حسود موذی، همه رو اذیّت میکنه، حتی خودشو!

دل‌نوشته!
«ناقة أذية»: بعير أذ و ناقة أذية: إذا كان لا يقرّ في مكان من غير وجع و كأنّه يأذى بمكانه. [شتر ناآرام]
اذیت: ادعای ربوبیت از همه سلب آرامش می‌کند!
برای همه درد سر ایجاد می‌کند!
+ «منّت»
اظهار نظر بیخودی، از همه سلب آرامش می‌کند!
اظهار نظر بیخودی، کار آدم حسوده!
اسم واقعی همه آدمها «حسود» است.
تراوشات این حالت حسادت در زندگی روزمره همه، بوفور دیده می‌شود.
تعداد خیلی خیلی معدود و کم، افرادی هستند که توفیق دارند با عقلشون این عیب قوی رو مهار کنند.
به عامل مهاری درون قلبشون میگیم عقل و به این افراد میشه گفت عاقل [قلب عاقل]!
پس عاقل کسی است که بیخودی حرف اضافی نزنه و اظهار نظر نکنه و هر چی دید نخواد و …
چیزی که تا تکون میخوره، قلب رو تاریک میکنه، همین حسد قلبیه!
چیزیکه مجبورت میکنه دیگرانو اذیت کنی، یا به اونا دهن‌کجی کنی، همین حسده!
وگرنه اگه چشمت دنبال چیزی نباشه و بهانه گیری چیزی رو نکنی،
معنی نداره که بخوای دیگری رو اذیت کنی.
کسی که با نور علم آل محمد ع چشمودلش سیره، اصلا براش مهم نیست که دیگران خودشونو با چی سرگرم کردن و دلشون به چی خوشه!
از نظر او چیزی که باید حتما توی قلبش داشته باشه رو داره،
که همون آرامش ناشی از علم و نور آل محمد ع است.
بقیه چیزها بود بود، نبودم نبود.
حسد واقعا بلای جون آدمه!
شاید نگاه کردن و دیدن، واقعا در بیشتر موارد، از روی حسد باشه!
ندیدن، بزرگترین نعمته!
همه ابزاری میشن که تو یه جوری اظهار نظر کنی، بخوای، ببینی،
خلاصه حسدتو استعمال کنی و بالطبع بدنبالش نا آرام و تاریک بشی!
اما عاقل تا میبینه، نمی‌خواد و اظهار نظر نمیکنه و مالک بر هوای نفسشه و اونو مهار کرده
لذا در روابطش با همه، موفقه و همه، دوستش دارن، چون پا رو دُم دلخواه هیچکس نمیذاره
و اصلا دلخواههای اونا، دلخواههاش نیست و طالب اونها نیست و کاراش بر عکس همه است!
همه می‌خورن، او نمی‌خوره!
همه می‌خوان رئیس باشن، او از ریاست فرار میکنه!
همه می‌خوان در دنیا خوشگذرانی کنن، او به خودش سخت می‌گیره!
همه با خواب کیف میکنن، او بیداره و مطالعه میکنه!
او با جوع و مطالعه بیشترین کیف رو میکنه، برعکس همه که این رو کار سختی میبینن و از اون فرارین و جونشونو بگیری بهتر از اینه که بگی همیشه گرسنه مطالعه باش!
جاهله و نمی‌فهمه که سلامتی جسم و روحش، هر دو به همین کم‌خوری و مطالعه وصله
و اصلا بالاترین لذت دنیایی رو هم کسی می‌بره که به این دو اصل عامل باشه!
خوشمزه‌ترین غذاها مال آدم گرسنه است و از هر خوراکی لذت می‌بره، چون تا گرسنه‌اش نشه لب به غذا نمی‌زنه اونم اینقدری که سد جوع کنه و تا وعده بعدی باز گرسنگی رو تجربه میکنه و بعد کنار سفره میشینه، نه اینکه بدون اشتها فقط شکمشو پرکنه که این خودش بیماری میاره!
همه بدبختی‌ها از ندونستنه و دونستن هم، راه داره و راهش اخذ نور علم از صاحبان نور است [در ملک و در ملکوت] و عاقل باید علوم ربانی رو بشناسه و پس از توفیق شناختنش باید فقط دنباله رو این نور علم باشه و توی کاراش چون و چرا نکنه! داستان تکراری «خضر ع و موسی ع»، کل دین خدا همینه «تلو النّاقة»، اما در عمل جوری حسد تکونت میده که ناآرامی برات کوهی سیاه روی قلبت میشه، بطوریکه از زیر بار اون فرار کردن، معجزه می‌خواد که همون نگاه آل محمد ع به قلبته تا روشن شی و این یعنی گرم شدن و روشن شدن قلب سرد تاریک با نگاه نورانی آل محمد ع و این معنی صلوات «صلی: صلی الرجل النار» می‌باشد.
