Provoking Heart Jealousy!
Satan has the role of stimulating heart jealousy.
The most dangerous jealousy-provoking factor of heart.
«سوط» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«سَاطَ القدر بِالْمِسْوَطِ»: با کفگیر، مواد داخل دیگ را مخلوط کرد.»
«سَوَّطَ الحَرْبَ: باشرها، جنگ را برانگيخت.»
«السوط: الجلد المضفور الّذي يضرب به، تارهاى شلاق بهم آميخته و مخلوط.»
مفهوم: « خلط الشيء بعضه ببعض»
+ «ضفر – ضَفَرَ الشعر»
«سَوَطَتْ نَفْسُهُ: دل او گرفت.»
این تاریکی‌های ناشی از استعمال اندیشه باطل در قلب، روی هم جمع میشه،
+ «داستان تکراری قوم ثرثار:
نتیجه‌ی اعتماد کردن به هوای نفس (استعمال حسد)
و اعتماد نکردن به عزّت نفس (کفران نعمت)»
+ «رجم – با نور، دوست و دشمنتو میشناسی!»
و همین عذاب و سوط عذاب است، کانه هر قبض قلبی داره خبر از یک تازیانه عذاب بر قلب میده،
اگه با این اخم، متوجه نهی ولی خدای خودت نشی.
«سَاطَ القدر بِالْمِسْوَطِ»
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
«أَخَافُ عَلَيْكُمْ مِنْهُ الْمِسْوَطَ، يعني الشيطان،
سمي به من سَاطَ القدر بِالْمِسْوَطِ.»
«و المِسْوَاطُ: خشبة يحرّك بها ما فيها ليختلط، كأنه يحرك الناس للمعصية و يجمعهم فيها.»
لَتْسَاطُنَّ سَوْطَ القِدْر!
امام علی علیه السلام:
ذِمَّتِي بِمَا أَقُولُ رَهِينَةٌ وَ أَنَا بِهِ زَعِيمٌ،
إِنَّ مَنْ صَرَّحَتْ لَهُ الْعِبَرُ عَمَّا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْمَثُلَاتِ
حَجَزَتْهُ التَّقْوَى عَنْ تَقَحُّمِ الشُّبُهَاتِ،
أَلَا وَ إِنَّ بَلِيَّتَكُمْ قَدْ عَادَتْ كَهَيْئَتِهَا يَوْمَ بَعَثَ اللَّهُ نَبِيَّهُ (صلی الله علیه وآله)،
وَ الَّذِي بَعَثَهُ بِالْحَقِّ لَتُبَلْبَلُنَّ بَلْبَلَةً وَ لَتُغَرْبَلُنَّ غَرْبَلَةً
وَ لَتُسَاطُنَّ سَوْطَ الْقِدْرِ
حَتَّى يَعُودَ أَسْفَلُكُمْ أَعْلَاكُمْ وَ أَعْلَاكُمْ أَسْفَلَكُمْ
وَ لَيَسْبِقَنَّ سَابِقُونَ كَانُوا قَصَّرُوا
وَ لَيُقَصِّرَنَّ سَبَّاقُونَ كَانُوا سَبَقُوا،
وَ اللَّهِ مَا كَتَمْتُ وَشْمَةً وَ لَا كَذَبْتُ كِذْبَةً وَ لَقَدْ نُبِّئْتُ بِهَذَا الْمَقَامِ وَ هَذَا الْيَوْمِ.
آنچه مى گويم بر عهده من است و من خود ضامن آن هستم.
آن كس كه حوادث عبرت آموز روزگار را به چشم ببيند و از آن پند پذيرد،
پرهيزگاريش او را از آلوده شدن به كارهاى شبهه‌ناك باز مى دارد.
بدانيد كه بار ديگر همانند روزگارى كه خداوند، پيامبرتان را مبعوث داشت،
در معرض آزمايش واقع شده‌ايد.
