دلنوشته: گرگِ درون، و داستان تکراریِ خوردنِ یوسف‌ها
(از دلِ شاگردی که می‌ترسد مبادا خود، قاتلِ نوری شود که برای نجاتش آمده است)

خدایا…
گاهی آدم از بیرون نمی‌ترسد، از درون می‌ترسد.
از گرگی که درونِ خودش کمین کرده،
با دندان‌های تمنّا، با چشمانِ حسد،
با دهانی که نور را می‌بلعد و بعد،
لبخندِ ظاهریِ ایمان بر لب می‌نشاند.

یعقوب علیه‌السلام گفت:
«إني ليحزنني أن تذهبوا به، وأخاف أن يأكله الذئب»…
و من امشب، با تمام وجود،
غمِ یعقوب را می‌فهمم؛
زیرا می‌ترسم مبادا ما هم در غفلتِ روزمره،
یوسفِ نورِ خود را، معلمِ ربانیِ دل‌مان را،
به دستِ همین گرگِ درون بسپاریم…

آری، گرگِ صحرا، بی‌گناه بود؛
او هرگز یوسف را ندرید.
گرگِ واقعی، در چهره‌ی برادرانِ نزدیک پنهان بود.
آن‌ها که به نامِ محبت رفتند،
اما در سینه‌شان، حسد خفته بود.
آن‌ها که «معلمِ ربانی» را نه دشمنِ تاریکی،
بلکه رقیبِ تمنّاهای خویش دیدند.
با لبخند گفتند: «بیا با ما، بازی کن»،
و با دستِ همان محبتِ دروغین،
او را کتک زدند، به چاه انداختند،
و بعد با پیراهنِ آغشته به دروغ بازگشتند.

خدایا…
چقدر شبیه است این صحنه به زمان ما!
هرگاه تو از مهربانی، چراغی در میان ما می‌افروزی—
یک معلمِ ربانی،
یک نشانه از ملکوت،
یک یوسفِ نور در قحطیِ ایمان—
ما باز همان کار را می‌کنیم…
دستِ معلم را می‌بوسیم،
اما او را به گرگِ تمنّا می‌سپاریم تا بخورد.
برایش مجلس می‌گیریم،
اما دل‌مان او را برنمی‌تابد.
از او می‌خواهیم با ما باشد،
ولی شرط می‌گذاریم:
تا وقتی مطابقِ خواسته‌های ما حرف بزنی.

وای بر ما…
که پیراهنِ او را هم لکه‌دار می‌کنیم،
با خونِ تهمت، با دروغِ ظاهرِ صالحانه،
و باز رو به آسمان می‌گوییم:
«ما نماز جماعت خواندیم، ما دعا کردیم،
خدایا، خودت بپوشان آنچه کرده‌ایم!»
چقدر این صحنه هولناک است…
خدا را گواه می‌گیرند برای پنهان کردن خیانت‌شان!
همان خیانتی که در لباس عبادت پنهان می‌شود.

خدایا…
نکند ما هم از آن جماعت باشیم،
که یوسفِ نور را، معلمِ ربانی را،
بهانه‌ی رشد خود می‌خوانند
اما در خفا، گرگِ درون را آزاد می‌گذارند تا بدرَد و بخورد.
نکند ما هم، مثل آنان،
به‌جای اینکه از نور بهره ببریم،
نور را حذف کنیم تا خود دیده شویم…

یوسف‌ها همیشه در میان ما هستند.
در هر زمان، یکی هست که با لبخند،
علمِ آسمانی را برای ما می‌آورد،
و ما—با عجله، با ترس، با خودخواهی—
او را به چاهِ تهمت می‌فرستیم.

آه خدای من…
اگر هنوز نوری در سینه‌مان باقی‌ست،
اگر هنوز در دلِ تاریکی، صدای تو می‌رسد،
نگذار گرگِ نفس، چراغِ ولایت را بدرَد.
نگذار فرشته‌ی مهربانِ علم،
طعمه‌ی حسدِ خاموش ما شود.

یادمان بینداز که هر تهمتی که بر زبان می‌آوریم،
تکه‌ای از پیراهنِ یوسف است که پاره می‌کنیم.
و هر بار که معلمی را بی‌دلیل می‌رنجانیم،
در حقیقت، یوسفِ خویش را می‌فروشیم.

ای پناه دل‌های خسته…
دل‌های ما را از دندانِ گرگِ تمنّا حفظ کن.
یوسفِ درون ما را از چاهِ حسد بیرون بیاور.
و نگذار تکرارِ این داستانِ هولناک،
بار دیگر، نامِ ما را هم در فهرستِ خائنانِ نور بنویسد.

🌧
زیرا هنوز،
هر وقت چراغی از ملکوت می‌آید،
گرگِ درون، دهان باز می‌کند…
و تنها کسانی نجات می‌یابند
که پیش از آن‌که گرگ بجنبد،
دست دراز کنند و بگویند:
«مَعاذَ اللَّهِ… إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوايَ.» ✨