[غفر – وتن]:
[وَ الِاسْتِغْفَارُ يَقْطَعُ وَتِينَهُ‏]:
چیزی که شاهرگ شیطان رو از قلبت قطع میکنه، یادآوری نور معالم ربانی و اعمال صالح است که در این حدیث واژه استغفار این مطلب رو بیان می کنه:
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ ع‏
أَنَّ النَّبِيَّ ص قَالَ لِأَصْحَابِهِ
أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِشَيْ‏ءٍ إِنْ أَنْتُمْ فَعَلْتُمُوهُ تَبَاعَدَ الشَّيْطَانُ مِنْكُمْ كَمَا تَبَاعَدَ الْمَشْرِقُ مِنَ الْمَغْرِبِ
قَالُوا بَلَى
قَالَ
الصَّوْمُ يُسَوِّدُ وَجْهَهُ
وَ الصَّدَقَةُ تَكْسِرُ ظَهْرَهُ
وَ الْحُبُّ فِي اللَّهِ
وَ الْمُوَازَرَةُ عَلَى الْعَمَلِ الصَّالِحِ يَقْطَعُ دَابِرَهُ
وَ الِاسْتِغْفَارُ يَقْطَعُ وَتِينَهُ‏
وَ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ زَكَاةٌ وَ زَكَاةُ الْأَبْدَانِ الصِّيَامُ.
ببین معارینی همچون مامون، چه تسلطی به مطالب علمی و آیات و احادیث دارند «علیم اللسان فاسق»، که به استناد این آیه چه جوابی به مخاطبین می‌دهند، معذلک با وجود اینکه عالم است اما لیدر سوء است، لذا حواست باشه که مطالب علمی لیدرهای سوء گولت نزنن!
+ «غرر»
 + «حدیث فرویدا»
این حدیث، خیلی حدیث زیبایی است!
در قسمتی از این حدیث اومده که، اگه دیدی یکی خیلی خوب به آیه و حدیث مسلطه و خوب حرف میزنه بطوریکه همه رو مجاب میکنه، مبادا گول حرفاشو بخوری!
فقط باید کسی که به حرفهای نورش گوش میکنه و عمل میکنه و ایجاد نور آرامش عمل صالح میکنه مد نظرت باشه، ان شاء الله تعالی:
… وَ قَالَ آخَرُ
إِذَا أُوْجِبَ أَنَّهُ لَا بُدَّ مِنْ إِمَامٍ مُفْتَرَضِ الطَّاعَةِ بِالاضْطِرَارِ كَيْفَ يَجِبُ بِالاضْطِرَارِ أَنَّهُ عَلِيٌّ ع دُونَ غَيْرِهِ
ديگرى گفت:
اگر واجب و لازم شده است كه مردم امامى داشته باشند و از بودن او ناچارند، از كجا باضطرار واجب شده كه او علی باشد نه ديگرى؟
فَقَالَ مِنْ قِبَلِ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَا يَفْرِضُ مَجْهُولًا وَ لَا يَكُونُ الْمَفْرُوضُ مُمْتَنِعاً إِذِ الْمَجْهُولُ مُمْتَنِعٌ
فَلَا بُدَّ مِنْ دَلَالَةِ الرَّسُولِ ص عَلَى الْفَرْضِ لِيَقْطَعَ الْعُذْرَ بَيْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَيْنَ عِبَادِهِ
مأمون گفت: از آن جهت كه خداوند اطاعت فرد مجهولى را واجب نميسازد
[+ «احراز هویت نور در ملکوت قلب»]،
زيرا آن ممتنع است يعنى شدنى نيست،
و اگر طاعت كسى را واجب ساخت آن كس بايد معيّن و مشخص باشد،
پس ناچار بايد رسولش او را به مردم معرّفى كند بطور واجب و ضرورى تا قطع عذر كند، و عذرى ميان خداوند و بندگانش باقى نماند،
أَ رَأَيْتَ لَوْ فَرَضَ اللَّهُ تَعَالَى عَلَى النَّاسِ صَوْمَ شَهْرٍ فَلَمْ يُعْلِمِ النَّاسَ أَيُّ شَهْرٍ هُوَ وَ لَمْ يُوسِمْ بِوَسْمٍ وَ كَانَ عَلَى النَّاسِ اسْتِخْرَاجُ ذَلِكَ بِعُقُولِهِمْ حَتَّى يُصِيبُوا مَا أَرَادَ اللَّهُ تَعَالَى فَيَكُونُ النَّاسُ حِينَئِذٍ مُسْتَغْنِينَ عَنِ الرَّسُولِ الْمُبَيِّنِ لَهُمْ وَ عَنِ الْإِمَامِ النَّاقِلِ خَبَرَ الرَّسُولِ إِلَيْهِمْ
آيا نمى‌‏بينى كه اگر خداوند بر مردم روزه يك ماهى از سال را واجب كند امّا آن ماه را معيّن نكند، و نشانه‌‏اى براى آن ندهد، و بعهده بندگان گذارد كه خود با عقلشان آن ماه كه خدا در نظر دارد و روزه‏‌اش را فرض و واجب كرده است بشناسند و از ماههاى ديگر به عقل خود آن را مشخّص كنند، ديگر به ارسال رسول و فرستادن پيغمبر، خلق احتياجى نداشتند و نيز از امامى كه از ناحيه پيغمبر بآنان خبر دهد.