مهار حسد تنها ماموریت ما باید باشد و نور عقل در تبعیت از نور آل محمد ع، بواسطه نور علمی صاحبان نور، شرایط نور علی نور شدن، که تنها شرط اصلی موفقیت در مهار حسد هست، همان هدیه مقدس الهی است که اگر ارزانی کسی شود او را در این ماموریت سخت، به موفقیت می‌رساند.
حسود برای خودش منافعی غیر از نور علم آل محمد ع و فروعات آن تعریف کرده و طالب و خواستار آن تمناهاست و هر زمان این منافع را در معرض خطر ببیند عکس‌العمل شدید نشان می‌دهد و اقدام  می‌کند. چون از طرفی این اختیار و آزادی و توانایی نیز با حسد به اوداده شده است.
به‌به! چه چیزی خدا خلق کرده! نفت و چوب و پنبه و کبریت و … پس چرا آتیش نگیره!
معجزه می‌خواد که آتیش نگیره!
عامل مهاری عقل «نور علی نور» چه هنری به خرج میده که نمیذاره همه چی بسوزه و نابود بشه
پس خدا فکر همه جاشو کرده و در مقابل عیب حسد، عقل رو هم در وجود ما کار گذاشته
لذا دیگه بهانه و حرفی برای گفتن باقی نمی‌مونه که اگه کسی از اختیارش سوء استفاده کرد، بگه اعتقادم جبریه است، چرا؟ چون عقل داره! در برآوردن خواسته‌های حسد و عقل کاملا آزاد و اختیاردار و توانا هستیم و راه از چاه هم برایمان تعریف شده و قراره اختیارا با ترک معصیت، خودمونو نجات بدیم وگرنه سوء استفاده از این شرایط، تاوان سنگینی داره که باید پس بدیم.
متاسفانه تمام کارامون از مرکز فرماندهی حسد تنظیم و کنترل میشه
و یکی نیست جلوی این مرکز رو بگیره و خیال ما رو راحت کنه!
چه خلقت عجیبی و چه تمایلی با عیب حسد در قلبها جولان میده!
قلب حسود همه چی می‌خواد ! سیری ناپذیره! ول‌کن هم نیست!
هزار بار نتایج منفی و بدش رو هم تجربه کرده‌ها ! بازهم ول نمی‌کنه و دنبال معصیت میره!
حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد ، حسد!!!
ای وای از دست این حسد!
اگه میشد با یه شیرجه تو آب حوض کوثر، از شر این وامونده خلاص میشدیم، حرف نداشت!
ان شاءالله میشه، ولی این کار مال اون دنیاست و مصداق دنیاییشو باید پیدا کنیم و توی اون شیرجه بزنیم و اونم خوشبختانه پیدا کردیم، یعنی در واقع بهمون بغیر حساب نشون داده شده «لقط»،
و الان مونده که مدام توی این آب گوارای تقدیراتمون خودمونو شستشو بدیم [لباس خدمت «بَذَلَ‏ الثَّوْبَ»] و روز بروز قدرت حسد رو کم کنیم و به جایی برسه که دیگه اصلا حال حسودی رو نداشته باشیم، کندن ریشه حسد باشه ان شاءالله برای حوض کوثر، چون تا اونجا، در واقع همه، بجز چهارده معصوم پاک ع، حسود باقی میمونیم و این عیب رو خوبه که داریم تا همیشه احساس نیاز به آل محمد ع رو از دست ندیم وگرنه سقوط می‌کنیم و این خوبی عیب حسده که هر وقت تاریک میشی، بری در خونه آل محمد ع و از اونا دوباره نور بگیری و مسیرتو ادامه بدی «فاردت ان اعیبها»!

الإيذاء:
مقاییس اللغه: أصلٌ واحِدٌ، و هُوَ الشَّي‏ءُ تَتَكَرَّهُهُ و لا تَقِرُّ عَلَيهِ.
مفردات: الأَذى‏ ما يَصِلُ إلَى الحَيَوانِ مِنَ الضَّررِ، إمّا في نَفسِهِ أو جسمِهِ أو تَبِعاتِهِ دُنيَوِيّاً كانَ أو اخرَوِيّاً.
أَذَى:‏ اذيّت و آزارى است كه به هر ذى روحى،
از نظر جسمى يا روحى با عواقبش مى‌‏رسد، چه دنيائى و چه اخروى.