ساعت ۴ صبح…
رازی در دل این تصویر پنهان است.
نجوایی خاموش، میان تاریکی و سکوت.
۴ صبح؛
تصویری خاموش،
و رازی که هنوز نگفته مانده…
۴ صبح است…
لحظه‌ای میان خواب و بیداری،
که پرده‌ها و حجاب‌ها نازک می‌شوند،
و رازها در سکوت، نفس می‌کشند.
قلب سلیم، صدای نفس کشیدن راز را میشنود، میبیند و میفهمد!
چهار صبحه.
همه‌جا ساکته…
ولی یه چیزی اینجا هست،
یه راز توی این قاب… که هنوز فاش نشده.
۴ صبح.
سکوتِ تصویر.
راز… در گوشه‌ی تاریکی.
در این ساعت، راز از دل برون شد!
۴ صبحه…
تو این تاریکی،
یه تصویر هست، ولی یه تصویر معمولی نیست.
یه رازه… یه راز پشتش نهفته.
جرأتشو داری که دقیق‌تر نگاه کنی و پی به رمز و رازش ببری؟!
۴ صبح است…
نه شب، نه روز؛ برزخی میان بودن و نبودن.
پنجره‌ای نیمه‌باز، نسیمی آرام،
و نوری که از جایی می‌آید،
و هست…
در این تصویر، رازی نهفته است،
نه برای دیدن، که برای یافتن.
چشمی می‌خواهد از جنسی دیگر؛
نگاهی که از دل بگذرد، نه فقط از دیده.
و تو، ای بیدار در این ساعتِ خلوت،
آیا آماده‌ای؟
آیا آماده‌ای که راز این لحظۀ ناب «ساعت مکاشفه» را با جان و دل بدانی؟!
۴ صبح است…
زمانی که جهان هنوز در خواب است،
و آسمان، چشمانش را نیمه‌باز نگه داشته.
نه شب، نه روز؛
لحظه‌ای میان دو نفس هستی.
در این سکوت بی‌نام،
روح از تن رها می‌شود،
و دل، چون پرنده‌ای سبک،
بر فراز معنا پرواز می‌کند.
در این ساعت، تصویرها دیگر تصویر نیستند؛
هر سایه، نشانی‌ست،
هر نور، الهامی.
رازها در خطوط خاموش پنهانند،
و حقیقت، پشت قاب‌ها چشم دوخته است.
در ۴ صبح، صداها آرام‌اند،
اما نجواها بلندتر از همیشه به گوش جان می‌رسند.
سؤالاتی که در روز از آن‌ها گریخته‌ای،
اکنون بی‌مقدمه روبرویت می‌ایستند:
«تو کیستی؟ از کجا آمده‌ای؟ چرا هنوز بیداری؟»
این لحظه، هدیه‌ای‌ست برای آن‌که گوش شنوا دارد،
برای آن‌که میان هزار تصویر،
دنبال یک نشانه‌ می‌گردد،
نشانه‌ای زیبا و صادق.
و اگر تو اکنون اینجایی،
و این کلمات را می‌خوانی،
پس شاید…
تو نیز یکی از بیدارانِ سحر باشی.
“نور درون” خود، یه کهکشان معناست، مخصوصاً در دل سکوت ۴ صبح.
در ژرفای تاریکی، نوری هست که نه از خورشید می‌آید، نه از چراغی.
نوری که خاموش نمی‌شود،
چرا که در بیرون نیست تا به خاموشی رود.
آن‌گاه که جهان از صدا خالی می‌شود،
دل شروع به سخن گفتن می‌کند.
نور درون،
نه در چشم است و نه در عقل؛
در دلی‌ست که به سکوت، گوش سپرده
و به نور، اعتماد کرده.
این نور را نمی‌توان دید،
اما می‌توان با آن دید.
گاهی در دل اندوه پیدایش می‌کنی،
گاهی در لحظه‌ای ناب از شوق،
و گاهی… درست در نقطه‌ای که گمان می‌کردی هیچ چیزی نیست.
در ساعات مکاشفه،
اگر جرأت کنی چشم ببندی،
و دل را باز نگه داری،
این نور آرام آرام پدیدار می‌شود.
نه ناگهانی،
نه با فریاد،
بلکه با نجوایی نرم،
چون زمزمه‌ی مادری برای کودکی در خواب.
نور درون، حقیقت را نه به تو می‌گوید،
بلکه به تو نشان می‌دهد،
اما نه بیرون،
بلکه در آینه‌ی وجودت.