سوگند به كسى كه محمد را به حق فرستاده است،
در غربال آزمايش، به هم درآميخته و غربال مى شويد تا صالح از فاسد جدا گردد.
يا همانند دانه‌هايى كه در ديگ مى‌ريزند، تا چون به جوش آيد، زير و زبر شوند.
پس، پست ترين شما بالاترين شما شود و بالاترينتان، پست ترينتان.
واپس ماندگانتان پيش افتند و پيشى گرفتگانتان واپس رانده شوند.
به خدا سوگند، كه هيچ سخنى را پنهان نداشته‌ام و دروغ نگفته‌ام
كه من از چنين مقامى و چنين روزى آگاه شده بودم.
انگاری شیطان «مسوط»، کارش اینه که مدام حسد دنیای قلب رو شورش بده!
«سَاطَ القدر بِالْمِسْوَطِ»
مثال کمچه (کفگیر بزرگ) که با آن مواد دیگ شله را مخلوط می‌کنند تا له شود
(چمبه زدن = اصطلاح مشهدی).
شیطان به آتش حسد دنیای قلب، دامن میزند! «provoking»: آتیش بیار معرکه!
تحریک کردن حسد و برانگیختن حسد، کار شیطانه!
شیطان، ما رو با حسد قلب خودمون گوشمالیمون میده! یعنی حسد رو تحریک میکنه و کاری میکنه حسد فعال بشه اونوقت ما با استعمال این حسد، خودمون دستی دستی خودمونو مشمول خوردن تازیانه عذاب بر خودمون میکنیم.
اصل داستان، حسد خود ماست!
شیطان فقط آتیش بیار معرکه است!
در این تصویر زیبا، قلوب اهل حسد به دور سامری جمع شده‌اند:
«وَ أُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ»
و منتظر یک جرقه هستند تا همه با هم گُر بگیرند،
و سامری با تهمتی که به موسی ع زد، و همچنین با تایید تمناهای این جمع اهل حسد، همه را با خودش به کام مارپیچ مرگ خودباختگان و نور از دست‌دادگان کشانید،
در حالیکه برای این قلوب، مشربه‌ی نورانی آنها کاملا آشکار و مشخص شده بود،
که ماخذ رزق علمی نورانی آنها کجاست:
«قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَ اشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ»
+ «السَّلَامُ عَلَى مَشَاكِي نُورِ اللَّهِ!
سلام بر مشکهای پر از نور خدای مهربان!»
اما اهل حسادت به مشرب نورانی ظاهر شده خود، آگاهانه پشت کردند
و بدور گوساله سامری جمع شدند!
[سورة البقرة (۲): آية ۶۰]
وَ إِذِ اسْتَسْقى مُوسى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ كُلُوا وَ اشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ (۶۰)
و هنگامى كه موسى براى قوم خود در پى آب برآمد، گفتيم: «با عصايت بر آن تختهسنگ بزن.» پس دوازده چشمه از آن جوشيدن گرفت، [به گونهاى كه] هر قبيلهاى آبشخور خود را مىدانست. [و گفتيم:] «از روزى خدا بخوريد و بياشاميد ، و[لى] در زمين سر به فساد برمداريد.»
[سورة البقرة (۲): آية ۹۳]
وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ وَ رَفَعْنا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُوا ما آتَيْناكُمْ بِقُوَّةٍ وَ اسْمَعُوا قالُوا سَمِعْنا وَ عَصَيْنا وَ أُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَما يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمانُكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (۹۳)
و آنگاه كه از شما پيمان محكم گرفتيم، و [كوه] طور را بر فراز شما برافراشتيم، [و گفتيم:] «آنچه را به شما دادهايم به جد و جهد بگيريد، و [به دستورهاى آن] گوش فرا دهيد.» گفتند: «شنيديم و نافرمانى كرديم.» و بر اثر كفرشان، [مِهر] گوساله در دلشان سرشته شد. بگو: «اگر مؤمنيد [بدانيد كه] ايمانتان شما را به بد چيزى وامىدارد.»
«وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ تَحْتَ سِيَاطِ زَبَانِيَتِهَا»
حسود با تازیانه حسد خودش عذاب میشه!
حسودی که اهل نور رو مسخره میکنه،
نوبت مسخره شدن خودش هم فرا میرسه!
فی الدنیا و الآخرة!
امام کاظم علیه السلام:
فَأَمَّا اِسْتِهْزَاءُ اَللَّهِ تَعَالَى بِهِمْ فِي اَلدُّنْيَا
فَهُوَ أَنَّهُ – مَعَ إِجْرَائِهِ إِيَّاهُمْ عَلَى ظَاهِرِ أَحْكَامِ اَلْمُسْلِمِينَ، لِإِظْهَارِهِمْ مَا يُظْهِرُونَهُ مِنَ اَلسَّمْعِ وَ اَلطَّاعَةِ، وَ اَلْمُوَافَقَةِ – يَأْمُرُ رَسُولُ اَللَّهِ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) بِالتَّعْرِيضِ لَهُمْ حَتَّى لاَ يَخْفَى عَلَى اَلْمُخْلِصِينَ مَنِ اَلْمُرَادُ بِذَلِكَ اَلتَّعْرِيضِ، وَ يَأْمُرُ بِلَعْنِهِمْ.
وَ أَمَّا اِسْتِهْزَاؤُهُ بِهِمْ فِي اَلْآخِرَةِ
فَهُوَ أَنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَقَرَّهُمْ فِي دَارِ اَللَّعْنَةِ وَ اَلْهَوَانِ وَ عَذَّبَهُمْ بِتِلْكَ اَلْأَلْوَانِ اَلْعَجِيبَةِ مِنَ اَلْعَذَابِ، وَ أَقَرَّ هَؤُلاَءِ اَلْمُؤْمِنِينَ فِي اَلْجِنَانِ بِحَضْرَةِ مُحَمَّدٍ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) صَفِيِّ اَلْمَلِكِ اَلدَّيَّانِ أَطْلَعَهُمْ عَلَى هَؤُلاَءِ اَلْمُسْتَهْزِئِينَ اَلَّذِينَ كَانُوا يَسْتَهْزِءُونَ بِهِمْ فِي اَلدُّنْيَا، حَتَّى يَرَوْا مَا هُمْ فِيهِ مِنْ عَجَائِبِ اَللَّعَائِنِ وَ بَدَائِعِ اَلنَّقِمَاتِ، فَتَكُونُ لَذَّتُهُمْ وَ سُرُورُهُمْ بِشَمَاتَتِهِمْ بِهِمْ، كَمَا لَذَّتُهُمْ وَ سُرُورُهُمْ بِنَعِيمِهِمْ فِي جَنَّاتِ رَبِّهِمْ.
فَالْمُؤْمِنُونَ يَعْرِفُونَ أُولَئِكَ اَلْكَافِرِينَ وَ اَلْمُنَافِقِينَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ صِفَاتِهِمْ،
وَ هُمْ عَلَى أَصْنَافٍ:
مِنْهُمْ مَنْ هُوَ بَيْنَ أَنْيَابِ أَفَاعِيهَا تَمْضَغُهُ وَ تَفْتَرِسُهُ،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ تَحْتَ سِيَاطِ زَبَانِيَتِهَا وَ أَعْمِدَتِهَا وَ مِرْزَبَاتِهَا، تَقَعُ مِنْ أَيْدِيهَا عَلَيْهِ مَا يُشَدِّدُ فِي عَذَابِهِ، وَ يُعَظِّمُ حُزْنَهُ وَ نَكَالَهُ،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ فِي بِحَارِ حَمِيمِهَا يُغْرَقُ، وَ يُسْحَبُ فِيهَا،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ فِي غِسْلِينِهَا وَ غَسَّاقِهَا ، تَزْجُرُهُ فِيهَا زَبَانِيَتُهَا.
