نورتو باید بشناسی! لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنينَ‏!

[لیله قدر – اول ما خلق الله]:
خدا تقدیراتو برای اصلاح و تربیت ما خلق میکنه و در دل همین تقدیرات، لیله قدر وجود داره و اصلا همین تقدیرات لیله قدر ماست که باید قلب سلیم با رضایت به این تقدیرات و رضایت به این لیله قدر و رضایت قلبی به این نور ولایت، احراز هویت معالم ربانی بنماید و گسترش نور ولایت و نیکوکاری در همین لیله قدر صورت می گیرد و نور انا انزلناه در همین تقدیرات و در همین لیله قدر نازل می شود بر قلوب اهل یقینی که نسبت به معالم ربانی خود ذره ای شک و حسادت ندارد و این نور انا انزلناه است که در نار آیت باید درک شود و این اتصال نورانی قلب با نور ولایت همینجاست که بوقوع می پیوندد و لذا اعمال صالح محصول همین اتصال و ازدواج و قرب و … می باشد و همین است که درک این لیله قدر و این سنة، با این اوصاف، خیرش از هزار ماه بیشتر است و از این آشکار شدن علوم مخفی نورانی تا آشکار شدن علوم بعدی میشه از این سنة تا سنة بعدی و از این لیله قدر تا لیله قدر بعدی و از این فرصت عمل به نور ولایت تا فرصت بعدی عمل به نور ولایت.
لذا لیله قدر همان نور ولایت است و همان تقدیرات ذات اقدس الهی است که باید قلب بدان راضی باشد تا از این نور بهره مند شود و آن را احراز هویت نماید و امر الله را اینگونه اخذ نموده و بدان عامل گردد تا تولید اعمال صالح گردد و لذا نماد لیله قدر همان بحث نار و نور است و همان آیاتی و رسلی است و همان شرایط با ارزش اصلاح و تربیت قلوب ماست از عیب سنگین حسادت که اگه این عیب با این شرایط درمانی اصلاح نگردد ، ماهیت نارگونه این حسادت ، صاحب این قلب حسود را به منبع نار یعنی جهنم وصل نموده و تا ابد در آتش سوزان جهنم یعنی آتش سوزان حسادت قلبی خود نسبت به تقدیراتی که خدای او برای اصلاح و تربیتش مقدر نمود، اما او زیر بار این امر ولایت الهی نرفت و تن به نور ولایت نداد و اینگونه حسادت خود را استعمال نمود و این سرنوشت شوم کسانی است که لیله قدر خود را، و معنای سنة خود را، از شدت حسادت نسبت به صاحب این اسامی، درک ننمایند و این سرنوشت شوم کسانی است که نور ولایت را در تقدیراتی که ولی خدا برای آنها مقدر و قسمت و قضا و امضاء و مشیت و اراده و … می نماید درک ننمایند.
اولین چیزی که برای این وجود دنیایی ما خلق میشه تا وجود اخروی ما از لوث حسادت پاک بشه همین خلقت لیله قدر است:
« لَقَدْ خَلَقَ اللَّهُ جَلَّ ذِكْرُهُ لَيْلَةَ الْقَدْرِ أَوَّلَ مَا خَلَقَ الدُّنْيَا »
+ « اول ما خلق الله » :
اول ما خلق الله نور محمد و آل محمد ع
« إِنَّ اللَّهَ أَوَّلَ مَا خَلَقَ خَلَقَ مُحَمَّداً ص وَ عِتْرَتَهُ الْهُدَاةَ الْمُهْتَدِينَ فَكَانُوا أَشْبَاحَ نُورٍ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ »
+ «اوّل – تاویل»
اشاره به همین نور لیله قدر دارد و لذا لیله قدر همان نور ولایت محمد و آل محمد ع است برای قلوبی که خواهان اصلاح و تربیت خود باشند و قدر این نور لیله قدر را دانسته و راضی به آن بوده و تن به ولایت بدهند.
