Super Luminous Particles!
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
ذَرَرْتُ المِلْحَ و الدّواءَ
الفبای نورانی، نسخه های نورانی
(ذ ر ر – ذرّیّهی نورانی)
برای مشاهده نسخه تصویری (ولاگ) کلیک کنید
برای شنیدن نسخه شنیداری (پادکست) کلیک کنید
«ذرر» یکی از هزار واژه مترادف «نور» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«ذَرَّ الدَّوَاءَ في العينِ»: «الذرِيرة»
«ذَرَرْتُ المِلْحَ و الدّواءَ»
«ذَرَّ الملحَ: نمك را پخش كرد يا پاشيد.»
«به غذا یک ذرّه نمک پاشیدم!»
+ «ذرو»:
«ذَرَتْهُ الرّيح: باد او را بالا برد و پراكند.»
«الذُّرَاوَة: آنچه كه باد آنرا پخش و پراكنده كند.» + «لقط»
«وَ الذَّارِياتِ ذَرْواً»
+ «ذرأ»
«ذَرَاتُ الوَضِينَ: إذا بَسَطتَه على الأرْض.»
«يَذْرَؤُكُمْ فِيهِ»
+ «شطأ»
+ «سلل»
+ «شهر»
مفهوم آشکار در این واژه:
«يقال أصابنا مطرٌ ذَرَّ بَقْلَه، و يَذُرُّ، إذا طلَع و ظهَرَ»
«إنما سماهم ذُرِّيَّة على وجه التصغير لقلتهم»
مفهوم «لطافة و انتشار»:
«النشر بالتدقيق و التلطيف، أى نثره بالتصغير و التدقيق»
«ذَرَرْتُ عينَه: إذا داويته بها»
«ذَرَّ الدَّوَاءَ في العينِ: با قطرهچکان یک قطره استریل چشمی داخل چشمش چکوند.»
«ذَرَرْتُ الملحَ: یک کم و یک ذرّه نمک به غذا اضافی کرد، چه خوشمزه شد.»
«ذَرَّتِ الشمسُ: أي طلعت»
«ذَرَّ البقلُ: إذا طلع»
«ذَرَّ القَرْنُ»
+ «نور»
+ «وفی – ذکر»
«الذُّرِّيَّةُ … و قيل أصلها من الذَّرِّ بمعنى التفرق لأن الله ذَرَّهُمْ في الأرض أي فرقهم»
«ذَرَرْتُ المِلْحَ و الدّواءَ، و الذرِيرة معروفة»
«ذَارَّتِ النّاقةُ و هى مُذَارٌّ، إذا ساء خُلُقها،
انگاری یه کنایهی کوچولو بهت زده، کلا بهم ریختی! ذئِرت: إذا تغضَّبت»
«ذَرَّ الشيءَ يَذُرُّه: أَخذه بأَطراف أَصابعه ثم نثره على الشيء.»
«ذَرَّ الشيءَ يَذُرُّهُ إِذا بَدَّدَهُ. و ذُرَّ إِذا بُدِّدَ.»
ذرّیّة یعنی صاحبان و حاملان نور علم آل محمد علیهم السلام!
ذرّیّه نورانی، بازگوکنندهی اسرار علوم ربانی!
یک ذرّه نور کافیه که قلبتو نورانی کنه!
یک واژهی نورانی، یک دنیا نور قلب و آرامش!
الفبای نورانی! نسخههای نورانی! قلوب نورانی!
مفاهیم زیبایی در واژه «ذریه» برای صاحبان نور و اهل نور وجود دارد:
اولا بسیار کم و نایاب هستند « إنما سماهم ذُرِّيَّة على وجه التصغير لقلتهم »
و ثانیا به قدر نمک در طعام « ذَرَرْتُ الملحَ » نطفه های علمیشان برای اهل نور یقین کارساز است
و ثالثا همین مقدار کم در حکم داروی شفا بخش است « ذَرَرْتُ عينَه: إذا داويته بها »!
همین مقدار تلنگر علمی روشنت میکنه و راهت میندازه « ذَرَّتِ الشمسُ » ،
+ «ارض و سماء»: این ذریة از سماء بر ارض بیمار ما می بارد و میپاشد « ذَرَّهُمْ في الأرض » تا موجبات سلامتی قلب ما را فراهم نماید .
در واقع این نطفه های علمی آل محمد ع اند که در قلب ما کاشته می شوند « ذَرَّ الحَبَّ في الأَرضِ » و اگر زمین قلب رحم حاصلخیزی برای این نطفهها باشد، زهی سعادت!
تلاش اهل حسادت برای از بین بردن این ذریه است:
امام باقر و امام صادق علیهما السلام:
«سَأَلْتُهُمَا عَنْ قَوْلِهِ وَ إِذا تَوَلَّى سَعى فِي الْأَرْضِ إِلَى آخِرِ الْآيَةِ
فَقَالَ النَّسْلُ الْوَلَدُ وَ الْحَرْثُ الْأَرْضُ
وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحَرْثُ الذُّرِّيَّةُ .
… فِي قَوْلِهِ وَ إِذا تَوَلَّى سَعى فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ بِظُلْمِهِ لِسُوءِ سِيرَتِهِ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ.»
در واقع اهل حسادت، اهل فساد هستند
و تلاش میکنند تا نور علم آل محمد ع را خاموش کنند.
[سورة البقرة (۲): الآيات ۲۰۴ الى ۲۰۵]
وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللَّهَ عَلى ما فِي قَلْبِهِ
وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ (۲۰۴)
و از ميان مردم كسى است كه در زندگى اين دنيا سخنش تو را به تعجّب وامىدارد،
و خدا را بر آنچه در دل دارد گواه مىگيرد، و حال آنكه او سختترين دشمنان است.
وَ إِذا تَوَلَّى سَعى فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ
وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ (۲۰۵)
و چون برگردد [يا رياستى يابد] كوشش مىكند كه در زمين فساد نمايد و كشت و نسل را نابود سازد،
و خداوند تباهكارى را دوست ندارد.
امام علی علیه السلام:
«يَا كُمَيْلُ مَا مِنْ عِلْمٍ إِلَّا وَ أَنَا أَفْتَحُهُ وَ مَا مِنْ سِرٍّ إِلَّا وَ الْقَائِمُ ع يَخْتِمُهُ
يَا كُمَيْلُ ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ»
«ذرّیّه نورانی، بازگوکنندهی اسرار علوم ربانی!»
ای کمیل! هیچ دانشی نیست مگر آن که من آن را افتتاح نمایم
و هیچ رازی نیست مگر آن که امام قائم علیه السّلام [با پردهبرداری] آن را به پایان رساند.
ای کمیل! [عترت پیامبر] خاندانی هستند که از یک دیگرند و خدا شنوا و داناست.
حضرت ابو طالب عليه السلام:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَنَا مِنْ زَرْعِ إِبْرَاهِيمَ وَ ذُرِّيَّةِ إِسْمَاعِيلَ
وَ جَعَلَ لَنَا بَيْتاً مَحْجُوجاً وَ حَرَماً آمِناً يُجْبى إِلَيْهِ ثَمَراتُ كُلِّ شَيْءٍ.»
در جلسه خواستگارى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله از خانم خديجه دختر خويلد، رحمها اللَّه،
أبو طالب در اجتماع قريش حضور يافت و خطبه عقد را اين چنين آغاز كرد:
سپاس خداى را كه ما را از نسل ابراهيم و ذرّيّه اسماعيل قرار داد،
و براى ما خانهاى نهاد كه مردمان گرد او طواف كنند،
و نيز حرم امنى كه از اطراف جهان نعمتها به سوى آن ميآورند.
نور علم قبض و بسط!
یعنی نور کتاب و حکمت و ملک عظیم!
فَاجْعَلِ الْعِلْمَ … فِي الْعَقِبِ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ!
فَإِنِّي لَمْ أَقْطَعِ الْعِلْمَ … مِنَ الْعَقِبِ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ!
فَعَلِمَ ذَلِكَ الْعِلْمَ وَ عَلَّمَ … الذُّرِّيَّةِ الَّتِي بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ!
وَ لِلْعُلَمَاءِ وَ لِوُلَاةِ الْأَمْرِ الِاسْتِنْبَاطُ لِلْعِلْمِ وَ الْهِدَايَةِ.
