LUMINOUS TRANSPORTATION!
«وسل» یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«الْوَسِيلَةُ: التّوصّل إلى الشيء برغبة و هي أخصّ من الوصيلة، لتضمّنها لمعنى الرّغبة،
رسيدن به چيزى با ميل و رغبت به آن،
كه بخاطر اشتياق و ميل به رسيدن، اخص از وصيلة است.»
«الواسِلَة: ج وَسَائِل: وسيله، ابزار»
«transport»: وسیلۀ نقلیّه
«کتاب التحقيق: أنّ الأصل الواحد في المادّة: هو رغبة في تقرّب.»
همان مفهوم نور ولایت را در بر دارد.
«قرب – نزدیک»
«وَسَلَ إلى اللّهِ بعملٍ أو وسيلةٍ: كارى كرد كه با آن به درگاه خدا نزديك شود.»
[وسل – وصل]
+ «سبب»
+ «عشق»
+ «ادی – أداة – ادای امانت»
«مشتاق مطالعه: شوق وصل»
+ «دالان مهاجرت از مُلک به ملکوت!»
«وسیله» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات و تقدیرات محکم موید اندیشه آنهاست که اهل نور یقین، در دل این شرایط تقدیرات خود، با استعمال اندیشۀ صاحبان نور (قرای ظاهره)، وسیله قرب به قرای مبارکه را با قلب خود درک می‌نمایند.
«وَ جَعَلْنا بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ الْقُرَى الَّتي بارَكْنا فيها قُرىً ظاهِرَةً
وَ قَدَّرْنا فيهَا السَّيْرَ سيرُوا فيها لَيالِيَ وَ أَيَّاماً آمِنينَ»
وسل: عقل واسل
«شوق – سرگرمی – سبب – رابطه – lعالم ربانی»
وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ
[یعنی علوم ربانی را وسیله ارتباط خود با آل محمد ع قرار بده!]
تنها ابزار آرامشی که خدای مهربان خلق کرده، نور ولايت علمی محمد و آل محمد ع است.
[وسیله – رابطه]
إِنَّ أَفْضَلَ مَا تَوَسَّلَ بِهِ الْمُتَوَسِّلُونَ الْإِيمَانُ بِاللَّهِ … وَ صَنَائِعُ الْمَعْرُوفِ
[وسل: الرَّغْبة و الطَّلَب]
إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ … جَعَلَهُمْ [أَنْبِيَاءَهُ] وَسَائِلَ سَائِرِ الْخَلْقِ إِلَيْهِ.
وَ انْزِعْ مِنْ قَلْبِي حُبَّ دُنْيَا دَنِيَّةٍ تَنْهَى عَمَّا عِنْدَكَ،
وَ تَصُدُّ عَنِ ابْتِغَاءِ الْوَسِيلَةِ إِلَيْكَ،
وَ تُذْهِلُ عَنِ التَّقَرُّبِ مِنْكَ.
و دوستى دنياى پست را كه از آنچه (سعادت و نيكبختى كه) نزد تو است منع مينمايد، و از طلبيدن وسيله و دست‌آويز بسوى تو باز ميدارد، و از تقرب و نزديك شدن به (طاعت) تو غافل و بيخبر ميگرداند، از دلم بر كن.
+ «صد سبیل»
«وَ بِعَظَمَتِهِ وَ نُورِهِ ابْتَغَى مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ
بِالْأَعْمَالِ الْمُخْتَلِفَةِ وَ الْأَدْيَانِ الْمُتَضَادَّةِ»
+ « وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ »
بِنُورِهِ ابْتَغَى إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ!
وَ بِعَظَمَتِهِ وَ نُورِهِ
ابْتَغَى مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ
بِالْأَعْمَالِ الْمُخْتَلِفَةِ وَ الْأَدْيَانِ الْمُتَضَادَّةِ
عَنْ عَلِيِّ بْنِ سُوَيْدٍ قَالَ:
كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ مُوسَى ع وَ هُوَ فِي الْحَبْسِ كِتَاباً أَسْأَلُهُ عَنْ حَالِهِ وَ عَنْ مَسَائِلَ كَثِيرَةٍ
فَاحْتَبَسَ الْجَوَابُ عَلَى أَشْهُرٍ ثُمَّ أَجَابَنِي بِجَوَابٍ هَذِهِ نُسْخَتُهُ.