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ فِي سَائِرِ أَصْنَافِ عَذَابِهَا.
وَ اَلْكَافِرُونَ وَ اَلْمُنَافِقُونَ يَنْظُرُونَ، فَيَرَوْنَ هَؤُلاَءِ اَلْمُؤْمِنِينَ اَلَّذِينَ كَانُوا بِهِمْ فِي اَلدُّنْيَا [يَسْخَرُونَ] – لِمَا كَانُوا مِنْ مُوَالاَةِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ آلِهِمَا (صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِمْ) يَعْتَقِدُونَ – فَيَرَوْنَهُمْ،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ عَلَى فُرُشِهَا يَتَقَلَّبُ،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ فِي فَوَاكِهِهَا يَرْتَعُ،
وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ فِي غُرَفِهَا، أَوْ بَسَاتِينِهَا وَ مُتَنَزَّهَاتِهَا يَتَبَحْبَحُ، وَ اَلْحُورُ اَلْعِينُ وَ اَلْوُصَفَاءُ وَ اَلْوِلْدَانُ وَ اَلْجَوَارِي وَ اَلْغِلْمَانُ قَائِمُونَ بِحَضْرَتِهِمْ، وَ طَائِفُونَ بِالْخِدْمَةِ حَوَالَيْهِمْ، وَ مَلاَئِكَةُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَأْتُونَهُمْ مِنْ عِنْدِ رَبِّهِمْ بِالْحِبَاءِ وَ اَلْكَرَامَاتِ، وَ عَجَائِبِ اَلتُّحَفِ وَ اَلْهَدَايَا وَ اَلْمَبَرَّاتِ يَقُولُونَ لَهُمْ:
سَلاٰمٌ عَلَيْكُمْ بِمٰا صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى اَلدّٰارِ.
فَيَقُولُ هَؤُلاَءِ اَلْمُؤْمِنُونَ اَلْمُشْرِفُونَ عَلَى هَؤُلاَءِ اَلْكَافِرِينَ وَ اَلْمُنَافِقِينَ:
يَا فُلاَنُ، وَ يَا فُلاَنُ، وَ يَا فُلاَنُ – حَتَّى يُنَادُونَهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ – مَا بَالُكُمْ فِي مَوَاقِفِ خِزْيِكُمْ مَاكِثُونَ؟!
هَلُمُّوا إِلَيْنَا نَفْتَحْ لَكُمْ أَبْوَابَ اَلْجِنَانِ لِتَخَلَّصُوا مِنْ عَذَابِكُمْ، وَ تَلْحَقُوا بِنَا فِي نَعِيمِهَا.
فَيَقُولُونَ: يَا وَيْلَنَا أَنَّى لَنَا هَذَا؟
فَيَقُولُ اَلْمُؤْمِنُونَ: اُنْظُرُوا إِلَى اَلْأَبْوَابِ، فَيَنْظُرُونَ إِلَى أَبْوَابٍ مِنَ اَلْجِنَانِ مُفَتَّحَةً يُخَيَّلُ إِلَيْهِمْ أَنَّهَا إِلَى جَهَنَّمَ اَلَّتِي فِيهَا يُعَذَّبُونَ، وَ يَقْدِرُونَ أَنَّهُمْ يَتَمَكَّنُونَ أَنْ يَتَخَلَّصُوا إِلَيْهَا، فَيَأْخُذُونَ فِي اَلسِّبَاحَةَ فِي بِحَارِ حَمِيمِهَا، وَ عَدْواً مِنْ بَيْنِ أَيْدِي زَبَانِيَتِهَا وَ هُمْ يَلْحَقُونَهُمْ وَ يَضْرِبُونَهُمْ بِأَعْمِدَتِهِمْ وَ مِرْزَبَاتِهِمْ وَ سِيَاطِهِمْ، فَلاَ يَزَالُونَ كَذَلِكَ يَسِيرُونَ هُنَاكَ، وَ هَذِهِ اَلْأَصْنَافُ مِنَ اَلْعَذَابِ تَمَسُّهُمْ، حَتَّى إِذَا قَدَرُوا أَنْ يَبْلُغُوا تِلْكَ اَلْأَبْوَابَ وَجَدُوهَا مَرْدُومَةً عَنْهُمْ، وَ تُدَهْدِهُهُمُ اَلزَّبَانِيَةُ بِأَعْمِدَتِهَا فَتُنَكِّسُهُمْ إِلَى سَوَاءِ اَلْجَحِيمِ.
