نورِ سرراهی! يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ! فَالْتَقَطَهُ آلُ فِرْعَوْنَ!

[«يَلْتَقِطْهُ – فَالْتَقَطَهُ»] :
واقعاً همه‌ی ما که هر کدام به نوعی با معلم ربانی آشنا شده‌ایم، بدون جستجو او را یافته‌ایم؛
یا از ته چاه پیدایش می‌کنیم، یا از آب دریا که خودش او را به سمت ما هدایت می‌کند می‌گیریم. خلاصه هیچ‌کس به مقام معلم ربانی آگاهی ندارد که با انگیزه و هدف دنبال کند تا پیدایش کند.
اول معلم ربانی خودش را در تور ما می‌اندازد تا شاید عاقبت به خیرمان کند!
اصلاً کارت دعوت از آن طرف برایت صادر می‌شود که معلم ربانی را ملاقات کنی!
این یک توفیق بی‌حساب است!
فرض کن در بیابان راه می‌روی و بی‌هوا هوس می‌کنی خم شوی و یک سنگریزه برداری («لَقَطَ الحصى») و پرتش کنی تا لذت ببری. وقتی خم شدی و سنگریزه را برداشتنی و می‌خواهی پرت کنی، دیدی که در دستت دُرّی بزرگ و درخشان است که از دیدنش خشکت می‌زند، آیا باز هم آن را پرت می‌کنی؟! لرزه بر تنت می‌افتد و می‌گویی: خدایا این همه سنگریزه‌های بی‌ارزش روی زمین ریخته، چرا من این دُرّ گرانبها را تصادفی برداشتم؟ این لطف چطور شامل حال من شده؟ و اگر این لطف نبود، چه می‌شد؟! دنیایی گره‌های مشکلاتم و مهم‌تر از همه آخرت مرا، همه را با این نور درخشان مروارید یگانه، این «دُرّة یَتیْمَة» باز می‌کنم. این گره‌گشای تمام مشکلاتم شده! هنوز نمی‌دانم چرا باید این دُرّ با ارزش را اینگونه پیدا کنم؛ نه دنبال آن بودم و نه ارزش و قدرش را می‌دانستم! خدایا قصه چیست؟ نکند آن را که مفت و ساده به دست آوردم، از دست بدهم؟ پس چشمانم را باید باز کنم تا نورش را به درون قلبم راه دهم و با او یکی شوم؛ جدا از یادش، صرفاً فقط آن را در دست نگیریم که «فَصَم» نشود! یعنی نگذاریم این نور که بر ما وارد شده، اجازه ورود به قلب را نیابد.
معلم ربانی با زبان بی‌زبانی می‌گوید:
همه من را دور می‌اندازند!
(«اللَّقاطَة: وَ هي ما كان مطروحاً من شاء أخذه»؛
«قبض شیء منبوذ أو كالمنبوذ ممّا لا يعتنى به»)
هر که می‌خواهد مرا بگیرد، ببرد خانه‌اش، بزرگم کند و قدر مرا بداند، به دردش می‌خورم!
به این ظاهر خسته، رنجور و آزرده نگاه نکن؛ ظاهرم نیاز به رفو و توجه تو دارد.
این جراحات را باور نمی‌کنی؛ برادرانم به من زده‌اند («ثَوْبٌ لَقِيطٌ: مَرْفُوءٌ»).
اما اگر مرا با خود ببری و رفو کنی، پوشش خوبی برای محافظت از قلبت در برابر ناآرامی‌ها و تاریکی‌های درونت خواهم بود؛
من همان معلمی هستم که قدرم را ندانستند و در چاه انداختند!
…
اما کجاست معلمی ربانی که در قلب ما جای گیرد؟
اکنون تنها و ناشناخته، دور از چشم بصیر، معطل و آواره است و هیچ‌کس قدرش را نشناخته و با یادش گره‌گشایی نکرده است.
معلم ربانی دارد می‌گوید:
هی! شانس به تو رو کرده، منم! ببین چقدر زیبا و باارزشم! مرا نمی‌خواهی؟ مفت و رایگانم! ببر به خانه‌ات، بزرگم کن، به دردت می‌خورم، جوان می‌شوم، رشد می‌کنم، چراغ چشم دلت می‌شوم، راه را نشان می‌دهم، آرامت می‌کنم، دستت را می‌گیرم و تو را به دست آل محمد (علیهم‌السلام) می‌سپارم که سید و آقای همه‌مان هستند. تو آنها را نمی‌شناسی، پسرم، اما من می‌شناسم! – «آیه مورچه دانا و سلیمان (ع) و مورچگان لا یشعرون» – فعلاً کوچک و بیرون قلبت هستم؛ من را ببر توی خانه قلبت، جایم بده، از من مراقبت کن، بجز من کس دیگری را وارد نکن، فقط منم «تَمّ»! اگر راست می‌گویی، فقط من را بپذیر و قدر مرا بدان («اکرمی مثواه»). تا کم‌کم بزرگ و رشید شوم و همه‌جا دستت را بگیرم. و این همه برای تو بدون هزینه است، فقط باید دست از حسادت نسبت به من برداری! نمی‌بینی آن‌هایی که من مال آنها بودم و مرا دور انداختند، علتش حسادت بود و چه چیزی را از دست دادند؟ روزی پی خواهند برد که دیگر خیلی دیر شده، جانم! تو فقط نسبت به من حسادت نکن؛ من همه‌جا برات کارگشایی می‌کنم!
نکند وقتی بزرگ و رشید شدم و زیبا شدم، من را برای اغراض دنیایی‌ات بخواهی؟
داستان زلیخا دوباره تکرار می‌شود!
من برای آخرت و دنیای حلال مورد نیازت هستم و اگر گاهی کاری برایت انجام نمی‌دهم، به صلاح توست؛ اصرار نکن!
یکی به معلم ربانی ارزش نمی‌دهد و او را در چاه می‌اندازد («وَ أَلْقُوهُ فِي غَيابَةِ الْجُبِّ»)؛ این استفاده از حسد است!
یکی هم از ترس اینکه به معلم ربانی صدمه نزنند، او را در دریا رها می‌کند («فَأَلْقِيهِ فِي الْيَمِّ»)؛ این امر الهی است!