فهم قبض و بسط نور قلب میشه فهم امر و نهی:
يَأْمُرُهُمْ بِمَا يَجِبُ وَ يَنْهَاهُمْ عَمَّا يُكْرَهُ
به این میگن علم!
علمی که بین ذریهی آل محمد ع دست به دست میشه!
امام باقر علیه السلام:
لَمَّا قَضَى مُحَمَّدٌ ص نُبُوَّتَهُ وَ اسْتُكْمِلَتْ أَيَّامُهُ
أَوْحَى اللَّهُ يَا مُحَمَّدُ
قَدْ قَضَيْتَ نُبُوَّتَكَ وَ اسْتَكْمَلْتَ أَيَّامَكَ
فَاجْعَلِ الْعِلْمَ الَّذِي عِنْدَكَ مِنَ الْإِيمَانِ وَ الِاسْمِ الْأَكْبَرِ وَ مِيرَاثِ الْعِلْمِ وَ آثَارِ عِلْمِ النُّبُوَّةِ فِي الْعَقِبِ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ
فَإِنِّي لَمْ أَقْطَعِ الْعِلْمَ وَ الْإِيمَانَ وَ الِاسْمَ الْأَكْبَرَ وَ مِيرَاثَ الْعِلْمِ وَ آثَارَ عِلْمِ النُّبُوَّةِ مِنَ الْعَقِبِ مِنْ ذُرِّيَّتِكَ
كَمَا لَمْ أَقْطَعْهَا مِنْ بُيُوتَاتِ الْأَنْبِيَاءِ الَّذِينَ كَانُوا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ أَبِيكَ آدَمَ
وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
وَ إِنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ تَعَالَى لَمْ يَجْعَلِ الْعِلْمَ جَهْلًا
وَ لَمْ يَكِلْ أَمْرَهُ إِلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ
لَا إِلَى مَلَكٍ مُقَرَّبٍ وَ لَا إِلَى نَبِيٍّ مُرْسَلٍ
وَ لَكِنَّهُ أَرْسَلَ رُسُلًا مِنْ مَلَائِكَتِهِ
فَقَالَ لَهُ كَذَا وَ كَذَا
يَأْمُرُهُمْ بِمَا يَجِبُ وَ يَنْهَاهُمْ عَمَّا يُكْرَهُ
[قبض و بسط]
فَقَصَّ عَلَيْهِ أَمْرَ خَلْقِهِ بِعِلْمٍ
فَعَلِمَ ذَلِكَ الْعِلْمَ
وَ عَلَّمَ أَنْبِيَاءَهُ وَ أَصْفِيَاءَهُ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ وَ الْأَعْوَانِ وَ الذُّرِّيَّةِ الَّتِي بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
فَذَلِكَ قَوْلُهُ
فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً
فَأَمَّا الْكِتَابُ فَهُوَ النُّبُوَّةُ
وَ أَمَّا الْحِكْمَةُ فَهُمُ الْحُكَمَاءُ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ فِي الصَّفْوَةِ
وَ أَمَّا الْمُلْكُ الْعَظِيمُ فَهُمُ الْأَئِمَّةُ الْهُدَاةُ فِي الصَّفْوَةِ
وَ كُلُّ هَؤُلَاءِ مِنَ الذُّرِّيَّةِ الَّتِي بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
الَّتِي جَعَلَ فِيهِمُ الْبَقِيَّةَ
وَ فِيهِمُ الْعَاقِبَةُ وَ حِفْظُ الْمِيثَاقِ
حَتَّى يَنْقَضِيَ الدُّنْيَا
وَ لِلْعُلَمَاءِ وَ لِوُلَاةِ الْأَمْرِ الِاسْتِنْبَاطُ لِلْعِلْمِ وَ الْهِدَايَةِ.
هنگامى كه مدت نبوت حضرت رسول باتمام رسيد و برنامهاش تكميل شد
خداوند باو وحى كرد يا محمّد وظيفه نبوت خود را انجام دادى و مدت تو بپايان رسيد
دانشى كه در اختيار تو است مربوط به ايمان و اسم بزرگ و علمهاى وراثتى و آثار علم نبوت را در اختيار جانشين خود از نژاد خويش قرار ده
زيرا من علم و ايمان و اسم اكبر و ميراث علم و آثار نبوت را از نژاد تو قطع نمىنمايم
چنانچه از خانوادههاى انبيا قطع نكردم
تمام پيامبرانى كه در فاصله تو و پدرت آدم قرار گرفتهاند
اين آيه اشاره بهمين مطلب است:
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ.
خداوند عزيز دانش و علم را پوشيده نداشته
و كار خود را بهيچ يك از مردم وانگذارده نه بملك مقرب و نه نبى مرسل
ولى سفيرانى از ملائكه فرستاد.
باو دستور داد كه چنين و چنان بگويد
واجبات و محرمات را باو گفت
مسائل مردم را بآن سفير گوشزد كرد
آن سفير هم بانبياء و برگزيدگان ايشان و ياوران آنها و نژادى كه گروهى بگروه ديگر پيوسته هستند.
اين آيه اشاره بهمين مطلب است:
فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ
وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً
به خاندان ابراهيم كتاب و حكمت و قدرت عظيمى داديم.
كتاب همان نبوت است و حكمت همان پيغمبران برگزيده هستند
و اما قدرت عظيم عبارت از ائمه هدى هستند و تمام آنها از همان نژاد پيوسته بيكديگرى است كه در ميان آنها بقيه و عاقبت و حفظ ميثاق تا انقراض دنيا
اما دانشمندان و فرمانروايان ميتوانند علم و هدايت را استنباط نمايند».
الذَّرِّ قَبْلَ النَّسْلِ
ذرّات نورانی – نسل نورانی
امام علی علیه السلام:
إِنَّ اللَّهَ حِينَ شَاءَ تَقْدِيرَ الْخَلِيقَةِ وَ ذَرْءَ الْبَرِيَّةِ وَ إِبْدَاعَ الْمُبْدَعَاتِ
نَصَبَ الْخَلْقَ فِي صُوَرٍ كَالْهَبَاءِ قَبْلَ دَحْوِ الْأَرْضِ وَ رَفَعَ السَّمَاءَ
وَ هُوَ فِي انْفِرَادِ مَلَكُوتِهِ وَ تَوَحُّدِ جَبَرُوتِهِ
چون خدا خواست خلق را بيافريند، و مردم را برآورد، و آفريدهها را هستى بخشد،
خلق را به صورتهائى مانند ذره واداشت پيش از كشش زمين و برافراشتن آسمان،
و خدا در ملكوت خود تنها بود، و در جبروتش يكتا،
فَأَتَاحَ نُوراً مِنْ نُورِهِ فَلَمَعَ وَ قَبَساً مِنْ ضِيَائِهِ فَسَطَعَ
ثُمَّ اجْتَمَعَ النُّورُ فِي وَسَطِ تِلْكَ الصُّوَرِ الْخَفِيَّةِ
فَوَافَقَ ذَلِكَ صُورَةَ نَبِيِّنَا مُحَمَّدٍ ص
پس از نور او پرتوى تافت و از روشنى او پارهاى درخشيد،
و آن نور در ميان اين صورتهاى نهانى گرد آمد
و با صورت پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم موافق شد
فَقَالَ اللَّهُ عَزَّ مِنْ قَائِلٍ أَنْتَ الْمُخْتَارُ الْمُنْتَخَبُ
وَ عِنْدَكَ أَسْتَوْدِعُ نُورِي وَ كُنُوزَ هِدَايَتِي
وَ مِنْ أَجْلِكَ أُسَطِّحُ الْبَطْحَاءَ وَ أَرْفَعُ السَّمَاءَ وَ أَمْزِجُ الْمَاءَ وَ أَجْعَلُ الثَّوَابَ وَ الْعَذَابَ وَ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ
وَ أَنْصِبُ أَهْلَ بَيْتِكَ بِالْهِدَايَةِ
وَ أُوتِيهِمْ مِنْ مَكْنُونِ عِلْمِي مَا لَا يَخْفَى عَلَيْهِمْ دَقِيقٌ وَ لَا يَغِيبُهُمْ خَفِيٌّ
وَ أَجْعَلُهُمْ حُجَّةً عَلَى بَرِيَّتِي وَ الْمُنَبَّهِينَ عَلَى عِلْمِي وَ وَحْدَانِيَّتِي
و خدا فرمودش:
توئى برگزيده و انتخاب شده،
به تو بسپارم نورم را و گنجينههاى هدايتم را،
و بخاطر تو زمين را پهن كنم و آسمان را برافرازم، و آب را بياميزم، ثواب و عقاب مقرر سازم، و بهشت و دوزخ را، و خاندانت را به رهبرى برگمارم، و از دانش نهانم به آنها دهم تا به آنها نهان نماند هيچ نكته باريك و از آنها هيچ نهانى نديده نباشد، و آنها را حجّت بر خلقم سازم، و آگاهكننده بر دانشم و يگانگيم.
