امام علی علیه السلام:
عَنْ رَزِینِ‌بْنِ‌حُبَیْشٍ قَالَ سَمِعْتُ عَلِیّاً (علیه السلام) یَقُول:
إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا أُدْخِلَ حُفْرَتَهُ أَتَاهُ مَلَکَانِ اسْمُهُمَا مُنْکَرٌ وَ نَکِیرٌ
فَأَوَّلُ مَنْ یَسْأَلَانِهِ عَنْ رَبِّهِ ثُمَّ عَنْ نَبِیِّهِ (صلی الله علیه و آله) ثُمَّ عَنْ وَلِیِّهِ
فَإِنْ أَجَابَ نَجَا وَ إِنْ عَجَزَ عَذَّبَاهُ
فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مَا لِمَنْ عَرَفَ رَبَّهُ وَ نَبِیَّهُ (صلی الله علیه و آله) وَ لَمْ یَعْرِفْ وَلِیَّهُ
فَقَالَ مُذَبْذَبٌ لَا إِلَی هَؤُلَاءِ وَ لَا إِلَی هَؤُلَاءِ
وَ مَنْ یُضْلِلِ اللهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِیلًا
ذَلِکَ لَا سَبِیلَ لَه.
رزین‌بن‌حبیش گوید: شنیدم امام علی (علیه السلام) می‌فرمود:
«بنده [وقتی که مرد و] وقتی که وارد قبرش شد، دو فرشته نزد او می‌آیند که نامشان نکیر و منکر است.
اوّلین چیزی که از او سؤال می‌کنند در مورد پروردگارش است سپس در مورد پیامبرش سؤال می‌کنند سپس درمورد ولیّ و امامش سؤال می‌پرسند
که اگر جواب دهد نجات می‌یابد ولی اگر از جواب‌دادن عاجز باشد، عذابش می‌کنند».
مردی از امام (علیه السلام) سؤال کرد:
«چگونه می‌شود که فردی خدا و رسولش را بشناسد امّا امامش را نشناسد»؟
فرمود:
«کسی که سرگردان باشد و [در دنیا] نه امامش را قبول کند و نه رد کند؛
وَ مَنْ یُضْلِلِ اللهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِیلًا
و چنین فردی هیچ راه گریزی ندارد».