از على بن سويد سائى نقل ميكند كه گفت نامهاى براى موسى بن جعفر (ع) نوشتم
موقعى كه در زندان بود هم جوياى حال آن جناب شدم و هم سؤالاتى كرده بودم كه جواب آنها را بنويسد در جواب نوشت:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ الَّذِي بِعَظَمَتِهِ وَ نُورِهِ أَبْصَرَ قُلُوبَ الْمُؤْمِنِينَ
وَ بِعَظَمَتِهِ وَ نُورِهِ عَادَاهُ الْجَاهِلُونَ
ستايش خداى بزرگ را كه به عظمت و نور خود دلهاى مؤمنين را بصير نموده و
به عظمت و نور خود نادانان دشمن او شدهاند
وَ بِعَظَمَتِهِ وَ نُورِهِ ابْتَغَى مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ
بِالْأَعْمَالِ الْمُخْتَلِفَةِ وَ الْأَدْيَانِ الْمُتَضَادَّةِ
و به عظمت خود راه وسيلهاى بسوى خود گشوده با اعمال مختلف و اديان متفاوت
فَمُصِيبٌ وَ مُخْطِئٌ
وَ ضَالٌّ وَ مُهْتَدٍ
وَ سَمِيعٌ وَ أَصَمُّ
وَ بَصِيرٌ وَ أَعْمَى وَ حَيْرَانُ
كه بعضى درست تشخيص دادهاند و بعضى اشتباه
و بعضى گمراه و برخى هدايت يافته
شنوا و كر
و بينا و كور و حيران،
فَالْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَرَفَ وَ وَصَفَ دِينَهُ مُحَمَّدٌ ص.
ستايش خدا را كه توصيف دين خود را بوسيله حضرت محمد (ص) نموده
و او را عارف بدين خويش كرده.
أَمَّا بَعْدُ
فَإِنَّكَ امْرُؤٌ أَنْزَلَكَ اللَّهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ بِمَنْزِلَةٍ خَاصَّةٍ
وَ حَفِظَ مَوَدَّةَ مَا اسْتَرْعَاكَ مِنْ دِينِهِ
اما بعد
تو مردى هستى كه خداوند در رابطه با آل محمد به تو امتياز مخصوصى عنايت كرده
و تو را متوجه دين خود كرده و ارشادت فرموده
وَ مَا أَلْهَمَكَ مِنْ رُشْدِكَ وَ بَصَّرَكَ مِنْ أَمْرِ دِينِكَ بِتَفْضِيلِكَ إِيَّاهُمْ وَ بِرَدِّكَ الْأُمُورَ إِلَيْهِمْ …
و بينشى در دين به تو داده كه آل محمد را بر ديگران مقدم ميدارى
و كارهاى خود را با آنها مىسپارى …»
وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ
[سبط – وسل]:
«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ … جَعَلَهُمْ [أَنْبِيَاءَهُ] وَسَائِلَ سَائِرِ الْخَلْقِ إِلَيْهِ»
يَبْتَغُونَ إِلى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ
[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۵۳ الى ۵۷]
وَ قُلْ لِعِبادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ
إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ
إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبِيناً (۵۳)
و به بندگانم بگو: «آنچه را كه بهتر است بگويند»،
كه شيطان ميانشان را به هم مىزند،
زيرا شيطان همواره براى انسان دشمنى آشكار است.
رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِكُمْ
إِنْ يَشَأْ يَرْحَمْكُمْ أَوْ إِنْ يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ
وَ ما أَرْسَلْناكَ عَلَيْهِمْ وَكِيلاً (۵۴)
پروردگار شما به [حال] شما داناتر است؛
اگر بخواهد بر شما رحمت مىآورد، يا اگر بخواهد شما را عذاب مىكند،
و تو را بر ايشان نگهبان نفرستادهايم.
وَ رَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ
وَ لَقَدْ فَضَّلْنا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلى بَعْضٍ
وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً (۵۵)
و پروردگار تو به هر كه [و هر چه] در آسمانها و زمين است داناتر است.
و در حقيقت، بعضى از انبيا را بر بعضى برترى بخشيديم
و به داوود زبور داديم.
قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ
فَلا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَ لا تَحْوِيلاً (۵۶)
بگو: «كسانى را كه به جاى او [معبود خود] پنداشتيد، بخوانيد.
[آنها] نه اختيارى دارند كه از شما دفع زيان كنند و نه [آنكه بلايى را از شما] بگردانند.
أُولئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَ يَرْجُونَ رَحْمَتَهُ
وَ يَخافُونَ عَذابَهُ إِنَّ عَذابَ رَبِّكَ كانَ مَحْذُوراً (۵۷)
آن كسانى را كه ايشان مىخوانند [خود] به سوى پروردگارشان تقرب مىجويند [تا بدانند] كدام يك از آنها [به او] نزديكترند، و به رحمت وى اميدوارند،
و از عذابش مىترسند، چرا كه عذاب پروردگارت همواره در خور پرهيز است.