ثُمَّ أَخَذَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ الشَّهَادَةَ لِلرُّبُوبِيَّةِ وَ الْإِخْلَاصَ لِلْوَحْدَانِيَّةِ
فَبَعْدَ أَخْذِ مَا أَخَذَ مِنْ ذَلِكَ شَاءَ بِبَصَائِرِ الْخَلْقِ انْتِخَابَ مُحَمَّدٍ
وَ أَرَاهُمْ أَنَّ الْهِدَايَةَ مَعَهُ وَ النُّورَ لَهُ وَ الْإِمَامَةَ فِي أَهْلِهِ
تَقْدِيماً لِسُنَّةِ الْعَدْلِ وَ لِيَكُونَ الْإِعْذَارُ مُتَقَدِّماً
سپس خدا گواه بر پروردگارى و خلوص در يگانگى را برگرفت،
و پس از اين تعهد انتخاب محمّد را بديد مردم نهاد،
و به آنها نمود كه هدايت با او است، و نور از او است و امامت در خاندان او باشد،
براى پيش داشتن روش عدالت، و تمام كردن حجّت
ثُمَّ أَخْفَى اللَّهُ الْخَلِيقَةَ فِي غَيْبِهِ وَ غَيَّبَهَا فِي مَكْنُونِ عِلْمِهِ
ثُمَّ نَصَبَ الْعَوَالِمَ وَ بَسَطَ الزَّمَانَ وَ مَرَجَ الْمَاءَ وَ أَثَارَ الزَّبَدَ وَ أَهَاجَ الدُّخَانَ
فَطَفَا عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ وَ سَطَحَ الْأَرْضَ عَلَى ظَهْرِ الْمَاءِ
ثُمَّ اسْتَجَابَهُمَا إِلَى الطَّاعَةِ فَأَذْعَنَتَا بِالاسْتِجَابَةِ
ثُمَّ أَنْشَأَ الْمَلَائِكَةَ مِنْ أَنْوَارِ نُبُوَّةٍ قَدِ ابْتَدَعَهَا وَ أَنْوَارٍ اخْتَرَعَهَا
وَ قَرَنَ بِتَوْحِيدِهِ نُبُوَّةَ نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ ص
فَشَهَرَتْ نُبُوَّتُهُ فِي السَّمَاءِ قَبْلَ بِعْثَتِهِ فِي الْأَرْضِ
سپس خداوند خلق را در غيب خود نهان ساخت و در مكنون علمش پنهان كرد،
سپس عوالم را برپا داشت، و زمان را گشود، و آب را برهم زد، و كف را برانگيخت و دود را برجهاند،
و عرشش بر روى آب قرار گرفت، و زمين را بر پشت آب پهن كرد
سپس آنها را به فرمانبرى خواند، و گردن بپذيرش نهادند،
سپس فرشتهها را از نور نبوّتى كه برآورده بود آفريد، و انوارى اختراع كرد،
و نبوّت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را قرين توحيد خود ساخت،
و نبوت او در آسمان شهرت گرفت پيش از آنكه در زمين مبعوث شود.
فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ أَبَانَ لَهُ فَضْلَهُ لِلْمَلَائِكَةِ
وَ أَرَاهُمْ مَا خَصَّهُ بِهِ مِنْ سَابِقِ الْعِلْمِ مِنْ حَيْثُ عَرَّفَهُمُ عِنْدَ اسْتِنْبَائِهِ إِيَّاهُ أَسْمَاءَ الْأَشْيَاءِ
فَجَعَلَ اللَّهُ آدَمَ مِحْرَاباً وَ كَعْبَةً وَ قِبْلَةً أَسْجَدَ إِلَيْهَا الْأَنْوَارَ وَ الرُّوحَانِيِّينَ وَ الْأَبْرَارَ
ثُمَّ نَبَّهَ آدَمَ عَلَى مُسْتَوْدَعِهِ وَ كَشَفَ لَهُ خَطَرَ مَا ائْتَمَنَهُ عَلَى أَنْ سَمَّاهُ إِمَاماً عِنْدَ الْمَلَائِكَةِ
فَكَانَ حَظُّ آدَمَ مِنَ الْخَبَرِ إِنْبَاءَهُ وَ نُطْقَهُ بِمُسْتَوْدَعِ نُورِنَا
و چون خدا آدم را آفريد برترى او را بر فرشتهها پديد كرد،
و به آنها نمود كه از پيش، دانش مخصوصى باو داده، از آن راه كه نام اشياء را از آنها جستجو كرد،
و خدا آدم را محراب و كعبه و قبله نمود،
و انوار و روحانيان و ابرار را به سجده او واداشت
سپس آدم را بر سپرده به او آگاه كرد:
و اهميت امانت كه بعهده او است روشن ساخت به اينكه او را نزد فرشتهها پيشوا ناميد،
و حظ آدم اين بود كه از پرده نورنمايش آگاه كرد و سخن گفت.
وَ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ تَعَالَى يَخْبَأُ النُّورَ تَحْتَ الزَّمَانِ إِلَى أَنْ فَصَلَ مُحَمَّداً ص فِي طَاهِرِ الْقَنَوَاتِ
فَدَعَا النَّاسَ ظَاهِراً وَ بَاطِناً وَ نَدَبَهُمْ سِرّاً وَ إِعْلَاناً
وَ اسْتَدْعَى التَّنْبِيهَ عَلَى الْعَهْدِ الَّذِي قَدَّمَهُ إِلَى الذَّرِّ قَبْلَ النَّسْلِ
وَ مَنْ وَافَقَهُ قَبَسَ مِنْ مِصْبَاحِ النُّورِ الْمُتَقَدِّمِ اهْتَدَى إِلَى سِرِّهِ وَ اسْتَبَانَ وَاضِحَ أَمْرِهِ
وَ مَنْ أَلْبَسَتْهُ الْغَفْلَةُ اسْتَحَقَّ السَّخْطَةَ لَمْ يَهْتَدِ إِلَى ذَلِكَ
و پيوسته خدا آن نور را در افق زمان نهان داشت
تا آنكه محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را از نژادهاى پاك بدر آورد و جدا كرد،
و مردم را به ظاهر و باطن دعوت كرد، و در نهان و آشكار برخواند،
و خواست آنها را آگاه كند بر عهدى كه پيش داشته بود در عالم ذرّ پيش از پيوست نژاد بشر،
و هر كه با او موافق بود و از چراغ نور پيشين پارهاى بر گرفته بود،
بر نبوت او ره يافت، و امر روشن او را هويدا شناخت،
و هر كه در بیخبرى اندر شد و سزاوار خشم خدا گرديد، بدان ره نبرد.
ثُمَّ انْتَقَلَ النُّورُ إِلَى غَرَائِزِنَا وَ لَمَعَ مَعَ أَئِمَّتِنَا
فَنَحْنُ أَنْوَارُ السَّمَاءِ وَ أَنْوَارُ الْأَرْضِ
فِينَا النَّجَاةُ وَ مِنَّا مَكْنُونُ الْعِلْمِ وَ إِلَيْنَا مَصِيرُ الْأُمُورِ
وَ بِنَا تَقْطَعُ الْحُجَجُ
وَ مِنَّا خَاتَمُ الْأَئِمَّةِ وَ مُنْقِذُ الْأُمَّةِ وَ غَايَةُ النُّورِ وَ مَصْدَرُ الْأُمُورِ
فَنَحْنُ أَفْضَلُ الْمَخْلُوقِينَ وَ أَكْمَلُ الْمَوْجُودِينَ وَ حُجَجُ رَبِّ الْعَالَمِينَ
فَلْتَهْنَأِ النِّعْمَةَ مَنْ تَمَسَّكَ بِوَلَايَتِنَا وَ قَبَضَ عُرْوَتَنَا.
