نورِ یکی‌یه‌دونه! نورِ بی‌نظیر! نورِ یگانه! اللَّهُ أَحَدٌ اللَّهُ الصَّمَدُ!

امام صادق علیه السلام:
لَوْ يَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِي فَضْلِ مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا مَدُّوا أَعْيُنَهُمْ إِلَى مَا مَتَّعَ اللَّهُ بِهِ الْأَعْدَاءَ مِنْ زَهْرَةِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ نَعِيمِهَا وَ كَانَتْ دُنْيَاهُمْ أَقَلَّ عِنْدَهُمْ مِمَّا يَطَئُونَهُ بِأَرْجُلِهِمْ وَ لَنُعِّمُوا بِمَعْرِفَةِ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ تَلَذَّذُوا بِهَا تَلَذُّذَ مَنْ لَمْ يَزَلْ فِي رَوْضَاتِ الْجِنَانِ مَعَ أَوْلِيَاءِ اللَّهِ‏
  إِنَّ مَعْرِفَةَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ آنِسٌ مِنْ كُلِّ وَحْشَةٍ
وَ صَاحِبٌ مِنْ كُلِّ وَحْدَةٍ
وَ نُورٌ مِنْ كُلِّ ظُلْمَةٍ
وَ قُوَّةٌ مِنْ كُلِّ ضَعْفٍ
وَ شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ سُقْمٍ‏
ثُمَّ قَالَ ع‏
وَ قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ‏ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ‏ شَيْ‏ءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ‏ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ وَ لَا أَذًى‏ بَلْ‏ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ فَاسْأَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَائِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ.
اگر مردم مى‌‏دانستند در معرفت و شناخت خدا چه فضيلتى نهفته است هرگز به رونق زندگى دنيا و نعمتهاى دنيوى كه خداوند به دشمنان خود داده نظر نمى‌‏افكندند و دنياى آنها در نگاه ايشان زبون‌تر از چيزى بود كه آنها زير پاى خود لگد مى‌‏كنند. ايشان بهره‌‏مند گردند به معرفت و شناخت خداى عزّ و جلّ و بدان شادكام باشند چونان شادكامى كسى كه هميشه در باغهاى بهشت با اولياى خدا به سر مى‏‌برند.
همانا شناخت خداى عزّ و جلّ انس بخش هر وحشتى،
و يار و همدم هر گونه تنهايى،
و روشنا بخش هر ظلمتى
و نيرو رسان هر ناتوانى
و درمان هر دردى است.
سپس فرمود:
همانا پيش از شما مردمى بودند كه كشته مى‏‌گشتند و به آتش كشيده مى‌‏شدند و با ارّه تكه تكه مى‌‏گشتند و زمين با همه پهناورى بر ايشان تنگ مى‏‌شد، و تمام اين شرايط آنها را از باورى كه داشتند بر نمى‌‏گرداند، و كسانى كه بر سر آنها چنين بلاهايى مى‌‏آوردند نه به سبب مطالبه خون يا آزارى بود كه از آنها مى‌‏ديدند، بلكه از ايشان تنها از آن روى انتقام مى‏‌كشيدند كه، بخداى نيرومند ستوده، ايمان داشتند. پس از پروردگارتان درجات ايشان را طلب كنيد و بر ناگواريهاى روزگار خود شكيب ورزيد، تا به پيامدهاى تلاش آنها دست يازيد.