و تو، ای بیدارِ خاموش،
آیا دیده‌ای این نور را؟
آیا لحظه‌ای، حتی کوتاه،
به آن چشم دوخته‌ای؟
اگر نه،
۴ صبح،
همچنان منتظر توست…
و این حضور نورِ خدای مهربان در قلب بیدار است.
آنان که در دل شب بیدار می‌مانند،
تنها با چشم نمی‌بینند؛
با دل می‌نگرند…
و دل، جایگاه حضوری‌ست که نامی فراتر از واژه‌ها دارد.
در ۴ صبح،
وقتی سکوت، همه‌چیز را در آغوش گرفته
و زمین، نرم نفس می‌کشد،
نوری لطیف در اعماق دل به خودش سلام میکند!
و تو با شنیدن صدای سلام او، متوجه حضورش میشوی و با احترام، به او سلام میکنی!
سلام به نور!
نوری نه از خورشید،
بلکه از جایی که کلام خداوند لمس می‌شود، در دل.
این نور، صدایی ندارد،
ولی حرف می‌زند.
گرمایی ندارد،
ولی می‌سوزاند.
چشمی ندارد،
ولی تو را می‌بیند.
او، خدای مهربان،
نه دور است و نه بی‌خبر.
بلکه نزدیک‌تر از نفس،
و آشناتر از اندیشه.
و تو، اگر در آن «ساعت مقدس» بیدار مانده‌ای،
شاید نه برای دغدغه،
بلکه برای دیدار بوده‌ای.
نورش در قلبت حضور دارد؛
نه با شرط،
نه با قضاوت،
بلکه با آغوشی که همیشه باز است،
و محبتی که بی‌دلیل می‌بخشد.
در این لحظه،
دیگر چیزی نمی‌خواهی.
نه پاسخ، نه معجزه،
فقط همین بودن، همین نور، همین مهربانی…
کافی‌ست.
و شاید، بیدار بودن در ۴ صبح،
خود یک دعاست که مستجاب شده است.
و این اشک در حضور نور، علامت استجابت دعاست.
آنجا که اشک، نه نشانه‌ی اندوه، که رمز وصل است…
وقتی نور خدا در دل می‌تابد،
کلماتی نمی‌ماند برای گفتن،
و تنها چیزی که جاری می‌شود،
اشک است.
نه از اندوه،
بلکه از سنگینی لطف.
نه از شکست،
بلکه از درک لحظه‌ای از بی‌نهایت.
در حضور نور،
دل دیگر نیازی به حرف زدن ندارد؛
تنها می‌لرزد،
می‌تپد،
و اشک می‌ریزد…
بی‌آنکه بداند چرا.
این اشک‌ها، خود دعا هستند؛
و شاید فراتر از دعا،
پاسخ‌اند…
پاسخ حضوری که آمده تا بگوید:
«من اینجام. همیشه بودم. همیشه خواهم بود.»
هر قطره اشک،
آیینه‌ای‌ست که نور را بازمی‌تاباند؛
و هر قطره، پیامی‌ست که می‌گوید:
دعایت شنیده شده.
نه فقط با گوش آسمان،
بلکه با قلب خدا.
و قلب خدای مهربان برای ما، مخلوق نورانی و مقدس خدای مهربان یعنی آل محمد ع هستند که معرفت به وجود نورانی آنها برای ما بمنزلۀ معرفة الله است.
و تو، ای بیدارِ دل‌سپرده،
اگر اشکت روان شد
در آن لحظه‌ای که نام خدای مهربان را بردی،
بدان:
نه تو او را خواندی،
بلکه او تو را لمس کرد…
و این نجوای خدای مهربان در سکوت دل است!
و اما…
احراز هویت تمثال نورانی معلمی که خدای مهربان برای هدایت قلب ما، چهرۀ نورانی‌اش را در ملکوت قلب آشکار کرد.
در مسیر جست‌وجوی نور،
گاه دل در حیرت است و چشم در تاریکی.
چگونه می‌توان یافت،
آن نور پنهانی که از درون می‌تابد؟
چه کسی راه را نشان خواهد داد،
اگر خود، از تاریکی بی‌خبر باشد؟
و اینجاست که معلم به صحنه می‌آید،
نه چون یک معلم معمولی،
که چون تجلی نورِ هدایت خداوند.
احراز هویت تمثال نورانی معلم،
چیزی فراتر از یک آموزگار است.
او نه تنها کلامی می‌آورد که دل‌ها را بیدار کند،
بلکه همچون شمعی است که در تاریکی می‌سوزد،
و نوری از خود به دل‌ها می‌دهد.