سپس آن نور به سرشتهاى ما منتقل شد و به همراه ائمه از ما درخشيد
ما هستيم انوار آسمان و انوار زمين،
نجات بوسيله ما است،
مكنون علم از ما است و گردش كارها به ما سپرده است،
بواسطه ما قطع حجتها شود،
و خاتم أئمه و رهاكننده امت و غايت نور و مصدر امور، از ما باشد.
ما صابرترين مخلوقيم، و كاملترين موجودات و حجتهاى پروردگار جهانيان،
گوارا باد نعمت بر كسى كه به ولايت ما چسبيد و حلقه ارادت ما را بدست گرفت.
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ»
+ «لسان قوم»
النَّظَرُ إِلَی ذُرِّیَّتِنَا عِبَادَةٌ
عبادت یعنی اخذ نور از صاحبان نور و اهل نور!
«بِاْلعِلْمِ يُطاعُ اللّهُ وَ يُعْبَدُ»
با نور، خدا عبادت میشه!
با نور، خدا اطاعت میشه!
با نور، خدا شناخته میشه!
با نور، خداپرستی و یکتاپرستی میشه!
با این اتصال نورانی است که خوب و بد رو میشه فهمید!
قلب وصل به این نور، قلب عاقل است!
این قلب پویا، همان یاقوت سرخ با ارزش ناپیدای درون ماست!
امام رضا علیه اسلام:
قَالَ النَّبِیُّ (ص):
النَّظَرُ إِلَی ذُرِّیَّتِنَا عِبَادَةٌ،
فَقِیلَ لَهُ: یَا رَسُولَ اللَّهِ!
النَّظرُ إِلَی الْأَئِمَّةِ مِنْکُمْ عِبَادَةٌ أَمِ النَّظَرُ إِلَی جَمِیعِ ذُرِّیَّةِ النَّبِیِّ (ص)؟
فَقَالَ:
بَلِ النَّظَرُ إِلَی جَمِیعِ ذُرِّیَّةِ النَّبِیِّ (ص) عِبَادَةٌ
مَا لَمْ یُفَارِقُوا مِنْهَاجَهُ وَ لَمْ یَتَلَوَّثُوا بِالْمَعَاصِی.
رسول خدا (ص) فرمود:
نگاه به (چهره) فرزندان ما، عبادت است.
گفته شد:
ای رسول خدا (ص)! نظر و نگاه به امامانی از شما عبادت است
و یا نگاه به (چهره) تمامی ذریه و نسل شما؟
فرمود:
بلکه نگاه به تمامی ذریة پیامبر (ص) عبادت است
تا وقتی که از روش پیامبر (ص) جدا نشده و آلوده به معاصی نشده باشند.
بِاْلعِلْمِ يُطاعُ اللّهُ وَ يُعْبَدُ،
وَ بِاْلعِلْمِ يُعْرَفُ اللّهُ وَ يُوَحَّدُ،
وَ بِهِ تُوصَلُ الأرْحامُ و تُعْرَفُ الحَلالُ وَ الْحَرامُ
وَ العِـلْمُ اَمـامَ الْعَـقْلِ.
به وسيله علم، خداوند شناخه مى شود و يكتا شمرده مى گردد،
به وسيله علم، صله رحِم مى شود و حلال و حرام شناخته مى شود،
و علم، جلودار عقل است.
وَ اللَّهِ لَا تَشَفَّعْتُ فِيمَنْ آذَى ذُرِّيَّتِي
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
إِذَا قُمْتُ الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ تَشَفَّعْتُ فِي أَصْحَابِ الْكَبَائِرِ مِنْ أُمَّتِي فَيُشَفِّعُنِي اللَّهُ فِيهِمْ
وَ اللَّهِ لَا تَشَفَّعْتُ فِيمَنْ آذَى ذُرِّيَّتِي.
هنگامی که در مقام شفاعت قرار گیرم،
برای گنهکاران امتم شفاعت میکنم و خداوند شفاعت مرا میپذیرد،
به خدا سوگند برای کسانی که ذریه و فرزندانم را اذیت کرده باشند، شفاعت نمیکنم.
إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ
[سورة الأحزاب (۳۳): الآيات ۵۶ الى ۶۲]
إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً (۵۶)
خدا و فرشتگانش بر پيامبر درود مىفرستند.
اى كسانى كه ايمان آوردهايد، بر او درود فرستيد و به فرمانش بخوبى گردن نهيد.
إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً (۵۷)
بىگمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مىرسانند،
خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّتآور آماده ساخته است.
وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً (۵۸)
و كسانى كه مردان و زنان مؤمن را بىآنكه مرتكب [عمل زشتى] شده باشند آزار مىرسانند،
قطعاً تهمت و گناهى آشكار به گردن گرفتهاند.
يا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْواجِكَ وَ بَناتِكَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلابِيبِهِنَّ
ذلِكَ أَدْنى أَنْ يُعْرَفْنَ فَلا يُؤْذَيْنَ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً (۵۹)
اى پيامبر، به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو: «پوششهاى خود را بر خود فروتر گيرند. اين براى آنكه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگيرند [به احتياط] نزديكتر است، و خدا آمرزنده مهربان است.
لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ الْمُنافِقُونَ وَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْمُرْجِفُونَ فِي الْمَدِينَةِ
لَنُغْرِيَنَّكَ بِهِمْ ثُمَّ لا يُجاوِرُونَكَ فِيها إِلاَّ قَلِيلاً (۶۰)
اگر منافقان و كسانى كه در دلهايشان مرضى هست و شايعهافكنان در مدينه، [از كارشان] باز نايستند، تو را سخت بر آنان مسلط مىكنيم تا جز [مدّتى] اندك در همسايگى تو نپايند.
مَلْعُونِينَ أَيْنَما ثُقِفُوا أُخِذُوا وَ قُتِّلُوا تَقْتِيلاً (۶۱)
از رحمت خدا دور گرديده و هر كجا يافته شوند گرفته و سخت كشته خواهند شد.
سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلاً (۶۲)
در باره كسانى كه پيشتر بودهاند [همين] سنّت خدا [جارى بوده] است؛
و در سنّت خدا هرگز تغييرى نخواهى يافت.
از سلالهی نور!
از تبار نور!
شجره نورانی!
«the luminous pedigree»
سلسلهی نورانی!
سلالة الانبیاء!
ذریّة آل محمد علیهم السلام!
وَ آلُ مُحَمَّدٍ … السُّلَالَةُ مِنْ إِسْمَاعِيلَ
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
كتاب سليم بن قيس الهلالي ؛ ج۲ ؛ ص۵۹۲
عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ قَالَ
سَمِعْتُ سَلْمَانَ الْفَارِسِيَّ قَالَ
لَمَّا أَنْ قُبِضَ النَّبِيُّ ص وَ صَنَعَ النَّاسُ مَا صَنَعُوا …
… وَ قَامَ أَبُو ذَرٍّ فَقَالَ
أَيَّتُهَا الْأُمَّةُ الْمُتَحَيِّرَةُ بَعْدَ نَبِيِّهَا الْمَخْذُولَةُ بِعِصْيَانِهَا
إِنَّ اللَّهَ يَقُولُ
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ
وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ
وَ آلُ مُحَمَّدٍ الْأَخْلَافُ مِنْ نُوحٍ وَ آلُ إِبْرَاهِيمَ مِنْ إِبْرَاهِيمَ وَ الصَّفْوَةُ وَ السُّلَالَةُ مِنْ إِسْمَاعِيلَ
وَ عِتْرَةُ النَّبِيِّ مُحَمَّدٍ أَهْلُ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعُ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ
وَ هُمْ كَالسَّمَاءِ الْمَرْفُوعَةِ وَ الْجِبَالِ الْمَنْصُوبَةِ وَ الْكَعْبَةِ الْمَسْتُورَةِ وَ الْعَيْنِ الصَّافِيَةِ وَ النُّجُومِ الْهَادِيَةِ وَ الشَّجَرَةِ الْمُبَارَكَةِ أَضَاءَ نُورُهَا وَ بُورِكَ زَيْتُهَا
مُحَمَّدٌ خَاتَمُ الْأَنْبِيَاءِ وَ سَيِّدُ وُلْدِ آدَمَ
وَ عَلِيٌّ وَصِيُّ الْأَوْصِيَاءِ وَ إِمَامُ الْمُتَّقِينَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ
وَ هُوَ الصِّدِّيقُ الْأَكْبَرُ وَ الْفَارُوقُ الْأَعْظَمُ وَ وَصِيُّ مُحَمَّدٍ وَ وَارِثُ عِلْمِهِ
وَ أَوْلَى النَّاسِ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَا قَالَ اللَّهُ
النَّبِيُّ أَوْلى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ
وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى بِبَعْضٍ فِي كِتابِ اللَّهِ
فَقَدِّمُوا مَنْ قَدَّمَ اللَّهُ وَ أَخِّرُوا مَنْ أَخَّرَ اللَّهُ
وَ اجْعَلُوا الْوَلَايَةَ وَ الْوِرَاثَةَ لِمَنْ جَعَلَ اللَّهُ.