در هر عرضه آیت یک لیله قدر وجود داره « فِي كُلِّ سَنَةٍ لَيْلَةٌ » که خدا علمشو به اهل یقین الهام می نماید و راه انتشار علم الهی اینگونه است و حسود این مطلب رو باور ندارد:
« مَنْ جَحَدَ ذَلِكَ فَقَدْ رَدَّ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِلْمَهُ »
+ «الحاسد جاحد لانه لم یرض بقضاء الله »
حسادت مانع اخذ علم از منبع نور ولایت می شود.
این حدیث خیلی مهم و کلیدی است :
امام جواد علیه السلام:
وَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ:
لَقَدْ خَلَقَ اللَّهُ جَلَّ ذِكْرُهُ لَيْلَةَ الْقَدْرِ أَوَّلَ مَا خَلَقَ الدُّنْيَا
وَ لَقَدْ خَلَقَ فِيهَا أَوَّلَ نَبِيٍّ يَكُونُ وَ أَوَّلَ وَصِيٍّ يَكُونُ
وَ لَقَدْ قَضَى أَنْ يَكُونَ فِي كُلِّ سَنَةٍ لَيْلَةٌ يَهْبِطُ فِيهَا بِتَفْسِيرِ الْأُمُورِ إِلَى مِثْلِهَا مِنَ السَّنَةِ الْمُقْبِلَةِ
مَنْ جَحَدَ ذَلِكَ فَقَدْ رَدَّ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِلْمَهُ
لِأَنَّهُ لَا يَقُومُ الْأَنْبِيَاءُ وَ الرُّسُلُ وَ الْمُحَدَّثُونَ إِلَّا أَنْ تَكُونَ عَلَيْهِمْ حُجَّةٌ بِمَا يَأْتِيهِمْ فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ مَعَ الْحُجَّةِ الَّتِي يَأْتِيهِمْ بِهَا جَبْرَئِيلُ ع
قُلْتُ وَ الْمُحَدَّثُونَ أَيْضاً يَأْتِيهِمْ جَبْرَئِيلُ أَوْ غَيْرُهُ مِنَ الْمَلَائِكَةِ ع
قَالَ أَمَّا الْأَنْبِيَاءُ وَ الرُّسُلُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ فَلَا شَكَّ وَ لَا بُدَّ لِمَنْ سِوَاهُمْ مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ خُلِقَتْ فِيهِ الْأَرْضُ إِلَى آخِرِ فَنَاءِ الدُّنْيَا أَنْ تَكُونَ عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ حُجَّةٌ يَنْزِلُ ذَلِكَ فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ إِلَى مَنْ أَحَبَّ مِنْ عِبَادِهِ
وَ ايْمُ اللَّهِ لَقَدْ نَزَلَ الرُّوحُ وَ الْمَلَائِكَةُ بِالْأَمْرِ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ عَلَى آدَمَ
وَ ايْمُ اللَّهِ مَا مَاتَ آدَمُ إِلَّا وَ لَهُ وَصِيٌّ
وَ كُلُّ مَنْ بَعْدَ آدَمَ مِنَ الْأَنْبِيَاءِ قَدْ أَتَاهُ الْأَمْرُ فِيهَا وَ وَضَعَ لِوَصِيِّهِ مِنْ بَعْدِهِ
وَ ايْمُ اللَّهِ إِنْ كَانَ النَّبِيُّ لَيُؤْمَرُ فِيمَا يَأْتِيهِ مِنَ الْأَمْرِ فِي تِلْكَ اللَّيْلَةِ مِنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ ص أَنْ أَوْصِ إِلَى فُلَانٍ وَ لَقَدْ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِي كِتَابِهِ لِوُلَاةِ الْأَمْرِ مِنْ بَعْدِ مُحَمَّدٍ ص خَاصَّةً
وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‏ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ‏ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ‏ إِلَى قَوْلِهِ‏ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ‏ يَقُولُ أَسْتَخْلِفُكُمْ لِعِلْمِي وَ دِينِي وَ عِبَادَتِي بَعْدَ نَبِيِّكُمْ كَمَا اسْتَخْلَفَ وُصَاةَ آدَمَ مِنْ بَعْدِهِ حَتَّى يَبْعَثَ النَّبِيَّ الَّذِي يَلِيهِ يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً يَقُولُ يَعْبُدُونَنِي بِإِيمَانٍ لَا نَبِيَّ بَعْدَ مُحَمَّدٍ ص فَمَنْ قَالَ غَيْرَ ذَلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ‏ فَقَدْ مَكَّنَ وُلَاةَ الْأَمْرِ بَعْدَ مُحَمَّدٍ بِالْعِلْمِ وَ نَحْنُ هُمْ فَاسْأَلُونَا فَإِنْ صَدَقْنَاكُمْ فَأَقِرُّوا وَ مَا أَنْتُمْ بِفَاعِلِينَ
أَمَّا عِلْمُنَا فَظَاهِرٌ وَ أَمَّا إِبَّانُ أَجَلِنَا الَّذِي يَظْهَرُ فِيهِ الدِّينُ مِنَّا حَتَّى لَا يَكُونَ بَيْنَ النَّاسِ اخْتِلَافٌ فَإِنَّ لَهُ أَجَلًا مِنْ مَمَرِّ اللَّيَالِي وَ الْأَيَّامِ إِذَا أَتَى ظَهَرَ وَ كَانَ الْأَمْرُ وَاحِداً
وَ ايْمُ اللَّهِ لَقَدْ قُضِيَ الْأَمْرُ أَنْ لَا يَكُونَ بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ اخْتِلَافٌ وَ لِذَلِكَ جَعَلَهُمْ شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ لِيَشْهَدَ مُحَمَّدٌ ص عَلَيْنَا وَ لِنَشْهَدَ عَلَى شِيعَتِنَا وَ لِتَشْهَدَ شِيعَتُنَا عَلَى النَّاسِ أَبَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَكُونَ فِي حُكْمِهِ اخْتِلَافٌ أَوْ بَيْنَ أَهْلِ عِلْمِهِ تَنَاقُضٌ
ثُمَّ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع
فَضْلُ إِيمَانِ الْمُؤْمِنِ بِجُمْلَةِ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ وَ بِتَفْسِيرِهَا عَلَى مَنْ لَيْسَ مِثْلَهُ فِي الْإِيمَانِ بِهَا كَفَضْلِ الْإِنْسَانِ عَلَى الْبَهَائِمِ
وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَيَدْفَعُ بِالْمُؤْمِنِينَ بِهَا عَنِ الْجَاحِدِينَ لَهَا فِي الدُّنْيَا لِكَمَالِ عَذَابِ الْآخِرَةِ لِمَنْ عَلِمَ أَنَّهُ لَا يَتُوبُ مِنْهُمْ مَا يَدْفَعُ بِالْمُجَاهِدِينَ عَنِ الْقَاعِدِينَ
وَ لَا أَعْلَمُ أَنَّ فِي هَذَا الزَّمَانِ جِهَاداً إِلَّا الْحَجَّ وَ الْعُمْرَةَ وَ الْجِوَارَ.
امام محمد تقى عليه السلام فرمود:
خداى- جل ذكره- شب قدر را در ابتداى خلقت دنيا آفريد
و در آن شب نخستين پيغمبر و نخستين وصيى كه بايد باشد (آدم و شيث را) آفريد [وجود آنها را مقدر ساخت‏] و حكم فرمود كه در هر سالى شبى باشد كه در آن شب تفسير و بيان امور تا چنان شبى در سال آينده فرود آيد، هر كه آن شب را انكار كند، علم خداى عز و جل را رد كرده،
زيرا پيغمبران و رسولان و محدثان جز بوسيله حجتى كه درآن شب به آنها ميرسد با حجتى كه جبرئيل عليه السلام (در غير آن شب) براى آنها مى‏ آورد، قائم نشوند و بپا نايستند
(زيرا برنامه رهبرى خلق و علم بدون اختلاف را در آن شب بدست مى‌‏آورند.)
راوى گويد: عرضكردم:
جبرئيل يا ملائكه ديگر نزد محدثان هم مى‌‏آيند؟
فرمود:
اما نسبت به پيغمبران و رسولان صلّى اللَّه عليهم كه شكى نيست
و نسبت به غير ايشان، ناچار بايد از نخستين روز آفرينش زمين، تا پايان جهان حجتى براى اهل زمين بوده باشد كه خداى تعالى تفسير امور را در آن شب بر محبوبترين بندگانش نازل فرمايد.