وَ يَسْتَلْقِي أُولَئِكَ اَلْمُنَعَّمُونَ عَلَى فُرُشِهِمْ فِي مَجَالِسِهِمْ يَضْحَكُونَ مِنْهُمْ مُسْتَهْزِئِينَ بِهِمْ،
فَذَلِكَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: اَللّٰهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ
وَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ:
فَالْيَوْمَ اَلَّذِينَ آمَنُوا مِنَ اَلْكُفّٰارِ يَضْحَكُونَ `عَلَى اَلْأَرٰائِكِ يَنْظُرُونَ.
[سورة البقرة (۲): آية ۱۵]
اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (۱۵)
خدا [است كه] ريشخندشان مىكند، و آنان را در طغيانشان فرو مىگذارد تا سرگردان شوند.
[سورة المطففين (۸۳): الآيات ۱۸ الى ۳۶]
إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ (۲۹)
[آرى، در دنيا] كسانى كه گناه مىكردند، آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مىگرفتند.
وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغامَزُونَ (۳۰)
و چون بر ايشان مىگذشتند، اشاره چشم و ابرو با هم ردّ و بدل مىكردند.
وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِلى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ (۳۱)
و هنگامى كه نزد خانواده[هاى] خود بازمىگشتند، به شوخطبعى مىپرداختند.
وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هؤُلاءِ لَضالُّونَ (۳۲)
و چون مؤمنان را مىديدند، مىگفتند: «اينها [جماعتى] گمراهند.»
وَ ما أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حافِظِينَ (۳۳)
و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار]شان فرستاده نشده بودند.
فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ (۳۴)
و[لى] امروز، مؤمنانند كه بر كافران خنده مىزنند.
عَلَى الْأَرائِكِ يَنْظُرُونَ (۳۵)
بر تختها[ى خود نشسته]، نظاره مىكنند.
هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ ما كانُوا يَفْعَلُونَ (۳۶)
[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مىكردند رسيدهاند؟
+ «زبن»
«زبن» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«ناقة زبون»
«زَبَنْتُ الناقة حالبها»
«الشديدُ الزَّبْنِ: أَى الدَّفْع»
«بَيْتٌ زَبْنٌ: متنحٍّ عن البيوت»
«فيه زبّونة أى كبر»:
انگاری درون قلب اهل حسد، نسبت به صاحبان نور، عاملی بنام کبر وجود داره که نمیذاره حسود، اقرار به فضل صاحبان نور بنماید، کانه مدام داره قلبا، نور رو دفع میکنه،
این حالت دفع نور قلبی اهل حسد، از واژه «زبن» استنباط میشه و نتیجه این کار، در تاریکی ماندن و دست نور رحمت الهی را رها کردن و تن به ولایت آل محمد ع ندادن است «خذلان»، که این موارد روی هم جمع میشه «سوط – وَ مِنْهُمْ مَنْ هُوَ تَحْتَ سِيَاطِ زَبَانِيَتِهَا» و میشه زبانه‌های آتش جهنمی که مدام اهل جهنم رو که مثلا میخوان از اون خارج بشن و فرار کنن رو، به داخل جهنم بر میگردونه، کانه تلاش مذبوحانه اونها برای دفع آتش بی فایده است چون اونها عامل کبر و حسد خودشونو در این دنیا دفع نکردند و اصلاح و تربیت نشدند.