سليم بن قيس نقل مىكند كه گفت:
از سلمان فارسى شنيدم كه چنين مىگفت:
هنگامى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از دنيا رفت و مردم آنچه مىخواستند كردند، …
… ابو ذر برخاست و گفت:
اى امت سرگردان كه پس از پيامبرش به خاطر نافرمانى، رها شده است؛
همانا كه خداوند مىفرمايد:
«خداوند آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد
و برخى از فرزندانشان را بر برخى ديگر برترى داد،
خداوند شنوا و آگاه است»؛
آل محمّد نوادگان نوح و آل ابراهيم از نسل ابراهيم و گزيده و سلاله اسماعيل و عترت محمد پيامبر اسلام، خاندان نبوت و جايگاه رسالت و محل آمد و شد فرشتگان هستند،
آنان چون آسمان برافراشته و كوههاى استوار و كعبه پوشيده و چشمهسار زلال و ستارگان درخشان راهنما كه نورشان روشنى بخش است و درخت با بركت كه روغنش شفا بخش است مىباشند،
محمد صلّى اللَّه عليه و اله و سلم پايانبخش پيامبران و سرور فرزندان آدم است،
و على عليه السّلام وصىّ اوصيا و پيشواى پرهيزكاران و راهبر روشن جبينان است؛
او صديق اكبر و فاروق اعظم و وصى محمد و وارث دانش او است
و سزاوارتر از مؤمنان به خودشان مىباشد،
به فرموده خداى كه:
«پيامبر سزاوارتر از مؤمنان به خودشان است و همسرانش مادران مؤمنان هستند
و صاحبان ارحام در كتاب خداوند برخىشان بر برخى ديگر برترى دارند»،
پس هر كس را كه خدا جلو انداخته جلو اندازيد
و هر كس را كه خدا عقب انداخته عقب اندازيد
و ولايت و وراثت را بر كسى كه خدا قرار داده قرار دهيد.
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۳۳ الى ۳۴]
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ (۳۳)
به يقين، خداوند، آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است.
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (۳۴)
فرزندانى كه بعضى از آنان از [نسل] بعضى ديگرند، و خداوند شنواى داناست.
نام خانوادگی مشترک، ملاک دریافت ارث نورانی نیست!
ذرّیّه نورانی، حاملان نور علوم آل محمد ع هستند!
چک دریافت علوم ربانی، فقط در وجه ذرّیّهی نورانی کشیده میشود!
[سورة البقرة (۲): آية ۱۲۴]
وَ إِذِ ابْتَلى إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ
قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً
قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي
قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ (۱۲۴)
و چون ابراهيم را پروردگارش با كلماتى بيازمود،
و وى آن همه را به انجام رسانيد، [خدا به او] فرمود:
«من تو را پيشواى مردم قرار دادم.»
[ابراهيم] پرسيد:
«از دودمانم [چطور]؟»
فرمود: «پيمان من به بيدادگران نمىرسد.»
[سورة البقرة (۲): آية ۱۲۸]
رَبَّنا وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَيْنِ لَكَ
وَ مِنْ ذُرِّيَّتِنا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ
وَ أَرِنا مَناسِكَنا
وَ تُبْ عَلَيْنا
إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (۱۲۸)
پروردگارا، ما را تسليم [فرمان] خود قرار ده؛
و از نسل ما، امتى فرمانبردار خود [پديد آر]؛
و آداب دينى ما را به ما نشان ده؛
و بر ما ببخشاى،
كه تويى توبهپذير مهربان.
[سورة البقرة (۲): آية ۲۶۶]
أَ يَوَدُّ أَحَدُكُمْ أَنْ تَكُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِيلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ
لَهُ فِيها مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ
وَ أَصابَهُ الْكِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّيَّةٌ ضُعَفاءُ
فَأَصابَها إِعْصارٌ فِيهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ
كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ (۲۶۶)
آيا كسى از شما دوست دارد كه باغى از درختان خرما و انگور داشته باشد
كه از زير آنها نهرها روان است،
و براى او در آن [باغ] از هر گونه ميوهاى [فراهم] باشد،
و در حالى كه او را پيرى رسيده و فرزندانى خردسال دارد،
[ناگهان] گردبادى آتشين بر آن [باغ] زند و [باغ يكسر] بسوزد؟
اين گونه، خداوند آيات [خود] را براى شما روشن مىگرداند، باشد كه شما بينديشيد.
امام صادق علیه السلام:
فَمَنْ أَنْفَقَ مَالَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاهًِْ اللَّهِ ثُمَّ امْتَنَّ عَلَی مَنْ تَصَدَّقَ عَلَیْهِ کَانَ کَمَنْ قَالَ اللَّهُ
أَ یَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ لَهُ فِیها مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ وَ أَصابَهُ الْکِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفاءُ فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ
قَالَ الْإِعْصَارُ الرِّیَاحُ
فَمَنِ امْتَنَّ عَلَی مَنْ تَصَدَّقَ عَلَیْهِ کَانَتْ کَمَنْ کَانَ لَهُ جَنَّهًٌْ کَثِیرُ الثِّمَارِ وَ هُوَ شَیْخٌ ضَعِیفٌ لَهُ أَوْلَادٌ ضُعَفَاءُ فَیَجِیءُ رِیحٌ وَ نَارٌ فَتُحْرِقُ مَالَهُ کُلَّه.
هرکس مالش را برای کسب رضای پروردگار ببخشد سپس بر کسیکه به او صدقه داده، منّت گذارد همانگونه باشد که خداوند فرمود:
أَ یَوَدُّ أَحَدُکُمْ أَنْ تَکُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِنْ نَخِیلٍ وَ أَعْنابٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ لَهُ فِیها مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِ وَ أَصابَهُ الْکِبَرُ وَ لَهُ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفاءُ فَأَصابَها إِعْصارٌ فِیهِ نارٌ فَاحْتَرَقَتْ
[منظور از] إِعْصارٌ باد است. هرکس که بر صدقهگیرندهاش منّت گذارد، همچون شخصی است که باغی پر از خرما دارد و درحالیکه خودش پیرمردی ضعیف و دارای فرزندان صغیر و ناتوان است، بادی یا آتشی میآید و تمام مالش را میسوزاند.
+ «نور از دست رفته!»
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۳۳ الى ۳۴]
إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِيمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِينَ (۳۳)
به يقين، خداوند، آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است.
ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (۳۴)
فرزندانى كه بعضى از آنان از [نسل] بعضى ديگرند، و خداوند شنواى داناست.
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۳۵ الى ۳۶]
إِذْ قالَتِ امْرَأَتُ عِمْرانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ ما فِي بَطْنِي مُحَرَّراً
فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (۳۵)
چون زنِ عمران گفت:
«پروردگارا، آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد شده [از مشاغل دنيا و پرستشگر تو] باشد؛
پس، از من بپذير كه تو خود شنواى دانايى.»
فَلَمَّا وَضَعَتْها قالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُها أُنْثى وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما وَضَعَتْ
وَ لَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثى
وَ إِنِّي سَمَّيْتُها مَرْيَمَ
وَ إِنِّي أُعِيذُها بِكَ وَ ذُرِّيَّتَها مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ (۳۶)
پس چون فرزندش را بزاد، گفت:
«پروردگارا، من دختر زادهام -و خدا به آنچه او زاييد داناتر بود-
و پسر چون دختر نيست؛ و من نامش را مريم نهادم،
و او و فرزندانش را از شيطان رانده شده، به تو پناه مىدهم.»