بخدا سوگند كه جبرئيل و ملائكه در شب قدر آن امر را براى آدم آوردند
و بخدا سوگند كه آدم نمرد، جز اينكه براى او وصيى بود
و براى همه پيغمبران پس از آدم امر خدا در شب قدر مى‌‏آمد، و براى وصى پس از او هم مقرر شد. بخدا سوگند كه هر پيغمبرى از آدم تا محمد صلّى اللَّه عليه و آله در آن شب مأمور ميگشت كه به فلان كس وصيت كند (شخصى را وصى خود كند).
و خداى عز و جل در قرآنش نسبت بخصوص واليان امر بعد از محمد صلّى اللَّه عليه و آله فرمايد:
(54 سوره 24) «خدا بكسانى از شما كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏‌اند، وعده كرده كه در اين سرزمين‏ جانشينشان كند، چنان كه پيشينيان ايشان را جانشين كرد.
تا آنجا كه فرمايد:
(و دينى را كه براى ايشان پسنديده استقرار دهد و از پى ترسشان امنيت به دل آرد، تا تنها مرا عبادت كنند و چيزى را با من شريك نسازند، آنها كه پس از اين كافر شوند) خودشان گنه‌‏پيشگانند،
يعنى شما را پس از پيغمبرتان جانشين علم و دين و عبادت خود كنم، چنان كه اوصياء آدم عليه السلام پس از او جانشين ميشدند تا پيغمبر بعد مبعوث ميگشت «مرا عبادت كنند و چيزى را با من شريك نسازند» يعنى مرا عبادت كنند با ايمان به اينكه پيغمبرى بعد از محمد صلّى اللَّه عليه و آله نيست، كسانى كه جز اين گويند «خودشان گنه‏‌پيشگانند» خدا هم واليان امر را بعد از محمد در علم استقرار بخشيد و ما هستيم آن واليان.
پس از ما بپرسيد، اگر بشما راست گفتيم، اعتراف كنيد- ولى شما اعتراف نخواهيد كرد-
اما علم ما ظاهر است (زيرا اگر شما از ما نپرسيد، ديگران ميپرسند و اگر شما از روى لجاج و عناد اعتراف نكنيد، مردم بى‌‏غرض چيز فهم ديگر هستند)
و اما وقت و زمانى كه دين خدا بوسيله ما در آن ظاهر گردد بطورى كه ميان مردم هيچ گونه اختلافى نباشد، آن را مدتى است كه با گذشت شبانه روزها سپرى شود، و چون وقتش رسد آشكار گردد و امر يكى شود (اختلاف از ميان مردم رخت بر بندد).
بخدا سوگند كه فرمان خدا جارى شده كه ميان مؤمنين اختلافى نباشد و بهمين جهت ايشان را گواه مردم قرار داده است، بدين ترتيب كه محمد صلّى اللَّه عليه و آله گواه ما باشد و ما گواه شيعيان خود و شيعيان ما گواه مردم ديگر.
خداى- عز و جل- هرگز نخواسته كه در حكم او اختلافى باشد
و ميان اهل علمش تناقضى وجود داشته باشد،
سپس امام عليه السلام فرمود:
برترى مؤمنى كه‏ «إِنَّا أَنْزَلْناهُ» را با تفسيرش باور كند، بر كسى كه در ايمانش به آن سوره چون او نيست، مانند برترى انسان است بر چهار پايان‏
و خداى- عز و جل- بوسيله مؤمنان به آن سوره از منكرين آن در دنيا برميدارد، آنچه را (يعنى تسلط كفار را بر مسلمين) كه بوسيله جهادكنندگان، از خانه نشستگان بر ميدارد، تا عذاب آنهائى كه خدا ميداند از انكار خود توبه نميكنند، در آخرت كامل باشد
و (چون سخن از جهاد بميان آمد، براى اينكه گمان نكنى در اين زمان هم جهادى واجبست ميگويم) من در اين زمان جهادى جز حج و عمره و همسايگى خوب سراغ ندارم.