معلم، راهنمایی است که
به ماموریت کربلای خود آگاه است
و نفس خود را در مرزهای فانی فراموش کرده
و حقیقت را از آنچه می‌بیند،
به دل شاگردان می‌سپارد.
او هیچ نمی‌خواهد جز بازگشت دل‌ها به خدای مهربان.
در ملکوت دل، معلم نه تنها کلام می‌آورد،
بلکه به گونه‌ای رفتار می‌کند که انسان را به عمق وجود خود ببرد.
در حضور او، گویی تمام دیوارهای درونی فرو می‌ریزند،
و تنها نور و حقیقت باقی می‌مانند.
انگاری کلام خدای مهربان در دل معلم آشکار می‌شود،
و این تجلی‌ نور خدای مهربان، برای هدایت قلب ما، صورت گرفته،
درست در همان لحظه‌ای که دل آماده دریافت است.
معلم، نور علم خود را از نور علم آل محمد ع می‌گیرد،
و این نور را به صورت کلمات و رفتار،
به دل‌هایی که تشنه‌اند، هدیه می‌دهد.
و ما، در اینجا، در آغوش معلم،
یاد می‌گیریم که چگونه در درون خود
آن نور را بازشناسیم.
آشنایی با معلم،
همچون آشنایی با نور در دل شب است؛
آرام، لطیف، و عمیق.
و در این آشنایی،
دعای قلب به استجابت می‌رسد.
در درون قلب هر انسان، معلمی نهفته است.
فرشته‌ای مهربان!
معلم، در ملک و در ملکوت!
رویت یک چهرۀ نورانی در دو دنیا!
حضور نور این معلم، هم از بیرون، و هم در عمق وجود ما محسوس است،
و برای یافتن این نور، نیازی به جست‌وجوی در دور دست‌ها نیست.
او همانی است که در سکوت دل،
همیشه با ما بوده،
و تنها زمانی که آماده باشیم،
درهای آن نور به روی ما گشوده می‌شود.
در لحظات تنهایی و سکوت،
زمانی که دل از هر چیز دنیا فاصله می‌گیرد،
مربی درونی شروع به سخن گفتن می‌کند.
او به ما یادآوری می‌کند که نور،
در خود ماست؛
که آنچه جست‌وجو می‌کنیم،
در قلب‌های ما از پیش حضور دارد.
و خداوند، با تمام مهربانی‌اش،
این نور را در درون ما به امانت گذاشته است.
گاهی نیاز نیست در جست‌وجوی دورترین مکان‌ها باشیم؛
کافی‌ست به درون خود نگاه کنیم،
و به معلم درونی خود گوش فرا دهیم.
او می‌گوید:
«تو با منی، در تمام لحظات،
تو نور خود را یافته‌ای،
حالا باید آن را ببینی و با رفتاری زیبا، در جهان انعکاس دهی.»
معلم درونی هیچ‌گاه از ما جدا نیست،
چرا که در حقیقت،
او همان حضور علوم نورانی خدای مهربان در ملکوت قلب ماست،
و در هر نفس ما جاری‌ست.
و اینک،
قسمتی از این گفتگوی خصوصی و درِگوشیِ معلم و شاگرد:
شاگرد:
«ای معلم، دل من پر از سوال است.
چگونه می‌توانم نور درون را پیدا کنم؟
چگونه در این دنیای پر از تاریکی،
راه درست را بیابم؟»
معلم:
«ای شاگرد، نور در دل تو همیشه حضور دارد،
اما برای دیدن آن، باید از دل تاریکی تمناهایت بگذری.
نور درون، مانند ستاره‌ای است که در آسمان شب پنهان است.
تا زمانی که به شب اعتقاد نداشته باشی،
یعنی تا زمانی که متوجه قبض نور و علامت تاریکی قلبت نشده باشی،
نمی‌توانی به ستاره نگاه کنی.»
شاگرد:
«اما چه باید کرد؟ وقتی شب‌های زندگی من تاریک است،
چگونه می‌توان به نور درون ایمان آورد؟»
معلم:
«در سکوت شب،
از تمناهای خود بگذر و در این تاریکی،
به خواب غفلت نرو، بلکه آرام و بی‌صدا منتظر بنشین.
حتما در دل این سکوت، نور درون خود را خواهی یافت.
چون نور، در دل سکوت‌ها، در دل تو منتظر است.»