[سورة آلعمران (۳): آية ۳۷]
فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَنٍ
وَ أَنْبَتَها نَباتاً حَسَناً وَ كَفَّلَها زَكَرِيَّا
كُلَّما دَخَلَ عَلَيْها زَكَرِيَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً
قالَ يا مَرْيَمُ أَنَّى لَكِ هذا
قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ (۳۷)
پس پروردگارش وى [=مريم] را با حُسنِ قبول پذيرا شد و او را نيكو بار آورد،
و زكريا را سرپرست وى قرار داد.
زكريا هر بار كه در محراب بر او وارد مىشد، نزد او [نوعى] خوراكى مىيافت.
[مى]گفت: «اى مريم، اين از كجا براى تو [آمده است؟
او در پاسخ مى]گفت:
«اين از جانب خداست، كه خدا به هر كس بخواهد، بىشمار روزى مىدهد.»
[سورة آلعمران (۳): الآيات ۳۸ الى ۳۹]
هُنالِكَ دَعا زَكَرِيَّا رَبَّهُ قالَ
رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ (۳۸)
آنجا [بود كه] زكريا پروردگارش را خواند [و] گفت:
«پروردگارا، از جانب خود، فرزندى پاك و پسنديده به من عطا كن، كه تو شنونده دعايى.»
فَنادَتْهُ الْمَلائِكَةُ وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ
أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى مُصَدِّقاً بِكَلِمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ سَيِّداً وَ حَصُوراً وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ (۳۹)
پس در حالى كه وى ايستاده [و] در محراب [خود] دعا مىكرد، فرشتگان، او را ندا دردادند كه:
خداوند تو را به [ولادت] يحيى -كه تصديق كننده [حقانيت] كلمة الله [=عيسى] است،
و بزرگوار و خويشتندار [=پرهيزنده از زنان] و پيامبرى از شايستگان است- مژده مىدهد.
[سورة النساء (۴): الآيات ۹ الى ۱۰]
وَ لْيَخْشَ الَّذِينَ لَوْ تَرَكُوا مِنْ خَلْفِهِمْ ذُرِّيَّةً ضِعافاً خافُوا عَلَيْهِمْ
فَلْيَتَّقُوا اللَّهَ وَ لْيَقُولُوا قَوْلاً سَدِيداً (۹)
و آنان كه اگر فرزندان ناتوانى از خود بر جاى بگذارند بر [آينده] آنان بيم دارند،
بايد [از ستم بر يتيمان مردم نيز] بترسند.
پس بايد از خدا پروا دارند و سخنى [بجا و] درست گويند.
إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْيَتامى ظُلْماً إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَيَصْلَوْنَ سَعِيراً (۱۰)
در حقيقت، كسانى كه اموال يتيمان را به ستم مىخورند،
جز اين نيست كه آتشى در شكم خود فرو مىبرند، و به زودى در آتشى فروزان درآيند.
إِبْراهِيمَ … وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ …
[سورة الأنعام (۶): الآيات ۸۳ الى ۸۷]
وَ تِلْكَ حُجَّتُنا آتَيْناها إِبْراهِيمَ عَلى قَوْمِهِ
نَرْفَعُ دَرَجاتٍ مَنْ نَشاءُ إِنَّ رَبَّكَ حَكِيمٌ عَلِيمٌ (۸۳)
و آن حجّت ما بود كه به ابراهيم در برابر قومش داديم.
درجات هر كس را كه بخواهيم فرا مىبريم، زيرا پروردگار تو حكيم داناست.
وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ كُلاًّ هَدَيْنا وَ نُوحاً هَدَيْنا مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ وَ مُوسى وَ هارُونَ وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (۸۴)
و به او اسحاق و يعقوب را بخشيديم، و همه را به راه راست درآورديم،
و نوح را از پيش راه نموديم،
و از نسل او داوود و سليمان و ايوب و يوسف و موسى و هارون را [هدايت كرديم]
و اين گونه، نيكوكاران را پاداش مىدهيم.
وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى وَ عِيسى وَ إِلْياسَ كُلٌّ مِنَ الصَّالِحِينَ (۸۵)
و زكريّا و يحيى و عيسى و الياس را كه همه از شايستگان بودند،
وَ إِسْماعِيلَ وَ الْيَسَعَ وَ يُونُسَ وَ لُوطاً وَ كلاًّ فَضَّلْنا عَلَى الْعالَمِينَ (۸۶)
و اسماعيل و يسع و يونس و لوط، كه جملگى را بر جهانيان برترى داديم.
وَ مِنْ آبائِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ إِخْوانِهِمْ وَ اجْتَبَيْناهُمْ وَ هَدَيْناهُمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (۸۷)
و از پدران و فرزندان و برادرانشان برخى را [بر جهانيان برترى داديم]،
و آنان را برگزيديم و به راه راست راهنمايى كرديم.
وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ … عِيسى
پس ما او را از طريق مريم عليها السّلام به ساير فرزندان انبيا ملحق كرديم!
عیسی علیه السلام، ذرّیّه ابراهیم علیه السلام!
«إِنَّمَا أُلْحِقَ عِيسَى بِذَرَارِيِّ الْأَنْبِيَاءِ مِنْ قِبَلِ مَرْيَمَ
وَ أُلْحِقْنَا بِذَرَارِيِّ الْأَنْبِيَاءِ مِنْ قِبَلِ فَاطِمَةَ لَا مِنْ قِبَلِ عَلِيٍّ ع»
«همانطورى كه عيسى از طرف مادر جزء فرزندان انبياء است
ما نيز جزء فرزندان انبياء هستيم بواسطه مادرمان نه از طرف پدرمان على.»
اهل نور تاویلا از ذرّیّه انبیاء علیهم السلام هستند،
چون در دل شرایط آیات عرضه شده (لیلة القدر)، با عمل به اوامر نور الولایة،
نمره قبولی از امتحان کربلا را اخذ نموده
و اینگونه رابطه خویشاوندی با انبیاء علیهم السلام برقرار میکنند.
حسادت تا جایی که این سوال مطرح میشود:
چرا مردم به شما می گویند: يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟!
و پاسخ زیبا و مستند به آیه قرآن از فرزند رسول خدا:
وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ … عِيسى!
… فَمَنْ أَبُو عِيسَى؟!
امام کاظم علیه السلام:
لَمَّا أَمَرَ هَارُونُ الرَّشِيدُ بِحَمْلِي دَخَلْتُ عَلَيْه … فَقَالَ:
لِمَ لَا تَنْهَوْنَ شِيعَتَكُمْ عَنْ قَوْلِهِمْ لَكُمْ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ أَنْتُمْ وُلْدُ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةُ
إِنَّمَا هِيَ وِعَاءٌ وَ الْوَلَدُ يُنْسَبُ إِلَى الْأَبِ لَا إِلَى الْأُمِّ
فَقُلْتُ إِنْ رَأَى أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ أَنْ يُعْفِيَنِي مِنْ هَذِهِ الْمَسْأَلَةِ فَعَلَ
فَقَالَ لَسْتُ أَفْعَلُ أَوْ أَجَبْتَ
فَقُلْتُ فَأَنَا فِي أَمَانِكَ أَنْ لَا يُصِيبَنِي مِنْ آفَةِ السُّلْطَانِ شَيْءٌ
فَقَالَ لَكَ الْأَمَانُ
قُلْتُ
أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ كُلًّا هَدَيْنا وَ نُوحاً هَدَيْنا مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ وَ مُوسى وَ هارُونَ وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى وَ عِيسى.
فَمَنْ أَبُو عِيسَى؟
فَقَالَ لَيْسَ لَهُ أَبٌ إِنَّمَا خُلِقَ مِنْ كَلَامِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رُوحِ الْقُدُسِ
فَقُلْتُ
إِنَّمَا أُلْحِقَ عِيسَى بِذَرَارِيِّ الْأَنْبِيَاءِ مِنْ قِبَلِ مَرْيَمَ
وَ أُلْحِقْنَا بِذَرَارِيِّ الْأَنْبِيَاءِ مِنْ قِبَلِ فَاطِمَةَ لَا مِنْ قِبَلِ عَلِيٍّ ع
فَقَالَ
أَحْسَنْتَ أَحْسَنْتَ يَا مُوسَى زِدْنِي مِنْ مِثْلِهِ …
هارون الرشيد گفت:
چرا شما شيعيان خود را باز نميداريد از اينكه بشما ميگويند يا ابن رسول اللَّه با اينكه شما فرزندان على هستيد و فاطمه زهرا چون ظرفى است، فرزند به پدر نسبت دارد نه مادر.