وَ قَالَ آخَرُ
مِنْ أَيْنَ أَوْجَبْتَ أَنَّ عَلِيّاً ع كَانَ بَالِغاً حِينَ دَعَاهُ النَّبِيُّ ص فَإِنَّ النَّاسَ يَزْعُمُونَ أَنَّهُ كَانَ صَبِيّاً حِينَ دُعِيَ وَ لَمْ يَكُنْ جَازَ عَلَيْهِ الْحُكْمُ وَ لَا بَلَغَ مَبْلَغَ الرِّجَالِ
شخصى ديگر از علماى مجلس گفت:
از كجا ثابت ميدارى كه على در روز دعوت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بالغ بود، با آنكه مردمان گفته‏‌اند او در آن هنگام كه به ايمان دعوت شد، كودك بود و به سنّ مردان نرسيده بود و نه حكمى داشت و نه مكلّف ساختن او جايز بود، و نه به سن مردان مكلّف رسيده بود،
فَقَالَ
مِنْ قِبَلِ أَنَّهُ لَا يَعْرَى فِي ذَلِكَ الْوَقْتِ مِنْ أَنْ يَكُونَ مِمَّنْ أَرْسَلَ إِلَيْهِ النَّبِيُّ ص لِيَدْعُوهُ فَإِنْ كَانَ كَذَلِكَ فَهُوَ مُحْتَمِلُ التَّكْلِيفِ قَوِيٌّ عَلَى أَدَاءِ الْفَرَائِضِ وَ إِنْ كَانَ مِمَّنْ لَمْ يُرْسَلْ إِلَيْهِ فَقَدْ لَزِمَ النَّبِيَّ ص قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْأَقاوِيلِ لَأَخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتِينَ‏ «1» وَ كَانَ مَعَ ذَلِكَ فَقَدْ كَلَّفَ النَّبِيُّ ص عِبَادَ اللَّهِ مَا لَا يُطِيقُونَ عَنِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ هَذَا مِنْ الْمُحَالِ الَّذِي يَمْتَنِعُ كَوْنُهُ وَ لَا يَأْمُرُ بِهِ حَكِيمٌ وَ لَا يَدُلُّ عَلَيْهِ الرَّسُولُ تَعَالَى اللَّهُ عَنْ أَنْ يَأْمُرَ بِالْمُحَالِ وَ جَلَّ الرَّسُولُ مِنْ أَنْ يَأْمُرَ بِخِلَافِ مَا يُمْكِنُ كَوْنُهُ فِي حِكْمَةِ الْحَكِيمِ فَسَكَتَ الْقَوْمُ عِنْدَ ذَلِكَ جَمِيعاً
مأمون گفت:
از اين راه ثابت ميكنم كه مطلب از اين خالى نبود كه در آن وقت يا علىّ صلاحيّت‏ آن داشت كه خداوند پيامبرش را مأمور دعوت او به اسلام كند، كه در اين صورت طاقت تحمّل حكم و تكليف را دارا بوده، و قدرت بر اداى فرائض الهى داشته است، يا نه اين صلاحيت را نداشته كه خداوند رسولش را مأمور بدعوت او بنمايد، و رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله از پيش خود او را دعوت كرده نه بحكم خدا، كه در اين صورت لازم آيد كه بر خدا افترا بسته باشد، و خداوند ميفرمايد: وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْأَقاوِيلِ* لَأَخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمِينِ* ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتِينَ‏ (اگر بر ما افترا بندد هر آينه دست راست او را گرفته و رگ قلبش را قطع مى‏‌كنيم) و با وجود اين آيا باز پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله بندگان خدا را بدان چه خداوند تعالى طاقت آن را بديشان نداده تكليف مينمايد؟ و اين از محالات است كه بودنش امكان ندارد، و هيچ دانائى بر آن حكم نمى‏‌كند، و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله هم بر آن دلالت نمى‌‏نمايد، خداوند بزرگتر است از اينكه امر به محال كند، و شأن رسول او هم أجل است از اينكه امر كند به چيزى كه خلاف ممكن است در حكمت بارى تعالى،
چون سخن مأمون بدينجا رسيد همگى ساكت شدند و از اظهار نظر لب فرو بستند.