطه تغذیه علمی خویش را با عالم بالا قطع می کنند (ادعای ربوبیت) و خود را در مقابل آل محمد ع صاحب نظر می پندارند (تخیل و تکبر) اینجاست که حماقت کرده و بدون حمایت علمی مافوق خود اقدام می کنند و خوب نتیجه این اقدام پرواضح است که چه بر سر شخص خواهد آمد و مغلوب حسد خویش خواهد شد.
و اگر کسی فکر کند که این غلبه حسد بر عقل تقصیر خالق است سخت اشتباه کرده چون خالق از او خواسته تا با پشتوانه علمی آل محمد ع به تقابل با حسد برخیزد و اینگونه قطعا قادر به مهار ریشه شجره خبیثه خواهد شد و خود را وصل به نور الهی در هر لحظه خواهد دید اما اهل حسادت خیال کردند که بی‌نور هم می توانند جلوی پای خود را ببیند و در چاه هوای نفس حسود خود گرفتار نشوند اما غافل از اینکه به محض قطع رابطه با منبع نور ، چنان ظلمت و تاریکی بر قلب آنها سیطره پیدا کرد که ندیدند و نفهمیدند چگونه به قعر چاه دلخواههای خود سقوط نمودند .
ببین که خلقت انسان چقدر عاقلانه و حسابگرانه و درست بوده و جای هیچ اعتراضی و شکی باقی نمی ماند که کسی مدعی شود مجبور به معصیت است یا اصلا اختیار با اوست که معصیت کند یا نه ! هر دو توانایی و ویژگی را خداوند در وجود ما عنایت فرموده هم قدرت بر معصیت و هم قدرت بر طاعت با این توضیح که به کمک عقل خود پی بردیم که راه نجات در اتصال به حامی بلا منازعه واحد و احد است که در قول لا اله الا الله به این باور شهادت می دهیم و اقرار می کنیم که هیچ عاملی (حسد) توان اجبار شخص به ارتکاب معصیت عاقلی که تحت حمایت مافوق نورانی خویش قرار دارد را نخواهد داشت و هیچ نیرویی توان حمایت از کسی که از آل محمد ع بریده باشد را در مقابل حملات سهمناک حسد نداشته و ندارد و نخواهد داشت. و این اعتقادات بقدری محکم و قوی و صحیح و بی ذره ای شک و شبهه است که هر منصف و معتدل العقلی را مجاب به قبول آن خواهد نمود .
 مستقرین همواره مادام که خود را تحت عنایات آل محمد ع اختیارا قرار دهند و دست از دامان صاحبان نور برای درک آنچه لازمه دانستن برای خوب زیستن است، برندارند هیچ جای نگرانی برایشان نیست و گهگاه که دچار نسیان نسبت به توجه به امر الله و دستورات مافوق می‌شوند کخامۀ الزرع از اعتدال خارج و به سمت معاصی روی می آورند و باز مشمول عنایت و فضل آل محمد ع شده و بی استحقاق نور می گیرند و راست می ایستند اما اهل حسادتی که نور عاریه دارند، رابطه کسب فیض را بریده اند و طبیعی است که تلاش مذبوحانه آنها برای اعتدال و رسیدن به آرامش بی ثمر بماند که ثمرات معکوس و ننگینی خواهد داشت.
پس ماموریت صاحبان نور ایجاد پل ارتباطی بین عقل هرکس با نور آل محمد ع در رسیدن به آرامش است و چه جایگاه و منزلت مهمی است.
+ «پوشه عدسی – بئر»
و در هر زمان هر کسی که مسیر نجات را پیدا نمود به یقین میداند که نام صاحبان نور در تمام مسیر زندگی آنها به چشم میخورد و میداند که مسیر را درست طی میکند و تمام کسانی که بخواهند خودشان خدای خودشان باشند (دومی نور نباشند)، یا با خدا، بجز باب صاحبان نور، ارتباط برقرار نمایند، حتما محکوم به فنا و شکست خواهند شد.
چه قدر کار سخت و ساده است!!!
سخت، اگر هزار سال بی معالم ربانی تلاش کنی هیچ است!
و ساده، اگر به لبخند رضایت، آنی و کمتر از آنی، اشاره نور زیبایش، راه را از بیراهه به تو می گوید و تو نخوانده، پاسخ معمای لاینحل هزار ساله را پیدا می کنی که: عاقل از حق خویش به نفع حق مافوق خویش چشم پوشی می نماید تا آرامش را برای همگان به ارمغان بیاورد ، که خدا آرامش است و آرامش را دوست دارد و کمک کنندگان به ایجاد آرامش در هر زمان گلهای سرسبد مردم زمانه خویش هستند «سوپر استار».

[فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ: منخلعا عن العلائق]:
« إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ‏
… و لمّا كانت الجملة الكريمة في مقام القرب و السير الى اللّه المتعال، و السير الظاهري انّما يتحصّل بالأقدام و بوسيلة الأرجل: فيناسب خلع النعل من الرجل ليكون السالك منخلعا عن العلائق في سلوكه و متجرّدا عمّا يتوجّه اليه في السير للتحفّظ، و لتحقّق الخضوع و التذلّل و الصفا و الخلوص‏ »

[بِحُضُورِ قَلْبٍ  – يَنْخَلِعَ الْقَلْبُ] :
+ «فعال لما یرید»
+ «قبض و بسط»
… در این حدیث زیبا آل محمد ع پس از اینکه دو گروه اهل شک حسود و اهل نور یقین را با هم مقایسه می کنند و سرانجام کارشان را بیان می فرمایند در یک خط آخر چه زیبا به تفاوت این دو اشاره دارند که « انْظُرُوا عِبَادَ اللَّهِ فَرْقَ مَا بَيْنَ الْفَرِيقَيْنِ بِحُضُورِ قَلْبٍ وَ اغْتَنِمُوا الصِّحَّةَ قَبْلَ أَنْ يَنْخَلِعَ الْقَلْبُ » تفاوت در حضور قلب اهل یقین است نسبت به اهل شک یعنی قلب اهل یقین مدام با فهم قبض و بسط قلبی، خود را متاثر از نور یاد معالم ربانی و در حضور عالم بالا می بینند و دائما می دانند که این ظرف قلب آنها بدون مظروفی بنام نور نگاه آل محمد ع بی ارزش است و اگر این ظرف که همان قلب اوست و «عیبة» نام دارد چون بی نور نگاه علمی یاد معالم ربانی چیزی معیوب و ناقص است ، با وجود این نور و در حضور این نور، وقت را غنیمت شمرده و مدام از سوژه ها بهره برده و با استعمال اندیشه و معالم ربانی تولید نور آرامش می نماید ان شاء الله تعالی.