گفتم اگر امير المؤمنين صلاح بداند مرا از جواب اين سؤال معذور دارد.
گفت: امكان ندارد بايد جواب دهى.
گفتم پس امان ميدهى كه مرا كيفر نكنى.
گفت در امان هستى.
گفتم:
اعوذ باللَّه من الشيطان الرجيم، بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ* وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ كُلًّا هَدَيْنا وَ نُوحاً هَدَيْنا مِنْ قَبْلُ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ وَ أَيُّوبَ وَ يُوسُفَ وَ مُوسى وَ هارُونَ وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ وَ زَكَرِيَّا وَ يَحْيى وَ عِيسى
گفتم پدر عيسى كيست؟
گفت: عيسى پدر نداشت. به اراده خدا و روح القدس خلق شد.
گفتم:
همانطورى كه عيسى از طرف مادر جزء فرزندان انبياء است
ما نيز جزء فرزندان انبياء هستيم بواسطه مادرمان نه از طرف پدرمان على.
گفت: احسن احسن باز بيشتر برايم مانند اين دليل را بياور.
[سورة إبراهيم (۱۴): الآيات ۳۵ الى ۴۱]
وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً وَ اجْنُبْنِي وَ بَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ (۳۵)
و [ياد كن] هنگامى را كه ابراهيم گفت:
«پروردگارا، اين شهر را ايمن گردان، و مرا و فرزندانم را از پرستيدن بتان دور دار.
رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (۳۶)
پروردگارا، آنها بسيارى از مردم را گمراه كردند.
پس هر كه از من پيروى كند، بى گمان، او از من است،
و هر كه مرا نافرمانى كند، به يقين، تو آمرزنده و مهربانى.
رَبَّنا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ
رَبَّنا لِيُقِيمُوا الصَّلاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ
وَ ارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَراتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (۳۷)
پروردگارا، من [يكى از] فرزندانم را در درّهاى بىكشت، نزد خانه محترم تو، سكونت دادم.
پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرايش ده
و آنان را از محصولات [مورد نيازشان] روزى ده، باشد كه سپاسگزارى كنند.
رَبَّنا إِنَّكَ تَعْلَمُ ما نُخْفِي وَ ما نُعْلِنُ
وَ ما يَخْفى عَلَى اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ فِي الْأَرْضِ وَ لا فِي السَّماءِ (۳۸)
پروردگارا، بىگمان تو آنچه را كه پنهان مىداريم و آنچه را كه آشكار مىسازيم مىدانى،
و چيزى در زمين و در آسمان بر خدا پوشيده نمىماند.
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعاءِ (۳۹)
سپاس خداى را كه با وجود سالخوردگى، اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد.
به راستى پروردگار من شنونده دعاست.
رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلاةِ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي رَبَّنا وَ تَقَبَّلْ دُعاءِ (۴۰)
پروردگارا، مرا برپادارنده نماز قرار ده، و از فرزندان من نيز. پروردگارا، و دعاى مرا بپذير.
رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسابُ (۴۱)
پروردگارا، روزى كه حساب برپا مىشود، بر من و پدر و مادرم و بر مؤمنان ببخشاى.»
فَما آمَنَ لِمُوسى إِلاَّ ذُرِّيَّةٌ مِنْ قَوْمِهِ
[سورة يونس (۱۰): الآيات ۸۳ الى ۸۶]
فَما آمَنَ لِمُوسى إِلاَّ ذُرِّيَّةٌ مِنْ قَوْمِهِ عَلى خَوْفٍ مِنْ فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِمْ أَنْ يَفْتِنَهُمْ وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعالٍ فِي الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِينَ (۸۳)
سرانجام، كسى به موسى ايمان نياورد مگر فرزندانى از قوم وى، در حالى كه بيم داشتند از آنكه مبادا فرعون و سران آنها ايشان را آزار رسانند، و در حقيقت، فرعون در آن سرزمين برترىجوى و از اسرافكاران بود.
وَ قالَ مُوسى يا قَوْمِ إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ فَعَلَيْهِ تَوَكَّلُوا إِنْ كُنْتُمْ مُسْلِمِينَ (۸۴)
و موسى گفت: «اى قوم من، اگر به خدا ايمان آوردهايد، و اگر اهل تسليميد بر او توكّل كنيد.»
فَقالُوا عَلَى اللَّهِ تَوَكَّلْنا رَبَّنا لا تَجْعَلْنا فِتْنَةً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (۸۵)
پس گفتند: «بر خدا توكّل كرديم. پروردگارا، ما را براى قوم ستمگر [وسيله] آزمايش قرار مده.»
وَ نَجِّنا بِرَحْمَتِكَ مِنَ الْقَوْمِ الْكافِرِينَ (۸۶)
«و ما را به رحمت خويش، از گروه كافران نجات ده.»
وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمانٍ
أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْءٍ
[سورة الطور (۵۲): الآيات ۱۷ الى ۲۸]
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَ نَعِيمٍ (۱۷)
پرهيزگاران در باغهايى و [در] ناز و نعمتند.
فاكِهِينَ بِما آتاهُمْ رَبُّهُمْ وَ وَقاهُمْ رَبُّهُمْ عَذابَ الْجَحِيمِ (۱۸)
به آنچه پروردگارشان به آنان داده دلشادند،
و پروردگارشان آنها را از عذاب دوزخ مصون داشته است.
كُلُوا وَ اشْرَبُوا هَنِيئاً بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۱۹)
[به آنان گويند:] «به [پاداشِ] آنچه به جاى مىآورديد بخوريد و بنوشيد؛ گواراتان باد!»
مُتَّكِئِينَ عَلى سُرُرٍ مَصْفُوفَةٍ وَ زَوَّجْناهُمْ بِحُورٍ عِينٍ (۲۰)
بر تختهايى رديف هم تكيه زدهاند و حوران درشتچشم را همسر آنان گرداندهايم.
وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّيَّتُهُمْ بِإِيمانٍ أَلْحَقْنا بِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَيْءٍ
كُلُّ امْرِئٍ بِما كَسَبَ رَهِينٌ (۲۱)
و كسانى كه گرويده و فرزندانشان آنها را در ايمان پيروى كردهاند،
فرزندانشان را به آنان ملحق خواهيم كرد و چيزى از كار[ها]شان را نمىكاهيم.
هر كسى در گرو دستاورد خويش است.
وَ أَمْدَدْناهُمْ بِفاكِهَةٍ وَ لَحْمٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ (۲۲)
با [هر نوع] ميوه و گوشتى كه دلخواه آنهاست آنان را مدد [و تقويت] مىكنيم.
يَتَنازَعُونَ فِيها كَأْساً لا لَغْوٌ فِيها وَ لا تَأْثِيمٌ (۲۳)
در آنجا جامى از دست هم مىرُبايند [و بر سرش همچشمى مىكنند]
كه در آن نه ياوهگويى است و نه گناه.
وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ غِلْمانٌ لَهُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُونٌ (۲۴)
و براى [خدمت] آنان پسرانى است كه بر گردشان همىگردند؛
انگارى آنها مرواريدىاند كه [در صدف] نهفته است.
وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ يَتَساءَلُونَ (۲۵)
و برخىشان رو به برخى كنند [و] از هم پرسند،
قالُوا إِنَّا كُنَّا قَبْلُ فِي أَهْلِنا مُشْفِقِينَ (۲۶)
گويند: «ما پيشتر در ميان خانواده خود بيمناك بوديم.
فَمَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا وَ وَقانا عَذابَ السَّمُومِ (۲۷)
پس خدا بر ما منّت نهاد و ما را از عذاب گرم [مرگبار] حفظ كرد.
إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ (۲۸)
ما از ديرباز او را مىخوانديم، كه او همان نيكوكار مهربان است.»
وَ جَعَلْنا فِي ذُرِّيَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَ الْكِتابَ
[سورة الحديد (۵۷): الآيات ۲۶ الى ۲۹]
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً وَ إِبْراهِيمَ
وَ جَعَلْنا فِي ذُرِّيَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَ الْكِتابَ
فَمِنْهُمْ مُهْتَدٍ وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ (۲۶)
و در حقيقت، نوح و ابراهيم را فرستاديم
و در ميان فرزندان آن دو، نبوّت و كتاب را قرار داديم:
از آنها [برخى] راهياب [شد]ند، و[لى] بسيارى از آنان بدكار بودند.
