خدایا تو از من چی میخوای؟! مشیّة الله!

تا قبل از پاکی قلب از بیماری حسد و غیر فعال شدن و درناژ حسادت به سبب نور ولایت، هر حرکتی و خواسته‌ای از جانب ما وحشیانه و بی‌ادبانه و متاثر از سیئه حسادت خواهد بود.
لذا اول قلب باید معرفت به نور ولایت پیدا کند و به سبب این معرفت از مشیت خداوند آگاهی یابد و اراده خداوند را بر اراده خود ترجیح داده و بپسندد (تمنّا فدای تقدیر)، و حالا او مشمول این جمله می شود که «فَاسْأَلُوهُ مَا شِئْتُمْ‏» یعنی حالا که نور ولایت توی قلبت فروزان شده، هر چی میخوای بخواه که مورد قبول است.
تا اهل نور ولایت نباشی، پی به مشیت خداوند نخواهی برد! البته گفتیم که قرار نیست سر از اسرار حکیمانه خدا در بیاریم، بلکه قراره به نور ولایت تن بدیم و عقل خدادادی، برای عمل به نور ولایت داده شده.
خدا زرنگه و اینقدری به ما توان داده که سر از کار خودمون و وظیفه‌ای که بعهده ماست در بیاریم نه سر از کار خدا در بیاریم! پس منظور از پی به مشیت خدا بردن، این
نیست که سر از حکمت تقدیرات خدا در بیاریم بلکه منظور اینه با فهم قبض و بسط نور قلبمون، وظیفه خودمونو بفهمیم و بهش عمل کنیم.
پس برای اهل یقین «مشیّت – شیء» نام زیبای صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست «انا مشیّة الله – نحن مشیّة الله».
+ «فیء»: «یتفیوا ظلاله»
لذا «المشيئة» نام زیبای آیات محکم موید اندیشه صاحبان نور برای اهل نور یقین است که در دل این «مشيّت» با فهم قبض و بسط نور قلب، آیات محکم و متشابه، لیبل می خورند، و دوست و دشمن، شناسایی شده، و با عمل به دستورات آیات محکم، یعنی استعمال اندیشه صاحبان نور، عمل صالح تولید می‌شود.
لذا وقتی برای اهل یقین حادثه‌ای ناگوار رخ می‌دهد [تقدیرات – خالق الخیر و الشّرّ] او می گوید این مشیت و اراده خداست «المشيّة: الإرادة» که برای ما اینجوری رقم زده شده است و قسمت زیبای ما همین است که هست «و ما رایت الا جمیلا».
شیء: چیزی که وجود داره «كلّ موجود»، به هر دلیلی که میخواد باشه باشه «و اختلف في علّته»!
«الشَّيْ‏ءُ في اللغة عبارة عن كلّ موجود إمّا حسّا كالأجسام أو حكما كالأقوال نحو قلت شيئا»
«كلّ شي‏ء لشيئة اللّه مثل شيعة، أي بمشيئته»: یعنی هر حادثه ای به مشیت و اراده خداوند صورت می گیرد.
«شيّأت الرجل على الأمر: حملته عليه»: انگاری آیات حامل دستورات مافوق‌اند که اهل یقین را برای تحمل این آیات فرا می‌خوانند و این از مفهوم واژه «شیء» حاصل می شود.
پس آیات، اشیائی هستند حقیقی:
«تِلْكَ آياتُ اللَّهِ نَتْلُوها عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَ مَا اللَّهُ يُرِيدُ ظُلْماً لِلْعالَمِينَ».

مفهومی که جناب مصطفوی برداشت نموده: «تمايل يصل الى حدّ الطلب».
انگاری «تمایل» خدا اینه و اینجوری میخواد – «تمایل» – که آیات رو عرضه کنه و ما با یاد صاحبان نورش، پی به اراده و مشیت و خواسته او ببریم و اوامر نورانی را متوجه شده و سپس به این نور ولایت عمل نماییم، ان شاء الله تعالی.
«إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَمَّا خَلَقَ خَلْقَهُ أَرَادَ أَنْ يَكُونُوا عَلَى آدَابٍ رَفِيعَةٍ وَ أَخْلَاقٍ شَرِيفَةٍ»
استنباط مفهوم تمایل از واژه شیء زیباست، انگاری خدا همونی رو می‌خواد که صاحبان نور آموزش می‌دهند! برای همینه که آیات موید اندیشه اونها برای ما مقدر و اراده و مشیت و حادث می‌شوند.
این هم توضیح زیبایی است:
«قُلْ أَيُ‏ شَيْ‏ءٍ أَكْبَرُ شَهادَةً قُلِ اللَّهُ شَهِيدٌ بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ‏،
فاللّه تعالى مصداق من مصاديق الشي‏ء المتوقّع شهادته.»
زیرا «قُلْ أَيُ‏ شَيْ‏ءٍ؟ …  قُلِ اللَّهُ»
در واقع «أَيُ‏ شَيْ‏ءٍ؟ … اللَّهُ» مطلب رو زیبا آورده که الله یکی از مصادیق شیء است.

+ این حدیث زیبا:
«أَ يَجُوزُ أَنْ يُقَالَ لِلَّهِ: إِنَّهُ‏ شَيْ‏ءٌ ؟ قَالَ: نَعَمْ، يُخْرِجُهُ مِنَ الْحَدَّيْنِ: حَدِّ التَّعْطِيلِ، وَ حَدِّ التَّشْبِيهِ»
او «شَيْ‏ءٌ» است اما «لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ»:
«فاطِرُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ جَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً وَ مِنَ الْأَنْعامِ أَزْواجاً يَذْرَؤُكُمْ فيهِ
لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ وَ هُوَ السَّميعُ الْبَصيرُ»
«الشِّیء النور الولایة»
این مفهوم از واژه‌ی شیء را در آیات قرآن، برای اینکه خوب مفهوم کل آیه را استنباط نماییم، باید مد نظر داشته باشیم ان شاء الله تعالی.

وقتی در مفردات شیء رو اینجوری توضیح میده «الشَّيْ‏ءُ قيل: هو الذي يصحّ أن يعلم و يخبر عنه : چيزى است كه شناخته مى‌‏شود و از آن آگاهى و خبر مى‏‌دهند. (معيّن و معلوم است) » و معنی میکنه ، آدمو یاد معنا و مفهوم واژه «آیة» میندازه !!! – خوب باید هم به یاد این واژه بیفتیم چون هر دو واژه نامهای زیبای یک چیز «شیء» هستند و آن چیز هم چیزی نیست جز نور الولایة، یعنی به این دلیل به آیت میگن آیت چون علامتی است برای نشان دادن اینکه ما معیوبیم یعنی ناآرامی ما در دل شرایط، معلوم میکنه ما معیوبیم و این همون مفهوم واژه آیت و شیء است یعنی از چیزی معین و معلوم خبر داده و پرده بر می دارد.
پس «شیء» مترادف تمام واژه‌هایی است که مفهوم زیبای نور را اشاره می‌کنند که این اسامی بی نهایت هستند!
+ «اسماء الله تعالی»