شاگرد:
«پس آیا باید از دنیا فاصله بگیرم،
تا بتوانم نور درون را ببینم؟»
معلم:
«نه، ای شاگرد!
دنیا همچنان در اطراف تو خواهد بود،
اما وقتی دل تو روشن شود،
دیگر به دنیا و خواسته‌های بی ارزش فانی و زودگذر آن دل نخواهی بست.
هر چیزی که ببینی،
درخشش نور در آن خواهد بود.
دنیا، خود، آینه‌ای از آن نور برای تو خواهد شد.»
شاگرد:
«پس چگونه می‌توانم این نور را در دل خود روشن کنم؟»
معلم:
«با عشق، ای شاگرد، با عشق.
هر زمان که با دل خود،
به عشق زیارت لبخند نورانی معلم خود،
به کسی محبت کنی،
تو در حال روشن کردن چراغی در دل خود هستی.
هر لحظه که در دل خود صدای دعا و شکر را بشنوی،
تو در حال تقویت آن نور هستی.»
بگذار این داستان عجیب و زیبا را در همین فضای روحانی و بی‌پایان جمع کنیم، جایی که خلوت معلم و شاگرد، همچون لحظه‌ای ابدی است که هیچ‌گاه تمام نمی‌شود و هیچ واژه‌ای نمی‌تواند وصف آن را به طور کامل بیان کند.
خلوتی وصف‌ناشدنی، آغوشی بی‌پایان:
شاگرد:
«ای معلم، این گفتگوها، این لحظات،
هیچ‌گاه تمام نمی‌شود!
برای هر سوالی، پاسخی و در هر پاسخی سوالی دیگر،
و با هر درکی که به دست می‌آورم، باز مشتاق‌تر می‌شوم.
این خلوت، که میان من و تو جریان دارد،
چه معنایی دارد؟»
معلم:
«ای شاگرد،
خلوت میان ما نه برای جواب دادن است،
که برای تجربه کردن است.
لحظه‌ لحظه‌ی این گفتگو،
چون نوری است که از دل به دل می‌تابد،
و تو حالا نورٌ علی نور شدن را تجربه میکنی!
و هیچ نور نمی‌تواند از جایی به جایی منتقل شود،
مگر آن‌که هر دو دل آماده پذیرش آن باشند.»
شاگرد:
«پس این لحظات بی‌پایان،
این حرف‌ها و سکوت‌ها،
هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسند؟
آیا من باید در این جست‌وجوی بی‌پایان باقی بمانم؟»
معلم:
«این جست‌وجو پایان ندارد، ای شاگرد،
چرا که وقتی نور را یافتیم،
باز هم در دل ما بیشتر از آن می‌جوشد.
این گفتگو، این خلوت،
نه برای رسیدن است،
بلکه برای بودن است.»
شاگرد:
«آیا در این لحظه که با تو هستم،
همان نور در دل خودم را پیدا می‌کنم؟»
معلم:
«نور همیشه در درون تو بوده است،
اما گاهی باید چشم دل را باز کنی،
و به یاد بیاوری که این خلوت،
این گفتگو،
این بودن،
خود تجلی نور است.»
شاگرد:
«پس اینجا، در همین لحظه،
ما در واقع با هم بوده‌ایم.
و این گفتگو، این خلوت،
هیچ‌گاه پایان نمی‌یابد.»
معلم:
«دقیقاً، ای شاگرد.
خلوتی که ما در آن هستیم،
بیشتر از یک ملاقات است،
این یک وحدت است.
یک لحظه‌ی بی‌پایان در ملکوت قلب.»
توقف در بی‌نهایتِ نور!
این همان 1+1 است که مساوی با بی‌نهایت است!
و در همین لحظه، شاگرد و معلم در سکوت نشستند.
نه به انتظار پاسخ، نه به امید کشف جدید،
بلکه تنها به بودن در همین لحظه و ارتباط نورانی.
لحظه‌ای که نه در زمان می‌گنجد،
نه در مکان.
آن‌ها در دل این خلوت ابدی،
در نور حضور کلام خدای مهربان غرق شدند،
و این خلوت، همانطور که آغاز شد،
همچنان ادامه دارد.
بی‌پایان، وصف‌ناشدنی…
و ظاهرا داستان تمام می‌شود، ولی این لحظه‌ها، این گفت‌وگوها،
همچنان در دل مخاطبین و خوانندگان این مطالب،
و همچنین در دل هر کسی که حقیقت را جست‌وجو می‌کند،
زنده می‌ماند.
مثل نوری که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود.
«يُريدُونَ لِيُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُون‏.»