اهل نور از سرزنش هیچ ملامتگر حسودی، ترس و واهمه ندارد! وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ!

اهل نور از سرزنش هیچ ملامتگر حسودی نمی‌هراسند
اهل نور از سرزنش کردن شخص حسود ملامتگر، هیچ ترس و واهمه‌ای ندارد.
در واقع، کسانی که به نور دل خود ایمان دارند و بر اعتقادات نورانی خویش ثابت‌قدم مانده‌اند، غالباً از منفی‌بافی و سرزنش دیگران در امان هستند.
این نیروی درونیِ ایمان به نور، آن‌ها را از شک و ترس محافظت می‌کند و نگاهشان را از ملامت ملامتگر می‌گیرد و به رضای محبوب می‌دوزد.
نمونۀ واضح این حقیقت را می‌توان در داستان زلیخا و زنان مصر دید؛
اگر زلیخا حسود نبود و «ریگ در کفشش» نبود،
هرگز از گله‌گذاری‌های زنان مصر این‌گونه احساس نگرانی نمی‌کرد که بخواهد برای اثبات حقانیت خویش، یوسف را در برابر دیدگان آن‌ها حاضر کند.
این حرکتِ زلیخا، نه از معرفت بود و نه از آرامش دل؛
بلکه از اضطرابِ درون یک قلب حسود برمی‌خاست.
قلبی که می‌خواست ثابت کند تمنا فقط در دل او نیست؛ همه چشم‌شان به یوسف است!
اما اهل نور، اهل این بازی‌ها نیستند؛
آن‌ها از لوم لائم نمی‌ترسند:
«وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ» (مائده، ۵۴)
چرا؟
چون خوب می‌دانند که این سرزنش‌ها،
این زخم‌زبان‌های حساب‌شده،
و این اعتراض‌های پنهان،
همگی ویژگی ثابت قلب‌های حسود است؛
قلب‌هایی که چون از نور بی‌نصیب‌اند، دائم در صدد آزار اهل نورند.
یکی از ابزارهای همیشگی این جماعت،
همین سرزنش‌کردن‌های حسودانه است؛
زخم‌هایی با زبان، در لباس موعظه، نصیحت، یا حتی دوستی.
اما اهل نور، نه تنها به این سرزنش‌ها اعتراض نمی‌کنند،
بلکه آن را بخشی از تقدیرات کربلایی خودشان می‌دانند.
آن‌ها با خود می‌گویند:
این هم جزئی از مأموریت ماست؛
اگر حسودان نمی‌بودند، غربت نور چگونه آشکار می‌شد؟
پس اهل نور، نه می‌ترسند، نه شک می‌کنند، و نه توقف می‌کنند.
بلکه جلو می‌روند… در مسیر نور،
در مسیر ولایت،
و در مسیر کربلا.
…
اما…
اما زلیخای حسود، به زنان مصر حسود اعتراض می‌کند که چرا مرا به‌خاطر تمناهایم سرزنش می‌کنید؟!
در حالی که خودتان با چشمان‌تان دیدید که همان تمنایی که در دل من بود، در دل شما هم شعله‌ور شد!
و این همان وقتی است که حسود، حسود را هم سرزنش می‌کند!
عبارت «لُمْتُنَّني‏ فيهِ» (یوسف، ۳۲) دقیقاً همین معنا را فریاد می‌زند:
یعنی «چرا مرا دربارۀ او سرزنش کردید؟!»
زلیخا در حقیقت، جملۀ شیطان را برای زنان مصر بازگو می‌کند:
«فَلا تَلُومُوني‏ وَ لُومُوا أَنْفُسَكُمْ» (ابراهیم، ۲۲)
یعنی: من را سرزنش نکنید!
خودتان بودید که دعوت به تمنا را لبیک گفتید!
من فقط در را باز کردم… این شمایید که مشتاقانه وارد شدید!
این لحظه، پرده از یک حقیقت عجیب برمی‌دارد:
حسود، خودش هم می‌داند که حسادت چیز بدی است.
برای همین، زنان مصر هم زلیخا را سرزنش می‌کنند.
اما نکته عجیب‌تر آن‌جاست که با آنکه همه می‌دانند حسادت بد است، باز هم انجامش می‌دهند!
تمنا و حسد، آن‌قدر در دل انسانِ دور از نور شیرین می‌نشیند که حتی وقتی عقلش می‌گوید: «نکن!»،
دلش فریاد می‌زند: «شَغَفَها حُبّاً» (یوسف، ۳۰)
یعنی: این عشق، قلبش را ربود… عقلش را برد… و کرامتش را بلعید.
واژۀ «لوم» به ما می‌گوید که:
حسادت، امری است قابل سرزنش؛ نه فقط از نگاه اهل نور، بلکه حتی نزد خودِ حسودان!
اما دانستنِ بد بودن یک چیز، تا زمانی که دل انسان به نور گره نخورده باشد،
نمی‌تواند مانع ارتکاب آن شود!
جالب‌تر آنکه، در همان صحنه،
زنانی که کار زلیخا را لئیم می‌دانند و سرزنشش می‌کنند،
یوسف را کریم خطاب می‌کنند:
«ما هذا بَشَراً إِنْ هذا إِلَّا مَلَكٌ كَريمٌ» (یوسف، ۳۱)
یعنی:
زلیخای حسود، لئیم بود؛ یوسف، کریم است.
«لُؤم» در برابر «کَرَم»؛
«حسد» در برابر «نور».
اما باز هم، باز هم حسودان دست از تمنا برنمی‌دارند.
چرا؟ چون معرفت به نور یوسف ندارند؛
با فرشتۀ مهربان دلشان ارتباط قلبی و اطلاع‌رسانی الهی ندارند.
و اگر هم داشته باشند، آن صدا را خفه می‌کنند.
زنان مصر حسود، زلیخای حسود را هم سرزنش می‌کنند!
و اهل حسادت، اهل نوری را هم که دارد کارش را درست انجام می‌دهد، سرزنش می‌کند!
این خاصیت حسادت است؛ بی‌رحم، بی‌منطق، و پُر سر و صدا…
اما اهل نور، برعکس،
با قوت و آرامش،
«يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ» (مائده، ۵۴)
اهل نور، از لوم لائم نمی‌هراسند؛
نه از حسودان آشکار،
نه از ملامتگرانی در لباس دوست،
نه از نیشِ زبان‌هایی که از حسرت برمی‌خیزد.
آن‌ها، چون نور دارند،
دارای ایمان‌اند؛
دارای یقین‌اند؛
دارای رضا و اطلاع از سخط پروردگارند،
و همین دارایی، آن‌ها را صاحب نور کرده؛ مالک نور.