نور، حسد رو از ریشه قلع و قمع میکنه! لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفاً!
«نَسَفَ‏ الرّيحُ التّراب: فرّقه و ذرَّه، باد خاك را پراكند.»
«النَّسِيف‏: راز»: + «محرمانه» : انگاری رازی آشکار شد.
«النَّسْفَةُ: حجارة يُنْسَفُ‏ بها الوسخُ عن القدَم، سنگ پا كه چرك پا را با آن برطرف ميكند.»
آیاتی و رسلی، کارشون همینه!
المِنْسَفَة: ابزارى كه با آن ساختمان را خراب كنند، غربال، سرند.
نَسَفَ‏ الحَبَ‏ بالمِنْسَف‏: دانه‌‏ها را با غربال پاك كرد.
آیاتی و رسلی، کارشون همین غربال کردنه!
دحو – مهد – فرش – بسط – نشر – بثّ – نسف – ……
مفهوم آشکار کنندگی از این واژه استنباط میشود!
این مفهوم از هزار واژۀ مترادف نور الولایة، یعنی آیاتی و رسلی، استنباط می‌شود.
«نسف: أصل صحيح يدلّ على كشف شي‏ء»
+ «سفن» و «قرف»
در این واژه، و در این مثال، آیات و تقدیرات، شبیه بادی هستند که بر قلوب زنگار گرفتۀ حسدآلود می‌وزند، شبیه سنگ پایی هستند که پاشنه کثیف و چرکین را می‌سابند، و پوشش حسد رو از روی آن برداشته و باطنشو برای خودش و همه روشن و آشکار و واضح می‌کنن!
اینجاست که عرب به زیبایی به «راز» و «سخن پنهانی» میگه:
«النَّسِيف‏: راز»
«كلامٌ‏ نسيفٌ‏: سخن پنهانى»
دست آیات و تقدیرات، راز پنهان درون قلبها را آشکار می‌کنند!
«کعب: پاشنه»