شنیدی میگن فلانی یه اخلاق گند و بیخودی داره که همه رو از خودش میرونه!
همه رو از خودش میرنجونه و دور میکنه و دفع میکنه!
این حال قلب حسود نسبت به صاحبان نور است که واژه زبن به ما یاد میده.
«الناقة تزبن ولدها عن ضرعها، و تزبن حالبها»:
شتر شیرده بداخلاق «صعب» وقتی دوشنده شیر یا بچه خود شتر میخواد بهش نزدیک بشه که اونو بدوشه یا شیر بخوره، با لگد اونو از خودش دور میکنه (حالا یا به زمین لگد میزنه یا به بچه‌اش یا شیردوش، فرقی نمی‌کنه بالاخره یه کاری میکنه که کسی نتونه شیرشو بدوشه و استفاده کنه!
کتاب فقه اللغة زبن رو اینجوری توضیح میده:
«الضَّرْبُ … على الصدر و البطن بالركبة: زَبْنٌ»
خلاصه به این شتر بد اخلاق و صعب و سرسخت میگن زبون!
«زَبَنْتُ الناقة حالبها: دفعته برجلها، فهي زَبُونٌ»
«و من المجاز حرب زبون: صعبة كالناقة الزبون في صعوبتها»
«زَبَنَتِ النَّاقَةُ: ماده شتر بهنگام دوشيدن پاى خود را بر زمين كوبيد.»
«قيل للمشتري زبون لأنّه يدفع غيره عن أخذ المبيع»
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم:
رَأَيْتُ رَجُلًا مِنْ أُمَّتِي فِي الْمَنَامِ قَدْ أَخَذَتْهُ الزَّبَانِيَةُ مِنْ كُلِّ مَكَانٍ
فَجَاءَهُ أَمْرُهُ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهْيُهُ عَنِ الْمُنْكَرِ فَخَلَّصَاهُ مِنْ بَيْنِهِمْ وَ جَعَلَاهُ مَعَ الْمَلَائِكَةِ.
[سورة الفجر (۸۹): الآيات ۱ الى ۳۰]
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَ الْفَجْرِ (۱)
سوگند به سپيدهدم،
وَ لَيالٍ عَشْرٍ (۲)
و به شبهاى دهگانه،
وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ (۳)
و به جُفت و تاق،
وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ (۴)
و به شب، وقتى سپرى شود.
هَلْ فِي ذلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ (۵)
آيا در اين، براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است؟
أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ (۶)
مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟
إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ (۷)
صاحب[بناهايى چون]تيركهاى بلند،
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ (۸)
كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟
وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ (۹)
و با ثمود، همانان كه در درّه، تختهسنگها را مىبريدند؟
وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ (۱۰)
و با فرعون، صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند]؟
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ (۱۱)
همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ (۱۲)
و در آنها بسيار تبهكارى كردند.
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ (۱۳)
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ (۱۴)
زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.
فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (۱۵)
امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد، و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد، مىگويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»
وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ (۱۶)
و امّا چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند، مىگويد:
«پروردگارم مرا خوار كرده است.»
كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (۱۷)
ولى نه، بلكه يتيم را نمىنوازيد؛
وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى طَعامِ الْمِسْكِينِ (۱۸)
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد؛
وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا (۱۹)
و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد؛
وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا (۲۰)
و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.
كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا (۲۱)
نه چنان است، آنگاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،
وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا (۲۲)
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند،
وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّى لَهُ الذِّكْرى (۲۳)
و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد؛
و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟
يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي (۲۴)
گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم.»
فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ (۲۵)
پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او، عذاب نكند.
وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ (۲۶)
و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (۲۷)
اى نفس مطمئنّه،
ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً (۲۸)
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،
فَادْخُلِي فِي عِبادِي (۲۹)
و در ميان بندگان من درآى،
وَ ادْخُلِي جَنَّتِي (۳۰)
و در بهشت من داخل شو.