ثُمَّ قَفَّيْنا عَلى آثارِهِمْ بِرُسُلِنا
وَ قَفَّيْنا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ آتَيْناهُ الْإِنْجِيلَ
وَ جَعَلْنا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَ رَحْمَةً
وَ رَهْبانِيَّةً ابْتَدَعُوها ما كَتَبْناها عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللَّهِ
فَما رَعَوْها حَقَّ رِعايَتِها
فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ
وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ فاسِقُونَ (۲۷)
آنگاه به دنبال آنان پيامبران خود را، پىدرپى، آورديم،
و عيسى پسر مريم را در پى [آنان] آورديم و به او انجيل عطا كرديم،
و در دلهاى كسانى كه از او پيروى كردند رأفت و رحمت نهاديم
و [اما] ترك دنيايى كه از پيش خود درآوردند ما آن را بر ايشان مقرّر نكرديم مگر براى آنكه كسب خشنودى خدا كنند، با اين حال آن را چنانكه حقّ رعايت آن بود منظور نداشتند.
پس پاداش كسانى از ايشان را كه ايمان آورده بودند بدانها داديم
و[لى] بسيارى از آنان دستخوش انحرافند.
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا
اتَّقُوا اللَّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ
وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِهِ
وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (۲۸)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد،
از خدا پروا داريد و به پيامبر او بگرويد تا از رحمت خويش شما را دو بهره عطا كند
و براى شما نورى قرار دهد كه به [بركت] آن راه سپريد و بر شما ببخشايد،
و خدا آمرزنده مهربان است.
لِئَلاَّ يَعْلَمَ أَهْلُ الْكِتابِ أَلاَّ يَقْدِرُونَ عَلى شَيْءٍ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ
وَ أَنَّ الْفَضْلَ بِيَدِ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ
وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (۲۹)
تا اهل كتاب بدانند كه به هيچ وجه فزونبخشى خدا در [حيطه] قدرت آنان نيست
و فضل [و عنايت، تنها] در دست خداست:
به هر كس بخواهد آن را عطا مىكند،
و خدا داراى كَرَم بسيار است.
إِبْلِيسَ … وَ ذُرِّيَّتَهُ!
شیطان هم ذریّه داره!
اهل حسادت ، ذرّیهی شیطاناند!
«كَانَ شَاكّاً حَاسِداً مُعَانِداً»
[سورة الكهف (۱۸): الآيات ۵۰ الى ۵۲]
وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ كانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ
أَ فَتَتَّخِذُونَهُ وَ ذُرِّيَّتَهُ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِي وَ هُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلاً (۵۰)
و [ياد كن] هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم: «آدم را سجده كنيد،»
پس [همه] -جز ابليس- سجده كردند، كه از [گروه] جن بود و از فرمان پروردگارش سرپيچيد.
آيا [با اين حال،] او و نسلش را به جاى من دوستان خود مىگيريد، و حال آنكه آنها دشمن شمايند؟
و چه بد جانشينانى براى ستمگرانند.
ما أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَ ما كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُداً (۵۱)
[من] آنان را نه در آفرينش آسمانها و زمين به شهادت طلبيدم و نه در آفرينش خودشان.
و من آن نيستم كه گمراهگران را همكار خود بگيرم.
وَ يَوْمَ يَقُولُ نادُوا شُرَكائِيَ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ فَدَعَوْهُمْ فَلَمْ يَسْتَجِيبُوا لَهُمْ وَ جَعَلْنا بَيْنَهُمْ مَوْبِقاً (۵۲)
و [ياد كن] روزى را كه [خدا] مىگويد: «آنهايى را كه شريكان من پنداشتيد، ندا دهيد»،
پس آنها را بخوانند و[لى] اجابتشان نكنند، و ما ميان آنان ورطهاى قرار دهيم.
فَقَالَ مُوسَى ع
أَوَّلُ مَنْ أَلْحَدَ وَ تَزَنْدَقَ فِي السَّمَاءِ إِبْلِيسُ اللَّعِينُ فَاسْتَكْبَرَ وَ افْتَخَرَ عَلَى صَفِيِّ اللَّهِ وَ نَجِيِّهِ آدَمَ ع
فَقَالَ اللَّعِينُ
أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ
فَعَتَا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ وَ أَلْحَدَ فَتَوَارَثَ الْإِلْحَادَ ذُرِّيَّتُهُ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ
فَقَالَ
وَ لِإِبْلِيسَ ذُرِّيَّةٌ؟
فَقَالَ ع
نَعَمْ أَ لَمْ تَسْمَعْ إِلَى قَوْلِ اللَّهِ
إِلَّا إِبْلِيسَ كانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَ فَتَتَّخِذُونَهُ وَ ذُرِّيَّتَهُ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِي وَ هُمْ لَكُمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلًا. ما أَشْهَدْتُهُمْ خَلْقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لا خَلْقَ أَنْفُسِهِمْ وَ ما كُنْتُ مُتَّخِذَ الْمُضِلِّينَ عَضُداً
لِأَنَّهُمْ يُضِلُّونَ ذُرِّيَّةَ آدَمَ بِزَخَارِفِهِمْ وَ كَذِبِهِمْ وَ يَشْهَدُونَ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ كَمَا وَصَفَهُمُ اللَّهُ فِي قَوْلِهِ
وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ
أَيْ إِنَّهُمْ لَا يَقُولُونَ ذَلِكَ إِلَّا تَلْقِيناً وَ تَأْدِيباً وَ تَسْمِيَةً
وَ مَنْ لَمْ يَعْلَمْ وَ إِنْ شَهِدَ كَانَ شَاكّاً حَاسِداً مُعَانِداً
وَ لِذَلِكَ قَالَتِ الْعَرَبُ مَنْ جَهِلَ أَمْراً عَادَاهُ وَ مَنْ قَصَّرَ عَنْهُ عَابَهُ وَ أَلْحَدَ فِيهِ لِأَنَّهُ جَاهِلٌ غَيْرُ عَالِمٍ.
وَ رَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَ يَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ ما يَشاءُ كَما أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرينَ (133)
وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَني آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلينَ (172)
أَوْ تَقُولُوا إِنَّما أَشْرَكَ آباؤُنا مِنْ قَبْلُ وَ كُنَّا ذُرِّيَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ أَ فَتُهْلِكُنا بِما فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ (173)
وَ ما تَكُونُ في شَأْنٍ وَ ما تَتْلُوا مِنْهُ مِنْ قُرْآنٍ وَ لا تَعْمَلُونَ مِنْ عَمَلٍ إِلاَّ كُنَّا عَلَيْكُمْ شُهُوداً إِذْ تُفيضُونَ فيهِ وَ
جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ الْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ بابٍ (23)
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلاً مِنْ قَبْلِكَ وَ جَعَلْنا لَهُمْ أَزْواجاً وَ ذُرِّيَّةً وَ ما كانَ لِرَسُولٍ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللَّهِ لِكُلِّ أَجَلٍ كِتابٌ (38)
ذُرِّيَّةَ مَنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ إِنَّهُ كانَ عَبْداً شَكُوراً (3)
قالَ أَ رَأَيْتَكَ هذَا الَّذي كَرَّمْتَ عَلَيَّ لَئِنْ أَخَّرْتَنِ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ لَأَحْتَنِكَنَّ ذُرِّيَّتَهُ إِلاَّ قَليلاً (62)
أُولئِكَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهيمَ وَ إِسْرائيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا (58)
وَ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماماً (74)
وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ جَعَلْنا في ذُرِّيَّتِهِ النُّبُوَّةَ وَ الْكِتابَ وَ آتَيْناهُ أَجْرَهُ فِي الدُّنْيا وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحينَ (27)
وَ آيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (41)
وَ جَعَلْنا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْباقينَ (77)
وَ بارَكْنا عَلَيْهِ وَ عَلى إِسْحاقَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِهِما مُحْسِنٌ وَ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبينٌ (113)
رَبَّنا وَ أَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتي وَعَدْتَهُمْ وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ (8)
وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً حَتَّى إِذا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ بَلَغَ أَرْبَعينَ سَنَةً قالَ رَبِّ أَوْزِعْني أَنْ أَشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى والِدَيَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ وَ أَصْلِحْ لي في ذُرِّيَّتي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَ إِنِّي مِنَ الْمُسْلِمينَ (15)